«EXTRAORDINARY»: ΜΙΑ ΚΩΜΙΚΗ ΣΕΙΡΑ ΜΕ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ
Στην τηλεοπτική σειρά «Extraordinary», οι απίθανες υπερδυνάμεις των ηρώων τροφοδοτούν την κωμωδία, αλλά ένας γλυκόπικρος ρεαλισμός φέρνει τους προβληματισμούς τους κοντά μας.
Ο τόπος όπου διαδραματίζεται η υπόθεση της κωμικής σειράς «Extraordinary» θα μπορούσε να είναι το Λονδίνο του σήμερα, αν δεν έβλεπες στους δρόμους του μερικά παράξενα φαινόμενα, από ανθρώπους που απογειώνονται και πετούν στον αέρα, μέχρι τύπους που στα ακροδάχτυλά τους ανάβουν φλόγες σαν αναπτήρες! Βλέπεις, αυτός ο κόσμος που εκ πρώτης όψεως φαίνεται συνηθισμένος, μόνο συνηθισμένος δεν είναι. Γιατί κάθε άνθρωπος με το που ενηλικιώνεται αποκτά μια υπερδύναμη! Τέλειο; Όχι ακριβώς…
Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν ξέρει ποια υπερδύναμη θα έχει. Εκδηλώνεται απρόσμενα αφού ενηλικιωθεί και μπορεί να είναι κάτι που έχει κληρονομήσει από τους γονείς του αλλά και κάτι παντελώς άσχετο – και πολλές φορές παράδοξο.
Ας πούμε, υπάρχει χαρακτήρας που η υπερδύναμή του είναι να «αναγκάζει» τους ανθρώπους να απαντούν κυριολεκτικά και με κυνική ωμότητα σε ό,τι τους ρωτάει, χαρακτήρας που μπορεί να διαπερνά την ύλη αρκεί να μη φοράει ρούχα, και χαρακτήρας που το «χάρισμά» του είναι να «εκτυπώνει» τρισδιάστατα οποιοδήποτε αντικείμενο από ένα όχι ιδιαίτερα κόσμιο μέρος του σώματός του.
Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν κάποια άτομα που δεν εκδηλώνουν καμία απολύτως υπερδύναμη ακόμη και χρόνια μετά την ενηλικίωσή τους. Αυτό τουλάχιστον συμβαίνει στην κεντρική ηρωίδα, την 23χρονη Τζεν (Máiréad Tyers), που είναι από δακτυλοδεικτούμενη έως αξιολύπητη για όσους την περιβάλλουν.
Ζητείται υπερδύναμη
Οι δύο πρώτοι κύκλοι της σειράς «Extraordinary» είναι διαθέσιμοι στο Disney+ και ο πρώτος κύκλος είναι μια πραγματική έκπληξη. Όχι μόνο γιατί το εύρημα με τις υπερδυνάμεις έχει πάρα πολλή πλάκα, αλλά και γιατί οι χαρακτήρες είναι κάθε άλλο παρά σούπερ ήρωες. Για την ακρίβεια, έχουν όλα τα μειονεκτήματα, τις ανασφάλειες και τα συμπλέγματα που μπορεί να έχει οποιοσδήποτε από εμάς, συν μερικά με τα οποία τους «προικίζει» η υπερδύναμή τους. Γιατί, όχι, καμία υπερδύναμη δεν είναι θείο δώρο από μόνη της.
Ας πούμε, η μητέρα της Τζεν (Siobhán McSweeney) μπορεί να ελέγχει με το μυαλό της οποιαδήποτε συσκευή, μόνο που δεν σκαμπάζει τίποτα από τεχνολογία και είναι σαν να έχει στα χέρια της ένα «τρελαμένο τηλεκοντρόλ». Η κολλητή της φίλη, η Κάρι (Sofia Oxenham), επικοινωνεί με τους πεθαμένους, που μιλούν μέσα από το στόμα της σαν να συνεχίζουν κανονικά τη ζωή τους στο υπερπέραν, μόνο που η ίδια νιώθει ότι κανείς δεν ακούει τη δική της φωνή.
Όσο για τον αδέσποτο γάτο που περιμαζεύει η Τζεν στο πρώτο επεισόδιο (τον οποίο βαφτίζει Σπερματάρχη για λόγους που θα δεις), δεν είναι παρά άνθρωπος που η υπερδύναμή του είναι να μετατρέπεται σε γάτο, έλα όμως που πάσχει και από καθολική αμνησία και αγνοεί τα στοιχειώδη για το πώς λειτουργεί ο κόσμος.
Το τελευταίο είναι και λίγο σπόιλερ, συγχωρέστε με, όμως το κάνω για να επισημάνω μια ακόμα ιδιαιτερότητα της σειράς: αφού πέσουν οι πρώτοι τίτλοι του τέλους (οπότε η πλατφόρμα σε καλεί να περάσεις αυτόματα στο επόμενο επεισόδιο), ακολουθεί πάντα μια μικρή σκηνή με μια καθοριστική αποκάλυψη (την πρώτη φορά που είδα το πρώτο επεισόδιο, μου διέφυγε και το ανακάλυψα τυχαία στην πορεία, έχοντας χάσει διάφορα).
Βουτιά στο ασυνείδητο
Ενώ το «Extraordinary» δεν χάνει ποτέ τον κωμικό του χαρακτήρα, που κινείται συχνά στα όρια του μαύρου χιούμορ και του σαρκασμού, δεν παύει επίσης ποτέ να σου δημιουργεί την αίσθηση ότι σε αφορά. Γιατί μπορεί στη δική μας πραγματικότητα να μην υπάρχουν υπερδυνάμεις, αλλά βλέπεις ότι κι εκεί, που υπάρχουν, οι άνθρωποι παραμένουν άνθρωποι και οι σχέσεις μεταξύ τους τελικά δεν ξεφεύγουν από τα απλά καθημερινά προβλήματα που ζει καθένας μας στον μικρόκοσμό του.
Από το πρώτο επεισόδιο η Τζεν φλερτάρει με την ιδέα να καταφύγει σε μια κλινική που υπόσχεται να τη βοηθήσει να ξεμπλοκάρει την υπερδύναμη που, δεν μπορεί, πρέπει κι αυτή να έχει. Εκείνο που την εμποδίζει είναι το κόστος της θεραπείας, που είναι απαγορευτικό, όπως –κακά τα ψέματα– είναι απαγορευτικό για πολύ κόσμο το κόστος της ψυχοθεραπείας.
Στον δεύτερο κύκλο, όταν πλέον τα καταφέρνει να πάει, βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν «προπονητή δύναμης» (τον υποδύεται ο Julian Barrett, που είχαμε δει ως καταθλιπτικό πατέρα στο εξαιρετικό «Flowers»), η υπερδύναμη του οποίου είναι να μπαίνει στο μυαλό του άλλου και να τον παίρνει μαζί του.
Βέβαια, το μυαλό της Τζεν –όπως και όλων μας;– είναι σαν μια βιβλιοθήκη γεμάτη κάθε λογής βιβλία και κουτάκια, τόσο γεμάτη και ακατάστατη, που δεν είναι εύκολο να βρουν πού κρύβεται το πραγματικό της πρόβλημα.
Δεν θα μπορούσε να είναι πιο προφανής η αναλογία με την ψυχοθεραπεία, με μια ακόμη ομοιότητα με την πραγματική ζωή: το να βρεις το πρόβλημα δεν σημαίνει και ότι το λύνεις αυτόματα.