ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ 4 ΝΙΚΗΤΕΣ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΙΩΝ WORLD PRESS PHOTO
Τέσσερις φωτογραφίες και πίσω από αυτές τέσσερις ιστορίες. Οι φετινοί νικητές των βραβείων World Press Photo αποτυπώνουν όλα όσα απασχολούν τον άνθρωπο σήμερα.
Η φωτογραφία είναι τέχνη, αλλά και μέσο καταγραφής ιστοριών. Έχει τη δύναμη να σε παρασύρει, να σε ταξιδέψει, να σε ενημερώσει, να σε συγκινήσει, να σε εξοργίσει. Οι καλύτερες φωτογραφίες των βραβείων World Press Photo για το 2024 κάνουν τον γύρο του κόσμου για να μας μεταφέρουν μεταξύ άλλων και τα μηνύματά τους.
«Η κριτική επιτροπή γοητεύτηκε από το παθιασμένο storytelling, που αποτυπώνει τόσο τις χαρές όσο και τις προκλήσεις της ανθρώπινης ύπαρξης σε ολόκληρο τον πλανήτη μας», λέει σε δήλωσή της η πρόεδρος της κριτικής επιτροπής, Monica Allende.
Από αυτούς τους φετινούς νικητές επιλέξαμε να σας παρουσιάσουμε τις ιστορίες πίσω από τέσσερις λήψεις.
PHOTO OF THE YEAR
Μια Παλαιστίνια αγκαλιάζει το σώμα της ανιψιάς της – Mohammed Salem, Παλεστίνη, Reuters
Η Inas Abu Maamar, 36 ετών, κρατά το σώμα της νεκρής ανιψιάς της Saly, 5 ετών, που σκοτώθηκε μαζί με άλλα τέσσερα μέλη της οικογένειας όταν ένας ισραηλινός πύραυλος χτύπησε το σπίτι τους στην πόλη Khan Younis στη Γάζα. Ο φωτογράφος βρήκε την Inas να αγκαλιάζει το παιδί στο νεκροτομείο του Νοσοκομείου Nasser, όπου οι κάτοικοι πήγαιναν να αναζητήσουν αγνοούμενους συγγενείς. Η στιγμή ήταν ιδιαίτερα οδυνηρή για τον Salem, η γυναίκα του οποίου γέννησε το δικό τους παιδί λίγες μέρες πριν. «Ήταν μια δυνατή και θλιβερή στιγμή, και ένιωσα ότι η εικόνα συνοψίζει όσα συνέβησαν στη Λωρίδα της Γάζας», λέει ο ίδιος ο φωτογράφος.
Από τις 11 Απριλίου, οι επιθέσεις του Ισραήλ στις κατεχόμενες Παλαιστινιακές περιοχές είχαν σκοτώσει περισσότερους από 33.000 ανθρώπους και είχαν τραυματίσει περισσότερους από 75.000. Πάνω από τα ⅔ των νεκρών ήταν γυναίκες και παιδιά, σύμφωνα με το Γραφείο της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
PHOTO STORY OF THE YEAR
Valim-babena – Lee-Ann Olwage, Νότια Αφρική, GEO
Στη Μαδαγασκάρη, εξαιτίας της ελλιπούς ευαισθητοποίησης του κοινού γύρω από την άνοια, οι άνθρωποι που εμφανίζουν συμπτώματα απώλειας μνήμης συχνά στιγματίζονται. Ο Paul Rakotozandriny ή «Dada Paul», 91 ετών, ζει με άνοια εδώ και 11 χρόνια. Αυτή που τον φροντίζει είναι η κόρη του Fara Rafaraniriana, 41 ετών. Για εννιά από αυτά τα χρόνια, κανείς δεν γνώριζε ότι ο Dada Paul ήταν άρρωστος. Τα δέκα παιδιά του υπέθεταν ότι είχε «τρελαθεί» ή απέδιδαν τα συμπτώματα στην υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ. Μόνο η Φάρα παρατήρησε κάτι διαφορετικό όταν ο πατέρας της, συνταξιούχος σοφέρ, δεν μπορούσε να βρει τον δρόμο για το σπίτι τους, αφού την πήρε μια μέρα από τη δουλειά.
Η ιστορία απεικονίζει την αρχή της valim-babena, το καθήκον των μεγάλων παιδιών να βοηθούν τους γονείς τους. «Δεν είναι μόνο μια ιστορία για την ψυχική υγεία ή μια αφρικανική ιστορία. Είναι κάτι με το οποίο όλοι μπορούμε να ταυτιστούμε και αυτό είναι που την κάνει μια δυνατή ιστορία», εξηγεί η νικήτρια.
LONG-TERM PROJECT AWARD
The Two Walls – Alejandro Cegarra, Βενεζουέλα, The New York Times/Bloomberg
Από το 2019, οι μεταναστευτικές πολιτικές του Μεξικού έχουν αλλάξει σημαντικά, μεταμορφώνοντας μια χώρα ιστορικά ανοιχτή σε μετανάστες και αιτούντες ασύλου, σε μια χώρα με αυστηρές πολιτικές. Μια σειρά από παράγοντες, όπως η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και η οικονομική αστάθεια στην Κεντρική και Νότια Αμερική, συνέβαλαν σε μια συνεχιζόμενη κρίση στα σύνορα του Μεξικού. Επιπλέον, η εφαρμογή πολιτικών απέλασης από τις ΗΠΑ έχει αφήσει χιλιάδες ανθρώπους εγκλωβισμένους στις μεξικανικές συνοριακές πόλεις. Αυτοί οι παράγοντες εκθέτουν τις οικογένειες των μεταναστών στη βία, τη διαφθορά και σε επισφαλείς συνθήκες.
Παρακινημένος από τη δική του εμπειρία, όταν έφυγε από τη Βενεζουέλα, ο φωτογράφος ξεκίνησε το συγκεκριμένο πρότζεκτ το 2018, προκειμένου να καταγράψει τα δεινά των ευάλωτων αυτών κοινοτήτων. Όπως αναφέρει, «οι μετανάστες και οι αιτούντες ασύλου αναγκάζονται να μετακινηθούν για διαφορετικούς λόγους και είναι κάτι φυσικό για το ανθρώπινο είδος να μετακινείται, να μεταναστεύει, να βρει ένα καλύτερο μέρος για να ζήσει».
OPEN FORMAT AWARD
War Is Personal – Julia Kochetova, Ουκρανία
Η τελευταία φωτογραφία από τα βραβεία World Press Photo ανήκει στην Julia Kochetova. Ενώ τα Μέσα ενημερώνουν το κοινό τους με στατιστικές και χάρτες, και η διεθνής προσοχή έχει στραφεί άλλου, η Kochetova έχει δημιουργήσει μια ιστοσελίδα όπου συναντιούνται το φωτορεπορτάζ με το προσωπικό ύφος ενός ημερολογίου, για να δείξει πώς είναι να ζεις κάθε μέρα παρέα με τον πόλεμο. Το έργο της συνδυάζει εικόνες με ποίηση, ηχητικά κλιπ και μουσική, και ως σύνολο παρέχει μια μοναδική, προσωπική προοπτική για τις οικείες πλέον εικόνες καταστροφής.
«Κοιτάζω τον καθρέφτη, γιατί δεν είναι απλώς ένας πόλεμος, είναι ο δικός μου πόλεμος. Για να δείξω ότι αυτός ο πόλεμος είναι προσωπικός, σκάβω κυρίως μέσα τον εαυτό μου», γράφει η ίδια.
Ανάμεσα σε δεκάδες χιλιάδες θανάτους πολιτών και στρατιωτών, και ένα αδιέξοδο που διαρκεί μήνες, φαίνεται να μην υπάρχουν σημάδια ειρήνης στον ορίζοντα για τον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Η κεντρική φωτογραφία ανήκει στην Julia Kochetova και τη σειρά War Is Personal.