Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΒΟΛΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
Ο δημοσιογράφος, Γιάγκος Αντίοχος, μοιράζεται την αγαπημένη του αθηναϊκή βόλτα και εξηγεί γιατί του αρέσει να την κάνει τις μέρες του Πάσχα.
Νομίζω ότι οι αγαπημένες μας βόλτες, τουλάχιστον για τους περισσότερους από εμάς, καθορίστηκαν στις καραντίνες του Covid. Είναι εκείνη η περίοδος που τα θραύσματα των μικρών αστικών απολαύσεων που είχαμε κάποια στιγμή γευτεί, έπρεπε να ενοποιηθούν για να φτιάξουν μια μεγάλη αθηναϊκή αφήγηση που μπορούσε να περπατηθεί στον ελάχιστο χρόνο που μας επέτρεπε η ελάχιστη ανάσα ελευθερίας που μας πρόσφερε το SMS εξόδου-άσκησης (αλήθεια τι έχουμε ζήσει;).
Τότε, που έπρεπε να γυρίζουμε στο σπίτι μέχρι τις 6 μ.μ., ζούσα στο Παγκράτι και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή του Μετς. Πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα ότι αυτή η μικρή νησίδα που οριοθετείται χονδρικά από τη Λεωφόρο Βουλιαγμένης, την Αρδηττού, την Υμηττού και τις δυο αγαπημένες πλατείες του Παγκρατίου, Βαρνάβα και Πλαστήρα, δεν είναι καθόλου υπερτιμημένη. Γιατί πέραν του ότι μέσα στα σύνορά της μπορείς να βρεις μικρούς περιπατητικούς θησαυρούς, η συγκεκριμένη στρατηγική τοποθεσία σού δίνει άμεση και εύκολη πρόσβαση σε οάσεις του κέντρου, όπως ο Εθνικός Κήπος, το Ζάππειο και η Πλάκα.
«Η αγαπημένη μου αθηναϊκή βόλτα το Πάσχα»
Η αγαπημένη μου αθηναϊκή βόλτα είναι τοποθετημένη χωρικά σ’ εκείνη την περιοχή και η περίοδος των πασχαλινών διακοπών είναι ιδανική για να την κάνεις. Το Πάσχα σου προσφέρει δυο βασικά πλεονεκτήματα: Πρώτον, έχεις χρόνο λόγω των αδειών. Δεύτερον, υπάρχει λιγότερος κόσμος και αυτοκίνητα, προσφέροντάς σου μια μοναδική ευκαιρία για να περπατήσεις με μια δόση ανεμελιάς στο αθηναϊκό downtown.
Σημείο έναρξης είναι η οδός Αρχιμήδους και πιο συγκεκριμένα η μάντρα στην πίσω πλευρά του Καλλιμάρμαρου. Από τη μισάνοιχτη γκαραζόπορτα που βρίσκεται μερικές δεκάδες μέτρα μακριά από την Πλατεία Πλαστήρα μπαίνεις στον Λόφο του Αρδηττού, ένα μικρό, υποτιμημένο καταπράσινο σημείο, που στερείται της αίγλης που του αρμόζει, λόγω της κοντινής του απόστασης από τον Εθνικό Κήπο, αλλά και της ελάχιστης φροντίδας που του έχει δοθεί στη διάρκεια του χρόνου. Τα ανηφορικά και κατηγορικά χωμάτινα δρομάκια του σε οδηγούν σε ξύλινες γεφυρούλες, δεξαμενές νερού και πράσινα τυφλά σημεία, φτιάχνοντας μια σύντομη, αλλά άκρως απολαυστική διαδρομή.
Επιστροφή στην Αρχιμήδους και περπάτημα προς το Α’ Νεκροταφείο μέχρι να φτάσουμε στη Μάρκου Μουσούρου. Μετά το «μικρό Γκραν Κάνιον» στο τέλος της Αρχιμήδους, κατηφορίζουμε τη Μουσούρου προς την οδό Αρδηττού και μετά το στυλάτο καφέ Odeon –προαιρετική, αλλά άκρως απολαυστική στάση για καφέ και κέικ– στρίβουμε δεξιά στον πρώτο πεζόδρομο και στη συνέχεια αριστερά.
Ξάφνου βρίσκεσαι στην οδό Νικηφόρου Θεοτόκη, έναν από τους γραφικότερους και πιο όμορφους δρόμους της Αθήνας, που σε ταξιδεύει σε άλλες εποχές. Σπίτια που δεν κλείνουν τον ουρανό, φουντωτές νεραντζιές που σκορπούν μυρωδιές και πράσινες λεπτομέρειες που γεμίζουν τα κενά ανάμεσα στο μπετό και την πέτρα. Αφού βγάλετε μερικές ινσταγκραμικές φωτογραφίες, στρίψτε δεξιά στην Οδό Αρδηττού και περάστε απέναντι στο νότιο τμήμα του Ζαππείου.
Από εκεί ξεκινά μια τόσο γνωστή, αλλά τόσο αγαπημένη περιπλάνηση στον εξωτερικό χώρο του Ζαππείου, που διασχίζει το δρομάκι μπροστά από το γυμναστήριο του Φωκιανού και τις κούνιες, περνάει από το ασφαλτοστρωμένο κομμάτι μπροστά από την πρόσοψη του κεντρικού κτιρίου και τον δρόμο με τις –απίστευτης ομορφιάς– γιακαράντες (ακακίες με μωβ άνθη), για να ολοκληρωθεί στην είσοδο του Εθνικού Κήπου. Μετά την ανακαίνισή του, ο Κήπος έχει γίνει περισσότερο προσβάσιμος σε άτομα με αναπηρία και ανθρώπους μεγάλης ηλικίας. Όσο και αν μου λείπουν τα χωμάτινα δρομάκια που γέμιζαν από φύλλα, είναι σημαντικό ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να απολαύσουν μια βόλτα σ’ αυτή την όαση του κέντρου.
Νομίζω ότι ο καθένας έχει ένα αγαπημένο σημείο στον Εθνικό Κήπο. Το δικό μου είναι το καφενεδάκι με τα ρυάκια στο βόρειο τμήμα του, όπου μπορείς να καθίσεις στα σιδερένια παγκάκια προσπαθώντας να σταματήσεις –έστω και για λίγο– τον χρόνο και να ξεχάσεις τις υποχρεώσεις σου.
Η έξοδος από την όαση του Ζαππείου είναι δύσκολη, αλλά υποχρεωτική, γιατί από τη μία ο Εθνικός Κήπος κλείνει με τη δύση του ηλίου και από την άλλη οι αστικές απολαύσεις δεν τελειώνουν σε αυτό το σημείο. Για παράδειγμα, λίγες εκατοντάδες μέτρα παρακάτω ξεκινά η Διονυσίου Αεροπαγίτου, η οποία από μόνη της είναι ένα αθηναϊκό highlight.
Η Αεροπαγίτου στην αγαπημένη μου πασχαλινή βόλτα δεν είναι για χόρταση. Μια μικρή τζούρα παίρνουμε, ίσα ίσα μέχρι να στρίψουμε στη Βύρωνος και να βρεθούμε στην καρδιά της Πλάκας.
Η Πλατεία Λυσικράτους είναι μια ζωγραφιά, παρότι είναι καλυμμένη σχεδόν ολόκληρη με τραπεζοκαθίσματα. Υπάρχει, μάλιστα, μια πολύ λεπτή νησίδα με παγκάκια, όπου μπορείς να κάτσεις και να απολαύσεις έναν καφέ ή ένα γλυκό από το Amygdalo, το όμορφο μικρό café στην αριστερή πλευρά της πλατείας που σερβίρει μόνο take-away.
Το σημείο τερματισμού της βόλτας κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι. Η Πλάκα έχει τις περισσότερες, πιο γραφικές και πιο όμορφες εκκλησίες της Αθήνας, οι περισσότερες από τις οποίες ανήκουν σε διαφορετικές εκκλησιαστικές αρχές. Οι επιτάφιοι ξεκινούν από νωρίς και βγαίνουν μέχρι αργά το βράδυ –τελευταίος παραδοσιακά είναι αυτός του Παρεκκλησιού του Αγίου Δημητρίου στην Επιμενίδου.
Και η Ανάσταση στην Πλάκα είναι μια ξεχωριστή εμπειρία με την εκκλησία των Αγίων Αναργύρων του Πανάγιου Τάφου να αποτελεί αγαπημένη επιλογή. Καλή ανάσταση σε όλες και όλους!