Στη μέση της εβδομάδας σκεφτόμουν το κάμπινγκ. Τα αστέρια, τους κόκκους άμμου στο σεντόνι και τον καφέ στο γκαζάκι με θέα το απέραντο γαλάζιο. Ένιωθα επιτακτική την ανάγκη να κάνω αληθινές διακοπές, από αυτές που ξεχνάς τον κωδικό του mail σου και δεν σου καίγεται καρφί τι γίνεται σε Instagram και Twitter.

Και εκεί πάνω που έφτιαχνα νοητικά πλάνα για το μέλλον –το εγγύς, μην πάει  ο νους σου σε κάτι παραπέρα, ποιος τολμάει να προγραμματίσει κάτι μελλοντικό τη σήμερον ημέρα;– άρχισε η χιονοστιβάδα των εξελίξεων.

Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ακύρωσε τη συνταγματική προστασία για τις αμβλώσεις που ίσχυε τα τελευταία 50 χρόνια. Πράγμα που σημαίνει ότι η απόφαση αυτή δίνει το δικαίωμα σε μεμονωμένες πολιτείες ακόμα και να απαγορεύουν τη διαδικασία της άμβλωσης. Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν βγει στον δρόμο για να διεκδικήσουν –για ακόμη μια φορά– το αυτονόητο.

Το Σάββατο ένας χιμπατζής δραπευτεύει από τον περιορισμένο χώρο του, στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο. Το προσωπικό ασφαλείας τον απομονώνει και τον θανατώνει. Όσα ζώα είχαν προσπαθήσει να διαφύγουν μέσα στα προηγούμενα χρόνια από την αιχμαλωσία, είχαν «εξουδετερωθεί». Αλλά εμείς συνεχίζουμε να καταναλώνουμε διασκέδαση παρατηρώντας άγρια ζώα στα κλουβιά τους.

Και η εβδομάδα κλείνει με εικόνες ντροπής στα σύνορα Μαρόκου-Ισπανίας, όταν 2.000 περίπου Αφρικανοί μετανάστες αποπειράθηκαν να περάσουν στον ισπανικό θύλακα της Μελίγια, στο βόρειο Μαρόκο. Η ακραία καταστολή από δυνάμεις ασφαλείας είχε σαν αποτέλεσμα σωρούς από στοιβαγμένα πτώματα και τραυματίες, που κάνουν τον γύρο του κόσμου μέσα από φωτογραφίες και βίντεο. Πότε θα είμαστε επιτέλους σε θέση να μιλήσουμε για έναν πλανήτη χωρίς σύνορα;