ΣΠΥΡΟΣ ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ: «ΑΝΤΙΔΡΩ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ, ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΝΗΡΙΑ ΕΝΟΣ ΕΝΗΛΙΚΑ»
Ο Σπύρος Σταμούλης μιλάει στο OW για τους Metallica και την πρώτη του κιθάρα, για το πώς πέρασε από το corporate περιβάλλον μιας ναυτιλιακής στην ηθοποιία στα 30 του, για τον αγχώδη χαρακτήρα του και όσα κάνει για να χαλαρώσει.
Μοιάζει να είναι μουσικός από κούνια – φτιάχνοντας συγκροτήματα και παίζοντας κιθάρα με την αφίσα των Metallica, μεταξύ άλλων ινδαλμάτων, στον τοίχο του εφηβικού του δωματίου. Έγινε και φωτογράφος, ερασιτέχνης αλλά με πάθος, πριν βρεθεί να κάνει την πρακτική του σε μεγάλη ναυτιλιακή εταιρία – αγαπούσε πολύ τα Μαθηματικά και τη Φυσική άλλωστε. Ο ηθοποιός, Σπύρος Σταμούλης, πριν γίνει καλλιτέχνης του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου, για να «κερδίζει ζωές» όπως λέει με στόχο τη συνέχεια, μπαινόβγαινε σε κόσμους και αναζητούσε καθετί που δεν τον άφηνε σε ησυχία. Κάτι που θα του έδινε χώρο και χρόνο για να ζήσει, να δοκιμάσει και να εξελιχθεί.
Τη φετινή σεζόν, με τους τηλεοπτικούς «Πανθέους» στην τηλεόραση του Σκάι, αλλά και το θεατρικό «Closer», που έχοντας πετύχει ολοκλήρωσε τις παραστάσεις του, ο ταλαντούχος ηθοποιός συνεχίζει να βγαίνει νικητής.
Ο Σπύρος Σταμούλης μιλάει για τις γιορτές, τη μουσική, τη φωτογραφία και την ηθοποιία
– Τι θυμάσαι από τις περασμένες γιορτές;
Δεν έχω αγαπήσει πολύ το Πάσχα όσο τα Χριστούγεννα ή τα γενέθλια που είχαν πάντοτε πολυκοσμία, στρωμένα τραπέζια, οικογένεια και συναντήσεις. Θυμάμαι τον ναυτικό πατέρα μου να έχει τη γενική επίβλεψη όλων. Κλασικός Έλληνας μπαμπάς που έτρεχε για όλα. Τα ετοίμαζε και εγώ τον παρακολουθούσα, έτσι πιτσιρικάς όπως ήμουν, χωρίς να παραλείπω να τον βοηθάω, όσο μπορούσα.
Και αν δεν έχω συμπαθήσει το Πάσχα πιο πολύ από τις άλλες γιορτές, διασκέδαζα πάντα με την παραδοσιακή μουσική του που εξακολουθώ να την αγαπώ. Ήμουν και βαφτιστήρι που περίμενε τον νονό και τη νονά να φέρουν τη λαμπάδα και τα δώρα. Όσο περνούσε ο καιρός τα δώρα ήταν είτε κάποιο μουσικό όργανο, είτε κάποιο gadget που θα με βοηθούσε να παίζω μουσική ή ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι για κονσόλα.
– Υπήρξε κάποια στιγμή που σε έκανε να ξετρελαθείς με τη μουσική;
Υπάρχουν πολλές στιγμές που σκέφτομαι και αναρωτιέμαι πώς έγινε και βρέθηκα να παίζω, να ηχογραφώ και να ασχολούμαι με τη μουσική. Μεγαλώνοντας μέσα στο οικογενειακό μου περιβάλλον δεν είχα ιδιαίτερα μουσικά ερεθίσματα, η οικογένειά μου ήταν η κλασική οικογένεια. Όμως ήρθε η στιγμή που ο πατέρας μου, με είδε και με κατάλαβε, με ρώτησε αν θα ήθελα ένα μπουζούκι για να μάθω να παίζω λαϊκά ή ρεμπέτικα.
Άμυαλος ήμουν, μικρό παιδί, και δε σκέφτηκα να του πω να με γράψει στο ωδείο για να μάθω να παίζω ένα παραδοσιακό όργανο. Όμως και μουσική έπαιξα και πολύ ασχολήθηκα, διαβάζοντας –αυτοδίδακτος–, δοκιμάζοντας και έχοντας τη σύμφωνη γνώμη των γονιών μου. Ποτέ δε μου έβαλαν εμπόδια. Αν ήθελα να ξοδέψω τον χρόνο μου για να βρεθώ με φίλους και να παίξω μουσική, ακόμα και σε περιόδους εξετάσεων και μαθημάτων, μπορούσα να το κάνω, αρκεί να ήμουν επιμελής και σωστός σε όλα. Ήταν η συμφωνία μας – εγώ θα ήμουν εντάξει με τις υποχρεώσεις μου και αυτοί θα μου επέτρεπαν να κάνω ό,τι θέλω με τον ελεύθερο χρόνο μου.
Ήρθε μία μέρα που ως επιβράβευση, δεν θυμάμαι τι είχα κάνει, μάλλον πήρα κάποιο πτυχίο ξένων γλωσσών, ο πατέρας μου μου αγόρασε μία κιθάρα. Δεν ξέρω αν ένιωθαν χαρά και περηφάνεια οι γονείς μου, αλλά η συμφωνία μας συνεχίστηκε. Από εκείνη τη στιγμή, όλα μου τα δώρα είχαν να κάνουν με τη μουσική. Σιγά σιγά ήρθε και το μουσικό συγκρότημα.
– Ήθελες να είσαι ελκυστικός και αρεστός με το μουσικό σου συγκρότημα ή ήταν ένα είδος επανάστασης;
Αν και λάτρευα τις ταινίες δεν είχα ιδέα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός, δεν ήταν το όνειρό μου. Όλα τα ινδάλματά μου ήταν μουσικοί, τραγουδιστές και συγκροτήματα. Ίσως υποσυνείδητα να ήθελα να είμαι ελκυστικός στα κορίτσια και αρεστός στις παρέες, δεν το ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι έδινα αγώνα για να μοιάσω στους ήρωές μου που τους είχα και αφίσα στο δωμάτιό μου, τους Metallica για παράδειγμα. Πολύ τους αγαπούσα. Η μουσική ήταν η ζωή μου, η καθημερινότητά μου. Σε οποιαδήποτε διαδρομή και αν έκανα, κουβαλούσα μαζί μου ακουστικά και ακούγα μουσική.
Σπύρος Σταμούλης: «Η μουσική σε εμένα λειτουργούσε σαν ένας τρόπος ψυχοθεραπείας»
– Φαίνεσαι πολύ καθώς πρέπει. Δεν ήθελες να τα τινάξεις όλα στον αέρα με τη μουσική σου επανάσταση;
Υπάρχουν διάφορες δραστηριότητες με τις οποίες κάποιος μπορεί να ξεσπάσει. Κάποιοι επιλέγουν το ποδόσφαιρο, άλλοι τη ζωγραφική, τις πολεμικές τέχνες ή τη μουσική. Δεν ξέρω αν είναι ξέσπασμα ή επανάσταση. Σε εμένα λειτουργούσε σαν ένας τρόπος ψυχοθεραπείας. Αν είχα πληγωθεί, αν κάτι πήγαινε στραβά, μπορούσα να ξεδίνω παραγωγικά και με ωραίο τρόπο.
Δεν είχα στο μυαλό μου να τινάξω κάτι στον αέρα ή να πω κάποιες συγκεκριμένες αλήθειες, μια ανάγκη ήταν. Με το συγκρότημα γράφαμε τα δικά μας τραγούδια, κυρίως τα τελευταία χρόνια που παίζαμε μαζί και αυτή ήταν η καλύτερη εποχή της ζωής μου. Ήταν πολύ δημιουργικό και ένιωθα ότι ήμασταν οι μάγειρες που είχαν τα κατάλληλα συστατικά, είχαμε όλες τις μουσικές μορφές που μας ενέπνεαν και οτιδήποτε θεωρούσαμε όμορφο γινόταν μελωδία.
Υπήρξα δημιουργικός και ευτυχής. Είχαμε φτιάξει το δικό μας στούντιο στο σπίτι του ντράμερ, κάναμε ηχογραφήσεις και μίξη ήχου, μόνοι μας. Δεν είχα σπουδάσει τεχνικός ήχου, αλλά είχα διαβάσει τόσο πολύ, είχα αφοσιωθεί για να μάθω πώς μπορούμε να λειτουργήσουμε μόνοι μας για να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα, που δεν είχαμε κανέναν ανάγκη. Έπαιζα κιθάρα, αλλά ήξερα και τα μυστικά της ηχογράφησης.
– Πώς έλεγαν το συγκρότημα σας;
Δεν θέλω να αναφερθώ σε ονόματα διότι κάποια ήταν ιδιαιτέρως κακόγουστα! Ενώ γράφαμε καλή μουσική, τα ονόματα που επιλέγαμε ήταν κανονική αποτυχία.
– Στίχους έγραφες;
Όχι. Το λέω με ντροπή, αλλά δεν είχα αδυναμία στα λόγια παρά μόνο στις μελωδίες. Το μυαλό μου σκεφτόταν περισσότερο μουσικά παρά φιλολογικά. Μπορεί να έλεγα τη γνώμη μου ή μία συμβουλή κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, αλλά δεν ήθελα να γράψω λόγια.
– Γιατί εγκατέλειψες τη μουσική;
Λόγω έλλειψης χρόνου. Όμως το κεφάλι μου μπορεί και παίζει μελωδίες. Όταν προετοιμάζομαι για κάποιον ρόλο, επιλέγω τραγούδια που με βοηθούν και με εμπνέουν. Ξεχωρίζω, κάθε φορά, σε κάθε δουλειά, ένα μουσικό κομμάτι που με βοηθά να λειτουργώ.
Όταν, τώρα πια, μαζευόμαστε με τους φίλους μου και βλέπω την εξέλιξη που έχουν οι ίδιοι, νιώθω μεγάλη ανασφάλεια. Η αποχή μου από τη μουσική «ακούγεται» και μάλιστα πολύ. Ευελπιστώ, κάποια στιγμή, να βρω τον χρόνο και να ασχοληθώ και πάλι από την αρχή.
– Εν συνεχεία ασχολήθηκες με την φωτογραφία, σωστά;
Η φωτογραφία προέκυψε τυχαία, δεν είχα κάποιο ιδιαίτερο πάθος. Πάλι μέσω φίλων ξεκίνησαν όλα – έκαναν μαθήματα και ακολούθησα. Έκανα σεμινάρια επειδή πιστεύω ότι από μικρός με βασάνιζαν διάφορες αναζητήσεις. Ίσως έχει να κάνει και με το ότι μέσα μου μεγάλωνε το πρακτικό και το ρεαλιστικό. Κάθε εμπειρία μπορούσε να γίνει μία μελλοντική δουλειά, μία ενασχόληση με οικονομικές απολαβές. Ναι, είχα την ανάγκη να γεμίσω με εμπειρίες και να εξερευνήσω όλα όσα μπορούσα, αλλά και η φωτογραφία με έβαλε στη διαδικασία να ονειρευτώ ότι θα μπορούσα να γίνω φωτογράφος. Σήμερα είναι το χόμπι ενός ερασιτέχνη.
– Οι οικονομικές σπουδές ήταν κάτι πρακτικό και μία επαγγελματική εξασφάλιση;
Αγαπούσα πολύ τους αριθμούς, περισσότερο από όσο αγαπούσα τα Αρχαία. Μου άρεσε το μάθημα της Ιστορίας μα η Φυσική και τα Μαθηματικά ήταν το καλύτερό μου. Στις Πανελλαδικές δήλωσα οικονομικά χωρίς να το σκεφτώ πολύ. Είναι ένα ευρύ πεδίο που σου επιτρέπει, κάνοντας και ένα μεταπτυχιακό, να έχεις πολλές επαγγελματικές ευκαιρίες.
Όμως, κάνοντας την πρακτική μου σε μία πολύ μεγάλη ναυτιλιακή εταιρία ένιωσα να ασφυκτιώ. Δεν είχα τα ίδια ενδιαφέροντα με τους συμφοιτητές και τους συναδέλφους μου. Καλώς ή κακώς υπήρχε μία συγκεκριμένη κατεύθυνση και μία πολύ συγκεκριμένη ανέλιξη στο corporate περιβάλλον που το καταλάβαινα και το σεβόμουν, όμως εμένα με έπνιγε και αναζήτησα ένα άλλο περιβάλλον, όχι εταιρικό.
«ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΣΩ ΤΑ ΝΑΥΤΙΛΙΑΚΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΩ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΝ ΠΗΡΑ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ 30 ΕΤΩΝ».
– Κάπως έτσι οδηγήθηκες στην τέχνη του ηθοποιού;
Όταν τελείωσα τη Δραματική Σχολή είχα μία τεράστια φοβία. Το οικονομικό πλαίσιο όπου ζούσαμε, έμοιαζε και ήταν ζοφερό. Με τρόμαζε πολύ όλη αυτή η συνθήκη αφού εκτός από ονειροπόλος είμαι και ρεαλιστής. Σκεφτόμουν αν θα μπορούσα να γίνω επαγγελματίας ηθοποιός. Αν θα είχα την ευκαιρία να εργαστώ και να κερδίσω χρήματα. Κάπως έτσι συνέχισα τις σπουδές μου και κέρδισα μία υποτροφία στα ναυτιλιακά. Τη μεγάλη απόφαση να τα παρατήσω και να ασχοληθώ με την υποκριτική, την πήρα όταν ήμουν τριάντα ετών.
Σπύρος Σταμούλης: «Εξακολουθώ να είμαι πολύ αγχώδης και προσπαθώ να με καθησυχάζω»
– Πώς ένιωσες;
Ένιωσα μεγάλο άγχος. Κάθε βήμα που έχω κάνει είχε πολύ κόπο και μεγάλη προσπάθεια. Όταν ολοκλήρωνα το εκάστοτε βήμα, λοιπόν, ένιωθα ότι κέρδιζα ζωές για να συνεχίσω να είμαι ηθοποιός. Ήταν μία επιβράβευση και μία επιβεβαίωση όλων όσων έκανα για να καταφέρω να δουλεύω.
Ανανέωνα τον χρόνο στο επάγγελμα που αγαπώ. Εξακολουθώ να είμαι πολύ αγχώδης και προσπαθώ να με καθησυχάζω. Το καταφέρνω χωρίς να φορτώνω το πρόγραμμά μου με κάτι περισσότερο από όλα όσα μπορώ να αντέξω. Σκέφτομαι το μέλλον, ονειρεύομαι αλλά κοιτάζω και δίνω σημασία στο σήμερα και το κοντινό αύριο.
Αυτό που με ευχαριστεί δεν είναι το να κάθομαι να σκέφτομαι τι έχω κάνει μέχρι σήμερα – η πορεία μου με την ιδιότητα του ηθοποιού άλλωστε είναι μικρή. Σημασία έχει αυτό το κάτι, έστω και μικρό, που έγινε την ημέρα που φτάνει στο τέλος της. Είναι κάτι που πέτυχε στην παράσταση ή στο γύρισμα. Αυτό σκέφτομαι το βράδυ και είμαι ευτυχισμένος επειδή κατάφερα να κάνω να λειτουργήσει με ωραίο τρόπο οτιδήποτε. Είναι σπουδαίο όταν σε μία δουλειά επικοινωνείς την τέχνη και τον τρόπο σου με τους άλλους, με τους συναδέλφους αλλά και με το κοινό.
– Πώς σε φροντίζεις όταν αγχώνεσαι;
Κάνω γυμναστική. Ξυπνώ νωρίτερα κάθε πρωί για να βρω τον χρόνο να γυμναστώ με στόχο να νιώσω ωραία με τον εαυτό μου και να καθαρίσει το μυαλό μου. Επίσης περπατώ πολύ. Αν οι αποστάσεις το επιτρέπουν, θα πάω και θα επιστρέψω από το θέατρο με τα πόδια. Οι αποστάσεις με ηρεμούν και είναι μίας πρώτης τάξης ψυχοθεραπεία. Επίσης, ακούω μουσική και μαγειρεύω.
– Εν τέλει, τι αγαπάς πολύ στον εαυτό σου;
Δεν θέλω να μιλάω για εμένα σ' αυτό το πλαίσιο. Γι' αυτό και έγινα ηθοποιός, για να υποδύομαι και να είμαι κάποιος άλλος. Αυτό όμως που μου αρέσει να μου λένε οι φίλοι μου είναι το ότι είμαι αθώος σε σοκαριστικό βαθμό. Πολλές φορές αντιδρώ σαν παιδί αφού δεν έχω τη σκέψη και την πονηριά που μπορεί να έχει ένας ενήλικας. Αυτή την ποιότητα εκτιμούν οι φίλοι μου, νομίζω, εκτός αν έχει να κάνει μόνο με το ότι εκπλήσσονται ή διασκεδάζουν επειδή δεν αντιλαμβάνομαι τα πράγματα με τον συνηθισμένο τρόπο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αντιδρώ με μία αθωότητα που προκαλεί γέλιο.