Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΕΞΗΓΗΣΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Μήπως δεν υπάρχουν δύσκολοι άνθρωποι, αλλά διαφορετικοί ρυθμοί ζωής; Ταυτίστηκα στο συγκεκριμένο θέμα με τον Γιώργο Χρυσοστόμου και εξηγώ το γιατί.

Είναι κάποιες φορές που αισθάνομαι παράταιρη, έχοντας επιλέξει να ζω με έναν τρόπο που πολλοί στον περίγυρό μου επικρίνουν, δείχνοντάς με με το δάχτυλο ως «δύσκολη» ή «προβληματική». Ο τρόπος που ζω έχει ως προτεραιότητα τις ανάγκες μου.

Να δώσω κάποια παραδείγματα του τι εννοώ: Προτιμώ να είμαι σπίτι μου μόνη μου, από το να πάω κάπου που δεν θέλω, δεν το νιώθω να πάω, γιατί δεν με βολεύει το μέρος (θα με ισοπεδώσει η κίνηση και θα με αποτελειώσει η αναζήτηση πάρκινγκ) ή η ώρα (θα τελειώσουμε αργά, κάτι που θα διαλύσει την επόμενη μέρα μου, καθώς ξυπνάω στις 5:30 το πρωί) ή η παρέα (πολλές φορές στο παρελθόν επέστρεφα εξαντλημένη σπίτι μου, έπειτα από συνάντηση στην οποία ένιωθα να βαριέμαι αφόρητα και να δίνω αγώνα για να μην φύγω).

Με πολλή προσωπική δουλειά που αφορούσε και ψυχοθεραπεία, έχω μάθει να με αγαπώ, έχω καταλήξει τι μου αρέσει και τι δεν μου αρέσει, και δεν αποκλίνω. Όσο κι αν δυσαρεστώ κάποιους.

Παράλληλα, προσπαθώ να εξελίσσομαι, «διορθώνοντας» συμπεριφορές μου οι οποίες δεν μου αρέσουν. Η πιο χαρακτηριστική είναι η άρνηση μου να απαντήσω σε τηλεφωνικές κλήσεις ή μηνύματα μετά τις 8 το βράδυ, ώρα κατά την οποία ξεκινά η αποσύνδεσή μου μέχρι το πρωί.

ΕΧΩ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ ΣΤΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΟΥΤΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΟΥΤΕ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΗ. ΟΛΑ ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑ ΣΥΝΘΗΚΗ.

Προσπαθώ να μην είμαι αγενής γενικά. Ειδικότερα, περνάω καλά μόνη μου και περνάω καλά με συγκεκριμένους ανθρώπους. Επίσης, έχω πλήρη επίγνωση πως κάθε μου επιλογή έχει συνέπειες, τις οποίες αναλαμβάνω με κάθε απόφαση. Αν αυτό σημαίνει ότι δεν θα γίνω δήμαρχος αύριο-μεθαύριο, αφού η συμπεριφορά μου δεν με κάνει ιδιαίτερα popular, το δέχομαι και μάλιστα με χαρά.

Εκείνο που δεν δέχομαι είναι να μου προσάπτουν πως είμαι ακατάδεκτη, όπως συνήθως ερμηνεύουν όσα διάβασες παραπάνω. Γι’ αυτό υπάρχουν φορές που νιώθω παράταιρη, όπως μου «χρεώνουν». Πολύ γρήγορα, βέβαια, συνέρχομαι και θυμάμαι πως ζω όπως έχω επιλέξει να ζω. Και σε όποιον αρέσει. Δεν επιβάλω στους άλλους να με καταλάβουν, ενώ συνάμα δεν δέχομαι να μου επιβάλουν τον «σωστό» κατά τους ίδιους τρόπο.

Ο Γιώργος Χρυσοστόμου. Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος / OW

Το απόγευμα της Δευτέρας 12 Μαΐου 2025, καθώς παρακολουθούσα τη συνέντευξη του Γιώργου Χρυσοστόμου στο Στούντιο 4 της ΕΡΤ, διαπίστωσα πως έχω και… παρέα. Ο καλεσμένος της Νάνσυς Ζαμπέτογλου και του Θανάση Αναγνωστόπουλου, το ψυχογράφημα του οποίου έχουμε κάνει σε συνέντευξή του στο OW, έλεγε πως δεν μπορεί να ξεκουράζεται πολύ, γιατί είναι σαν να… καλομαθαίνει και μετά δυσκολεύεται να επανέλθει στις «εργοστασιακές» του ρυθμίσεις. Επίσης, ότι δεν μπορεί τις εκκρεμότητες «που όσο τις λύνω, τόσες περισσότερες εμφανίζονται».

Κάπου εκεί ένιωσα των Γιώργο Χρυσοστόμου ως δικό μου άνθρωπο. Έγινε… ο χαμένος μου αδελφός όταν είπε πως απολαμβάνει να πηγαίνει μόνος του διακοπές και έδωσε και τους λόγους (έκανα «τικ» σε όσα είπε), όπως και όταν τον ρώτησαν αν το μυαλό του ησυχάζει ποτέ. Αν τον κουράζει ο Γιώργος. Η απάντηση του είναι αυτή που δίνω στον εαυτό μου, κάθε φορά που διαπιστώνω με αναστεναγμούς πως είναι κουραστικό να είμαι εγώ: «Από την στιγμή που δεν μπορώ να τον αποφύγω, θα το απολαύσουμε. Ας μην το πιέζουμε, μην το καταπιέζουμε».

Ο Γιώργος Χρυσοστόμου πρόσθεσε ότι «υπάρχει μια πολύ εύκολη καραμέλα που χρησιμοποιεί ο κόσμος πολλές φορές. Το “α, είσαι δύσκολος”. Και το παίρνεις κι εσύ δικό σου, ώσπου λες, μισό λεπτό, εγώ περνάω πολύ καλά μέσα σε αυτό. Αφού δεν ενοχλώ εσένα, άφησε με ήσυχο, να τρέξει το μυαλό μου όπου να ’ναι».

Ένα απόσπασμα της συνέντευξης του Γιώργου Χρυσοστόμου

– Στο έχουν πει το «είσαι δύσκολος»;

Ναι, πολύ εύκολα.

– Ποιοι;

Πολύ κοντινοί μου. Ίσως να μη σε βολεύει ο τρόπος μου, αλλά αυτό δεν με κάνει δύσκολο. Εννοώ, τι είναι δύσκολος; Και πού είναι ο νόμος του εύκολου και του δύσκολου; Μου λένε για παράδειγμα, γιατί τρέχεις να κάνεις τόσες πολλές δουλειές; Μπορεί εσύ να έχεις βρει άλλον τρόπο να είσαι καλά. Εγώ βρήκα αυτόν και δεν κεντράρω στα δικά σου για να πω τι δύσκολος είσαι για εμένα.

– Πώς περνάς καλά; Μπορείς να σκεφτείς μια συνθήκη που είσαι γαλήνιος; Στη δουλειά ή σε διακοπές;

Στη δουλειά έχει γίνει πιο πολύ αυτό. Στις διακοπές δεν έχει πάει καλά αυτό, αλλά θα το φτιάξουμε. Έχω πάει με λάθος παρέες. Και στο εξωτερικό, όπου δεν μπορείς να πάρεις ένα καράβι να γυρίσεις, αλλά και εδώ. Είπα: Παιδιά είναι όλο λάθος. Θέλω να φύγω.

– Τι συνέβη;

Δεν είχε χημεία η παρέα, που ήταν μεγάλη. Οι μισοί ήθελαν να κάνουν βόλτες γενικά, οι άλλοι μισοί ήθελαν πρόγραμμα και εγώ δεν ήθελα να αναφέρομαι σε κανέναν.

– Δεν την ήξερες την παρέα;

Την ήξερα, αλλά δεν ήξερα το άλλο πλαίσιο. Όπως λένε και για τις σχέσεις, δεν τον ξέρεις τον άλλον αν δεν πας 10 ημέρες κάπου μαζί του.

– Σου έχει τύχει να πας με σχέση και να μην πάει καλά αυτό;

Ναι. Οι πιο ωραίες διακοπές μου ήταν όταν πήγα μόνος μου στο Βερολίνο 7 Αυγούστου – πήγα γιατί δεν υπήρχε εκείνη την ημέρα να κοιμηθώ πουθενά στην Ελλάδα, αφού δεν είχα προγραμματίσει νωρίτερα τίποτα. Στις 6 είχα τελειώσει μια παράσταση στην Άνδρο και στις 7 έφυγα για Βερολίνο. Πέρασα πολύ ωραία. Έκανα ποδήλατο σε ένα καταπράσινο μέρος, κολύμπησα σε λίμνη […]. Ησύχασα. Έκανα ό,τι βόλτα ήθελα, πήγα σε όποιο μουσείο ήθελα, για όση ώρα ήθελα.

– Είναι εύκολο να πας διακοπές μόνος σου;

Ναι, είναι. Ακόμα και όταν ξαναπήγα εκεί και υπήρχε ένα φιλικό ζευγάρι που με κάλεσε να μείνω στο σπίτι τους, τους είπα πως θα μείνω μόνος και θα βρισκόμαστε τις ώρες που είμαι ΟΚ. Κάπως με πνίγει η υποχρέωση να πρέπει να περάσουμε όλη την ημέρα μαζί.

– Ξέρεις τι θες.

Ναι, και ξέρω και τι δεν θέλω.

Ο Γιώργος Χρυσοστόμου και οι σχέσεις

Όταν τον ρώτησαν πόσο καιρό έχει να κάνει σχέση, απάντησε «δεν θυμάμαι» (πολύ φίλος μου)!

– Μετακινείσαι από πράγματα που σε ορίζουν στις σχέσεις σου;

Φυσικά, εννοείται. Αν αισθανθώ ασφαλής, ναι.

– Πώς θα αισθανθείς ασφαλής;

Δεν το ξέρω αυτό. Θα δούμε. Ωστόσο, μετακινούμαι. Είμαι εξελίξιμο προϊόν. Προσπαθώ διαρκώς να είμαι σε εξέλιξη. Αν και αυτό είναι στο πλαίσιο της εξέλιξης, μπορώ να μετακινηθώ.

– Πώς σε ψήνει κάποιος ότι αυτό θα σε εξελίξει;

Δεν θα το πω αυτό δημόσια. Για αρχή, πρέπει να νιώσω ασφαλής. Ότι δεν βάλλομαι.

– Λέγαμε πριν πως ξέρεις τι θες, αλλά και τι δεν θες. Πόσο καιρό έχεις αυτήν τη γνώση;

Ανέκαθεν υπήρχε αυτό το application, απλά θυμάμαι στην αρχή της καριέρας μου, που με ρωτούσαν τι ήθελα να κάνω, δεν ήξερα τι θέλω. Ήξερα όμως τι δεν θέλω. Τώρα, στα πιο βαθιά και πυρηνικά ή προσωπικά ζητήματα, έχει καθαρίσει κάπως το τοπίο μια τετραετία – κι εγώ με γνωρίζω κάπως καλύτερα.

– Μπορεί να σε ορίζει η ασφάλεια και όχι το «θέλω»;

Πες μου έναν άνθρωπο που δεν τον ορίζει η ασφάλεια. Είναι δυνατόν; Ενστικτωδώς, συνειδητά ή ασυνείδητα θα πας στα ασφαλή, αυτά που ξέρεις, αλλιώς μπορεί να κάνεις πιο τραγικό λάθος. Και μετά βλέπεις.

– Υπήρχε κάποιο κομβικό γεγονός προ τετραετίας, ώστε να αρχίσεις να σε γνωρίζεις καλύτερα; Μπορεί να είναι η ηλικία; Ήμασταν και εν μέσω Covid.

Δεν κόλλησα ποτέ ή τουλάχιστον δεν το κατάλαβα. Δεν μου άφησε κάτι στην υγεία. Μου άφησε όμως στην ψυχή και πνευματικά. Υπήρχε η προδιάθεση να είμαι κλειστός κι εκεί κλείστηκα ακόμα πιο πολύ στο «δεν θέλω να δω άνθρωπο». Μου το έκανε πιο δύσκολο. Έχω βγει από αυτό 2-3 χρόνια. Είχα μπει σε survival mode. Δημιουργήθηκε κάτι που μου προκάλεσε μεγάλο φόβο, που ξεκίνησε από τη δουλειά.

Γιατί ταυτίστηκα με τον Γιώργο Χρυσοστόμου

Ο Γιώργος Χρυσοστόμου εξήγησε πως ουδείς ήξερε τότε για πόσο καιρό θα είναι άνεργος. Ο ίδιος πήρε πρωτοβουλία. «Πήρα τηλέφωνο και είπα θέλω αυτόν τον ρόλο. Μου είπαν “μα δεν κάνεις” και απάντησα: Θα κάνω». Ήταν για την τηλεοπτική σειρά «Αγγελική».

«Είπα: μου ταιριάζει - δεν μου ταιριάζει, θα μου ταιριάξει», πρόσθεσε, με το ένστικτο της επιβίωσης που τον χαρακτηρίζει σε όλη του τη ζωή να μπαίνει σε πρώτο πλάνο.

Μεταφέρω το συγκεκριμένο κομμάτι της συζήτησης που είχε ο Γιώργος στο Στούντιο 4 όχι για να αισθανθώ εγώ καλύτερα, αυτό συνέβη όταν είδα τη συνέντευξη, αλλά γιατί μπορεί να υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω που νιώθουν να συνδέονται. Όλοι εν τω μεταξύ μπορούν να καταλάβουν πως δεν υπάρχει σωστό ή λάθος.

Υπάρχει ο τρόπος που επιλέγει καθένας μας να φέρει το κουφάρι του σε αυτήν τη ζωή. Εφόσον σέβεται τις επιλογές των άλλων, δεν επιβάλλει τη «φάση» του και δεν κάνει κακό σε κανέναν, ειλικρινά δεν βλέπω να υπάρχει κάποιο πρόβλημα.

Μάλλον τα δημιουργούμε τα προβλήματα, για λόγους που δεν θέλω να καταλάβω, αφού έχω αποφασίσει και να μην σπαταλάω τον χρόνο και την ενέργειά μου σε πράγματα που δεν κρίνουν τη ζωή μου και δεν με βοηθούν να γίνω καλύτερη.

Μήπως να σταματούσαμε να κρίνουμε τις ζωές των άλλων και να επικεντρωθούμε στο πώς μπορούμε εμείς να απαλλαγούμε από το αίσθημα του ανολοκλήρωτου σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής μας;