ΝΕΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ ΔΙΝΟΥΝ ΕΛΠΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ

Νέες έρευνες παρουσίασαν πολλά υποσχόμενα ευρήματα για τη θεραπεία και την πρόληψη του καρκίνου του παχέος εντέρου.

Ο καρκίνος του παχέος εντέρου στοιχίζει περίπου 1.000.000 ζωές κάθε χρόνο, αριθμός που αντιστοιχεί στο 10% των θανάτων από καρκίνο. Είναι η τρίτη πιο συχνή μορφή και η δεύτερη πιο συχνή αιτία θανάτου από καρκίνο, καθώς εμφανίζει συμπτώματα όταν είναι πλέον σε προχωρημένο στάδιο, οπότε οι θεραπείες είναι περιορισμένες. Γι’ αυτό έχει τεράστια σημασία η πρόληψη, με την ετήσια εξέταση που μισούμε όλοι – ναι, την κολονοσκόπηση, που είναι απαραίτητη από κάποια ηλικία και μετά, αφού τα περισσότερα κρούσματα αφορούν ανθρώπους ηλικίας από 50 ετών και άνω.

Νέες μελέτες που παρουσιάστηκαν στην ετήσια συνάντηση της Αμερικανικής Εταιρείας Κλινικής Ογκολογίας (ASCO) προσφέρουν πολλά υποσχόμενα ευρήματα για φάρμακα και παρεμβάσεις στον τρόπο ζωής, ιδιαίτερα σε μια εποχή που αυξάνονται οι διαγνώσεις μεταξύ νεαρότερων ενηλίκων, με την έρευνα να δείχνει ότι έως το 2030 ο καρκίνος του παχέος εντέρου θα γίνει η κύρια αιτία θανάτου από καρκίνο μεταξύ των ενηλίκων ηλικίας 20 έως 49 ετών.

Η άσκηση έχει καλύτερα αποτελέσματα και από φάρμακα

Προηγούμενες εργασίες είχαν δείξει ότι η τακτική άσκηση μπορεί να βελτιώσει τα ποσοστά επιβίωσης για τους ασθενείς. Νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο New England Journal of Medicine και παρουσιάστηκε στο συνέδριο ASCO επιβεβαίωσε αυτά τα ευρήματα με ισχυρά δεδομένα κλινικών δοκιμών. Συγκεκριμένα, μεταξύ 2009 και 2024 οι ερευνητές παρακολούθησαν σχεδόν 900 ασθενείς με καρκίνο του παχέος εντέρου που είχαν ολοκληρώσει χημειοθεραπεία:

• Οι μισοί έλαβαν μόνο ένα ενημερωτικό φυλλάδιο που τους ενθάρρυνε να υιοθετήσουν έναν υγιεινό τρόπο ζωής με καλή διατροφή και άσκηση.
• Οι άλλοι μισοί είχαν επίσης έναν σύμβουλο σωματικής δραστηριότητας για τρία χρόνια.

iStock

Διαπιστώθηκε ότι υπήρξε μείωση κατά 28% στον κίνδυνο υποτροπής ή νέου καρκίνου για τους ασθενείς στο πρόγραμμα άσκησης, με πενταετές ποσοστό επιβίωσης χωρίς νόσο 80%, σε σύγκριση με 74% για την ομάδα που έλαβε μόνο το φυλλάδιο. Με άλλα λόγια, φάνηκε ότι το πρόγραμμα άσκησης μπορεί να εμπόδισε 1 στους 16 ασθενείς να αναπτύξουν υποτροπιάζοντα ή νέο καρκίνο.

Ο Δρ. Christopher Booth, καθηγητής ογκολογίας στο Πανεπιστήμιο Queen's και εκ των συγγραφέων της νέας μελέτης, εξήγησε ότι «αυτό το μέγεθος είναι συγκρίσιμο και σε πολλές περιπτώσεις υπερβαίνει το μέγεθος του οφέλους που προσφέρουν πολλά από τα πολύ καλά πρότυπα φάρμακα για τον καρκίνο. Η άσκηση θα πρέπει πραγματικά να θεωρείται ουσιαστικό συστατικό της θεραπείας του καρκίνου του παχέος εντέρου».

Ακόμα δεν έχει διευκρινιστεί πώς η άσκηση βοηθάει στη μείωση του κινδύνου, με τους ειδικούς να προτείνουν πως μπορεί να έχει κάποια σχέση με τη συνεισφορά στη μείωση της φλεγμονής στο σώμα.

Η διατροφή κυριολεκτικά σώζει από τον καρκίνο του παχέος εντέρου

Μια άλλη νέα μελέτη που παρουσιάστηκε στο συνέδριο διαπίστωσε ότι οι αντιφλεγμονώδεις δίαιτες βοήθησαν στη βελτίωση των ποσοστών επιβίωσης για άτομα με καρκίνο του παχέος εντέρου σταδίου 3.

Οι ασθενείς που κατανάλωναν πιο αντιφλεγμονώδεις δίαιτες (καφέ, τσάι, λαχανικά) και ασχολούνταν με υψηλότερα επίπεδα σωματικής δραστηριότητας είχαν 63% χαμηλότερο κίνδυνο θανάτου σε σύγκριση με τους ασθενείς που έκαναν τις πιο φλεγμονώδεις διατροφές (κόκκινο και επεξεργασμένο κρέας, επεξεργασμένα δημητριακά, ζαχαρούχα ποτά) και ασχολούνταν με χαμηλότερα επίπεδα σωματικής δραστηριότητας, σύμφωνα με τη μελέτη.

iStock

Η Δρ. Sara Char, κλινική ερευνήτρια στην Αιματολογία και Ογκολογία στο Dana-Farber Cancer Institute και κύρια συγγραφέας της μελέτης, διευκρίνισε ότι «ως τομέας μαθαίνουμε για τον ρόλο του ανοσοποιητικού συστήματος στην ανάπτυξη καρκίνου, με τη φλεγμονή να είναι μια ανοσολογική απόκριση. Η αύξηση των κρουσμάτων καρκίνου του παχέος εντέρου σε νεότερους ανθρώπους υποδηλώνει ότι υπάρχει κάτι στο περιβάλλον, είτε στα τρόφιμα που τρώμε, είτε στον τρόπο ζωής μας, στις χημικές ουσίες που θα μπορούσαν να υπάρχουν στα τρόφιμά μας, σε κάθε είδους διαφορετικά πράγματα. Δηλαδή, κάτι πέραν της γενετικής προδιάθεσης που θα μπορούσε να οδηγήσουν σε αυτά τα ποσοστά. Έτσι, είναι εξαιρετικά σημαντικό για εμάς, ως τομέα, να σκεφτόμαστε πώς η διατροφή και ο τρόπος ζωής μας επηρεάζουν όχι μόνο τον κίνδυνο εμφάνισης αυτού του καρκίνου, αλλά και πώς τα πάνε οι άνθρωποι μετά».