5 ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ ΜΑΣ ΒΑΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑΣ

Ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της πατρότητας και ποιο είναι το πιο όμορφο; 5 μπαμπάδες μάς προσκαλούν στον κόσμο τους.

Οι μπαμπάδες σήμερα έχουν αλλάξει – ή αλλάζουν, πιο σωστά. Οι περισσότεροι τουλάχιστον. Δεν έχουν πρότυπο τους δικούς τους μπαμπάδες – δεν έχουν κανένα πρότυπο, πιο σωστά. Φτιάχνουν κάτι από την αρχή, χωρίς manual και αυτό είναι κάτι. Πηγαινοφέρνουν τα παιδιά στα σχολεία, τα κολυμβητήρια και τα μαθήματα ζωγραφικής. Ξέρουν πότε έχουν γιορτή στο σχολείο, αν τους τελείωσε η οδοντόκρεμα και πού θα βρουν περίπτερο με τις αγαπημένες τους κάρτες μπάσκετ. Τα κοιμίζουν με παραμύθια, τα αγκαλιάζουν πολύ και τα φιλάνε ακόμα περισσότερο. Όχι όλοι, αλλά πολλοί – όλο και περισσότεροι.

Οι μαμάδες –στα περισσότερα σπίτια– παραμένουν οι project managers με τόσα ανοιχτά tabs στο μυαλό τους που κάνουν και τον πιο τούμπανο υπολογιστή να ωχριά μπροστά τους. Είναι αυτές που ενορχηστρώνουν την καθημερινότητα, που καίνε εγκεφαλικά κύτταρα μέχρι να καταφέρουν να πατήσουν «x» στα ανοιχτά tabs και να ξαποστάσουν προσωρινά αναμένοντας τα επόμενα tabs να ανοίξουν. Οι μπαμπάδες, όμως, φαίνεται να είναι εκεί, έτοιμοι να καλύψουν την απόσταση που απαιτείται. Και –πού ξέρεις;– ίσως σύντομα να μην χρειάζεται project manager μία οικογένεια.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα, μίλησα με 5 αγαπημένους μου μπαμπάδες, οι οποίοι έχουν διανύσει μεγάλη απόσταση και συνεχίζουν να διανύουν, ορμώμενοι από την αγάπη τους για τα παιδιά και τις συντρόφους τους. Κάποιοι μπήκαν απότομα στην πατρότητα, άλλοι πιο ομαλά, όλοι όμως ξέχασαν όσα ήξεραν και έμαθαν τον κόσμο από την αρχή μέσα από τα μάτια των παιδιών τους.

Unsplash+ Sandra Seitamaa

Αποφάσισα να τους κάνω δύο μόνο ερωτήσεις που κρύβουν μέσα τους σε μεγάλο βαθμό την ουσία της πατρότητας: Ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της πατρότητας και ποιο είναι το πιο όμορφο κομμάτι της; Χωρίς φιοριτούρες και περιττές λέξεις, ας ακούσουμε τι έχουν να πουν οι ίδιοι.

Τι λένε στο OW πέντε μπαμπάδες για την πατρότητα

«Πριν εμφανιστεί η κόρη μου δεν καταλάβαινα γιατί οι άνθρωποι θέλουν να κάνουν παιδιά»

Ο Κωνσταντίνος έχει ένα κοριτσάκι που πριν λίγες μέρες έγινε ενός έτους. «Το πιο δύσκολο κομμάτι της πατρότητας είναι το να είσαι παρών. Και το πιο όμορφο κομμάτι είναι το να είσαι παρών. Εννοώ παρών παρών. Παρών στον χώρο, παρών στη σχέση, στις λεπτομέρειες της αλληλεπίδρασης. Πριν εμφανιστεί η κόρη μου δεν καταλάβαινα γιατί οι άνθρωποι θέλουν να κάνουν παιδιά, και οι απαντήσεις “σε κοιτάζουν με αγάπη” ή “να δεις πώς νιώθεις όταν σου χαμογελάνε” μου φαίνονταν επιφανειακές ή ανεπαρκείς ή ακατανόητες. Αλλά τώρα όλα περιστρέφονται γύρω από αυτό το βλέμμα και αυτό το χαμόγελο. Ως φαινόμενο παραμένει ακατανόητο, απλά δεν αναρωτιέμαι πια».

Unsplash+ Toa Heftiba

«Το πιο δύσκολο κομμάτι της πατρότητας είναι το να σπάσω τον κύκλο των μοτίβων που κουβαλώ από τη δική μου παιδική ηλικία»

Ο Μάνος είναι πατέρας δύο παιδιών, ηλικίας 13 και 8,5 ετών. «Το πιο δύσκολο κομμάτι της πατρότητας για μένα είναι το να σπάσω τον κύκλο των μοτίβων που κουβαλώ από τη δική μου παιδική ηλικία. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον όπου το διάβασμα, η πειθαρχία και η "σωστή" συμπεριφορά είχαν μεγαλύτερη βαρύτητα από την ελεύθερη έκφραση ή την κατανόηση των συναισθημάτων. Τώρα, με τα δικά μου παιδιά, παλεύω να μην τους μεταδώσω αυτό το άγχος – να μην τα πιέζω να διαβάζουν για να αποδείξουν κάτι, να μην τα στριμώχνω σε καλούπια που ίσως εγώ είχα κάποτε υιοθετήσει για να νιώσω αποδοχή. Θέλω να τα ενθαρρύνω να ανακαλύψουν τη δική τους ταυτότητα, να μάθουν να εμπιστεύονται τον εαυτό τους. Αλλά αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Συνοδεύεται από εσωτερικές συγκρούσεις, από αμφιβολίες και από καθυστερημένα –ή και αόρατα– αποτελέσματα.

»Σε συνδυασμό με την πρόκληση να δουλεύω από το σπίτι και να διαχωρίζω ρόλους και στιγμές, συχνά νιώθω πως ισορροπώ πάνω σε λεπτή γραμμή, ανάμεσα στο να είμαι παρών και στο να μην επαναλαμβάνω ασυνείδητα πρότυπα που δεν με εξέφραζαν ποτέ».

Ποιο είναι για τον ίδιο το πιο όμορφο κομμάτι που επιφυλάσσει η πατρότητα; «Το να αισθάνεσαι πόσο ανάγκη έχουν την επαφή μαζί σου τα παιδιά και να τους την προσφέρεις. Διαβάζω για παράδειγμα με την μεγάλη κόρη μου μαθηματικά και τρελαίνομαι που καταλαβαίνω ότι της αρέσει που το κάνουμε παρέα –γιατί νιώθει ότι ασχολούμαι μαζί της– και ας προσπαθεί να το κρύψει πίσω από φωνές και βρισιές πολλές φορές. Με την κόρη μου που είναι 13, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα γιατί ακροβατεί μεταξύ παιδιού και εφήβου. Το παιδί θέλει να σε τραβήξει κοντά του και ο έφηβος σε διώχνει. Με τον μικρό μου γιο παραδέχομαι πως είναι πιο εύκολο γιατί αυτός ακόμα, χωρίς φίλτρα, ζητάει την παρουσία μου, το παιχνίδι μου, τα χάδια μου. Και του τα δίνω σχεδόν κάθε φορά με αδιανόητη χαρά. Αυτό είναι το πιο όμορφο πράγμα, αυτή η επαφή».

«ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΜΟΥ ΓΟΝΙΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΕΞΕΦΡΑΖΑΝ ΠΟΤΕ. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ», MANOΣ

iStock

«Ως μπαμπάς είναι πολύ δύσκολο να διακρίνεις πότε το παιδί γίνεται χειριστικό»

O Κώστας, πατέρας ενός 9χρονου κοριτσιού και ενός 4χρονου αγοριού, βάζει στην κουβέντα το θέμα των ορίων. «Πολλά είναι τα δύσκολα κομμάτια της πατρότητας, όπως το ότι θα προτιμούν πάντα τη μαμά λίγο πιο πολύ από σένα, ή το ότι δεν έχεις καθόλου προσωπικό χρόνο στο σπίτι κλπ. Το πιο δύσκολο, όμως, θεωρώ ότι είναι το να προσπαθείς να διακρίνεις σωστά πότε το παιδί γίνεται χειριστικό και δοκιμάζει τα όριά σου και πότε έχει πάθει συναισθηματικό κοκομπλόκο και πρέπει να το πάρεις αγκαλίτσα και ίσως να του κάνεις και τα χατίρια». Όσο για το πιο όμορφο κομμάτι της πατρότητας; Ο Κώστας το περιγράφει με μια εικόνα: «Όταν παίζουν μαζί ήσυχα και αγαπημένα, και απασχολούνται μόνα τους χωρίς να γκρινιάζουν».

«ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΡΩΝ. ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΡΩΝ», ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

«Στην αρχή δεν έχεις ιδέα τι είναι αυτό, δε σε προετοιμάζει κάνεις»

Ο Σεραφείμ έχει μια κόρη εννιά χρονών. «Δυσκολεύομαι να πω ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της πατρότητας. Θα έλεγα ότι κάθε φάση έχει μια συγκεκριμένη δυσκολία. Στην αρχή δεν έχεις ιδέα τι είναι αυτό, δε σε προετοιμάζει κανείς. Όταν γεννήθηκε η κόρη μου νόμιζα ότι ήμουν cool και “το είχα” – πολύ σύντομα κατάλαβα ότι δεν ήξερα πού πάνε τα τέσσερα. Αλλάζει όλη σου η ζωή. Αλλαγή προτεραιοτήτων, θες να είσαι παρών, ψάχνεις χρόνο. Αρχίζει να μεγαλώνει, σχολεία, δεν είσαι σίγουρος ποιο είναι το καλύτερο γι’ αυτήν, πώς μπορείς να τη βοηθήσεις. Ίσως τελικά το πιο δύσκολο είναι, όσο δεν ξέρεις και αμφιβάλεις, να κάνεις το καλύτερο που μπορείς, να παραδεχτείς τα λάθη σου και να αφήσεις τον χώρο στο παιδί σου να ανεξαρτητοποιηθεί χωρίς τοτέμ και ταμπού. Με τη σιγουριά ότι θα είσαι εκεί δίπλα του, οπότε αυτό το θελήσει».

Όσο για το πιο όμορφο κομμάτι της πατρότητας; «Το ταξίδι», λέει ο Σεραφείμ. «Οι στιγμές, τα χαμόγελα, τα κλάματα, τα γέλια, οι αγκαλιές, οι επιτυχίες κι οι αποτυχίες, τα νεύρα, οι γιορτές, οι αγωνίες, οι φίλοι, τα κουβαδάκια, τα καρότσια, οι κούνιες, τα ποδήλατα, το διάβασμα το βράδυ. Και να θυμάσαι πώς ήταν όταν ήσουν παιδί. Και να είσαι απλά εκεί όσο μεγαλώνει».

«ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ, ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΗΜΟΥΝ COOL ΚΑΙ “ΤΟ ΕΙΧΑ” – ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΟΣΟ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ», ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Unsplash+ Toa Heftiba

«Μια αγκαλιά πριν κοιμηθεί ή –έστω– ένα συγκαταβατικό “bro” σε γεμίζουν πραγματική χαρά»

O τρίτος Κωνσταντίνος της παρέας έχει… εμπειρία στην πατρότητα – η κόρη του είναι 13 και ο γιος του 10. Φίλοι του με μικρότερα παιδιά τον ρωτάνε συχνά για το τι τους περιμένει. «Με βλέπουν που τρέχω όλη μέρα με δραστηριότητες, διαβάσματα, play dates, μικρότερες ή μεγαλύτερες εξορμήσεις προκειμένου να κρατάμε τα παιδιά μονίμως απασχολημένα, γιατρούς και άλλους επαγγελματίες υγείας – και ομολογουμένως τους λούζει κρύος ιδρώτας», μου λέει. «Πού να άκουγαν και για τα βράδια που κοιμόμασταν μαζί μέχρι πρόσφατα ή για τώρα που θέλει, ο μικρότερος τουλάχιστον ακόμα, να κάθομαι δίπλα του μέχρι να τον πάρει ο ύπνος. Πού μετά όρεξη για καμιά σειρά ή οτιδήποτε τέλος πάντων θα μπορούσε να κάνει ένα παντρεμένο ζευγάρι όταν κοιμούνται τα παιδιά!»

Unsplash+ Sandra Seitamaa

Με ένα παιδί ήδη στην εφηβεία, ποια θεωρεί ο ίδιος ότι είναι η πιο δύσκολη πίστα, η πιο απαιτητική περίοδος μέχρι σήμερα; «Εκεί που ‘χεις συνηθίσει ένα βρέφος, τσουπ, έχεις ένα νήπιο. Εκεί που συνηθίζεις το νήπιο, έχεις ένα παιδί που πάει σχολείο. Σχολείο – το μπεμπάκι σου πάει σχολείο! Και μετά αρχίζουν τα δύσκολα. Το μπεμπάκι έχει περίοδο, βγαίνει με τις φίλες της, της αρέσουν τα αγόρια, συχνά σου μιλάει απότομα – όποτε σου μιλάει δηλαδή. Εκεί είμαστε τώρα. Μην με ρωτάτε για μετά, μόνο σε ταινίες τα έχω δει».

«Φυσικά υπάρχει ένα αλλά, αλλιώς δεν θα έκανε κανένας παιδιά. Με έναν μαγικό τρόπο, χωρίς να το έχετε προσυμφωνήσει με τη σύζυγο, όλα τα υπόλοιπα σχεδόν, δεν έχουν καμία σημασία πια ή είναι απλώς δευτερεύοντα. Το μόνο που μετράει είναι το να περνάς όσο περισσότερο χρόνο γίνεται με το μπεμπάκι σου, όσο κι αν αυτό έχει γαϊδουρέψει. Μόνο αυτό σου δίνει πραγματική χαρά. Μόνο αυτό σε κάνει να ξεχνιέσαι στ’ αλήθεια από την καθημερινότητα. Όσο κι αν κουράζεσαι. Όσο κι αν σου λείπουν καμιά φορά οι φίλοι σου ή η ίδια σου η γυναίκα. Κι ας μη θέλει το ίδιο το μπεμπάκι να περνά μαζί σου τον χρόνο του από ένα σημείο και μετά. Μια αγκαλιά πριν κοιμηθεί ή –έστω– ένα συγκαταβατικό “bro”, αρκούν».