ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΓΟΥΛΙΩΤΗΣ;

Γιατί τον λένε και Βασίλη Μαγουλιώτη και Suyako; Τον πειράζει που μπορεί να μην ξέρει κάποιος κανένα από αυτά τα δύο ονόματα; Τι θέλει να πει με το καινούριο έργο που έγραψε και σκηνοθετεί; Γιατί έκοψε το τσιγάρο και κάνει διατροφή; Τι του έχει μάθει μέχρι στιγμής η πατρότητα; Απαντήσεις σε αυτές και άλλες, πιο καυτές ερωτήσεις (γέλια) στη συνέντευξη που ακολουθεί.

Σε κάποιο σημείο της συνέντευξής μας, όταν τον ρωτάω αν είναι εύκολη υπόθεση η πατρότητα, ο Βασίλης Μαγουλιώτης απαντάει: «Όπως είπαν και οι Πυξ Λαξ, ό,τι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο». Κι αμέσως προσθέτει: «Γράψε ότι γέλαγα όταν είπα Πυξ Λαξ». Του εξηγώ ότι το απεχθάνομαι αυτό στις συνεντεύξεις, αλλά η αλήθεια είναι ότι στην κουβέντα μας ίσως έδινε κάποιο τόνο, γιατί έπεσαν πολλά γέλια, χειρονομίες, γκριμάτσες, αλλαγές στη φωνή κ.ο.κ. που στον γραπτό λόγο αναγκαστικά χάνονται.

Αν έχεις δει τον Βασίλη Μαγουλιώτη να παίζει στους «Παίκτες», την παράσταση που έβαλε δυναμικά τον ίδιο και την παρέα του στα θεατρικά δρώμενα, έχεις πάρει μια ιδέα για την ενέργεια που κουβαλάει. Αν έχεις δει και το «Merde», στο οποίο όχι μόνο παίζει και συν-σκηνοθετεί, αλλά υπογράφει επίσης το κείμενο ως Suyako, έχεις πάρει και μια ιδέα για το χιούμορ και –τολμώ να πω– την ευφυΐα του.

Στη νέα του παράσταση, που έχει τίτλο «Η συναρπαστική εξέγερση του Χούλιο Τόγκα», δεν παίζει ο ίδιος, αλλά έχει γράψει το έργο, φυσικά ως Suyako, και σκηνοθετεί, ως Βασίλης Μαγουλιώτης. Βρισκόμαστε εκεί που θα κάνει πρεμιέρα στις 10 Νοεμβρίου 2025, στο θέατρο Προσκήνιο – ένα από τα λίγα θέατρα στην Αθήνα που «έχουν μία αύρα», όπως λέει χαρακτηριστικά.

Αν δεν είχα δει πρόσφατη φωτογραφία του, δεν θα τον αναγνώριζα, γιατί έχει κουρέψει το μακρύ μαλλί που είχε. Αλώνουμε τη σκηνή και τα παρασκήνια για να φωτογραφηθεί και έχουμε περίπου μιάμιση ώρα ακόμη στη διάθεσή μας για να τα πούμε μέχρι να αρχίσει η πρόβα. Συνήθως, αυτός ο χρόνος φτάνει και περισσεύει, αλλά στην προκειμένη περίπτωση θα μπορούσαμε να μιλάμε πολύ περισσότερο. Ίσως γιατί ο Βασίλης Μαγουλιώτης είναι πολύ ωραίος τύπος. Ίσως πάλι γιατί δεν είχα να μιλήσω μόνο μαζί του, αλλά και με τον Suyako.

Τα «απομνημονεύματα» του Βασίλη Μαγουλιώτη

– Όσο φωτογραφιζόσουν, πρόσεξα τα τατουάζ που έχεις στα χέρια σου. Συμβολίζουν κάτι;

Στο αριστερό είναι ένα κόι, αυτά τα ασπροπορτοκαλί χρυσόψαρα που οι Ιάπωνες θεωρούν σύμβολο σοφίας, φιλίας, πραότητας και διάφορα τέτοια. Έχω δει από κοντά και είναι όντως πολύ φιλικά. Έχουν κάτι ανθρωπόμορφο στην όψη, μοιάζουν λίγο με γεροσοφό Κομφούκιο, γι’ αυτό και δεν τα πειράζουν. Μάλιστα, νομίζω ότι η ονομασία τους είναι ομόηχη με τη λέξη αγάπη στα ιαπωνικά.

Αυτό το τατουάζ το βάρεσα κάπου στα 19 μου, γιατί είχα μια επιφοίτηση σχετικά με την ανάγκη για ηρεμία, για αγάπη, για φιλία κτλ. Και το έβαλα στο αριστερό μου χέρι γιατί είμαι αριστερόχειρας, οπότε ήθελα να είναι κάτι σαν note to self, που λένε.

Όλα μου τα τατουάζ είναι κάπως σαν απομνημονεύματα. Στο δεξί μου χέρι είναι το τελευταίο που έκανα, η φράση HOXO HORACIO HANOHA HOLIVEIRA. Είναι από ένα πολύ αγαπημένο μου μυθιστόρημα του Χούλιο Κορτάσαρ, «Το κουτσό», που κυκλοφόρησε το 1963. Σημαίνει: «Το νου σου, Οράσιο, σχολίασε ο Ολιβέιρα». Το θέμα είναι ότι ο Οράσιο Ολιβέιρα είναι ένα πρόσωπο, ο πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος, οπότε είναι σαν το όνομα να μιλάει στο επώνυμο, σαν να λέμε: «Το νου σου, Βασίλη, σχολίασε ο Μαγουλιώτης».

Επίσης, κανονικά δεν ξεκινούν όλες οι λέξεις με H, το πρόσθετε ο συγκεκριμένος χαρακτήρας γιατί του άρεσε πολύ. Οπότε αυτό το τατουάζ είναι σίγουρα ένα tribute σε έναν από τους αγαπημένους μου συγγραφείς κι ένα από τα αγαπημένα μου μυθιστορήματα, μια ευφυέστατη και πολύ παιγνιώδης λογοτεχνικά φράση, αλλά και αυτό επίσης ένα note to self: «Το νου σου». Με την έννοια «πρόσεχε το μυαλό σου μην χαλάσει».

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΨΩ ΚΕΙΜΕΝΑ ΩΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΑΓΟΥΛΙΩΤΗΣ. ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΑ, Η ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ SUYAKO. Ο SUYAKO ΕΠΙΝΟΕΙ ΚΟΣΜΟΥΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ.

– Τι θα μπορούσε να χαλάσει ένα μυαλό;

Νομίζω χτύπησα το τατουάζ μια εποχή λίγο πιο αυτοκαταστροφική, που φοβόμουν τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια, για να το πω κομψά. Οπότε ήταν ένα καμπανάκι στον εαυτό μου: Μην καταστρέφεις τη μηχανή γιατί θα τη χρειαστείς.

– Αυτό που ο Οράτιος απευθύνεται στον Ολιβέιρα ενώ είναι το ίδιο πρόσωπο, μου θύμισε λίγο την αφίσα του «Χούλιο Τόγκα», που λέει ότι είναι ένα έργο του Suyako σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαγουλιώτη, ενώ και οι δύο είσαι εσύ. Γιατί αυτός ο διχασμός;

Κατ’ αρχάς, εγώ δεν περίμενα ότι θα έρθει κάποτε η μέρα που θα σκηνοθετώ εγώ ένα δικό μου έργο. Είχα ξεκινήσει απλά να γράφω κείμενα και, όταν θέλησα να τα εκδώσω, δεν ήθελα να το κάνω ως Βασίλης Μαγουλιώτης.

Από τη μια είχα μια συστολή, από την άλλη μια λίγο μυστικιστική διάθεση, σαν να έβαζα ένα μήνυμα σ’ ένα μπουκάλι και να το έριχνα στον ωκεανό χωρίς να γνωρίζει ο κόσμος ποιος το έχει γράψει. Επίσης, μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον να διαβάζεις ένα κείμενο και το όνομα του συγγραφέα να μην είναι κάτι οικείο, ενδεχομένως απελευθερώνει το μυαλό.

Τώρα, για να φτάσω στο έργο, επειδή εδώ και κάμποσα χρόνια πια υπογράφω τα δικά μου κείμενα ως Suyako, δεν μπορώ να υπογράψω ως Βασίλης Μαγουλιώτης· είναι σαν ένα ξεχωριστό «ατελιέ». Αντίστροφα, η σκηνοθεσία νομίζω ότι δεν είναι ιδιότητα του Suyako. Ο Suyako επινοεί κόσμους, είναι κυρίως φαντασιακό πνεύμα, δεν είναι πρακτικό.

Ο Βασίλης Μαγουλιώτης και το νόημα της ζωής

– Τα μαλλιά σου γιατί τα κούρεψες;

Γιατί λίγο βαρέθηκα. Είναι πολύ ωραίο να έχεις μακριά μαλλιά, γιατί ξέρεις, παίρνει χρόνο να μακρύνουν, είναι μια διαδικασία ασκητική από μόνη της. Γι’ αυτό λένε ότι τα μαλλιά είναι δύναμη για τους Ινδουιστές ή για τον Σαμψών. Είναι δύναμη, με την έννοια ότι έχεις κάνει κόπο, αλλά κάπου έχει και την ταλαίπα του.

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΔΕΝ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΛΥΝΕΤΑΙ, ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΣΕ ΜΑΓΝΗΤΙΖΕΙ ΓΙΑΤΙ ΣΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΟΤΙ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΛΥΘΕΙ.

– Έχασες κάτι από τη δύναμή σου;

Πέρασα όλη τη φάση του κουρεμένου πρόβατου, του σκύλου που θέλει να κρυφτεί πίσω από τα έπιπλα γιατί νιώθει ότι είναι εκτεθειμένος. Δεν τα έχω συνηθίσει και πολύ, αλλά ούτε τα μακριά θέλω πάλι. Γενικά είμαι σε ένα in between, που δεν μου αρέσουν και πολύ, να σου πω την αλήθεια. Τώρα ξαναρχίζω σιγά σιγά να τα αφήνω. Θα δούμε.

– Οι προβληματισμοί αφορούν μόνο το μαλλί ή και άλλα πράγματα πάνω σου;

Είναι ολιστικό το θέμα. Εκδηλώνεται στο μαλλί, αλλά αυτό είναι απλά μια αντανάκλαση του βαθύτερου προβλήματος.

– Το οποίο πρόβλημα πώς θα το προσδιόριζες;

Ότι είμαι άνθρωπος, ζωντανός, στον πλανήτη Γη, το 2025, ή μάλλον στον αιώνα τον άπαντα. Ο πολιτισμός ως πηγή δυστυχίας, που λέει και ο Φρόιντ. Ο πυρήνας μου είναι ότι είμαι άνθρωπος και ζω. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι κάτι σπέσιαλ. Υπάρχει ανησυχία, βάσανο, ρευστότητα… Το όλο μυστήριο της ζωής και της ανθρώπινης ψυχής δεν μου φαίνεται ότι λύνεται, και συνεχώς σε μαγνητίζει γιατί σου δίνει την εντύπωση ότι δύναται να λυθεί. Νομίζω αυτό με έκανε εξαρχής να ασχοληθώ με την τέχνη.

ΟΠΩΣ ΕΧΕΙ ΠΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΙΔΕΑ ΠΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΙΝΑΙ.

Θυμάμαι ότι στην εφηβεία, που είναι η πρώτη φορά που δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί συμβαίνει ό,τι σου συμβαίνει, το να τραγουδάω, να παίζω κιθάρα, να ζωγραφίζω ή να γράφω στίχους ήταν ίσως ο μοναδικός τρόπος να ανακουφιστώ – πέρα από το να κουβεντιάζω με έναν πολύ καλό φίλο και να του ανοίγω την καρδιά μου. Ενώ μέχρι τότε η τέχνη ήταν απλώς διασκεδαστική, ξαφνικά έγινε βάλσαμο. Τώρα, η σχέση με την τέχνη είναι πλέον διαρκείας και μπορώ να αντιμετωπίσω το πρόβλημα της ύπαρξης με πολύ περισσότερο χιούμορ και ελαφρότητα.

– Έχεις καταλάβει ποιο είναι το νόημα της ζωής;

Νομίζω ότι αυτή η ερώτηση είναι λάθος τοποθετημένη εξαρχής. Θα έπρεπε να αντικρίσουμε τη ζωή πολύ μονόπαντα, για να απαντήσουμε. Το νόημα είναι αυτό που προκύπτει από κάποιον νου. Όπως έχει πει κάποιος φιλόσοφος, υπάρχει νους, αλλά δεν έχεις ιδέα πόσο μεγάλος είναι. Όλα φαίνεται να είναι προϊόν νου, οπότε όλα είναι νόημα.

Ο Χούλιο Τόγκα και η ανεξαρτησία της τέχνης

– Πώς φτάσαμε στη «Συναρπαστική εξέγερση του Χούλιο Τόγκα»;

Η «Συναρπαστική εξέγερση του Χούλιο Τόγκα» συνελήφθη και εγράφη πρώτη φορά το 2018. Είχα μόλις τελειώσει ένα άλλο θεατρικό μου, το «Talk Show», που μου πήρε τουλάχιστον ένα χρόνο, και μέσα σε 15 μέρες γράφτηκε ένα πρώτο draft του «Χούλιο Τόγκα».

Ήταν μια ιδέα που υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μου κάπως σαν ανέκδοτο, ένα «what if»: τι θα γινόταν αν ένα από αυτά τα ιδρύματα πολιτισμού που ισχυρίζονται ότι δεν βάζουν κανέναν περιορισμό κάνει μια ανάθεση στον πιο ακραίο καλλιτέχνη; Ο οποίος παίρνει μια λευκή επιταγή να δημιουργήσει χωρίς καμία λογοκρισία, χωρίς κανένα φρένο, χωρίς κανένα ταμπού, γιατί η τέχνη είναι ελεύθερη – ενώ ταυτόχρονα είναι προφανές ότι τέτοια ιδρύματα έχουν μία καταβολή, ας πούμε, αμιγώς συστημική, που έχει πλοκάμια σε κάθε βαθιά εξουσία του τόπου;

– Τι υπόθεση έχει το έργο;

Αργεντινή, κάπου 2010. Στο Μπουένος Άιρες, στα βάθη μιας οικονομικής κρίσης που πλήττει τη χώρα –κι ενώ το κράτος πρόνοιας φαίνεται να αποσύρεται από τη φροντίδα του σύγχρονου πολιτισμού, κατόπιν κιόλας επιταγής των μέτρων λιτότητας–, δημιουργείται ένα Ίδρυμα Πολιτισμού από τον όμιλο που διαχειρίζεται την κληρονομιά ενός θρυλικού εφοπλιστή της Αργεντινής, του Πέδρο Σάντσες του πρεσβύτερου.

Η τελετή έναρξης έχει ανατεθεί στον 45άρη καλλιτέχνη Χούλιο Τόγκα, έναν φοβερά αβανγκάρντ και ρηξικέλευθο καλλιτέχνη του Μπουένος Άιρες, που υπήρξε enfant terrible της δεκαετίας του ’80–’90, αλλά είναι πια οικουμενικής αποδοχής.

ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΗΡΕΑΣΕΙ ΤΗΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΠΙΣΩ. ΑΝ ΙΣΧΥΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΟΤΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΦΟΥΣΚΑ, ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΣ.

Όλως παραδόξως, λοιπόν, αυτός ο τύπος αναλαμβάνει να κάνει την τελετή έναρξης, οπότε τίθεται αμέσως αμέσως ένα ερώτημα: Τι είναι αυτό το ίδρυμα που θέλει έναν τέτοιο τύπο; Και τι θέλει αυτός ο τύπος εκεί μέσα; Τι έπαθε; Πώς του ήρθε και το δέχτηκε; Τι θα κάνει στην τελετή έναρξης; Έτσι ξεκινάει η πλοκή.

Χωρίς να θέλω να κάνω σπόιλερ, βλέπουμε ότι ο Χούλιο Τόγκα είναι σε ένα σταυροδρόμι της ζωής, σε μια κρίση μέσης ηλικίας, κάπως μουδιασμένος από τη σύγχρονη πραγματικότητα, κάπως boomer απέναντι στα γεγονότα της αρχής του 21ου αιώνα, που φαίνεται να μην μπορεί να τα μεταβολίσει. Φαίνεται να έχει κάπως μειωμένα αντανακλαστικά απέναντι σε αυτή τη νέα μορφή πολιτισμικών ιδρυμάτων, ενώ διάφορες δυνάμεις στην πόλη του ασκούν κριτική.

Πειράζει που ο Σάντσες κάποτε ψάρευε φάλαινες στον Ειρηνικό Ωκεανό χωρίς άδειες, βύθιζε αύτανδρα πλοία για να πάρει την ασφάλεια ή ήταν σεξιστής; Πειράζει που δίνει λεφτά στους καλλιτέχνες –τη στιγμή που δεν δίνει κανείς άλλος– για να καθαρίσει το όνομά του; Πειράζει που κάνει μπίζνες με το βαθύ κράτος ή ό,τι άλλη συνωμοσία μπορεί να φανταστεί κανείς;

Κι εκεί έρχεται το ερώτημα: Με ποιανού τα λεφτά θα κάνεις εσύ τέχνη; Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις και γι’ αυτό και το έργο δεν κινείται με μια απλή διάθεση σάτιρας απέναντι σε αυτά τα ιδρύματα.

– Αυτό το ερώτημα σε απασχολεί εσένα ως καλλιτέχνη;

Ναι, με απασχολεί. Είναι ένα τεράστιο ζήτημα, ανάλογο με το αν κρίνουμε ένα έργο τέχνης με βάση τη βιογραφία του καλλιτέχνη. Δεν γίνεται να μην επηρεάσει την καλλιτεχνική διαδικασία το ποιος οργανισμός είναι από πίσω, αν βρίσκεται μια ιδιωτική παραγωγή, ένα ίδρυμα πολιτισμού, ένα κρατικό θέατρο, ένα υπουργείο πολιτισμού. Αν ισχυριζόμαστε ότι η καλλιτεχνική διαδικασία για κάποιο λόγο βρίσκεται σε κάποια φούσκα που δεν επηρεάζεται από αυτά, νομίζω ότι είμαστε ανειλικρινείς.

– Αν κάποιος βρει αναλογίες ανάμεσα στην Αργεντινή του έργου σου και στην Ελλάδα του χθες ή του σήμερα, θα έχει δίκιο;

Νομίζω είναι προφανές ότι το κάνω επίτηδες. Είναι πασιφανές ότι πρόκειται για τέχνασμα δραματουργικής απομάκρυνσης, ώστε να μιλήσουμε για εδώ. Δεν κάνω κάποιο documentation της αργεντίνικης κατάστασης – που άλλωστε δεν είχε κρίση το 2010, είχε το 2001.

– Γιατί δεν το τοποθέτησες κατευθείαν στην Ελλάδα;

Γιατί δεν θα με άκουγες τόσο προσεκτικά. Θα σου φαινόμουν πολύ διδακτικός, πολύ καταγγελτικός, πολύ ελληνικός. Ούτως ή άλλως, μιλάμε για όνειρα μπροστά στα μάτια μας, γιατί αυτό είναι τέχνη.

Γιατί να μην τολμήσουμε να ονειρευτούμε και λίγο παραπέρα; Να πάμε να μυρίσουμε λίγο Λατινική Αμερική, που έχει και μια πολύ ενδιαφέρουσα παράδοση στον πολιτικό στοχασμό, στην τρέλα και στη φαντασία;

Ηθοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτης, πατέρας

– Εκτός από τα θεατρικά, τι άλλο γράφεις;

Έχω γράψει και συνεχίζω να γράφω και πιο πεζά πράγματα, σε όλο το φάσμα ανάμεσα σε αυτό που λέμε συνήθως ποίηση και σ’ αυτό που λέμε πεζό. Δυστυχώς ή ευτυχώς, επειδή τον τελευταίο καιρό με έχει ρουφήξει περισσότερο η εφαρμοσμένη συγγραφή, τα πιο προσωπικά κείμενα έχουν μπει σε δεύτερη μοίρα. Θέλω να γράψω ένα μυθιστόρημα, ας πούμε, αλλά συνέχεια αναβάλλεται, γιατί δεν έχει deadline και δεν θέλω να βάλω deadline, για να μην το καταπιέσω.

– Θα κάνεις κάτι ως ηθοποιός αυτή τη σεζόν;

Παίζω για δεύτερη σεζόν στο «Merde» και συζητάω κάποια πράγματα, αλλά δεν είναι τίποτα σίγουρο. Δεν θα με χάλαγε και να κάτσω, να γράψω άλλα πράγματα, να μείνω με το παιδάκι μου.

Η ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ. ΘΕΛΕΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΨΥΧΙΚΗ ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΥΡΙΚΟ ΣΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΟΚΙΜΑΖΕΤΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.

– Πόσο είναι το παιδάκι σου;

Είναι 16 μηνών. Είναι αγόρι και είναι υπέροχος.

– Πώς ήρθε η πατρότητα στο πλάνο;

Ήταν κάτι που το θέλαμε πολύ.

– Σε ρωτάω γιατί οι τελευταίες γενιές μεταθέτουν τη δημιουργία οικογένειας προς πιο μεγάλες ηλικίες.

Εντάξει, 36 είμαι. Πότε άλλοτε – για να το προλάβεις και να μεγαλώνει; Βλέπω τώρα τους γονείς μου που έχουν γίνει παππούδες και είναι μια από τις πιο ευτυχισμένες φάσεις της ζωής τους, κι εύχομαι να προλάβω να το ζήσω. Είναι μια ανέλπιστη ευτυχία, μια καινούργια νοηματοδότηση στη ζωή τους. Δεν θέλω να ζορίσω το παιδί μου να κάνει νωρίς παιδιά, αλλά έχω ήδη αργήσει! Θα μου πεις, τι κάνω εγώ τώρα; Αριθμητική για το αν θα προλάβω να γίνω παππούς, ενώ είμαι στο square one, στο άλφα της αλφαβήτας της πατρότητας.

– Είναι εύκολο το άλφα;

Όχι, δεν είναι εύκολο. Όπως και το να κόψω το τσιγάρο δεν ήταν εύκολο. Αλλά εντάξει, υπάρχουν πράγματα που ναι μεν είναι δύσκολα, αλλά έχει νόημα να τα κάνεις. Δεν λέω ότι ένα παιδί είναι το νόημα της ζωής, όμως είναι κάτι τόσο απαστράπτον – όπως ο ήλιος το πρωί! Δεν μπορεί κανείς να εξηγήσει γιατί αυτό το πράγμα είναι ας πούμε το κέντρο της ζωής σου, ούτε να μεταβιβάσει την εμπειρία.

Ό,τι λέξεις και να χρησιμοποιήσεις, το παιδί μου είναι το φως μου, το παιδί μου είναι η ζωή μου, δεν αρκούν. Ούτε αρκούν όλα τα θετικά, γιατί δεν είναι μόνο αυτά. Γιατί υπάρχει και πολύς κόπος, πολλή κούραση. Ειδικά για εμάς, που σε σχέση με παλαιότερες γενιές είχαμε μια πιο εκτεταμένη εφηβεία, ή και για έναν καλλιτέχνη, που το μότο της ζωής του είναι αφήστε με ελεύθερο να εκφραστώ και δεν θέλω καμία ευθύνη για τίποτα.

Η πατρότητα είναι πολύ μεγάλη δοκιμασία. Θέλει πολύ μεγάλη ψυχική διεύρυνση και το νευρικό σου σύστημα δοκιμάζεται πάρα πολύ. Σου ρουφάει τόσο πολλή ενέργεια και έχει τόση σημασία, που παίρνεις και μια υγιή απόσταση από την ενασχόλησή σου με την τέχνη. Δεν σημαίνει αδιαφορία αυτό, ίσα-ίσα. Απλώς παρατηρώ κάποιες μετατοπίσεις που μπορεί να σε σώσουν κι από μια πιθανή εμπάθεια ή ναρκισσισμό. Αλλά, όπως είπα, είμαι ακόμα στο άλφα. Δεν έχω ιδέα τι θα γίνει μετά και δεν νομίζω ότι έχω το δικαίωμα να μιλάω περί πατρότητας. Δεν έχω ιδέα.

Ο Βασίλης Μαγουλιώτης φροντίζει τον εαυτό του

– Το τσιγάρο γιατί το έκοψες;

Γιατί ένιωσα ότι με το τσιγάρο είχα παραδώσει ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της βούλησής μου και είχα την ανάγκη να το πάρω πίσω. Η ζωή είναι δύσκολη και η πατρότητα ζητάει πολλή δύναμη και συγκέντρωση και ευκρασία. Ένιωθα ότι δεν είχα εγώ το πηδάλιο, όταν το τσιγάρο ήταν σημείο αναφοράς στην καθημερινότητά μου, από το «ένα τσιγάρο τώρα που ξύπνησα» μέχρι το «ας κάνω ένα τσιγάρο τώρα που κατάφερα κάτι» και το «ένα τσιγάρο για τη χώνεψη πριν πέσω για ύπνο».

Κυρίως είναι θέμα βούλησης, νιώθω ότι δεν έχω αρκετή δύναμη αν εξαρτιέται από το τσιγάρο.

ΚΑΠΟΤΕ ΑΡΝΙΟΜΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΝΑ ΒΑΛΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΥΠΝΟ ΠΡΙΝ ΣΚΟΤΩΣΩ ΚΑΘΕ ΣΚΕΨΗ, ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΝΥΣΤΑΖΩ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ, ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΟΘΟΝΗ, ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΑΛΚΟΟΛ Ή ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ.

– Ήταν εύκολο να το κόψεις;

Δεν ήταν εύκολο, αλλά περίμενα πολύ χειρότερα. Το έκοψα το καλοκαίρι, στις διακοπές, που έχεις διάφορα ερεθίσματα να σου αποσπούν την προσοχή. Όταν γύρισα στην Αθήνα και ξεκίνησα δουλειά –που την είχα συνδυάσει με το τσιγάρο– δοκιμάστηκε εκ νέου η φάση. Δεν δηλώνω ελεύθερος ακόμα. Δηλαδή, υπάρχουν πολλές μέρες που με βασανίζει.

– Τι άλλο κάνεις για να φροντίζεις τον εαυτό σου;

Τώρα φροντίζω λίγο για πρώτη φορά τη διατροφή μου. Πήγαμε σε διατροφολόγο μαζί με τη γυναίκα μου. Με την εγκυμοσύνη είχαμε μπει σε μια πολύ ζεστή φάση, γεμάτη καλοπέραση. Μετά, λόγω της ταλαιπωρίας και της έλλειψης χρόνου, είχαμε σταματήσει κάπως να προσέχουμε τον εαυτό μας και κάπως σαν να χάναμε τη δύναμή μας. Δεν είχαμε ξανακάνει διατροφή και πήγαμε παρέα για να στηρίζουμε τον άλλον. Δεν είναι εύκολο, είναι κι αυτό μια διαδικασία βούλησης, πειθαρχίας κ.λπ., αλλά επίσης αξίζει.

Πέρα από το κόψιμο του τσιγάρου, η διατροφή έχει συνδυαστεί και με πολύ καλές ώρες ύπνου, γιατί λόγω του παιδιού ξυπνάω πολύ πρωί και νυστάζω νωρίς το βράδυ. Κάποτε αρνιόμουν συνειδητά να βάλω τον εαυτό μου για ύπνο πριν σκοτώσω κάθε σκέψη, ήθελα να νυστάζω πάνω από ένα βιβλίο, πάνω από μια οθόνη, πάνω από αλκοόλ ή οτιδήποτε.

Τώρα, επειδή είμαι εξουθενωμένος, κοιμάμαι γύρω στις έντεκα το βράδυ και ξυπνάω στις επτά το πρωί. Και συνειδητοποιώ ότι ενώ αυτό κάποτε το θεωρούσα φλωριά και παππουδίλα, τελικά είναι η πιο υγιής ώρα για να κοιμηθείς. Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει στο μέλλον, μπορεί να αλλάξει αυτό, αλλά προς στιγμήν το απολαμβάνω πάρα πολύ γιατί δεν το είχα καθόλου. Ήμουν νυχτοπούλι αλλά τελικά συνειδητοποιώ ότι ένα μεγάλο κομμάτι από τα νεύρα μου, την έλλειψη υπομονής, ακόμα και την κουρασμένη μου όψη δεν οφειλόταν στις δυσκολίες της ζωής και στα μαλακισμένα τα αφεντικά. Εγώ δεν έκανα το καλύτερο δυνατό για να φροντίζω αυτό το μηχάνημα.

Ψυχανάλυση τώρα

– Κάνεις όνειρα για το μέλλον;

Εννοείται, πώς αλλιώς;

– Για πες.

Κι άλλες δουλειές σαν κι αυτήν, τη «Συναρπαστική εξέγερση του Χούλιο Τόγκα». Ευτυχία και υγεία για την οικογένειά μου και τον ευρύτερο περίγυρο των αγαπημένων μας ανθρώπων. Αγαπημένες ρουτίνες, με αγαπημένους ανθρώπους! Πάλι αυτά κάποτε τα κορόιδευα σαν παππουδίστικα, και ευχόμουν μόνο πράγματα του γραμμικού χρόνου, δηλαδή της εξέλιξης, του τύπου πιο ψηλά, πιο γνωστός, πιο εκφραστικός, πιο δυνατός, πιο, πιο, πιο…

Τώρα έχω αρχίσει να απολαμβάνω λίγο τον κυκλικό χρόνο, το και πάλι φέτος είμαστε όλοι εδώ, εξακολουθούμε να είμαστε αγαπημένοι. Μπορεί να τσακωθήκαμε, μπορεί να απομακρυνθήκαμε, αλλά τελικά είμαστε εδώ. Ξαναβρεθήκαμε.

– Όλα αυτά τα έχεις λύσει μόνος σου; Έχεις χρειαστεί ποτέ ψυχοθεραπεία;

Κάνω ψυχοθεραπεία τα τελευταία δύο χρόνια. Είχα αποπειραθεί στα 28 μου να κάνω, αλλά δεν πήγε καλά. Κράτησε ένα εξάμηνο γιατί ούτε εγώ ήμουνα έτοιμος, ούτε νομίζω ότι είχα βρει και πολύ ταιριαστό άνθρωπο.

Η ΑΚΑΡΙΑΙΑ ΑΝΑΡΡΙΧΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΟΤΙ ΧΑΝΕΙΣ ΤΗ ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΤΙ ΘΕΣ ΕΣΥ ΝΑ ΠΕΙΣ. ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ Η ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΟΡΓΑΝΙΚΗ.

Τώρα είμαι σε μια καινούργια προσπάθεια, η οποία πηγαίνει πολύ καλύτερα, γιατί νομίζω ότι και εγώ ήμουν περισσότερο έτοιμος γι’ αυτό, και έγινε μια συνάντηση που είναι πολύ σημαντική. Είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό, αλλά είναι κάτι που δεν μου αρέσει πολύ να το συζητάω. Όχι γιατί είναι ταμπού, αλλά γιατί νομίζω ότι δεν πρέπει να λες μεγάλες κουβέντες για την ψυχοθεραπεία – όπως δεν πρέπει να λες για το τσιγάρο ή για την πατρότητα. Ό,τι λέω θέλει πολλά ερωτηματικά.

– Σκεφτόμουνα πριν συναντηθούμε ότι έγινες γνωστός ως ένα από τα μέλη της ομάδας των «Παικτών», αλλά θυμάμαι να σε έχω δει μετά και σε άλλες καλές παραστάσεις χωρίς να έχω συγκρατήσει το όνομά σου. Σε απασχολεί να γίνεις ονοματάρα;

Κοίταξε να δεις, η ονοματάρα μπορεί να γίνει φυλακή. Μιλάει και για αυτό η «Συναρπαστική εξέγερση του Χούλιο Τόγκα», πώς η ονοματάρα μπορεί να γίνει φετίχ, μια περσόνα από την οποία δεν μπορείς να ξεφύγεις. Φοβάμαι πολύ την ακαριαία αναρρίχηση – θεωρώ ότι η διάρκεια είναι πολύ πιο οργανική.

Η ακαριαία αναρρίχηση είναι επικίνδυνη με την έννοια ότι χάνεις τη σύνδεση με το τι θες εσύ να πεις. Οπότε γίνεσαι μια αγελάδα που πρέπει να την αρμέγουν και να παράγει συνεχώς γάλα, προτού καν αυτή προλάβει να καταλάβει τι γάλα θέλει να παράξει, αν θέλει να παράξει, τι θέλει να πει.

Δεν ασχολήθηκα με την τέχνη για να με αρμέγουν, αλλά επειδή κάτι αναζητάω, μ’ αρέσει να το επικοινωνώ με άλλους ανθρώπους και να ζω από αυτό. Αυτοί είναι οι στόχοι μου. Έχω την υπομονή για μια πιο αργόσυρτη αναρρίχηση, όπως συμβαίνει μέχρι τώρα. Και μ’ αρέσει έτσι.

Η «Συναρπαστική εξέγερση του Χούλιο Τόγκα» παίζεται κάθε Δευτέρα & Τρίτη. Θέατρο Προσκήνιο: Καπνοκοπτηρίου 8, Αθήνα. Κλείσε εισιτήρια online