«ΑΠΑΙΤΕΙ ΘΑΡΡΟΣ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ»: Η ΔΑΝΑΗ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ ΤΟ ΤΟΛΜΑΕΙ
Η Δανάη Βασιλοπούλου συμμετέχει σε ένα εκρηκτικό μιούζικαλ στην ΕΛΣ και μιλάει στο OW για τον φόβο, την τόλμη, τα όνειρα και το πώς αναζητάει τον δικό της δρόμο στο θέατρο.
Τρεις ηθοποιοί, δέκα χαρακτήρες, δεκατέσσερα τραγούδια, και ένα έργο-γιορτή αφιερωμένο στα όνειρα, τη νεότητα και την πάλη ανάμεσα στον ρομαντισμό και τον κυνισμό. Αυτή είναι μια συνοπτική περιγραφή του μιούζικαλ «Tick, Tick… Boom!», του Τζόναθαν Λάρσον. Όταν γραφόταν, η Δανάη Βασιλοπούλου δεν είχε καν γεννηθεί. Σήμερα, ενσαρκώνει τη Σούζαν –και μερικούς ακόμη χαρακτήρες– στην πρώτη του πανελλήνια παρουσίαση, στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Στην πρώτη εκδοχή του, το 1990, το έργο ήταν ένας μονόλογος με έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία, τον οποίο ερμήνευε ο ίδιος ο Λάρσον με το πιάνο του επί σκηνής. Μια πενταετία μετά τον απροσδόκητο θάνατο του 35χρονου δημιουργού, το «Tick, Tick… Boom!» μετασχηματίστηκε σε μιούζικαλ δωματίου για τρία πρόσωπα και έκανε την οφ-Μπρόντγουεϊ πρεμιέρα του. Ήταν το 2001, τη χρονιά που η Δανάη Βασιλοπούλου γεννιόταν.
«Ο Τζόναθαν Λάρσον ήταν μπροστά από την εποχή του», διαπιστώνει σήμερα η νεαρή ηθοποιός, που κάνει με αυτή την παράσταση το επαγγελματικό της ντεμπούτο – αν και δεν είναι η πρώτη φορά που πρωταγωνιστεί σε μιούζικαλ: Σε ηλικία 12 ετών είχε παίξει τον επώνυμο ρόλο στο «Annie», ενώ στα 16 της είχε υποδυθεί στο θέατρο την Ιουλιέτα.
Πότε κατάλαβε η Δανάη Βασιλοπούλου ότι ήθελε να ασχοληθεί με την υποκριτική; Έχει κοινά με τη Σούζαν, που υποδύεται; Αναγνωρίζει κάπου τον εαυτό της στους προβληματισμούς των ηρώων του «Tick, Tick… Boom!»; Οι απαντήσεις της στη συνέντευξη που ακολουθεί θα επέτρεπαν σε κάποιον να πει ότι η συνάντησή της με τη συγκεκριμένη παράσταση είναι υπόθεση καρμική.
– Πώς ήρθε στη ζωή σου το «Tick, Tick… Boom!»;
Το «Tick, Tick… Boom!» πρωτοήρθε στη ζωή μου το 2021, όταν κυκλοφόρησε η κινηματογραφική εκδοχή του έργου σε σκηνοθεσία του Λιν-Μανουέλ Μιράντα. Ήταν όμως ένα από εκείνα τα βράδια που βάζεις μια ταινία στο Netflix πριν κοιμηθείς και τελικά σε παίρνει ο ύπνος.
Όταν πια είδα online την πρόσκληση σε ακροάσεις για την παραγωγή της Εναλλακτικής Σκηνής της Λυρικής, τότε διάβασα το έργο και άκουσα τη μουσική της αυθεντικής ηχογράφησης του Μπρόντγουεϊ.
Ήμουν στη Νέα Υόρκη, έναν χρόνο μετά την αποφοίτησή μου από το Tisch School of the Arts του NYU, όπου είχα σπουδάσει υποκριτική με έμφαση στο μιούζικαλ. Η ζωή εκεί με είχε βάλει σε μια κατάσταση που θα περιέγραφα ως «λειτουργία επιβίωσης». Ήξερα ότι ο χρόνος αμέσως μετά την αποφοίτηση θα ήταν από τους πιο δύσκολους, γιατί βγαίνεις από τη σταθερή, δομημένη καθημερινότητα των σπουδών και καλείσαι να σταθείς στα πόδια σου και να βρεις τον δικό σου ρυθμό. Και όντως το πέρασα δύσκολα. Ξόδευα πολύ χρόνο και ενέργεια να δουλεύω σέρβις, έχανα την πίστη στον καλλιτεχνικό μου εαυτό, συμβιβαζόμουν σε σχέσεις και αναλωνόμουν στο άγχος μου.
Όταν λοιπόν ήρθε το «Tick, Tick… Boom!» στη ζωή μου, ένιωσα αμέσως μια ελευθερία. Σαν κάποιος να είχε ζήσει όλα αυτά τα βιώματα, να τα είχε μετατρέψει σε λέξεις και μουσική, και τώρα να μου δινόταν η ευκαιρία να τα εξετάσω από την αρχή. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά από την πρώτη κιόλας ανάγνωση, και κάπου βαθιά μέσα στο σώμα μου ήξερα ότι θέλω πολύ να πω αυτή την ιστορία και να τη μοιραστώ στην Ελλάδα, στο σπίτι μου.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕΙΣ ΤΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ «ΦΟΥΣΚΑ» ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΝΑ ΤΙΣ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙΣ ΠΛΕΟΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ.
– Πώς σου φαίνεται ότι παίζεις σε ένα έργο που έκανε πρεμιέρα –αν υπολογίζω σωστά– τη χρονιά που γεννήθηκες;
Πολύ σωστά υπολογίζεις. Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι η διαχρονικότητα του έργου και το πώς τα υπαρξιακά προβλήματα που περνάνε όλοι οι χαρακτήρες είναι αισθητά ακόμη και σήμερα. Θα ξεχωρίσω λίγο τον Μάικλ, που έρχεται αντιμέτωπος με το AIDS εν έτει 1990, μια εποχή που ο κοινωνικός αποκλεισμός και η κρατική μέριμνα απείχαν έτη φωτός από ό,τι ισχύει σήμερα.
Πάντως, ο Τζόναθαν Λάρσον ήταν μπροστά από την εποχή του, με την έννοια ότι η pop-rock μουσική του έργου ακούγεται σήμερα σαν να γράφτηκε πρόσφατα. Η μελωδικότητα, ο ρυθμός, η δυναμική της μουσικής, σε συνδυασμό με το «σπάσιμο του τέταρτου τοίχου» και την αυτοαναφορικότητα του κειμένου, κάνουν το κοινό να νιώθει μέρος αυτού του κόσμου που έχει χτίσει. Άλλωστε, το έργο ξεκίνησε ως μονόλογος και μετά προστέθηκαν οι χαρακτήρες του Μάικλ και της Σούζαν, που υποδύονται και όλους τους υπόλοιπους ρόλους.
– Τα στοιχεία που βρίσκει κανείς online για σένα είναι λιγοστά και αφορούν κυρίως τις εμφανίσεις σου ως παιδί και έφηβη. Τι έχει μεσολαβήσει έκτοτε στη σχέση σου με την υποκριτική και το τραγούδι; Πώς σε έχει αλλάξει αυτή η διαδρομή;
Αυτό που λένε ότι, αν μπει το μικρόβιο του θεάτρου, δεν βγαίνει ποτέ, ισχύει πολύ έντονα στην περίπτωση μου. Μπήκα κατά τύχη στον επαγγελματικό χώρο του μιούζικαλ στην Ελλάδα από το 2013 έως το 2017, και από την αρχή φαινόταν όχι μόνο ότι μπορούσα να ανταποκριθώ αλλά –το κυριότερο– ότι περνούσα υπέροχα. Οτιδήποτε είχε να κάνει με κίνηση, χορό ή εξιστόρηση μου έβγαινε αβίαστα, κι ένιωθα πως πετούσα στα σύννεφα. Γι’ αυτό θυμάμαι από μικρή να έχω αποφασίσει ότι θα σπουδάσω υποκριτική.
Κατάφερα να κάνω αυτό το όνειρο πραγματικότητα με την αμέριστη υποστήριξη των γονιών μου, την οποία δεν θεωρώ καθόλου δεδομένη – είμαι πολύ τυχερή που έχω τους γονείς που έχω. Με δέχτηκαν στο Tisch School of the Arts του NYU και σπούδασα υποκριτική στο τμήμα μιούζικαλ της σχολής, το New Studio On Broadway. Παράλληλα, ολοκλήρωσα ένα δεύτερο πτυχίο στην Ψυχολογία από το College of Arts and Sciences του NYU.
Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΖΩ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙ. Η ΣΚΛΗΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΟΜΩΣ, ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Η ΖΩΗ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΣΥΝΕΧΩΣ.
Το Tisch είναι από τις καλύτερες σχολές μουσικού θεάτρου στη Νέα Υόρκη και με έφερε σε επαφή με ανθρώπους και καθηγητές που ούτε στα όνειρά μου δεν φανταζόμουν ότι θα γνωρίσω. Αυτό που κρατάω βαθιά μέσα μου είναι οι σχέσεις που άρχισα να χτίζω τότε και που συνεχίζω να διατηρώ, τόσο με καθηγητές όσο και με φίλους –και συνεργάτες πια– καλλιτέχνες.
Η σχολή με έκανε να βλέπω με άλλο μάτι όχι μόνο την καλλιτεχνική μου πορεία, αλλά και τον τρόπο που ζω καθημερινά. Τον τρόπο με τον οποίο αποφασίζω να στηρίζω τον εαυτό μου, την τέχνη μου, και τον κόσμο γύρω μου. Άλλαξα πολύ στο πανεπιστήμιο και συνεχίζω να αλλάζω και να αφομοιώνω ακόμα όσα έμαθα τότε. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο να εφαρμόζεις τις γνώσεις μέσα στη «φούσκα» της σχολής και στο να τις μεταφέρεις πλέον στην πραγματική ζωή.
– Η Σούζαν είναι ένας χαρακτήρας που ταλαντεύεται ανάμεσα στο πάθος και την ανάγκη για σταθερότητα. Τι από αυτήν σε αγγίζει περισσότερο;
Αυτό που με αγγίζει πολύ είναι ότι εμπιστεύεται το πάθος της, το οποίο εξελίσσεται σε τόλμη και θάρρος. Το θάρρος να πάρει τις δικές της αποφάσεις και να ακολουθήσει μια ζωή που δεν καθορίζεται ούτε από τις φιλοδοξίες των άλλων ούτε από ό,τι της λέει ο κόσμος ότι θα έπρεπε να θέλει.
Η ανάγκη για σταθερότητα είναι νομίζω κάτι που όλοι έχουμε αισθανθεί, γιατί μάλλον είναι ο πιο εύκολος δρόμος. Η σκληρή αλήθεια, όμως, είναι ότι η ζωή και ο κόσμος αλλάζουν συνεχώς. Είμαστε δυναμικά όντα, διαρκώς σε κίνηση. Κι όμως, αντιστεκόμαστε σε αυτό το εφήμερο, πείθοντας τον εαυτό μας ότι αν είχαμε κάνει διαφορετικές επιλογές, τότε σίγουρα η ζωή μας θα ήταν πιο σταθερή, πιο ελέγξιμη, πιο προβλέψιμη. Πώς φτάνουμε στο σημείο της ικανοποίησης; Φτάνουμε ποτέ;
ΝΙΩΘΩ ΠΩΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΑΦΗΣΩ ΠΟΤΕ ΝΑ ΦΥΓΕΙ – ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΥ ΦΙΛΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΣ ΚΡΑΤΑΩ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΧΕΡΙ.
Φοβόμαστε τόσο πολύ να πάρουμε ρίσκα και να αλλάξουμε τη ζωή μας που συμβιβαζόμαστε χωρίς καν να το συνειδητοποιούμε. Εγώ δεν θέλω να ζω καθοδηγούμενη από τον φόβο, θέλω να είμαι ανοιχτή και να με καθοδηγεί η αγάπη και η διάθεση για αλλαγή. Αυτό απαιτεί θάρρος – το θάρρος να παραδεχτείς τι είναι αυτό που θέλεις και να το επιδιώξεις, ακόμη κι αν πρέπει να αφήσεις πίσω ανθρώπους ή τόπους· το θάρρος να ρισκάρεις και να κάνεις άλματα προς το άγνωστο. Κι ένας τρόπος να ξεκινήσεις και να συνεχίσεις να ζεις έτσι είναι με μια «εισπνοή–εκπνοή», όπως λέει η Σούζαν.
– Ο Τζον στο «Tick, Tick… Boom!» θα ήθελε να κερδίσει λίγο χρόνο ακόμη στο ταξίδι προς το όνειρο. Εσύ πώς τα πας με τα όνειρα – είτε του ύπνου είτε του ξύπνιου;
Στο παρελθόν φοβόμουν τα όνειρα. Νόμιζα πως αν ονειρευτώ πολύ και μετά δεν πετύχω τους στόχους μου, θα απογοητευτώ και θα απογοητεύσω τους κοντινούς μου ανθρώπους. Αλλά παρατηρώ ότι τα τελευταία χρόνια είμαι πιο ανοιχτή στο να ονειρευτώ και να με φανταστώ σε μεγάλες σκηνές και οθόνες, όχι από υπεροψία αλλά από πάθος και πίστη σε αυτό που κάνω. Γιατί βαθιά μέσα μου νιώθω πως έχω πάρει τον δρόμο που θέλω και είναι πια στο χέρι μου να κάνω πραγματικότητα τα όνειρά μου. Να συνεχίσω να προσπαθώ και να μην περιμένω να χτυπήσει το τηλέφωνο, αλλά να κυνηγήσω εγώ τις ευκαιρίες που θέλω.
– Σε έχει απασχολήσει το ζήτημα του χρόνου που περνάει και της ηλικίας;
Με έχει απασχολήσει το ζήτημα του χρόνου με την έννοια ότι μια φορά μόνο στη ζωή μου θα είμαι 24 χρονών και αυτό είναι τώρα. Κάθε ηλικία θα έχει τις δυσκολίες και τις ευκολίες της, και πάντα θα αλλάζω. Επίσης, νιώθω πως το παιδί που κρύβεται μέσα μου δεν θα το αφήσω ποτέ να φύγει – είμαστε πολύ φίλες και θα της κρατάω πάντα το χέρι.
ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΕΣΕΝΑ – ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΕΙ, ΕΝΑ ΝΑΙ Ή ΕΝΑ ΟΧΙ, ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ Ή ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ. ΑΝΑΛΑΒΕ ΕΣΥ ΔΡΑΣΗ.
Δεν με τρομάζει να μεγαλώσω. Πιστεύω ότι η ζωή δεν σταματά ούτε στα 30 ούτε στα 50 ούτε στα 70, και το βλέπω αυτό στους γονείς μου, στην αδερφή μου, στους καθηγητές που είχα, στους συνεργάτες μου. Μπορεί να είναι πιο εύκολο να το λέω αυτό τώρα, που είμαι μικρή, και στην πράξη να είναι αλλιώς τα πράγματα. Αλλά προς το παρόν προσπαθώ να απολαύσω το σήμερα όσο περισσότερο μπορώ, γιατί μόνο αυτό έχω σίγουρο.
– Αν μπορούσες να «παγώσεις» μία στιγμή της ζωής σου για να την καταλάβεις καλύτερα, ποια θα διάλεγες και γιατί;
Θα διάλεγα το τώρα. Τις στιγμές που κάθομαι στο πάτωμα της Εναλλακτικής Σκηνής, κοιτάζω το ταβάνι και σκέφτομαι πού βρίσκομαι. Με γεμίζουν τόσο πολύ, που κάνουν τα άγχη μου να φαίνονται μηδαμινά. Τις στιγμές που γυρίζω στο σπίτι μετά από πρόβα ή μετά από έξοδο με φίλους, με κοιτάζω στον καθρέφτη και νιώθω τόσο ζωντανή, που και αύριο να έφευγα θα ήμουν χαρούμενη…
Αυτό το συναίσθημα και αυτή την ευγνωμοσύνη θέλω να συνεχίζω να καλλιεργώ. Και να τη βρίσκω και τις μέρες που δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι, τις μέρες που νιώθω ότι δεν θέλω να ανταλλάξω βλέμμα με άνθρωπο, τις μέρες που νιώθω μόνη.
– Υπάρχει κάποιο «μικρό μυστικό» της παράστασης που θα ήθελες να γνωρίζει το κοινό;
Θα ήθελα να ξέρει το κοινό ότι έχουμε δώσει πολλή αγάπη και κομμάτι της καρδιάς μας σε αυτό το έργο. Εγώ προσωπικά, ως άνθρωπος και ως ηθοποιός κινούμαι με την καρδιά μου, I wear my heart on my sleeve, που λένε και οι Αμερικάνοι, και πιστεύω ότι θα φανεί στη σκηνή. Εκτός αυτού, όταν δείτε το «Tick, Tick… Boom!» θα καταλάβετε ότι έχει πέσει πολλή δουλειά.
Εγώ και ο Αργύρης Λάμπρου, ο οποίος παίζει τον Μάικλ και πολλούς άλλους χαρακτήρες, έχουμε πολλές εναλλαγές – συναισθηματικές, σκηνικές, κινησιολογικές, φωνητικές, απ’ όλα. Μοιάζουμε αρκετά ως χαρακτήρες και έχουμε ρίξει πολλή δουλειά για να μπορούμε να ανέβουμε στη σκηνή, να περάσουμε όμορφα και να το μεταδώσουμε στο κοινό.
ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ ΠΟΣΟ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΕΝΩ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. ΚΑΙ ΕΞΙΣΟΥ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ ΠΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΓΕΜΙΣΕΙ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΑΥΣΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ.
– Αν ήσουν ηρωίδα παραμυθιού, ποια θα ήθελες να είσαι και γιατί;
Θα ήθελα να είμαι ο ανώνυμος ήρωας από το βιβλίο «Oh, the Places You’ll Go!» του Dr. Seuss. Το βιβλίο αυτό μου υπενθυμίζει ότι η ζωή θα φέρει ανηφόρες και κατηφόρες. Θα υπάρξουν μέρες και περίοδοι που θα είσαι πρώτος και γνωστός και διάσημος, και μέρες που θα νιώθεις μόνος, ότι έχεις μείνει πίσω ενώ όλοι οι άλλοι έχουν προχωρήσει. Τότε, πρόσεξε: μην πέσεις στην παγίδα να πας στο «The Waiting Place».
Μην περιμένεις κάτι που είναι έξω από εσένα – το τηλέφωνο να χτυπήσει, ένα ναι ή ένα όχι, μια δεύτερη ή μεγαλύτερη ευκαιρία. Ανάλαβε εσύ δράση. Συνέχισε να προχωράς με πίστη στον εαυτό σου και στην ανθεκτικότητά σου. Οι δυσκολίες και η αβεβαιότητα είναι μέρος της διαδρομής, αλλά με επιμονή και θάρρος θα βρεις τον δρόμο σου. Κρατάω αυτήν την ιστορία τόσο κοντά στην καρδιά μου, που έκανα tattoo τον ήρωα του βιβλίου – το πρώτο μου tattoo.
– Τι σε εμπνέει στη ζωή;
Με εμπνέει πολύ ο κόσμος γύρω μου. Οι άνθρωποι που βλέπω στον δρόμο, τα λουλούδια που ανθίζουν και τα φύλλα που πέφτουν, τα ξενύχτια και οι κουβέντες που κάνω με φίλους, η ανθρώπινη επαφή, ο έρωτας, οι δουλειές φίλων μου καλλιτεχνών όπως και καταξιωμένων δημιουργών. Υπάρχουν τόσα ερεθίσματα στην καθημερινότητά μας! Αρκεί να σταματήσουμε ή να προχωρήσουμε τόσο αργά, ώστε να μπορέσουμε να τα διακρίνουμε και να τα παρατηρήσουμε.
Είναι εντυπωσιακό πόσο πολλά πράγματα παίρνουμε δεδομένα ενώ δεν είναι. Και εξίσου εντυπωσιακό πόσο μπορεί να μας γεμίσει μια στιγμή παύσης και παρατήρησης. Μαθαίνω πως κι αυτό είναι ένας μυς. Θέλει συνειδητή εξάσκηση για να γίνει σιγά σιγά τρόπος σκέψης, κι έχω ακόμα πολλή δουλειά να κάνω μέχρι να αρχίσει να γίνεται από μόνο του. Αλλά τουλάχιστον παρατηρώ ότι όταν εξασκώ αυτόν τον μυ, νιώθω πιο ζωντανή.
– Προς ποια κατεύθυνση νιώθεις ότι σε τραβάει το θέατρο σήμερα; Υπάρχει κάποιος ρόλος ή είδος που σε «καλεί»;
Τελευταία με τραβάει πολύ το χοροθέατρο, τα μιούζικαλ, τα έργα του Σαίξπηρ, αλλά είμαι ανοιχτή σε οτιδήποτε μπορεί να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Πριν από έναν χρόνο θα έλεγα ότι δεν με βλέπω να κάνω πολύ μιούζικαλ στο μέλλον και να πού βρίσκομαι τώρα. Οπότε, αφήνω το μυαλό μου ανοιχτό, συνεχίζω να διαβάζω, να βλέπω και να δημιουργώ τέχνη, και προσπαθώ να ακούω την καρδιά μου και να αφήνω το ένστικτό μου να με καθοδηγεί.
Παραστάσεις από 6 Δεκεμβρίου 2025 έως 11 Ιανουαρίου 2026. Δες το αναλυτικό πρόγραμμα και κλείσε εισιτήρια online
SLOW MONDAY NEWSLETTER
Θέλεις να αλλάξεις τη ζωή σου; Μπες στη λογική του NOW. SLOW. FLOW.
Κάθε Δευτέρα θα βρίσκεις στο inbox σου ό,τι αξίζει να ανακαλύψεις.
