ΕΝΑ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ ΚΑΝΕΙ ΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΛΗΨΗ ΠΡΑΞΗ

Ο Javeno McLean κάνει τη γυμναστική προσβάσιμη σε όλους. Προπονεί άτομα με αναπηρία και χρόνια προβλήματα, φτιάχνοντας κοινότητες δύναμης και φροντίδας.

Δεν είχα ακούσει ούτε είχα διαβάσει κάτι για αυτόν, αλλά ο αλγόριθμος του ίνσταγκραμ, που φροντίζει να μας προσφέρει (πέρα από σκουπίδια) και περιεχόμενο που ταιριάζει στα γούστα και τα ενδιαφέροντά μας, τον έφερε στην ψηφιακή μου εξώπορτα.

Ονομάζεται Javeno McLean, ζει στο Μάντσεστερ και κάνει κάτι που στα μάτια τα δικά μου και πολλών άλλων μοιάζει μοναδικό: Είναι personal trainer, όμως οι επαγγελματικοί του στόχοι δεν περιορίζονται μόνο στο να βοηθήσει τους ασκούμενούς του να αποκτήσουν γράμμωση ή να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους, αλλά «ανοίγει» τον χώρο της γυμναστικής σε κάθε άτομο με αναπηρία.

Ένας χώρος αποδοχής

Ο Javeno εδώ και πάνω από 20 χρόνια προπονεί ανθρώπους που η κοινωνία έχει μάθει να υποτιμά και να τους αφήνει απέξω επειδή εστιάζει σε όσα δεν μπορούν να κάνουν κι όχι σε όσα μπορούν. Στους αθλούμενους που προπονεί εκείνος δωρεάν, περιλαμβάνονται άτομα με αναπηρία, ηλικιωμένοι, άνθρωποι με νευρολογικές παθήσεις, καρκίνο, σοβαρά κινητικά προβλήματα. Ο χώρος του, το J7 Community Health Centre, έχει μετατραπεί σε μια κοινότητα, ένα μέρος γεμάτο χαμόγελα, φωνές, προσπάθεια και αποδοχή. Εκεί που πολλοί βλέπουν όρια, ο ίδιος βλέπει δυνατότητες. Ο Javeno φτιάχνει μια συνθήκη όπου η δύναμη δεν έχει καμία σχέση με το πόσο βάρος σηκώνεις, αλλά με το πόσο σε νοιάζονται.

Στον χώρο αυτό η άσκηση αποτελεί εργαλείο που βοηθά τους ανθρώπους να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής τους, να αποκτήσουν κοινωνική, συναισθηματική και ψυχολογική ευτυχία. Όλα αυτά ξεκινούν από τη βελτίωση της υγείας και της φυσικής τους κατάστασης.

Ξεφεύγοντας από την παραδοσιακή ατμόσφαιρα των γυμναστηρίων, ο Javeno δημιούργησε έναν χώρο όπου όλοι είναι (και νιώθουν) ευπρόσδεκτοι. Σε αυτό το γυμναστήριο υπάρχει ειδικό τμήμα που απευθύνεται σε ηλικιωμένους και άτομα με αναπηρίες, ενώ δεν λείπουν οι προπονήσεις σε εκκλησίες και σχολεία. Σκοπός του Javeno να κάνει τη γυμναστική προσβάσιμη σε όλους.

Μάλιστα, σε podcast στο οποίο συμμετείχε επέκρινε την τοξική κουλτούρα που περιβάλλει τον χώρο της υγείας και του fitness, και μίλησε για μια βιομηχανία που αποκλείει ανθρώπους, γι’ αυτό εκείνος θέλησε να δημιουργήσει έναν «ασφαλή χώρο» για όλα τα άτομα. Όπως λέει, το πιο σημαντικό πράγμα είναι η φροντίδα και η αγάπη. «Οι μύες θα φύγουν, αλλά αυτά  θα μείνουν για πάντα».

Κατάφερα να τον βρω και μετά από μερικά ηλεκτρονικά μηνύματα απάντησε σε ορισμένες ερωτήσεις μου.

Κάνοντας τη γυμναστική προσβάσιμη στα άτομα με αναπηρία

Όπως εξηγεί, από την ηλικία των 16 ετών ήταν πιστοποιημένος προπονητής αθλημάτων. Τότε ήταν που για πρώτη φορά συνεργάστηκε με άτομο με αναπηρία. «Αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο μεγάλη σημασία έχει το να είσαι παρών, δίπλα σε έναν άνθρωπο, και να του δίνεις έναν λόγο να χαμογελάσει και να νιώσει δύναμη», μου γράφει. «Το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις σε κάποιον είναι το δώρο της κανονικότητας και να του φέρεσαι με την ευγένεια και τη μοναδικότητα που του αξίζει. Μπορεί να έχεις 10 άτομα με εγκεφαλική παράλυση και όλα να αποδίδουν διαφορετικά. Επομένως, είναι ζωτικής σημασίας να τα προπονείς ανάλογα με τις ανάγκες και το επίπεδο δεξιοτήτων τους», συμπληρώνει. «Ο κλάδος της γυμναστικής πρέπει να είναι συμπεριληπτικός και φιλόξενος. Κάθε άνθρωπος θα πρέπει να είναι ευπρόσδεκτος και να ενθαρρύνεται να ασκείται».

Τον ρωτάω αν υπάρχει κάποια ιστορία που να του υπενθυμίζει γιατί αυτό που κάνει έχει σημασία. «Ένας πελάτης μου έπασχε από κατάθλιψη και δεν είχε βγει από το σπίτι του για 5 χρόνια. Φοβόταν τόσο την πιθανή έλλειψη αποδοχής από τον κόσμο, όσο και το ενδεχόμενο μιας αρνητικής αντιμετώπισης, κάτι που του είχε συμβεί στο παρελθόν. Η άσκηση, όταν γίνεται σωστά, θα σε ενδυναμώσει και θα σου δώσει αυτοπεποίθηση. Αυτό το άτομο τώρα γυμνάζεται 3 φορές την εβδομάδα και έχει μια ενεργή κοινωνική ζωή. Παρακολούθησε από κοντά τον πρώτο του ποδοσφαιρικό αγώνα, άρχισε να βγαίνει ραντεβού και να εξερευνά διαφορετικά χόμπι, όπως η ζωγραφική και το ποδόσφαιρο με αναπηρικό αμαξίδιο».

Η τελευταία μου ερώτηση αφορούσε τις αλλαγές που θα ήθελε να δει στους τυπικούς χώρους γυμναστικής και υγείας όσον αφορά τα άτομα με αναπηρία. «Δώστε στους ανθρώπους μια ευκαιρία. Σταματήστε να κάνετε τα άτομα με αναπηρία να νιώθουν ανεπιθύμητα, σαν να μην ανήκουν στους χώρους αυτούς. Δώστε προσοχή στους ανθρώπους, όχι τις αναπηρίες τους. Θυμηθείτε τα ονόματά τους, όχι μόνο τις αναπηρίες τους. Δώστε σε όλους την ευκαιρία να βελτιώσουν την υγεία και την ευεξία τους. Κάθε γυμναστήριο και κέντρο υγείας θα πρέπει να είναι σε θέση να προσαρμόζεται και να προσφέρει εμπειρίες άσκησης σε κάθε άνθρωπο», απαντά.