Η ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΠΟΥ ΚΡΑΤΗΣΕ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ 1200 ΜΩΡΑ

H αγκαλιά έχει πολλά θεραπευτικά οφέλη. Ειδικά όταν πρόκειται για νοσηλευόμενα μωρά. Ο David Deutchman πέρασε τα τελευταία 14 χρόνια της ζωής του ως εθελοντής σε μονάδες νοσηλείας νεογνών, νανουρίζοντας περισσότερα από 1200 μωρά.

Τα μωρά που νοσηλεύονται σε κάποια μονάδα είτε λόγω της πρόωρης γέννησής τους είτε λόγω σημαντικών προβλημάτων υγείας, στερούνται εκ των πραγμάτων κάτι πολύ σημαντικό: την αγκαλιά των γονιών τους. Βλέπετε, στις μονάδες νοσηλείας, που σε αυτές τις περιπτώσεις είναι εντατικές, δεν επιτρέπεται να βρίσκονται συνέχεια όλοι οι γονείς, ούτε άλλωστε υπάρχει ο κατάλληλος εξοπλισμός για να τους φιλοξενήσει.

Κι όμως, η ανθρώπινη σωματική επαφή της αγκαλιάς έχει μελετημένα πολλά οφέλη για την υγιή ανάπτυξη των μωρών. Μία σωτήρια παρέμβαση είναι η λεγόμενη φροντίδα «καγκουρό», η δέρμα-με-δέρμα επαφή του μωρού με τον γονέα, που αποδεδειγμένα μπορεί να μειώσει τις πιθανότητες υποθερμίας και σήψης σε πρόωρα και ελλιποβαρή βρέφη, ενώ προωθεί επίσης τη γνωστική και κινητική ανάπτυξη του μωρού, τη γονική ψυχική υγεία και τον δεσμό γονέα-βρέφους.

Κάθε αγκαλιά όμως φαίνεται ότι έχει κάποιο θεραπευτικό όφελος. Σύμφωνα με μία ακόμη έρευνα, οι συχνές αγκαλιές μπορούν να επηρεάσουν τα μωρά σε μοριακό επίπεδο και αυτή η επίδραση να διαρκέσει για χρόνια. Με βάση έρευνα από το Πανεπιστήμιο British Columbia στον Καναδά, τα μωρά που λαμβάνουν λιγότερη φυσική επαφή και στρεσάρονται από μικρή ηλικία υφίστανται αλλαγές στις μοριακές διαδικασίες που επιδρούν στη γονιδιακή έκφραση.

Τι είναι οι «εθελοντές αγκαλιάς»;

Ορισμένες παιδιατρικές μονάδες στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη έχουν «ανοίξει» τις πόρτες τους σε εθελοντές που προσφέρονται να νανουρίσουν στην αγκαλιά τους πρόωρα ή άρρωστα βρέφη τα οποία βρίσκονται αναγκαστικά μακριά από τους γονείς τους.

iStock

Ένας από αυτούς ήταν ο David Deutchman, ένας παππούς που πέρασε τα τελευταία 14 χρόνια της ζωής του ως εθελοντής στη μονάδα εντατικής παίδων του Scottish Rite Hospital στην Ατλάντα, κρατώντας στην αγκαλιά του περισσότερα από 1200 μωρά, τα οποία χρειάζονταν στοργή όσο οι γονείς τους δεν μπορούσαν να είναι εκεί. Το ίδιο έκανε παλιότερα και η Hazel, μια γιαγιά 70 ετών, στο Λάνκαστερ της Πενσιλβάνια.

Οι εθελοντές «αγκαλιάς» πρέπει να είναι υγιείς, να έχουν αρνητικά τεστ για γρίπη και Covid, να πλένουν σχολαστικά τα χέρια τους και να φοράνε μια καθαρή μπλούζα ή μια ποδιά που τους παρέχει το νοσοκομείο, για να μπορέσουν να πάρουν στην αγκαλιά τους αυτά τα εύθραυστα πλάσματα.

Ένας παππούς βρήκε την πιο όμορφη δουλειά

«Είναι απίστευτο το πόσο εύκολα ηρεμούν τα μωρά στην αγκαλιά. Οι γονείς νιώθουν ευγνώμονες γι' αυτό που προσφέρω στα παιδιά τους, αλλά νιώθω ότι ωφελούμαι περισσότερο εγώ. Έχω βρει την πιο ωραία δουλειά, τώρα που βγήκα στη σύνταξη», είχε πει ο ίδιος στο δίκτυο του CNN.

Οι νοσοκόμες τον φώναζαν «ο παππούς της ΜΕΘ» και οι γονείς τον θεωρούσαν κομμάτι της οικογένειάς τους. Χάριζε στα μωρά τους ηρεμία με ένα χάδι, τις ώρες που οι γονείς έπρεπε να βρίσκονται στο σπίτι με τα άλλα τους παιδιά ή στις δουλειές τους. Πρόσφατα, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 86 ετών. Έξω από το σπίτι του στάθηκαν ασθενοφόρα και οικογένειες για να τον αποχαιρετήσουν. Ένας ύστατος φόρος τιμής σε έναν άνθρωπο που «χορηγούσε» το πιο μαγικό φάρμακο, την αγάπη.

Τι συμβαίνει στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι λίγο πιο περιοριστικά στις μονάδες νοσηλείας νεογνών. Ένα από τα πιο σημαντικά παράπονα των γονιών είναι η μειωμένη σωματική επαφή και η έλλειψη της αγκαλιάς. Αυτό οφείλεται τόσο στο περιορισμένο επισκεπτήριο, καθώς ελάχιστες μονάδες έχουν ανοιχτές τις πόρτες τους για τους γονείς όλη τη μέρα, όσο και στην περιορισμένη εφαρμογή της αγκαλιάς «καγκουρό».

Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας, καλό είναι να θυμόμαστε ότι η αγκαλιά, ακόμη και αργότερα, όταν κανείς πάρει το μωρό του στο σπίτι, είναι θεραπευτική κι ας την προσφέρουμε απλόχερα, χωρίς φόβο ή τύψεις.