ΜΕΛΙΑ ΚΡΑΪΛΙΝΓΚ: «Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΧΗΜΕΙΑ, ΠΩΣ ΝΑ ΑΠΑΡΝΗΘΕΙΣ ΤΗ ΧΗΜΕΙΑ;»

Με αφορμή την πρεμιέρα της παράστασης «Οι ερωτευμένοι» στο Bios, η Μελία Κράιλινγκ μιλά στο ΟW για τη συναρπαστική πορεία της μπροστά στον φακό, αλλά και για την αξία που δίνει στην κάθε της μέρα.

Συνάντησα τη Μελία Κράιλινγκ μόλις τρεις ημέρες μετά τα γενέθλιά της. Όπως μου είπε, η συγκεκριμένη ημέρα δεν είχε για εκείνη καμία διαφορά από τις προηγούμενες ή τις επόμενες – και στην πορεία της κουβέντας μας κατάλαβα γιατί: Η κάθε μέρα της Μελίας μπορεί να είναι δυνητικά μια μέρα γιορτής, χωρίς αυτό να μεταφράζεται σε μεγάλα πάρτι.

Μεταφράζεται στην αγάπη της για τη ζωή. Στην αξία που δίνει τόσο στις μεγάλες όσο και στις μικρές στιγμές, τις οποίες έχει μάθει από μικρή να κάνει μεγάλες. Γιατί όχι, άλλωστε; Ακόμα κι ο καφές που ήπιαμε εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό στην ταράτσα του ξενοδοχείου Alkima Athens στο Θησείο, με θέα την Ακρόπολη, μια στιγμή γιορτής ήταν.

Η συνάντησή μας, λοιπόν, έλαβε χώρα ακριβώς μία εβδομάδα πριν την πρεμιέρα των Ερωτευμένων, της πρώτης θεατρικής παράστασης στην οποία η Μελία πρωταγωνιστεί «κανονικά» στην Ελλάδα (θα καταλάβεις παρακάτω τι σημαίνει αυτό), οπότε την πέτυχα σε φάση εξαντλητικών προβών και δημιουργικής αγωνίας.

Έφτασε στην ώρα της λέγοντας πόσο κουρασμένη θα πρέπει να δείχνει, ενώ εμείς –η Ιωάννα Αγγελή που της έκανε το μακιγιάζ κι εγώ– αντικρίσαμε ένα πλάσμα πανέμορφο, γεμάτο ενέργεια, το οποίο λίγη ώρα αργότερα ο Ανδρέας Σιμόπουλος δεν χόρταινε να φωτογραφίζει.

Την κοίταζα και σκεφτόμουν ότι προφανώς η ηθοποιός αυτή θα έκανε σημαντικές κινηματογραφικές δουλειές τόσο νωρίς: η παρουσία της μαγνητίζει. Αυτό έχει σαφώς να κάνει και με την καλλιτεχνική υπόστασή της, αλλά προκύπτει καταρχάς από την ιδιοσυγκρασία της, που είναι βαθιά γήινη και ισορροπημένη. Η Μελία απολαμβάνει πραγματικά αυτό που της συμβαίνει – για όσο της συμβαίνει. Κι αυτό που θα συμβαίνει στο Bios από τις 16 Οκτωβρίου θα είναι… έρωτας.

Μελία Κράιλινγκ: «Δεν θέλω να βασίζομαι μόνο στην επαγγελματική ζωή μου για να είμαι καλά»

Η Μελία γεννήθηκε στη Γενεύη, από μπαμπά Αμερικανό και μαμά τη γνωστή δημοσιογράφο Κάτια Δημοπούλου, αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα. Είχε από μικρή πάθος με τον χορό, οπότε ο δρόμος προς την Κρατική Σχολή Ορχηστρικής Τέχνης και έπειτα προς το Λονδίνο για περαιτέρω σπουδές στον σύγχρονο χορό ήταν για εκείνη αυτονόητος, αφού αυτό την έκανε να νιώθει καλά.

«Ήταν ναός για εμένα το μάθημα του χορού – από πολύ μικρή ηλικία συγκεντρωνόμουν πολύ καλά εκεί. Ηρεμούσα. Μου άρεσε που δεν χρειαζόταν να μιλήσω, παρά να εκφράζομαι με έναν άλλον τρόπο. Ειρωνικό, ε;» μου λέει γελώντας, καθώς η δουλειά της πλέον απαιτεί έμφαση στον προφορικό λόγο.

Τη χορευτική της πορεία διέκοψε ένας τραυματισμός, μια ατυχία που την έκανε ωστόσο να αναρωτηθεί πώς αλλιώς θα διοχέτευε την τάση της προς τις παραστατικές τέχνες. Έτσι μπήκε στη ζωής της το θέατρο. «Αν την αφήσεις, καμιά φορά η ζωή σού δείχνει τον δρόμο. Εξάλλου, πιστεύω πολύ στις αλλαγές: Σε βοηθάνε να μη γίνεσαι μονότονος, να εξελίσσεσαι».

Η Μελία παρέμεινε στην Αγγλία συνεχίζοντας πλέον σε δραματική σχολή και μόλις στα 21 της κέρδισε με το σπαθί της έναν μικρό ρόλο στους «Βοργίες», μια εξαιρετική τηλεοπτική σειρά του σκηνοθέτη Νιλ Τζόρνταν, με πρωταγωνιστή τον Τζέρεμι Άιρονς. Ο κύβος είχε ριφθεί…

«Έψαχναν μια ηθοποιό να πει μια ατάκα σε μια σκηνή – 30 δευτερόλεπτα. Έστειλα, λοιπόν, ένα δείγμα δουλειάς μου και με κάλεσαν. Μία εβδομάδα μετά με κάλεσαν ξανά: Μου έδωσαν μία ακόμα ατάκα και μετά η δεύτερη αυτή σκηνή έγινε ένα ακόμα επεισόδιο. Ήταν όλο πολύ ζωντανό, έβλεπαν ότι η ιστορία μπορεί να πάει αλλού. Υπήρχε ευελιξία στο σενάριο… Δεν ήμουν, βέβαια, το κεντρικό θέμα, αλλά κάτι παραπάνω τους έδωσε η συμμετοχή μου. Κάπως έτσι έγινε η αρχή και τώρα πλέον μπορώ να καταλάβω πόσο σημαντική ήταν», μου λέει η Μελία.

Και βέβαια ήταν, αφού στη συνέχεια ακολούθησαν περισσότερες επιτυχίες στη μεγάλη και μικρή οθόνη όπως η ταινία «Οι Φύλακες του Γαλαξία» και οι σειρές «Tyrant», «Filthy Rich», το καταπληκτικό «Mammals» και βέβαια το σούπερ επιτυχημένο «Emily in Paris».

Στην ελληνική τηλεόραση, η Μελία γοήτευσε ως Μάρμω Πανθέου στους «Πανθέους», ενώ συμμετείχε και στη σειρά «Ζωή». Κι αυτές είναι κάποιες μόνο από τις δουλειές που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια.

Ποια ήταν η καλύτερη επαγγελματική στιγμή της μέχρι τώρα; «Νομίζω η ταινία με το Παντελή Βούλγαρη», μου απαντά, αναφερόμενη στο «Τελευταίο Σημείωμα» (2017). Μια καταπληκτική ιστορική ταινία, με θέμα την εκτέλεση 200 Ελλήνων κομμουνιστών στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής το 1944, ως αντίποινα για τη δράση του ελληνικού αντάρτικου.

«Ήταν η πρώτη φορά που δούλευα ως ηθοποιός επαγγελματικά στην Ελλάδα και με αυτόν τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη», εξηγεί η Μελία. «Νομίζω ότι το να παρατηρώ τον Παντελή, πώς ήταν στο γύρισμα έπειτα από τόσες ταινίες, τόσα χρόνια εμπειρίας, πώς διατηρούσε την αγάπη του, τον ενθουσιασμό και την παιδικότητά του στη δουλειά, μου έκανε τρομερό καλό. Τον κοίταζα και θυμάμαι ότι κάπως σα να ήθελα να καταγράψω αυτά που έβλεπα και το πώς αισθανόμουν για να μην τα ξεχάσω».

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΕΙΣ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΣΟΥ ΓΙ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΜΙΑ ΑΘΩΟΗΤΑ, ΑΛΛΙΩΣ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΑΛΑΙΠΩΡΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ;

«Γιατί δεν είναι όλες οι δουλειές εύκολες, δεν είναι όλες οι δουλειές ιδανικές», συνεχίζει. «Δεν περνάς το ίδιο καλά με όλους τους ανθρώπους πάντα. Είναι πολύ λογικό, αλλά το να μπορείς να διατηρείς τη δική σου αγάπη και τον ρομαντισμό γι’ αυτό που κάνεις είναι σημαντικό. Δεν διάλεξα να κάνω μια άλλη δουλειά, που δεν έχει ανάγκη αυτές τις ποιότητες. Αυτή η δουλειά όμως τις έχει: Πρέπει να ονειρεύεσαι. Γιατί αλλιώς τα υπόλοιπα είναι αρκετά δύσκολα: Το πόσο σπάνια σου έρχονται οι δουλειές. Το πόσο πρέπει να το κυνηγάς. Δηλαδή, είσαι συνεχώς σε ένα σημείο αστάθειας και μπορεί να σε δυσκολέψει αυτό, να σε καταβάλει κάπως. Πρέπει να διατηρείς το πάθος σου, μια αθωότητα. Αλλιώς γιατί να ταλαιπωρείσαι τόσο; Δεν είναι εύκολη η δουλειά μας – την κάνουμε να φαίνεται έτσι, αλλά δεν είναι. Ψυχολογικά είναι δύσκολη».

Τι την ισορροπεί σε όλη αυτή την αστάθεια; «Να μην το παίρνουμε πολύ στα σοβαρά όλο αυτό. Αυτό με προσγειώνει λίγο. Γιατί, ξέρεις, κάνοντας τόσο ωραία πράγματα –να σε βάφουν, να σε φωτογραφίζουν, να ρωτούν για εσένα και τη δουλειά σου– είναι εύκολο να ξεχαστείς λίγο και να νομίζεις ότι είναι τρομερά σπουδαίο αυτό που κάνεις. Είναι σπουδαίο, σύμφωνοι. Αλλά πρέπει να θυμάσαι πως όσο εύκολα έρχεται, τόσο εύκολα φεύγει. Και ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα στη ζωή. Δεν είναι μόνο η ταινία που βγήκε και η παράσταση που θα κάνω. Υπάρχουν κι άλλα πράγματα».

Για τη Μελία Κράιλινγκ, είναι προφανές ότι υπάρχουν, αν ρίξεις μια ματιά στη σελίδα της στο Instagram: Η επαγγελματική της ζωή είναι τόσο συναρπαστική, κι όμως τα social της είναι εντελώς ανεπιτήδευτα. Καθόλου στημένα – με καμία πρόθεση επίδειξης. Στις φωτογραφίες της θα δεις μια κανονική κοπέλα που κάνει μια κανονική ζωή, με πολλά ταξίδια και φωτογραφίσεις λόγω δουλειάς, ναι, αλλά και με μια απλότητα.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΙ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΒΓΗΚΕ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΩ.

«Είναι και αυτός ένας τρόπος να θυμάμαι να μην το παίρνω και τόσο στα σοβαρά. Γιατί πραγματικά πιστεύω ότι οι επιτυχίες έρχονται και φεύγουν με την ίδια ευκολία. Κι εσύ πρέπει να είσαι καλά και στο υπόλοιπο κομμάτι της ζωής σου. Δεν θέλω να βασιστώ μόνο στο επαγγελματικό κομμάτι για να είμαι καλά. Θέλω να ξέρω μέσα μου ότι αν για κάποιο λόγο η ζωή μου πει ότι τελείωσε, δεν θα ξαναπαίξεις ποτέ, πρέπει να αλλάξεις επάγγελμα, να κάνεις κάτι άλλο που δεν θα έχει καμία έκθεση, κανένα μπράβο, κανένα χειροκρότημα… θέλω να πιστεύω ότι θα είμαι καλά, ότι θα είμαι ΟΚ. Γιατί δεν θέλω να βασίζομαι σε αυτά. Δεν θέλω ο λόγος που κάνω αυτή τη δουλειά να είναι αυτά».

Τι άλλο την κάνει να νιώθει καλά; «Η οικογένειά μου, οι άνθρωποι γύρω μου. Τα ταξίδια, επίσης, που είμαι τυχερή και κάνω λόγω δουλειάς. Ωστόσο μ’ αρέσει να κάθομαι και στο σπίτι μέρες ολόκληρες και να μην κουνιέμαι…»

Τη ρωτώ τι άλλο κάνει μέσα στη μέρα της, πώς φροντίζει τον εαυτό της, αν γυμνάζεται: «Κάνω πολύ βαρετά πράγματα. Θα φτιάξω τσάι, θα πάω βόλτα τον σκύλο μου, θα κοιτάξω τα μαγαζάκια, θα φτιάξω ένα σάντουιτς. Ανά φάσεις, κάνω γυμναστική – υπάρχουν και μήνες που τεμπελιάζω πάρα πολύ. Δεν πιστεύω στο να καταπιέζεσαι πολύ με αυτά. Αν δεν θέλω να γυμναστώ, δεν θα πάω επειδή πρέπει. Ας μην έχω τον τέλειο ποπό!» μου λέει γελώντας.

Η Μελία Κράιλινγκ έμαθε να χαίρεται τη ζωή

Η ώρα περνά, ανοιγόμαστε παραπάνω, οπότε παίρνω το θάρρος να κάνω την εξής παρατήρηση: Οι άνθρωποι που πραγματικά χαίρονται τη ζωή είναι συνήθως αυτοί που έχουν περάσει κάποτε ένα μεγάλο ζόρι, το οποίο τους έκανε να εκτιμούν την κάθε τους μέρα. Τη ρωτώ αν ισχύει αυτό στη δική της περίπτωση και μου μιλά για τα παιδικά της χρόνια.

«Νομίζω μου έμαθαν οι δικοί μου να χαίρομαι τη ζωή. Δεν ήταν όλα πάντα εύκολα στο σπίτι. Στην οικογενειακή μας ζωή δεν ήταν όλα σταθερά και ήρεμα. Άλλες φορές υπήρχαν χρήματα, άλλες φορές δεν υπήρχαν, άλλες φορές υπήρχε σταθερότητα, άλλες φορές δεν υπήρχε. Και, η μητέρα μου κατά κύριο λόγο, αλλά και ο πατέρας μου από μακριά [σ.σ. οι γονείς της χώρισαν όταν ήταν μικρή] μου έμαθαν πώς να εστιάζω στα καλά που μας έχει δώσει η ζωή. Όλοι τα έχουμε. Μπορεί να είναι μικρά, μπορεί να μην είναι εύκολο να τα διακρίνεις, αλλά υπάρχουν. Και μου έμαθαν να χαίρομαι με αυτά τα δώρα που μου δίνονται, που υπάρχουν γύρω μας. Δεν τα θεωρώ αυτονόητα.

»Για εμένα το να χαίρεσαι είναι μια απόφαση. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω και μελαγχολία. Ίσως, μάλιστα, οι άνθρωποι που προσπαθούν να χαίρονται να έχουν και πιο μεγάλη.

ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΤΟ ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ.

»Για παράδειγμα, τον μπαμπά μου, όταν ήμουν μικρή, δεν τον έβλεπα συχνά. Άρα κάπως μαθαίνεις μέσα από το ζόρι αυτό. Λες, όταν τον δω θέλω να περάσουμε ωραία, να χαρούμε, όχι αυτές τις λίγες μέρες να τσακωνόμαστε. Μπορεί να υπάρχουν λόγοι για γκρίνια, αλλά γιατί να εστιάσεις εκεί; Ας εστιάσεις στη χαρά.

»Ή θυμάμαι περιόδους με τη μαμά όταν δεν υπήρχε τρομερή οικονομική άνεση που δεν θα πηγαίναμε π.χ. κάποιο ταξίδι, αλλά μια εκδρομή στο βουνό με το αυτοκίνητο. Θα βάζαμε δυνατά μουσική και θα τραγουδάγαμε! Η μαμά μου ήταν πολύ καλή με αυτό… Μια χρονιά μπορεί να κάναμε κάμπινγκ, την άλλη να πηγαίναμε σε ένα καλό ξενοδοχείο, την άλλη στο χωριό με τους παππούδες μου, που επίσης μου έμαθαν να χαίρομαι με τα απλά… Ποτέ δεν ξέρεις – το θέμα είναι πώς θες να το αντιμετωπίσεις. Ήταν σπουδαίο που η μαμά μου μού το έδειξε αυτό: Ποτέ δεν θα παραπονεθώ γιατί δεν είχα τα λεφτά να πάω στο τέλειο ξενοδοχείο. Θα περάσω τέλεια και στο σπίτι μου με τους φίλους μου να φτιάχνουμε κρέπες».

«Είναι μεγάλο βασανιστήριο ο έρωτας, όμως όλοι το θέλουμε»

Η φετινή σεζόν είναι η επίσημη πρώτη της Μελίας Κράιλινγκ στο ελληνικό θέατρο – έχει παίξει σε σκηνές του Λονδίνου, ενώ με την σκηνοθέτιδα Έλενα Πέγκα έχει συνεργαστεί στο παρελθόν, όσο όμως ασχολιόταν με τον χορό και όχι ως ηθοποιός.

Χωρίς να θέλουμε να αποκαλύψουμε πολλά, θα πούμε μόνο πως στο έργο «Οι Ερωτευμένοι» (Fool for Love) του Σαμ Σέπαρντ, με τους Παναγιώτη Γαβρέλα, Δημήτρη Καραβιώτη και ο Νίκο Βατικιώτη στους υπόλοιπους ρόλους, εξελίσσεται ένας έρωτας χωρίς διέξοδο. Τι γίνεται σε μία τέτοια περίπτωση;

«Δύσκολα τα πράγματα, όπως ξέρουν όσοι έχουν ζήσει έναν μεγάλο έρωτα», μου λέει η Μελία. Τη ρωτώ αν εκείνη έχει ζήσει έναν τέτοιον έρωτα. «Ναι, αμέ… Και μπορεί να σε τρελάνει. Είναι αυτό που όσο το θέλεις, άλλο τόσο υποφέρεις. Είναι μεγάλο βασανιστήριο ένας τέτοιος έρωτας. Όμως νομίζω ότι θέλουμε να έχουμε κάποια στιγμή ένα τέτοιο βασανιστήριο. Ακόμα κι αν πεις θα το αποφύγω.

»Ο έρωτας, όμως, είναι τόσα πολλά πράγματα… Καταρχάς είναι χημεία. Μπορείς να απαρνηθείς τη χημεία; Είναι φερομόνες. Το σώμα σου ολόκληρο αντιδρά. Πώς να το απαρνηθείς αυτό; Δύσκολα τα πράγματα με τους αδιέξοδους έρωτες… Αν ήταν εύκολο θέμα, δεν θα είχαμε τόσα ποιήματα, τόσα τραγούδια, τόσους πίνακες», μου λέει γελώντας.

Τι μας μαθαίνει για τον έρωτα αυτή η παράσταση;

«Έτσι όπως έχει στήσει η Έλενα την παράσταση, στόχος είναι να σε πάρει μαζί της. Θέλουμε ο θεατής να αφεθεί συναισθηματικά. Να μπλεχτεί σε αυτό το πράγμα. Όπως η ίδια η σκηνοθέτις μας έχει πει σε συνέντευξη, ζούμε σε μια εποχή που όλα είναι κάπως αποστειρωμένα, είναι όλα digital. Δεν ξέρεις τι είναι αληθινό και τι είναι ψεύτικο. Σε αυτή την παράσταση θέλουμε πάρα πολύ να αφεθούμε όλοι, κι εμείς και το κοινό, και να μας συνεπάρει αυτό το πράγμα που συμβαίνει, με τα καλά του και με τα κακά του, τις καλές στιγμές και τις δραματικές και τις δύσκολες. Γιατί το έργο έχει και γέλιο, έχει και πόνο, έχει χαρές, έχει λύπες και νομίζω το στοίχημα που βάζουμε εμείς είναι το να μπορέσουμε να πάρουμε μαζί μας τον θεατή σε αυτή την καταιγίδα συναισθημάτων».

Καταλήγει κάπου η ιστορία; Τον εκθειάζει τον έρωτα ή τον καταδικάζει; «Αυτό θα το κρίνετε εσείς», μου απαντά.

Κλείνοντας, τη ρωτώ τι θεωρεί ότι χρειάζεται για να λειτουργήσει μια σχέση.

«Το να ακούμε και το να μάθουμε να καταλαβαίνουμε. Γιατί είναι ωραία να ακούω τον άλλο, αλλά αν δεν έχω τρόπο να καταλάβω τι μου λέει; Θα πρέπει, λοιπόν, να μπω στον κόπο να καταλάβω. Μπορεί να έχει μαλλιάσει η γλώσσα του να ζητάει κάτι, εγώ καταλαβαίνω τι είναι αυτό; Μπορεί να πρέπει το ζευγάρι ή εσύ μόνος σου να το δουλέψεις με κάποιον ειδικό… αλλά κάπως πρέπει να γίνει. Εγώ δεν νομίζω ότι υπάρχει μια αυτονόητη σχέση που όλα λειτουργούν τέλεια. Θέλει δουλειά η σχέση. Και στην παράστασή μας φαίνεται αυτό πολύ: Γίνονται υπεράνθρωπες προσπάθειες για να πετύχει αυτή η σχέση. Αλλά δεν ξέρω αν οι πρωταγωνιστές έχουν μάθει να καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο».

Μένει να το δούμε, λοιπόν…

Η παράσταση «Οι Ερωτευμένοι» θα παίζεται στο Bios από τις 16 Οκτωβρίου 2025, κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00, και κάθε Κυριακή στις 20:00. Το έργο είναι κατάλληλο για κοινό άνω των 16 χρόνων. Κλείσε εισιτήρια.