ΜΙΑ ΥΠΕΡΜΑΡΑΘΩΝΟΔΡΟΜΟΣ ΜΑΜΑ ΤΡΕΧΕΙ ΚΑΙ ΘΗΛΑΖΕΙ

Η Stephanie Case είναι δρομέας μεγάλων αποστάσεων και μια φωτογραφία της έμελλε να γίνει η αφορμή για να προβληματιστούμε γύρω από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τη μητρότητα.

Η φωτογραφία της Stephanie Case κατέκλυσε το διαδίκτυο και προκάλεσε αμέτρητα σχόλια. Γιατί; Επειδή ακόμη και το 2025 το μυαλό μας, ή μάλλον η κοινωνία μας, παραμένουν παγιδευμένα σε στερεότυπα για το τι σημαίνει να είσαι μητέρα, τι «επιτρέπεται» να κάνεις και τι όχι όταν «φορέσεις» αυτόν τον ρόλο.

Η εικόνα που έγινε viral την απαθανατίζει στο 80ό χιλιόμετρο του αγώνα δρόμου 100 χλμ Ultra-Trail Snowdonia, τη στιγμή που θηλάζει την έξι μηνών κόρη της, ενώ παράλληλα τρώει μια φέτα καρπούζι.

Καταρρίπτοντας τα όρια

Η Καναδή δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υπερμαραθωνοδρόμος και ιδρύτρια του οργανισμού Free to Run (στοχεύει στην ενδυνάμωση νέων γυναικών και κοριτσιών που ζουν σε εμπόλεμες ζώνες), χωρίς καν να το επιδιώξει έγινε σύμβολο για κάτι που εκείνη θεωρεί απλώς φυσιολογικό.

«Αυτή η φωτογραφία μου στη μέση ενός αγώνα, να κυνηγάω το πάθος μου, να βάζω λίγο καρπούζι στο στόμα μου ενώ κρατάω το μωρό μου, έδειξε ότι είμαι αθλήτρια και μητέρα ταυτόχρονα με έναν τρόπο που δεν έρχεται σε σύγκρουση», λέει στην Telegraph Sport.

Όπως εξηγεί, το τρέξιμο είναι για εκείνη ο τρόπος να διαχειρίζεται το στρες της δουλειάς της. «Μπορεί να είναι πολύ δύσκολο να επεξεργαστώ κάποια από τα πράγματα που βλέπω και τις ιστορίες που ακούω. Θεωρώ ότι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσω αυτές τις καταστάσεις είναι μέσω της κίνησης. Όταν τρέχω, είναι σαν να βλέπω μαύρα σκουπίδια να βγαίνουν από το κεφάλι μου και να γεμίζουν τα μονοπάτια πίσω μου», περιγράφει.

Οι απαιτήσεις ενός υπερμαραθωνίου

Για την ιστορία, η Stephanie Case κέρδισε τον συγκεκριμένο αγώνα. Μάλιστα, ήταν ο πρώτος στον οποίο συμμετείχε μετά από τρία χρόνια αποχής, και τον ολοκλήρωσε μόλις έξι μήνες μετά τη γέννηση της κόρης της.

Όπως διευκρινίζει, δεν θέλει κανείς να αισθανθεί άσχημα συγκρίνοντας τον εαυτό του με τη δική της ιστορία. Είναι ειλικρινής σχετικά με το πόσο απαιτητική είναι μια τέτοια διαδικασία και πόση υποστήριξη χρειάστηκε. «Στα 95.000 μέτρα είχα τελειώσει, είχα αναγούλες και ούρα πάνω μου. Δεν είναι όλα ονειρικά πλασμένα. Πολλά πράγματα πρέπει να συνδυαστούν για να συμβεί κάτι τέτοιο», παραδέχεται.

«ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΛΛΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΟΙ ΝΕΕΣ ΜΗΤΕΡΕΣ “ΠΡΕΠΕΙ” ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥΝ ΤΗ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΗ ΜΗΤΕΡΑ».

Μητρότητα και προσαρμογή

Όσον αφορά τη μητρότητα, η προσαρμογή δεν ήταν εύκολη. Έπρεπε να προσαρμόσει το πρόγραμμά της γύρω από τις ανάγκες ενός μωρού. «Όταν γυμνάζεσαι, το γαλακτικό οξύ περνάει στο μητρικό γάλα. Δεν αλλάζει τη θρεπτική του αξία, αλλά αλλάζει τη γεύση. Νομίζω ότι η κόρη μου απλώς το συνήθισε, όπως και το ότι ήμουν ιδρωμένη».

Πιο σημαντικό, όμως, ήταν το να μάθει να ηρεμεί τον εαυτό της, γιατί διαφορετικά η ένταση αυτή θα «περνούσε» στην κόρη της. «Έπρεπε να αποσυνδεθώ από το γεγονός ότι βρισκόμουν στη μέση ενός προπονητικού μπλοκ. Έκανα το ίδιο και στον αγώνα και συγκεντρώθηκα αποκλειστικά στην προσπάθεια να τη θηλάσω».

Το μήνυμα της Stephanie Case

Τα λόγια της αποτυπώνουν ξεκάθαρα την ουσία: «Υπάρχει πολλή κριτική και έλεγχος, αλλά και πολλές απόψεις για το πώς οι νέες μητέρες “πρέπει” να διαχειριστούν τη μητρότητα και τι σημαίνει να είσαι καλή μητέρα. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να συνεχίσουμε να δίνουμε χώρο για τις νέες μητέρες, ώστε να μπορούν να βρουν τι λειτουργεί για εκείνες. Για μένα, είναι οι υπερμαραθώνιοι. Για άλλες, μπορεί να είναι η συμμετοχή σε μια λέσχη βιβλίου».