«ΠΗΓΑΙΝΩ ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΓΑΖΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΝΟΕΙΤΑΙ ΝΑ ΖΩ ΩΣ ΣΚΛΑΒΟΣ»

Λίγες ώρες πριν αναχωρήσει για την ιστορική Διεθνή Πορεία προς τη Γάζα, ο Αλέξανδρος Δελατόλας μιλά στο OW για όσα φοβάται και για όσα ελπίζει ότι θα συμβούν τις επόμενες ημέρες εκεί, μα και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, το πλοίο Madleen της Flotilla Coalition έχει καταληφθεί απολύτως παράνομα από τον στρατό του Ισραήλ και οι 12 επιβαίνοντες έχουν συλληφθεί και οδηγούνται προς απέλαση. Ωστόσο, 8 από αυτούς αρνούνται να απελαθούν, οπότε θα προσαχθούν ενώπιον δικαστικής αρχής, η οποία θα επικυρώσει την απέλασή τους μέσα στις επόμενες ημέρες. Κανείς δεν γνωρίζει ποια θα είναι η συνέχεια, όμως ένα είναι σίγουρο: Όλα τα μάτια είναι στραμμένα στη Γάζα. Αυτός είναι ο σκοπός.

Αυτός είναι ο σκοπός και της μεγαλειώδους Διεθνούς Πορείας προς τη Γάζα, η οποία ξεκινά στις 15 Ιουνίου από το Κάιρο με τη συμμετοχή 2.500 εθελοντών από όλο τον κόσμο – 205 από την Ελλάδα. Στόχος τους, να φτάσουν στη Ράφα και να ζητήσουν την άρση του αποκλεισμού της χώρας από τα ισραηλινά στρατεύματα, προκειμένου να μπορέσουν να εισέλθουν τα 3.000 φορτηγά με ανθρωπιστική βοήθεια που είναι απαραίτητο να φτάσει στον απόλυτα εξαθλιωμένο παλαιστινιακό λαό. Ένας από τους αυτούς τους εθελοντές είναι ο Αλέξανδρος Δελατόλας, τον οποίο είχα την ευκαιρία να συναντήσω λίγο πριν πετάξει για Κάιρο, για να μιλήσουμε γι’ αυτή την παγκόσμια πράξη κοινωνικής αντίστασης που θα μείνει στην ιστορία.

Το πρώτο που τον ρώτησα; Αν τον πτοεί η εξέλιξη με το Madleen. «Το αντίθετο: Με ενθαρρύνει – τους περισσότερους από εμάς, δηλαδή», μου λέει. «Αυτό που συνέβη έχει σίγουρα το αρνητικό ότι επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι μας, όμως έχει και ένα πολύ μεγάλο θετικό: Πριν 15 χρόνια, οι Ισραηλινοί είχαν σκοτώσει 9 ακτιβιστές που επέβαιναν στο πλοίο Mavi Marmara, το οποίο μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα. Αυτή τη φορά δεν συνέβη κάτι τέτοιο και αυτό δείχνει πως οι ακτιβιστές έχουν πλέον μαζί τους τον λαό. Οι άνθρωποι που επέβαιναν στο Madleen είναι ήρωες. Στάθηκαν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα και αυτό που τους έσωσε είναι ο κόσμος που έχει βγει από το αρχικό σοκ και αρχίζει πλέον να αντιδρά».

Ήρωας στα μάτια μου είναι και ο Αλέξανδρος, κι ας δείχνει ένας από εμάς.

Ο Αλέξανδρος Δελατόλας συμμετέχει στην Πορεία προς τη Γάζα. Φωτογραφία: Έλενα Μπούλια

Ένας από εμάς

Δεν είναι γιατρός, δεν είναι διασώστης, δεν θεωρεί καν τον εαυτό του ακτιβιστή. Ο Αλέξανδρος είναι ένας 55χρονος χημικός μηχανικός, ο οποίος μόλις έμαθε για το κίνημα March to Gaza δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί παραπάνω – ήταν για εκείνον αυτονόητο ότι θα πάει. «Συμμετέχω στην Πορεία προς τη Γάζα καθαρά για να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος, ώστε να επιτραπεί η είσοδος ανθρωπιστικής βοήθειας στους Παλαιστίνιους και με την ελπίδα ότι θα ανακοπεί η –δεν περιγράφεται με λόγια– ακατανόητη επιβολή στην οποία έχουν εξαναγκαστεί αυτοί οι άνθρωποι», μου λέει και τονίζει κάτι που θα επαναλάβει πολλές φορές στην κουβέντα μας:

«Συμμετέχω σε αυτή την πορεία βασιζόμενος στο ότι οι άνθρωποι που δεν θα έρθουν εκεί θα έχουν τον νου τους πάνω μας. Θα εκδηλώσουν τη συμπαράστασή τους στην κίνησή μας, θα αναγνωρίσουν ότι ρισκάρουμε αρκετά πράγματα σωματικά, ίσως στιγμιαία και την ελευθερία μας, και το κάνουμε με βασικό σκοπό να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος εδώ και παγκοσμίως. Η επιτυχία αυτής της πορείας θα είναι η μεγάλη συμμετοχή του κόσμου που δεν θα μας ακολουθήσει σωματικά, αλλά θα μας ακολουθεί πνευματικά. Θα δηλώνει το παρών του στις δράσεις που ευχόμαστε να υλοποιηθούν εκείνη την περίοδο σε κάθε χώρα».

Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ.

Ο Αλέξανδρος δεν είναι ένα μοναχικός τύπος με άπειρο ελεύθερο χρόνο και χρήμα. Είναι ελεύθερος επαγγελματίας, αφήνει αμέτρητες επαγγελματικές εκκρεμότητες πίσω του για να συμμετέχει στην αποστολή, αφήνει τη σύντροφό του, μα «το πιο σημαντικό που αφήνω είναι ότι περιμένω να γίνω παππούς. Η κόρη μου μέσα στις επόμενες 30 ημέρες θα έχει γεννήσει!»

Εν πολλοίς, ο Αλέξανδρος είναι ένας από εμάς. Ένας άνθρωπος πολιτικοποιημένος, με έντονο το αίσθημα της αλληλεγγύης που, όπως μου λέει, ένιωσε τη σταγόνα να ξεχειλίζει το ποτήρι μετά τα Τέμπη. «Δεν θα κατέβαινα σε μια πορεία για αύξηση μισθού. Όμως οι πορείες για δικαιοσύνη, για ιδανικά και αξίες ζωής που είναι κατακτημένες και πανανθρώπινες δεν με αφήνουν να ησυχάσω. Και η αλήθεια είναι, όσο αφελές κι αν σου ακουστεί αυτό, ότι θέλω να αλλάξει ο κόσμος».

«Ξαναλέω, όμως, το πιο σημαντικό δεν είναι τα 2.500 άτομα που θα πάμε εκεί, μα τα εκατομμύρια που θα μείνουν πίσω. Αν δεν προβληθεί όλο αυτό, αν δεν ενημερωθεί και δεν ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος, εγώ προσωπικά θα νιώσω ότι δεν πετύχαμε τον σκοπό μας. Τουλάχιστον τον έναν από τους δύο σκοπούς μας, γιατί ο πρώτος είναι να ανοίξει η δίοδος και να περάσει η ανθρωπιστική βοήθεια – κάτι, βέβαια, που θεωρώ δύσκολο να γίνει άμεσα».

Πορεία προς τη Γάζα: Το βήμα που έγινε κύμα

Δεν έχει ακόμα συμπληρωθεί μήνας από τότε που η πρωτοβουλία Global March to Gaza έγινε γνωστή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως ένα απολιτικό και ανεξάρτητο κίνημα που δεν εκπροσωπεί κανένα κόμμα, καμία ιδεολογία ή θρησκεία, παρά μόνο τον λαό, σε όλη του την ποικιλομορφία και τον ανθρωπισμό του. «Οι μόνες κατευθυντήριες αρχές μας είναι η δικαιοσύνη, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η ειρήνη», αναφέρουν οι συντονιστές του παγκόσμιου κινήματος, που κατά κύριο λόγο είναι γιατροί και καθηγητές Πανεπιστημίων. Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα μια χούφτα άνθρωποι δημιούργησαν ένα μεγαλειώδες κύμα.

Η ελληνική αποστολή, το March to Gaza Greece, συστάθηκε στα τέλη Μαΐου με συμμετοχές που ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Μάλιστα, οι γυναίκες υπολογίζονται ισάριθμες με τους άνδρες, ενώ η ηλικία κάποιων φτάνει τα 70 έτη. Τι έπρεπε να κάνουν όσοι ήθελαν να συμμετέχουν στην Πορεία προς τη Γάζα; Καταρχάς να κάνουν αίτηση για visa στην αιγυπτιακή πρεσβεία. Κατά δεύτερον, να κλείσουν μόνοι τους –με δικά τους έξοδα– τα εισιτήριά τους και να τα στείλουν στο συντονιστικό τμήμα μέσω ενός chat που έχει δημιουργηθεί στο Telegram. Από εκεί και πέρα, το όνομά τους έμπαινε στη λίστα, η οποία αποφασίστηκε να «κλείσει» στα 205 άτομα. Γιατί δεν δέχτηκαν παραπάνω συμμετοχές;

«Η διεθνής συντονιστική ομάδα υπολόγιζε αρχικά συνολικά 1.500 άτομα, τα οποία έγιναν 2.500. Είναι ένα θέμα η υποστήριξη όλων αυτών των ανθρώπων, γιατί ναι μεν θα υπάρχουν εθελοντές γιατροί ανάμεσά μας, αλλά θα πρέπει να επαρκούν. Το ίδιο και τα αυτοκίνητα που θα ακολουθούν με τρόφιμα, νερό, φαγητό. Θα πρέπει να επαρκούν, επίσης, οι σκηνές όπου θα διανυκτερεύσουμε. Πρέπει, λοιπόν, να υπάρχει μια ισορροπία στο τι μπορεί να χρειαστεί, αλλά και τι μπορεί να προσφέρει καθένας», μου εξηγεί ο Αλέξανδρος.

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΣΤΗΡΙΞΕΙ, ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ ΘΑ ΜΑΣ ΠΟΥΛΗΣΕΙ.

Τον ρωτώ αν έχει δεχτεί η πρωτοβουλία αυτή κάποιου είδους στήριξη από το ελληνικό κράτος και γελάει. «Το ελληνικό κράτος όχι μόνο δεν θα μας στηρίξει, αλλά στην περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά θα μας πουλήσει. Στην καλύτερη περίπτωση να πει "κάνουμε ενέργειες", χωρίς να κάνει καμία ενέργεια. Ξέρεις πού βασιζόμαστε; Στους συνανθρώπους μας, στους ανθρώπους που μένουν πίσω. Ήδη έχουμε δεχτεί αμέριστη στήριξη από συγκεκριμένες ομάδες, συλλογικότητες, συνδικάτα εργαζομένων, καλλιτέχνες – μπορεί κανείς να τα δει όλα αυτά στα social media, είναι αμέτρητα τα βίντεο. Επίσης, στην αποστολή συμμετέχουν κάποιοι βουλευτές της Αριστεράς, ένας ευρωβουλευτής και κάποια στελέχη της τοπικής Αυτοδιοίκησης, όμως μεμονωμένα, ατομικά, ως άνθρωποι».

Ρωτώ τον Αλέξανδρο τι μπορεί να μην πάει καλά και η απάντηση δεν είναι αυτή που θα ήθελα να ακούσω: «Οτιδήποτε. Ας μην ξεχνάμε ότι το αιγυπτιακό κράτος είναι φιλο-ισραηλινό, σε αντίθεση βέβαια με τον λαό, οπότε μπορεί αφού φτάσουμε εκεί να βρει αφορμή να κλείσει κάποιον από εμάς στη φυλακή, να μας φοβερίσει. Σε αυτή την περίπτωση δεν νιώθουμε το ελληνικό κράτος σαν δίχτυ ασφαλείας. Ο κίνδυνος φυσικά μεγαλώνει όσο θα πλησιάζουμε προς τα σύνορα – αν καταφέρουμε μάλιστα να φτάσουμε στη Ράφα κανείς δεν ξέρει πώς μπορεί να αντιδράσουν οι Ισραηλινοί στρατιώτες. Δεν το έχουν σε τίποτα απλά να ανοίξουν πυρ».

Ο Αλέξανδρος Δελατόλας συμμετέχει στην Πορεία προς τη Γάζα. Φωτογραφία: Έλενα Μπούλια

Το βασικό πλάνο της Πορείας προς τη Γάζα

Το ραντεβού των εθελοντών είναι το πρωί της 13ης Ιουνίου στο Κάιρο. «Η ελληνική αποστολή θα συνταχθεί σε ένα συγκεκριμένο σημείο από όπου θα ξεκινήσουν τα πούλμαν για Αλ Αρίς. Δεν ξέρω πόση ώρα θα κάνουμε, αλλά φαντάζομαι θα φτάσουμε απόγευμα. Από εκεί ξεκινάμε την πορεία με τα πόδια για να κερδίσουμε κάποια χιλιόμετρα την πρώτη μέρα. Όταν νυχτώσει, θα κοιμηθούμε σε σκηνές», περιγράφει ο Αλέξανδρος.

Η απόσταση μέχρι τη Ράφα είναι περίπου 50 χιλιόμετρα, ωστόσο οι εθελοντές δεν γνωρίζουν ακόμα πόσα από αυτά θα καταφέρουν να καλύψουν. Ο στόχος είναι, βέβαια, να φτάσουν στο πέρασμα της Ράφα, να πραγματοποιήσουν εκεί για δύο ημέρες κάποιες εκδηλώσεις και διαδηλώσεις, και μετά να γυρίσουν ξανά πεζή πίσω. Όμως, ξέρουν καλά πως η αιγυπτιακή κυβέρνηση μπορεί να μη δώσει άδεια για κάτι τέτοιο.

«Μας λένε ότι περιμένουν πρώτα να φτάσουμε και μετά να απαντήσουν στο κατά πόσο θα μας αφήσουν να περάσουμε μέσα από τις στρατιωτικές βάσεις για να φτάσουμε στη Ράφα. Ίσως ελπίζουν ότι έτσι θα αποθαρρυνθούμε και δεν θα πάμε. Ακόμα όμως κι αν δεν μας αφήσουν, εμείς δεν εκφράζουμε παράπονο προς την Αίγυπτο, αλλά προς τις δυτικές χώρες που δεν μεριμνούν ή δεν πιέζουν να σταματήσει αυτό το κακό».

Υπάρχει, λοιπόν, περίπτωση η Πορεία να μην μπορέσει να ξεκινήσει καν. Το πιο πιθανό, πιστεύει ο Αλέξανδρος, είναι να διακοπεί στο διώρυγα του Σουέζ, που είναι από τα πιο αυστηρά σημεία ελέγχου – «μπορεί να μας σταματήσουν εκεί και με κάποιο τρόπο μετά να μας σκορπίσουν».

ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΕΧΩ ΒΓΑΛΕΙ. Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΩ.

«Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να επιστρέψουμε πίσω», μου λέει. Και μετά; «Δεν ξέρω ακόμα. Μετά θα παρθεί μια απόφαση από το συντονιστικό, σε συνεννόηση και με τις άλλες χώρες. Εμείς, ως εθελοντές, οφείλουμε να είμαστε δεσμευμένοι στην απόφαση που θα παρθεί. Να μην υπάρχουν αντιρρησίες. Δεν γίνεται να πει κάποιος: Εγώ διαφωνώ, φεύγω. Καταρχάς για λόγους ασφαλείας – η ασφάλεια του ενός είμαστε όλοι οι άλλοι. Βέβαια, μπροστά σε ένα Ισραήλ που δεν υπολογίζει παιδιά, μάνες, τέντες κ.λπ. οι 2.500 άμαχοι δεν είναι τίποτα. Όμως, κανείς δεν πρέπει να αποκοπεί από την ομάδα, να πει ότι προχωράει μόνος του, ότι γυρίζει πίσω ή ότι μένει π.χ. στο Σουέζ. Δεν θέλουμε “μαγκιές” – η μαγκιά είναι ότι πάμε και αυτό αρκεί», μου λέει και συμπληρώνει: «Εγώ, πάντως, εισιτήριο επιστροφής έχω βγάλει. Και η επιτυχία θα είναι να το χρησιμοποιήσω».

Ο Αλέξανδρος Δελατόλας συμμετέχει στην Πορεία προς τη Γάζα. Φωτογραφία: Έλενα Μπούλια

Αλέξανδρε, φοβάσαι;

Οι 205 Έλληνες εθελοντές ξεκινούν για την Πορεία προς τη Γάζα αρκετά καλά προετοιμασμένοι. Μάλιστα, πριν έρθει ο Αλέξανδρος στη συνέντευξή μας παρακολούθησαν όλοι τους σεμινάριο Πρώτων Βοηθειών. Ωστόσο, ξέρουν πως εκεί μπορεί να βρεθούν μπροστά σε απρόβλεπτες και επικίνδυνες καταστάσεις. «Υπάρχει η ομάδα που θα μας στηρίξει αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, δικηγόροι που θα μεσολαβήσουν αν π.χ. μας πάρουν μέσα για εξακρίβωση ή για ανάκριση. Μας έχουν πει να έχουμε μία δεύτερη συσκευή τηλεφώνου μαζί για να επικοινωνούμε, μας έχουν δώσει οδηγίες να μην υπογράψουμε τίποτα, να σιωπούμε σε περίπτωση ανάκρισης μέχρι να έρθει δικηγόρος… Θα υπάρχουν ειδικοί ψυχικής υγείας κατά την πορεία αλλά και στην επιστροφή, γιατί πιθανώς κάποια άτομα να σοκαριστούν με όσα αντικρίσουν. Και μια απλή οδηγία που μας πρότειναν και όλοι υιοθετήσαμε είναι να έχουμε ένα "άτομο ασφαλείας", δηλαδή ένα άλλο μέλος της αποστολής με το οποίο να ανταλλάξουμε κινητά, ώστε αν μας συμβεί κάτι να μπορούμε να έρθουμε σε επαφή, να ζητήσουμε βοήθεια κ.λπ. Γιατί ορισμένοι πάνε στην πορεία με παρέα, ενώ άλλοι, όπως εγώ, πάνε μόνοι. Ωστόσο, βρήκα εκεί άτομα που ήξερα».

Ο Αλέξανδρος μου περιγράφει ότι η αλληλεγγύη που έχει ήδη δημιουργηθεί ανάμεσα στα μέλη της αποστολής είναι συγκινητική. «Πήγα στο φαρμακείο να πάρω φάρμακα και πολλά μου τα χάρισαν. Δεν τα πήρα για εμένα, αλλά μην τυχόν τα χρειαστεί κάποιος άλλος».

Να επισημανθεί ότι όλο αυτό το διάστημα έγινε και crowdfunding με σκοπό να μαζευτούν κάποια χρήματα για τις ανάγκες της Πορείας: ενώ ο αρχικός στόχος ήταν 20.000 ευρώ, τελικά το ποσό που συγκεντρώθηκε φτάνει τις 120.000 ευρώ. «Το συντονιστικό είπε ότι θα μοιραστούν χρήματα για τα εισιτήρια κ.λπ., αλλά οι εθελοντές προς τιμήν τους είπαν ότι δεν υπολογίζουν σε αυτά. Το μεγαλύτερο μέρος θα δοθεί στην Παλαιστινιακή Παροικία Ελλάδας, για να φτάσει απευθείας στην Παλαιστίνη».

ΑΝ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΙΑΣΜΟ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΣΟΥ, ΤΟΤΕ ΕΙΣΑΙ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΟΣ.

«Αλέξανδρε, φοβάσαι;» τον ρωτώ λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξή μας.

«Υπάρχει φόβος, ναι», μου λέει. «Δεν φοβάμαι την κακουχία – αυτό το έχω αποδεχτεί. Φοβάμαι τον ψυχολογικό πόλεμο που μπορεί να μας κάνουν από το καθεστώς της Αιγύπτου. Σίγουρα η αβεβαιότητα προκαλεί φόβο. Μπορεί να το θεωρώ μικρή πιθανότητα, αλλά ακόμα κι αν φτάσω στο πέρασμα της Ράφα, φοβάμαι το Ισραήλ. Γιατί είναι ικανοί για το χειρότερο. Το Ισραήλ δικαιολογεί ό,τι κι αν κάνει ένας στρατιώτης του – από το να σκοτώσει, να βιάσει μέχρι θανάτου, να αποκεφαλίσει... Τον στρατιώτη του δεν τον κρατά κανένας φραγμός τιμωρίας από το να σκοτώσει ακόμα και μπροστά στις κάμερες, μπροστά σε όλο τον κόσμο. Αυτό το φοβάμαι.

»Υπάρχει, όμως, κάτι που μου διάβασε η σύντροφός μου από τον Χέγκελ, ο οποίος είπε πως αν δεν ρισκάρεις τη ζωή σου, έχεις συνείδηση σκλάβου. Εγώ το άλλαξα αυτό για εμένα και λέω: Αν βρίσκεις δικαιολογίες ή φτιάχνεις νέες “θεωρίες” για τον βιασμό της συνείδησής σου, δηλαδή αν δεν νιώθεις τύψεις και αποδέχεσαι αυτόν τον βιασμό, τότε έχεις συνείδηση σκλαβωμένου. Έχει διαφορά η συνείδηση του σκλάβου που υπομένει τη σκλαβιά αναγνωρίζοντάς την, με τον σκλάβο που πουλά ιδανικά για τον βιασμό της συνείδησης και των αξιών του και υποστηρίζει τέτοιες αδιανόητες πράξεις. Αυτούς έχουμε απέναντί μας».

Ο φόβος του, όμως, δεν τον εμποδίζει να πάει: «Αν δεν πάω, ποιον θα κατηγορήσω; Δεν θα κατηγορήσω την Αίγυπτο, ούτε τον Νετανιάχου. Θα κατηγορήσω εμένα. Αυτό που κάνω είναι μια απόδειξη ότι αντιδρώ στον βιασμό της συνείδησής μου, όμως καταλαβαίνω ότι αυτή η απόδειξη δεν είναι ισόβια. Δεν σημαίνει ότι ένας πολίτης που ρίσκαρε πριν 30 χρόνια τη ζωή του, τώρα δεν έχει σκλαβωθεί. Αυτό θέλει μια αέναη προσπάθεια διατήρησης της συνείδησης, των αξιών σου και όσων υπερασπίζεσαι. Να αποδεικνύεις κάπως έμπρακτα στον εαυτό σου ότι μάχεσαι για τις ιδέες σου».