ΤΑΣΟΣ ΛΕΚΚΑΣ: «ΕΧΩ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ»

Ο Τάσος Λέκκας ξύρισε το κεφάλι του για να υποδυθεί τη σπαρτιάτισσα Ερμιόνη στην «Ανδρομάχη» του Ευριπίδη, δεν τρομάζει από το μέγεθος της Επιδαύρου –όπου θα εμφανιστεί για πρώτη φορά φέτος– και θεωρεί ότι κανένα θεατρικό έργο δεν είναι «Αγία Γραφή».

Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδώσει ραντεβού για συνέντευξη με ηθοποιό στις 9:30 το πρωί, όμως αυτή είναι η ώρα που προτείνει ο Τάσος Λέκκας. Φτάνει στο ραντεβού μας με μικρή καθυστέρηση κι ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνω είναι ότι νυστάζει – γιατί όχι, δεν είναι κατά βάση πρωινός τύπος, όπως είχα συμπεράνει. Είχε απλώς μπροστά του μερικές ακόμα υποχρεώσεις, πριν από την πρόβα για την παράσταση με την οποία θα κάνει περιοδεία φέτος το καλοκαίρι.

Βρισκόμαστε εκεί όπου τον πρωτοείδα επί σκηνής: στο θέατρο Μπέλλος, το οποίο θεωρεί σπίτι του. Είναι η βάση της θεατρικής ομάδας The Young Quill, με την οποία τον έχω δει να υποδύεται διάφορους ρόλους, από έναν ψιλόλιγνο τσιρκολάνο μέχρι το φάντασμα ενός στρατιώτη αλλά και μια παρενδυτική σεξεργάτρια.

Πολύς κόσμος, βέβαια, τον έχει μάθει από τους ρόλους του σε δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές, όπως το «Αυτή η νύχτα μένει» και το «Προξενιό της Ιουλίας». Κι αν τον δει τώρα, μπορεί να μην τον αναγνωρίσει αμέσως, αφού έχει ξυρίσει το κεφάλι του για να υποδυθεί έναν απρόσμενο ρόλο: τη σπαρτιάτισσα Ερμιόνη στην «Ανδρομάχη» του Ευριπίδη, που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία της Μαρίας Πρωτόπαππα, με άντρες να ερμηνεύουν γυναικείους ρόλους!

Η παράσταση θα ξεκινήσει την περιοδεία της ανά την Ελλάδα από τους Δελφούς, στις 19 Ιουλίου, ενώ στις 8 και 9 Αυγούστου θα παρουσιαστεί στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, όπου η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί για πρώτη φορά – όπως για πρώτη φορά θα παίξει εκεί ο Τάσος Λέκκας. Του λέω ότι από το ξεκίνημα της καριέρας του μέχρι σήμερα έχει διαγράψει μια δυναμική πορεία – και δεν είναι η πρώτη φορά που το ακούει.

«Έχω σταθεί τυχερός», αναγνωρίζει ο ίδιος. «Ήμουνα πάντα στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή και είχα τη συνειδητότητα να διακρίνω ότι υπήρχε απέναντί μου μια ευκαιρία». Για ένα σάιτ όπως το OW, ίσως δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ξεκινήσεις μια συνέντευξη από αυτή τη λέξη: συνειδητότητα.

Ο Τάσος Λέκκας ζει στο εδώ και το τώρα

– Διάβαζα παλιότερες συνεντεύξεις σου και είδα ότι αναφέρεις συχνά τη λέξη συνειδητότητα!

Ναι, είναι από τις αγαπημένες μου.

– Τι σημαίνει για σένα συνειδητότητα;

Να έχεις τη νηφαλιότητα να δεις τα πράγματα καθαρά την εκάστοτε στιγμή, στο τώρα, γιατί προφανώς δεν ξέρεις πώς θα βλέπεις τον κόσμο σε ένα χρόνο. Να έχεις λοιπόν αυτή τη νηφαλιότητα και να ορίζεις τα πράγματα όσο μπορείς, επειδή πιστεύω ότι ως έναν βαθμό είναι στο χέρι μας.

– Είχες πάντα αυτή την αίσθηση;

Πάντα θεωρούσα ότι μπορούμε να ορίσουμε τα πράγματα. Οπότε, είχα ταυτόχρονα την ανάγκη να είμαι όσο το δυνατόν πιο νηφάλιος γίνεται στην εκάστοτε συνθήκη, ακόμα και στο επάγγελμά μου. Όταν κάνω μια δουλειά και ξέρω ό,τι χρειάζεται να ξέρω, ξέρω τι σημαίνει αυτό που παίζω και αυτό που λέω, νιώθω μια νηφαλιότητα, μια συνειδητότητα. Μου αρέσει να ορίζω τα πράγματα που με αφορούν.

– Πώς έφτασες σε αυτή την ωριμότητα, αν μπορώ να το πω έτσι;

Δεν ξέρω αν είναι ωριμότητα. Μ’ αρέσει που το λες, βέβαια, και θα πω ευχαριστώ. Αλλά δεν ξέρω, αλήθεια.

– Πολύς κόσμος κάνει χρόνια ψυχοθεραπεία για να φτάσει σε αυτό το σημείο. Εσύ έχεις κάνει;

Όχι, δεν έχει τύχει. Σίγουρα η ψυχοθεραπεία είναι κάτι βοηθητικό στην εποχή μας. Νομίζω πως τη στιγμή που θα χρειαστεί, αν χρειαστεί, με πολύ μεγάλη χαρά θα κάνω. Σκεφτόμουν πέρυσι να ξεκινήσω, γιατί μου φαινόταν ενδιαφέρον, αλλά μετά το ξέχασα.

– Δεν νομίζω ότι έχει ακριβώς νόημα να κάνεις ψυχοθεραπεία επειδή απλώς σου φαίνεται ότι έχει ενδιαφέρον.

Ναι, αυτό μου είπαν κάποιοι φίλοι μου. Προς το παρόν, δαπανώ χρόνο από τη μέρα μου για να σκεφτώ και να συνδιαλεχθώ με τον εαυτό μου ή με τους ανθρώπους μου.

– Ποιοι είναι οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι;

Σίγουρα οι άνθρωποι με τους οποίους μεγάλωσα στην Πάτρα, οι φίλοι μου και η οικογένειά μου. Από εκεί και πέρα, εδώ στην Αθήνα έχω την ομάδα The Young Quill, που είναι η θεατρική μου οικογένεια, ενώ έχω γνωρίσει ανθρώπους μέσα από τη δουλειά που είναι πια πολύ κοντά μου. Έχω, έχω ανθρώπους, είμαι πλούσιος.

Ένας αφοσιωμένος ηθοποιός

– Πώς είναι γενικά μια μέρα σου;

Ξυπνάω πρωί και ξεκινάω με τις πρακτικές υποχρεώσεις της καθημερινότητας – τράπεζες, ψώνια, δημόσιες υπηρεσίες. Συχνά ακολουθούν συνεντεύξεις, φωτογραφίσεις ή επαγγελματικές συναντήσεις και, αν είμαι σε πρόβες, φτάνουμε μέχρι αργά. Αν έχω κουράγιο, μπορεί να βγω μετά μια βόλτα· αλλιώς σπίτι, να παίξω λίγο PlayStation, να διαβάσω κάτι και να κοιμηθώ. Όταν έχω παραστάσεις, είναι λίγο πιο ήρεμα τα πράγματα, με περισσότερο χρόνο για τα χόμπι μου. Όταν όμως έχω και γυρίσματα, το πρόγραμμα γίνεται πολύ σκληρό – ειδικά αν πρόκειται για μια σειρά με πολλά επεισόδια.

ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ, ΔΕΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΕΙ ΠΟΣΟ ΕΞΟΝΤΩΤΙΚΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.

– Πώς χειρίζεσαι τη μετάβαση από την τηλεόραση στο θέατρο μέσα στην ίδια μέρα; Υπάρχει άλλος κώδικας για το κάθε μέσο, υποθέτω;

Ναι, βέβαια, είναι οριακά άλλο επάγγελμα, άλλος τρόπος σκέψης, άλλη υποκριτική. Το θέατρο είναι ζωντανό, συμβαίνει μπροστά στον θεατή και ό,τι γίνεται δεν αλλάζει. Στην τηλεόραση είναι διαφορετική η κλίμακα, μπορείς να παίξεις μόνο με τα μάτια σου στην κάμερα, ενώ ενδέχεται να υπάρχει η ευκολία της δεύτερης και τρίτης λήψης. Βέβαια, το τελικό τηλεοπτικό αποτέλεσμα σε πολύ μεγάλο βαθμό δεν είναι στο χέρι του ηθοποιού, αλλά στο χέρι του σκηνοθέτη και του μοντέρ. Το οποίο έχει μια μαγεία.

– Απολαμβάνεις κάτι από τα δύο περισσότερο;

Μου αρέσουν και τα δύο πολύ. Ίσως κερδίζει λίγο το θέατρο, υπό την έννοια της εγγύτητας με τον θεατή, αλλά μου αρέσει πάρα πολύ και η κάμερα, όπως μου αρέσει να υπερασπίζομαι έναν ρόλο για μεγάλο χρονικό διάστημα.

– Ένιωσες όταν έκανες τηλεόραση ότι πολλαπλασιάστηκε ο αντίκτυπος στο κοινό;

Ναι, πέραν της καθημερινής τριβής, ας πούμε στον δρόμο ή στα Μέσα, έρχονται και στο θέατρο άνθρωποι που με είδαν στην τηλεόραση, και αυτό νομίζω είναι μια πολύ ευτυχής συγκυρία.

– Είχες plan b αν σε απογοήτευε η υποκριτική;

Όχι, όχι. Το μόνο που σκεφτόμουν και ήθελα να κάνω ήταν αυτό. Και νομίζω ότι λειτούργησε κάπως υπέρ μου, γιατί δεν επαναπαύτηκα ποτέ. Ακόμα και τώρα, που ανήκω σε μια θεατρική ομάδα και δεν χρειάζεται να ψάχνω δουλειά κάθε έξι μήνες, κάθε καινούργιο πρότζεκτ με κινητοποιεί, είτε είναι στο δικό μας θέατρο, είτε στην τηλεόραση, είτε σε κάποια θεατρική δουλειά εκτός ομάδας, όπως τώρα με την «Ανδρομάχη».

Ο Τάσος Λέκκας στην «Ανδρομάχη»

– Πώς προέκυψε ο ρόλος της Ερμιόνης;

Μια ωραία πρωία, είχα ένα τηλεφώνημα από τη Μαρία Πρωτόπαππα, με την οποία είχαμε γνωριστεί στα γυρίσματα της κινηματογραφικής «Φόνισσας», σε σκηνοθεσία της Εύας Νάθενα. Μου έκανε την πρόταση να υπερασπιστώ τον ρόλο της Ερμιόνης και μου άρεσε πάρα πολύ. Η «Ανδρομάχη» είναι μια τραγωδία του Ευριπίδη που δεν ανεβαίνει συχνά και μου άρεσε η ιδέα ότι θα υποδυθούμε άντρες τους γυναικείους ρόλους. Θα είναι και η πρώτη μου φορά στην Επίδαυρο, οπότε ήταν ένα επιπλέον κίνητρο.

– Τι πραγματεύεται το έργο;

Μετά τον Τρωικό Πόλεμο, η Ανδρομάχη –η χήρα του Έκτορα– είναι η μόνη επιζήσασα και ο Μενέλαος την προσφέρει ως λάφυρο στον Νεοπτόλεμο, τον γιο του Αχιλλέα. Ο Νεοπτόλεμος τη βιάζει και αποκτούν έναν γιο. Παράλληλα, όμως, ο Μενέλαος είχε υποσχεθεί στον Νεοπτόλεμο για σύζυγο την κόρη του, την Ερμιόνη. Ανάμεσα στις δυο γυναίκες ξεσπάει βαθιά έριδα, που πυροδοτεί μια σειρά τραγικών συμβάντων.

– Πώς εισπράττεις εσύ τη σκηνοθετική απόφαση να ερμηνευτούν οι γυναικείοι ρόλοι από άντρες;

Αρχικά, η Μαρία έχει ένα πολύ ωραίο εύρημα, το οποίο δεν θέλω να αποκαλύψω ακόμα. Ταυτόχρονα, η Ανδρομάχη και η Ερμιόνη είναι στην ουσία προσωποποιήσεις πόλεων. Είναι κατά κάποιο τρόπο η Τροία και η Σπάρτη, οπότε υπάρχει μια σύγκρουση σε μεγαλύτερο επίπεδο.

ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΕΜΕΝΑ, ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΟΥΣ ΡΟΛΟΥΣ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΦΥΛΑ ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΤΑΜΠΕΛΕΣ.

Αν έπρεπε τώρα με το ζόρι να το κάνω, σκέφτομαι ότι οι γυναίκες στη Σπάρτη όχι μόνο ήταν πιο ελεύθερες από ό,τι στην Αθήνα, αλλά έπαιρναν επίσης και στρατιωτική εκπαίδευση – εξ ου και το ξυρισμένο κεφάλι. Η Ερμιόνη είναι μια σπαρτιάτισσα, ένα κορίτσι βασικά, που έχει μεγαλώσει στρατιωτικά, με βαθιά πειθαρχία.

– Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση του ρόλου;

Νομίζω η δραματουργία του Ευριπίδη καθαυτή. Οι συγκεκριμένοι χαρακτήρες είναι μυθικά πρόσωπα – κι αυτό είναι από μόνο του μια πρόκληση. Επίσης, η χρήση του λόγου είναι κάτι που θέλει εξάσκηση, το πώς ανοίγει πρακτικά για να ακουστούμε σε έναν ανοιχτό χώρο, όπου η απεύθυνση και η πρόθεση είναι όλα μεγαλύτερα, πολύ μεγαλύτερα.

– Σε τρομάζει αυτό το μέγεθος;

Όχι, καθόλου. Μου αρέσει πάρα πολύ.

– Σου προκαλεί κάποιο δέος η «ιερότητα» της Επιδαύρου;

Δεν πιστεύω πολύ σε αυτό. Πέρα από τους ναούς, δεν θεωρώ ότι υπάρχουν ιεροί χώροι. Η Επίδαυρος έχει σίγουρα μια ενέργεια, το γεγονός ότι υπάρχει εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια είναι συγκινητικό και ανατριχιαστικό, αλλά είναι ένα ακόμα θέατρο. Απλώς ανυπομονώ. Ο κόσμος θα είναι πολύ περισσότερος απ’ ό,τι έχω συνηθίσει εκ των πραγμάτων και αυτό είναι το μαγικό του πράγματος.

Fun fact: Στην αρχαιότητα δεν έχουμε σαφείς ενδείξεις ότι το θέατρο της Επιδαύρου χρησιμοποιούνταν για δραματικές παραστάσεις όπως αυτές που δίνονταν στην Αθήνα, στο Θέατρο του Διονύσου. Το θέατρο της Επιδαύρου φαίνεται πως εξυπηρετούσε κυρίως λατρευτικούς και ιατρικούς σκοπούς, στο πλαίσιο του Ασκληπιείου, του σημαντικότερου θεραπευτικού κέντρου της αρχαιότητας.

– Γίνεται πάντως πολύς λόγος για το αν οι παραστάσεις που ανεβαίνουν στην Επίδαυρο σέβονται το αρχαίο δράμα. Πώς σου φαίνεται αυτή η συζήτηση;

Είναι πολύ μεγάλο θέμα και θα μπορούσαμε να κουβεντιάζουμε μια ολόκληρη συνέντευξη μόνο γι’ αυτό. Θεωρώ ότι κανένα έργο δεν είναι «Αγία Γραφή» και νομίζω ελάχιστοι συγγραφείς θα ήθελαν να είναι. Κάθε θεατρικό έχει γραφτεί για να ανεβαίνει στη σκηνή. Τώρα, τι σημαίνει σύγχρονο ανέβασμα ή παλιό ανέβασμα, δεν ξέρω.

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΑΝΕΒΑΖΑΝ ΤΑ ΔΡΑΜΑΤΑ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ, ΣΕ ΚΟΘΟΡΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΠΑΙΖΑΝ ΜΟΝΟ ΑΝΤΡΕΣ. ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΚΑΝ ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΘΟΥΜΕ.

Επίσης, τα αρχαία ελληνικά είναι μια άλλη γλώσσα. Υπάρχουν στοιχεία που είναι αμετάφραστα, παρηχήσεις που δεν μπορούμε να αποδώσουμε στη νέα ελληνική. Οπότε, κάθε ανέβασμα έχει εξ ορισμού πολλές διαφορές από το πρωτότυπο. Από εκεί και πέρα, κάθε καλλιτέχνης πρέπει να έχει το δικαίωμα να πειραματιστεί. Μπορεί εσένα να μη σου αρέσει το αποτέλεσμα, αλλά εγώ να περάσω σπουδαία.

Θεωρώ ευτυχές που μπορούμε να παίρνουμε ένα έργο που ζει δυόμισι χιλιάδες χρόνια και να συνομιλούμε μαζί του σήμερα. Προφανώς κάποιοι θέλουν να συνομιλούμε με τη δραματουργία που μας δίνει το ίδιο το έργο, κι εγώ είμαι μαζί τους, αλλά με μεγάλο ενδιαφέρον θα παρακολουθήσω την παράσταση ενός σκηνοθέτη ο οποίος γέννησε μια δική του δραματουργία με αφορμή ένα αρχαίο κείμενο.

– Τι έχει να πει στην εποχή μας η υπόθεση της «Ανδρομάχης»;

Σε πρώτο επίπεδο, αγγίζει τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία και το πώς αυτή χειραγωγείται. Παρότι έχουν γίνει βήματα προόδου από τότε, παραμένουν ανοιχτά ζητήματα. Επιπλέον, το έργο αναδεικνύει το ζήτημα του σεβασμού στη διαφορετικότητα. Η Ανδρομάχη, για παράδειγμα, ως Ασιάτισσα που έρχεται σε έναν ξένο τόπο, αντιμετωπίζει ρατσισμό, χωρίς να έχει προκαλέσει τίποτα. Κι αυτό δυστυχώς συνεχίζεται μέχρι σήμερα: άνθρωποι αποκλείονται απλώς και μόνο επειδή «έρχονται από αλλού». Αν δεν αρχίσουμε να αποδεχόμαστε πραγματικά ο ένας τον άλλον, θα συνεχίσουμε να ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο συγκρούσεις. Και ο Ευριπίδης τα έβλεπε και τα έλεγε όλα αυτά τόσο καιρό πριν.

Επίσης, το θέμα του πολέμου παραμένει δυστυχώς επίκαιρο. Όλοι οι χαρακτήρες έχουν χάσει κάποιον: η Ανδρομάχη τον γιο και τον άντρα της, ο Πηλέας τον Αχιλλέα, ο Χορός αποτελείται από γυναίκες που έχασαν τα παιδιά τους. Όσο σκέφτομαι ότι σήμερα οι άνθρωποι στην Ουκρανία ή στη Μέση Ανατολή βιώνουν αντίστοιχα πράγματα, δεν μπορώ να μην ανατριχιάσω. Κι εμείς έχουμε την πολυτέλεια να καθόμαστε και να συζητάμε για το θέατρο…

– Σε προβληματίζει η κατάσταση στον κόσμο;

Ναι, με απασχολεί και με αφορά, αν και ξέρω ότι στη μεγάλη κλίμακα δεν μπορώ να αλλάξω τα πράγματα. Θα το ήθελα, αλλά δεν γίνεται. Προσπαθώ να υπάρχω όσο το δυνατόν πιο καλά μέσα σε αυτή τη συνθήκη. Κι αν καταφέρω να επηρεάσω θετικά έστω και δέκα ανθρώπους γύρω μου, θα είμαι ευτυχής.

ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΝΑ ΣΥΝΟΜΙΛΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ, ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΕΙ.

– Θα σε ενδιέφερε να ασχοληθείς με τη σκηνοθεσία κάποια στιγμή;

Όχι, καθόλου. Δεν έχω αυτή την ικανότητα, εγώ θέλω να παίζω.

– Γενικά κυριαρχεί η δουλειά στην κουβέντα μας. Μιλάς για την προσωπική σου ζωή;

Σπάνια. Έχω μιλήσει για το παρελθόν μου και είναι κάτι που δεν θα ήθελα να ξανακάνω. Αφενός τα έχω πει και μπορεί όποιος θέλει να τα διαβάσει. Αφετέρου, κάποια κομμάτια απομονώθηκαν και παίχτηκαν αυτόνομα, με τρόπο που άλλαζε το πώς είχα μιλήσει και δεν μου άρεσε. Οπότε, αποφάσισα εν γένει να μην μπλέκω στις συνεντεύξεις άτομα από την προσωπική μου ζωή.

– Κάτι που αναπαράχθηκε κατά κόρον ήταν η δήλωσή σου ότι δεν θέλεις να αναλάβεις ρόλους που έχουν ερωτικές σκηνές.

Πραγματικά είναι μια ανάγκη μου να μην ξανακάνω ερωτικές σκηνές. Έχω κάνει, αλλά μου φαίνονται περιττές. Σύμφωνα με τη δική μου, υποκειμενική άποψη και αισθητική, μπορούμε να επαληθεύσουμε τον έρωτα με οποιοδήποτε άλλο τρόπο. Είναι στο χέρι των σεναριογράφων και των σκηνοθετών. Αν θεωρούν τις ερωτικές σκηνές απαραίτητες, τέλεια, δεν το κρίνω. Υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί που δεν έχουν κανένα πρόβλημα με αυτό, οπότε αν μια δουλειά έχει κάτι τέτοιο, την αρνούμαι ευγενικά.

– Υπάρχουν πράγματα που θέλεις να πετύχεις στο μέλλον;

Είμαι πολύ ευτυχισμένος με τη ζωή μου όπως έχει έρθει και θα ήθελα να συνεχίσω να είμαι ευτυχισμένος. Πρώτα η υγεία, φυσικά, αλλά με αυτό ως δεδομένο θα ήθελα να συνεχίσω να είμαι ευτυχής. Βρίσκω μεγάλη ευτυχία στη δουλειά.

ΕΧΩ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΕΧΩ ΠΟΛΛΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ, ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΚΑΝΩ ΤΑ ΧΟΜΠΙ ΜΟΥ, ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ.

– Έχεις καθόλου σκοτεινές στιγμές;

Όλοι δεν έχουμε; Βέβαια! Αλλιώς δεν ξέρεις πώς είναι το φως. Όταν συμβαίνει αυτό, θυμάμαι ότι έχω και πολύ ωραία πράγματα στη ζωή μου και σιγά σιγά ξεχνιέται το σκοτάδι.

– Έχεις σχέδια για τον χειμώνα;

Θα είμαστε με την ομάδα The Young Quill στο θέατρο Μπέλλος με μια παράσταση που θα έχει τίτλο «Απόψε κανείς δεν πεθαίνει» και έχει βασιστεί πάνω σε πέντε πανανθρώπινες αξίες: σεξ, βία, εξουσία, πίστη, αγάπη. Κάναμε αυτοσχεδιασμούς καθοδηγούμενους από τη σκηνοθέτιδα Αικατερίνη Παπαγεωργίου, οι οποίοι μαγνητοσκοπήθηκαν παρουσία δύο συγγραφέων, της Βίβιαν Στεργίου και του Κωνσταντίνου Μαυροπούλου. Τώρα γράφουν το έργο. Είναι κάτι που δεν έχει ξανακάνει κανείς μας και ανυπομονώ να δω τι feedback θα πάρουμε από τον κόσμο. Ελπίζω να το αγκαλιάσει!

Δείτε αναλυτικά το πρόγραμμα της περιοδείας της παράστασης «Ανδρομάχη» και κλείστε εισιτήρια online.