ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟ ΕΓΓΥΑΤΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΧΑΛΑΡΩΣΗ

Η Πάρος δεν έχει μόνο την Νάουσα και την Παροικιά. Έχει κι ένα μέρος που λέγεται Δρυός και αποδείχτηκε παράδεισος για μένα.

Με ρώτησε το OW αν έχω ένα αγαπημένο μέρος για διακοπές. Αν πάω κάπου που θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα και σε εσένα. Την ηλικία σου δεν μπορώ να την ξέρω, ούτε το τι θεωρείς «διακοπές». Όπως και να έχει, θα σου μιλήσω για τον Δρυό της Πάρου.

Στο νησί αυτό έχω περάσει τα περισσότερα καλοκαίρια της ζωής μου. Αρχικά πήγαινα με τη μάνα μου και οικογενειακούς φίλους, ως παιδί (η δουλειά του πατέρα μου δεν του επέτρεπε να ακολουθήσει – παρεμπιπτόντως, ήταν δημοσιογράφος, λεπτομέρεια την οποία εγώ δεν θυμόμουν όταν αποφάσισα τι θέλω να κάνω στη ζωή μου). Στην Πάρο, λοιπόν, πήγα και ως έφηβη τις πρώτες διακοπές χωρίς γονείς, πριν επιστρέψω με παρέες και με πέντε διαφορετικούς συντρόφους. Για να στο κάνω ακόμα πιο ιδιαίτερο (όπως τριγκάρω τις σκέψεις που μπορούν να σε κάνουν έως και κακό άνθρωπο), με τρεις από αυτούς έμεινα στα ίδια καταλύματα.

Έχω πάει πριν πάρω δίπλωμα οδήγησης (και με μετέφεραν άλλοι), αλλά και όταν οδηγούσα μηχανή και αυτοκίνητο. Με όλα αυτά θέλω να σου πω ότι, αν μη τι άλλο, όχι μόνο γνώρισα την κάθε γωνιά της Πάρου, αλλά από το πολύ πάρε-δώσε είχα γίνει φίλη με όλες.

iStock

Μέχρι τα 30 συνήθιζα να μένω στη Νάουσα, που βλέπεις στην παραπάνω φωτογραφία. Μου άρεσε ότι εκεί ήταν η ζωή, μολονότι δεν συνήθιζα τα καλοκαίρια να κάνω ό,τι όλες τις άλλες εποχές του χρόνου. Δηλαδή, να κάνω τουρνέ σε κλαμπ και μπουζούκια, μέχρι το πρωί. Ωστόσο, αφού περνούσα ατελείωτες ώρες στις παραλίες (οι πανάδες που έχω στο πρόσωπο το επιβεβαιώνουν), μπορούσα να απολαμβάνω ένα φαγητό κι ένα ποτό, σε απόσταση που έκανα με τα πόδια, όπως διέσχιζα τα φανταστικά σοκάκια.

Πλησιάζοντας ηλικιακά προς τα 40, οι ανάγκες μου διαφοροποιήθηκαν. Πόσες φορές να πάει μια ψυχή στο Μοναστήρι, τις Κολυμπήθρες, τη Σάντα Μαρία και το Punda Beach, για να «φάει» όλη την ημέρα στην παραλία; Και πόσες αναβάσεις να κάνει στο Άσπρο Χωριό, για να απολαύσει ένα παγωτό και το ηλιοβασίλεμα;

Ήθελα πια άλλα πράγματα. Σε συνδυασμό με δυο υπερκοπώσεις που είχα πάθει (σε έναν χρόνο), έθεσα ως πρώτο και κύριο ζητούμενο να «αδειάσω» από σκέψεις και ταλαιπωρία, και να γεμίσω με ενέργεια που θα με βοηθούσε να «βγάλω» την επόμενη σεζόν.

Σκέφτηκα πως αν είχα κοντά μια παραλία (σε απόσταση που θα διένυα με τα πόδια) και φαγητό, θα ήμουν αρχόντισσα. Η τελευταία σημείωση στη λίστα με τα ζητούμενα ήταν ότι δεν ήθελα να εξαρτώμαι ή να βαραίνω κανέναν κάνοντας όσα ήθελα.

Αποφάσισα έτσι να πάω για πρώτη φορά διακοπές μόνη μου, Ιούνιο μήνα.

ALAMY/VISUALHELLAS.GR

Προορισμός: Δρυός (μόνη με σκύλο)

Σου φαίνεται τρελή ακόμα και η σκέψη να μαζέψεις τα μπογαλάκια σου και να πας κάπου για διακοπές χωρίς παρέα; Δεν το έχεις δοκιμάσει μάλλον, γι’ αυτό το λες. Επίσης, βοηθά να θυμάσαι πως όταν έχεις smartphone, ποτέ δεν μπορείς να είσαι μόνος, πουθενά. Προχωράμε.

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν θα ταξίδευα ολομόναχη. Θα είχα μαζί μου την Κάρμα (γνωστή και ως το σκυλί που μου έσωσε τη ζωή). Επίσης, πήγαινα σε ελεγχόμενο μέρος. Βλέπεις, τον Δρυό μου τον πρότεινε φίλη που ενοικιάζει εκεί καταλύματα, όταν της είπα τι ήθελα από τις διακοπές μου. Άρα ήξερα πως, αν φτάσω στο σημείο να φλερτάρω με το θάνατο από πλήξη, μπορούσα να επισκεφτώ τους συγγενείς της Κατερίνας. Ή να τα μαζέψω και να φύγω.

Ως εκ τούτου, δεν είχα πραγματικά τίποτα να χάσω. Μεταξύ όσων είχαν να κερδίσω ήταν και οι θεραπείες της Κάρμας, που είχε παραλύσει στα πίσω πόδια (από πάθηση που είχε εκ γενετής και εκδηλώθηκε στα 6 της χρόνια, όταν μπλόκαραν τα νεύρα). Μέσα σε όλα όσα είχα λάβει υπ’ όψιν ήταν και ότι τον Ιούνιο δεν υπάρχουν πολλοί Έλληνες τουρίστες, ως εκ τούτου μειώνονταν οι πιθανότητες να μου ανεβαίνει η πίεση κάθε μέρα στο άκουσμα της φράσης «το σκυλί λερώνει τη θάλασσα» – συνήθως από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα από κατοικίδια και που πλένουν μέσα στη θάλασσα τα σκεύη μέσα στα οποία τρώνε πλήρες γεύμα όσο είναι στην παραλία, την οποία θάλασσα χρησιμοποιούν επίσης ως τουαλέτα.

ALAMY/VISUALHELLAS.GR

Αλλά δεν σου είπα πού είναι ο Δρυός. Και να μην έχεις πάει στην Πάρο, θα έχεις ακούσει για τη Χρυσή Ακτή. Το βασικό της χαρακτηριστικό είναι πως και να μη φυσάει οπουδήποτε αλλού, εκεί έχει αέρα. Ουδόλως συμπτωματικά έχει και σχολές θαλάσσιων σπορ σε μια έκταση που όσους και αν φιλοξενεί, πάντα υπάρχει χώρος και για εσένα – ανεξάρτητα από το αν θες ξαπλώστρα και ομπρέλα ή την ησυχία σου.

Χάρτης: Google Maps

Όπως βλέπεις τον χάρτη, θα ήθελα να επικεντρώσεις στο αριστερό της άκρο. Αν συνεχίσεις προς τα αριστερά, στα 2-3 λεπτά με τα πόδια (διαδρομή στην οποία θα βρεις και δυο-τρεις φανταστικούς κόλπους να βουτήξεις), θα βρεις το χωριό που αγαπώ.

Είναι 17 χιλιόμετρα από τη Νάουσα, 20 χιλιόμετρα από την Παροικιά (το λιμάνι) και 10 από το αεροδρόμιο. Εκεί, λοιπόν, πρώτα από όλα θα συναντήσεις μια πολύ γλυκιά ηρεμία, κάποια από τα ωραιότερα και πιο καθαρά νερά που έχεις δει, και θα φας κάποια από τα καλύτερα πιάτα που έχεις φάει ποτέ. Κάνε μου μια χάρη, αν πας: ρώτα πού είναι η Άννα και πού το Κύμα (και δεν χρειάζομαι «ευχαριστώ»).

Δεν θα βλέπεις ομπρέλες και ξαπλώστρες έως εκεί που φτάνει το μάτι σου, όπως σπάνια θα δεις κύματα, αφού το μέρος προστατεύεται από τους βόρειους ανέμους. Με τα πόδια μπορείς να πας και στην περίφημη παραλία του Λωλαντώνη (αν έχεις αυτοκίνητο ή μηχανάκι πάρ’ το καλού κακού, αν έχει ζέστη), επίσης εκ των τελευταίων «κάστρων» της Πάρου που δεν έχουν πέσει στον βωμό της βιομηχανοποίησης των παραλιών.

iStock

Υπάρχει ένα ταβερνάκι που θα σε προμηθεύσει με ό,τι χρειάζεσαι, όπως υπάρχουν και αλμυρίκια να σε σώσουν από το κάψιμο. Αν αποφασίσεις να περάσεις και τον Λωλαντώνη, θα βρεις τον Φάραγγα. Έχει και οργανωμένη παραλία που θα γίνει το καταφύγιο σου τις ημέρες που φυσάει. Αν συνεχίσεις λίγο ακόμα, θα βρεις το λιμάνι από το οποίο φεύγουν τα καράβια για την Αντίπαρο – απλώς το αναφέρω.

Ο Δρυός έχει και μέρη για να πιεις το ποτό σου, ήμερα και με θέα τη θάλασσα. Όπως και έχει εγγενώς φιλόξενους ανθρώπους, οι οποίοι ζουν μεν από τον τουρισμό, αλλά δεν έχουν θυσιάσει τα πάντα για χάρη του.

Μετά την πρώτη δοκιμή, επέστρεφα στο ίδιο μέρος –με την ίδια σύνθεση– για αρκετά χρόνια. Όταν έφυγε από τη ζωή η Κάρμα, με συνόδεψε ο Μπέμπης. Κάθε φορά, ωστόσο, όταν επέστρεφα στην Αθήνα, οι φίλοι μου με ρωτούσαν με καχυποψία τι είχα κάνει και φαινόμουν πιο ξεκούραστη και πιο ήρεμη. Δεν ήταν botox. Ήταν η πραγματική ξεκούραση. Ο θρίαμβος των διακοπών, τις οποίες και σου προτείνω.