ΓΙΑΤΙ ΟΙ GEN ZERS ΠΑΝΤΡΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΟΙ;
Την ώρα που τα social media έχουν κατακλυστεί από περιεχόμενο με hashtags #young_couple_goals και #married_in_our_20s, βλέπω γύρω μου ολοένα και περισσότερους εικοσάρηδες να δεσμεύονται σε ένα «για πάντα» που η δική μου γενιά άφησε για όσο πιο αργά στη ζωή της μπορούσε.
Ως κλασική Gen Xer, η γαλούχησή μου από την pop κουλτούρα αλλά και από την ίδια μου την οικογένεια με ήθελε να αφιερώνω τη ζωή μου στην εξερεύνηση του εαυτού μου, των δυνατοτήτων μου και όσο περισσότερων πιθανών συντρόφων αλλά και σεναρίων ζωής, πριν «κατασταλάξω», «νοικοκυρευτώ», «ηρεμήσω». Οι γονείς μου είχαν παντρευτεί μικροί και ενώ ο γάμος τους ήταν ευτυχισμένος, σε ιδιωτικές συζητήσεις με παρότρυναν να μη βιαστώ.
Η γιαγιά μου, όταν στα 25 μου της ανακοίνωσα ότι θέλω να παντρευτώ, μου απάντησε: «Είσαι έτοιμη να αφήσεις μια για πάντα τον ωραιότερο τίτλο που θα έχεις στη ζωή σου, αυτόν της δεσποινίδας;»
Οι μουσικοί και οι συγγραφείς που θαύμαζα δεν έκαναν ποτέ λόγο για γάμο και οικογένεια, ενώ η γενική αίσθηση ήταν πως η «παντρειά» είναι κάτι το οπισθοδρομικό, ή αναγκαστικό, προκειμένου να πάρεις δάνειο με καλύτερους όρους.
Καταλαβαίνετε λοιπόν την έκπληξή μου όταν, μετά από μόλις λίγους μήνες σχέσης, ο 26χρονος γιος μου και το κορίτσι του αποφάσισαν να αρραβωνιαστούν. Ήδη κάνουν όνειρα για τον γάμο τους, παράλληλα με μεταπτυχιακά, στρατιωτικό, σχέδια για άνοιγμα επιχείρησης, μωρά, όλο το πακέτο, μαζί. Πέρα από τη χαρά μου για την αγάπη τους, ο προβληματισμός μου είχε να κάνει κυρίως με το δικό μου προσωπικό βίωμα: Γιατί ένα παιδί που μεγάλωσε σε ένα σπίτι όπου ο γάμος δεν ήταν και τόσο σοβαρή υπόθεση, να θέλει να δεσμευτεί από τόσο νεαρή ηλικία; Θέτοντας το θέμα στην κολλητή μου, πήρα την απάντηση που χρειαζόμουν – κυριολεκτικά: «Κι εμείς τι καταλάβαμε, μωρέ Ελένη;»
Μικρός-μικρός παντρέψου
O γιος μου και το κορίτσι του δεν είναι οι μόνοι. Η ανιψιά μου, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Η.Π.Α., αρραβωνιάστηκε τον καλό της πριν από ενάμιση χρόνο, ενώ το καλοκαίρι θα γίνει ο γάμος τους. Και οι δύο είναι λίγο μετά τα είκοσι, μόλις τελείωσαν τις σπουδές τους κι εκείνη έχει ακόμα αφίσες Hello Kitty πάνω από το κρεβάτι της. Αν κοιτάξει κανείς τι γίνεται στη δημόσια σφαίρα, θα καταλάβει ότι μάλλον μιλάμε για ξεκάθαρη κοινωνική τάση.
Η Millie Bobby Brown του Stranger Things και ο Jake Bongiovi γνωρίστηκαν μέσω Instagram, άρχισαν να βγαίνουν μαζί το 2021, ενώ αρραβωνιάστηκαν δύο χρόνια μετά και παντρεύτηκαν τον Μάιο του 2024. Εκείνη ήταν 21, εκείνος 22.
ΙΣΤΟΡΙΚΑ, ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΑΣΗ ΠΟΥ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΟΙΑΖΕΙ ΑΣΑΦΕΣ, ΟΙ ΝΕΟΙ ΤΕΙΝΟΥΝ ΝΑ ΣΤΡΑΦΟΥΝ ΣΕ ΔΟΜΕΣ ΠΟΥ ΧΑΡΙΖΟΥΝ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ.
Ο Brooklyn Beckham παντρεύτηκε με τη Nicola Peltz το 2022, όταν εκείνος ήταν μόλις 23 κι εκείνη 27 ετών. Της είχε κάνει πρόταση γάμου δύο χρόνια νωρίτερα, στα 21 του. Η Hailey Bieber ήταν μόλις 22 και ο Justin Bieber 24 όταν ενώθηκαν εις σάρκα μίαν το 2018, κι έχουν ήδη υποδεχθεί το πρώτο τους παιδί, ένα αγοράκι.
Θα μου πείτε, όλοι αυτοί που αναφέρεις έχουν λυμένο το οικονομικό τους ζήτημα. Ναι, και πάλι όμως αυτή η σκέψη δεν εξηγεί την τάση, το αντίθετο μάλιστα. Κάποιος που έχει όλα τα μέσα και την άνεση να ζήσει ακριβώς τη ζωή που θέλει, γιατί επιλέγει τον γάμο και όχι την ελευθερία που αποθεώνονταν για δεκαετίες πριν;
Η Gen Z περνάει δαχτυλίδια με ευκολία, σχεδόν με ανυπομονησία. Όχι μόνο αισθάνονται έτοιμοι συναισθηματικά, αλλά λαχταρούν τη σταθερότητα και την εγγύτητα του «για πάντα», του «ανήκειν», με τον ίδιο τρόπο που εμείς, οι γονείς τους, πολεμήσαμε για την ανεξαρτησία και τη συναισθηματική μας διαθεσιμότητα. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, η γενιά αυτή μεγάλωσε σε ένα τελείως διαφορετικό πλαίσιο από τα δικά μας, παχυλά 80s, όταν όλα ήταν δυνατά και επιτεύξιμα.
Αναλογιστείτε μόνο τι έχουν ζήσει τα παιδιά αυτά, στα κρίσιμα χρόνια που διαμόρφωσαν την αντίληψή τους για τον κόσμο:
- Η μεγάλη οικονομική κρίση του 2008 γκρέμισε την όποια επίφαση σταθερότητας είχαμε όλοι μέχρι εκείνη τη στιγμή. Η αμέσως προηγούμενη κρίση, το μεγάλο κραχ του 1929, είχε οδηγήσει στην άνοδο της ακροδεξιάς, τον πόλεμο, τη γενική κρίση αξιών. Οι Gen Z πήγαιναν δημοτικό όταν ο κόσμος γύρω τους άρχισε να καταρρέει σαν κακό σκηνικό.
- Το άγχος της κλιματικής αλλαγής είναι αληθινό και αγγίζει τους σημερινούς εικοσάρηδες πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη γενιά.
- Η πανδημία ήρθε κι έβαλε το κερασάκι στην τούρτα της γενικότερης κρίσης που βιώνει η γενιά Ζ. Ένα βήμα πριν το μεγάλο άλμα της ενηλικίωσης, εκεί που πήγαν να πάρουν φόρα για να πιάσουν τη ζωή από τα μαλλιά, τα πάντα πάγωσαν, ο χρόνος σταμάτησε, τίποτα δεν ήταν ξανά το ίδιο, ενώ η αυθόρμητη ανάγκη τους για επαφή και επικοινωνία ανακόπηκε για να αντικατασταθεί με ακόμη περισσότερη, ψυχρή και αποστασιοποιητική τεχνολογία.
- Βάλτε στο μείγμα και τους πολέμους που συμβαίνουν στη διπλανή μας πόρτα, και μπορείτε εύκολα να συμπεράνετε γιατί υπάρχει η τάση για αναζήτηση σταθερότητας, εγγύτητας, ενός νέου τρόπου ζωής μακριά από αυτόν που μας έφερε μέχρι το καταστροφικό σήμερα.
Ιστορικά, σε κάθε φάση που το μέλλον μοιάζει ασαφές, οι νέοι τείνουν να στραφούν σε δομές που χαρίζουν σταθερότητα και ασφάλεια. Το ίδιο δεν συνέβη τη δεκαετία του πενήντα, μετά την οικονομική κρίση και τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο; Για ποιο λόγο, και τι έχουν να περιμένουν οι σημερινοί εικοσάρηδες, αναβάλλοντας τη δημιουργία οικογένειας για αργότερα;
ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΙΔΙΚΟΥΣ, Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΑΥΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΥΡΙΩΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΞΙΕΣ: Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ.
Μαζί μπορούμε
Δεν είναι απαραίτητο να δει κανείς τη νέα αυτή τάση ως επιστροφή στον συντηρητισμό, παρά, μάλλον, σαν μία νέα ανάγκη για συντροφικότητα, ένα νέο σύστημα αξιών, όπου το «μαζί» δεν αναστέλλει αλλά ενθαρρύνει την εξέλιξη. Μέσα σε ένα πλαίσιο σταθερότητας και αγάπης, μπορεί καθένας να κυνηγήσει τα όνειρά του έχοντας τη συναισθηματική στήριξη του ανθρώπου του, να στοχεύσει ακόμη πιο μακριά και να συγκεντρωθεί καλύτερα στο μέλλον του.
Η σειρά που είχαμε εμείς οι Gen Xers στο μυαλό μας, σπουδές-καριέρα-οικογένεια, δεν είναι απαραίτητα η σωστή, ούτε και η σειρά που θα ακολουθήσουν τα παιδιά μας. Ποιος μας λέει ότι η οικογένεια δεν μπορεί να συμβαδίσει με τις σπουδές ή την καριέρα; Κι αν σας φαίνεται «βουνό», θυμηθείτε απλά που σκορπούσατε όλη αυτή την περίσσεια ενέργειας της νιότης, όταν σπουδάζατε. Πάρτι, συναυλίες, ξενύχτια.
Πέρα από την ποσοτική όμως διαχείριση της ενέργειας, ή την αριθμητική, επιφανειακή συσχέτιση που θέλει το ένα στάδιο να έπεται του άλλου, υπάρχει κάτι πολύ πιο σημαντικό, κάτι που βρίσκεται στον πυρήνα αυτής της τάσης και που τείνουμε να παραβλέπουμε. Σύμφωνα με τους ειδικούς, η διαφορά της νέας αυτής γενιάς έχει να κάνει κυρίως με τις αξίες. Ναι, η οικογένεια μπαίνει πάνω από την καριέρα. Οι σπουδές μπορούν να συνεχίζονται διά βίου, όχι να αποτελούν απλά το χαρτί για καλύτερη δουλειά. Η ουσία είναι αλλού. Όχι στην επιτυχία, αλλά στην απλή ευτυχία. Το δύσκολο είναι, ως κοινωνία, να παραδεχτούμε ότι τόσα χρόνια την ψάχναμε αλλού.