ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΝΩ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ; RESPECT!

Είσαι εργαζόμενος και προσπαθείς να μεγαλώσεις παιδιά στην Ελλάδα σήμερα; Αυτό το κείμενο είναι για σένα. Στην πραγματικότητα πρόκειται περισσότερο για παραλήρημα, αλλά ας είναι.

Την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου δούλευα χωρίς παιδιά – το καλό του να υπάρχει εξοχικό και γιαγιά που δηλώνει μάχιμη. Τι άλλαξε αυτές τις 7 μέρες; Ότι άκουγα τις σκέψεις μου, ότι έκανα ένα πράγμα τη φορά, ότι δεν είχα να λύσω το παζλ της καθημερινότητας από το οποίο πάντα λείπει (τουλάχιστον) ένα κομμάτι.

Θα επιμείνω στην έννοια του παζλ και θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι εννοώ. Θέλω να δώσεις προσοχή και να δείξεις υπομονή. Θα στα πω αναλυτικά, όπως υπάρχουν μέσα στο μυαλό ενός εργαζόμενου γονιού στην Ελλάδα σήμερα.

Υποθέτουμε, λοιπόν, ότι πηγαίνεις τα παιδιά σου σε δημόσιο σχολείο, όπερ σημαίνει ότι στο δημοτικό σχολάνε 13:15. Εναλλακτικά, 15:00 ή 16:00 (αν μείνουν στο ολοήμερο). Αν τώρα το παιδί σου ξεκινήσει γυμνάσιο, κανονικά έχει 6ωρα και 7ωρα μέσα στην εβδομάδα, οπότε σχολάει κάποιες μέρες 13:25 και άλλες 14:10. Έλα όμως που συνήθως μέχρι Οκτώβρη (στην καλύτερη) δεν έχει ολοκληρωθεί η τοποθέτηση όλων των καθηγητών, οπότε τα 5ωρα «πάνε σύννεφο». Και τι κάνει ένα παιδί στις 11 και 12 το πρωί; Ρητορικό το ερώτημα.

Αν η τσέπη σου το «σηκώνει» για ιδιωτικό σχολείο, τα παιδιά σου θα κάνουν διάφορες δραστηριότητες μέσα στο σχολείο, οπότε γλιτώνεις αρκετές απογευματινές μετακινήσεις. Αν ρωτήσεις, όμως, γονείς με παιδιά σε ιδιωτικά, θα σου πουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μην χρειαστούν και μαθήματα εκτός σχολείου.

Απογευματινές δραστηριότητες και άλλα τραγελαφικά

Πάω πίσω στους γονείς του δημόσιου σχολείου και συγκεκριμένα όσων έχουν παιδιά στο Γυμνάσιο-Λύκειο. Έστω ότι είσαι από αυτούς τους γονείς που δεν έχεις σκοπό να φορτώσεις το παιδί σου με έξτρα ώρες μαθημάτων γιατί θεώρησες (ο άμοιρος ή η άμοιρη) ότι αφού κάνει μαθηματικά και αρχαία στο σχολείο «ποιος ο λόγος να τα κάνει και εκτός;» Έλα όμως που σε προειδοποιούν οι μύστες-γονείς των μεγαλύτερων τάξεων, που τους ακούς σαν να είναι γκουρού, ότι «παίζει» έντονα το σενάριο να μην υπάρχει για έναν, δύο, τρεις, ακόμα και τέσσερις μήνες φιλόλογος ή μαθηματικός στο σχολείο. Τι κάνεις τότε; Θα πρέπει να έχεις προετοιμαστεί.

Εικονογράφηση: Χριστίνα Αβδίκου

Δηλαδή, θα χρειαστεί να πάρεις έγκαιρα το τηλέφωνο ενός «καλού» καθηγητή/τριας – ξέρεις, από αυτούς που γνωρίζουν μόνο οι μύστες-γονείς και δίνουν με φειδώ στους υπόλοιπους. Σημειώνεις; Και όταν λέμε έγκαιρα, εννοούμε να πάρεις τώρα το τηλέφωνο – γιατί πώς θα βρει ώρα για το δικό σου παιδί ο σούπερ ντούπερ καθηγητής που όλοι ψάχνουν, αλλά κανείς δεν έχει καταφέρει να βρει;

Έστω, λοιπόν, ότι έπαιξες σωστά τα χαρτιά σου, είχες τις κατάλληλες γνωριμίες, έδρασες πιο γρήγορα από τη σκιά σου και κατάφερες να διασφαλίσεις τον/την πολυπόθητο/η καθηγητή/τρια. Ουσιαστικά για να καβατζωθείς στην περίπτωση που αργήσει να εμφανιστεί ή δεν εμφανιστεί καθόλου ο καθηγητής στο σχολείο. Αλλιώς, σου μένει αμανάτι και αυτός.

Τα κατάφερες. Πάρε μια ανάσα, την αξίζεις. Μην παραχαλαρώσεις όμως. Δεν θα πρέπει να κάνει κάποιο άθλημα το παιδί; Στο ελληνικό σχολείο άλλωστε ποιος νοιάζεται για την άσκηση; Δευτερεύον μάθημα. Άρα, πρόσθεσε στην ατζέντα σου μία ακόμα απογευματινή δραστηριότητα.

Αν είσαι newbie μπορεί να αναζητήσεις την «καλή» πισίνα με το όζον ή τον ψαγμένο δάσκαλο Aikido που όμως απέχει δυο γειτονιές από τη δική σου. Ελπίζω να βρεθεί ένας γονιός στον δρόμο σου που να έχει κάνει ψυχοθεραπεία, ο οποίος να απαλύνει τις ενοχές σου και να σου μιλήσει για τον «κανόνα των 5 λεπτών» – οτιδήποτε έξω από αυτή την εμβέλεια εμπίπτει στην κατηγορία του ζορίσματος και απορρίπτεται χωρίς δεύτερη σκέψη.

Αν τώρα είσαι από αυτούς τους γονείς που θεωρούν σημαντική την τέχνη (ζωγραφική, μουσική, κλπ.) λούσου τα. Κεραμέως, Μενδώνη και λοιπές προσωπικότητες έχουν προσπαθήσει να σε απαλλάξουν από τέτοιου είδους βάρη, εξηγώντας σου με κάθε τρόπο ότι η τέχνη είναι τουλάχιστον περιττή. Αν δεν θες να αρκεστείς στα βασικά, τα «ορθόδοξα» τα μαθήματα που προσφέρει το ελληνικό σχολείο, κακό του κεφαλιού σου, θα έχεις μία έξτρα δραστηριότητα στην πλάτη σου.

Για ξένες γλώσσες δεν το συζητώ. Είναι must. Το ζητούμενο είναι να βρεις μαθήματα για τις γλώσσες που κάνει το παιδί σου στο σχολείο, αλλά δεν γίνονται στο επίπεδο που θα έπρεπε για να πάρει τα διπλώματα που χρειάζεται στον χρόνο που «πρέπει»... Δοκίμασε να συνάδεις χρονικά στο πότε θα δώσει το παιδί σου το Lower με αυτό που θεωρούν ιδανικό οι γονείς-μύστες, αλλά σε προειδοποιώ ότι όσο κι αν προσπαθήσεις δεν θα τα καταφέρεις. Δεν τους ήξερες στο προνήπιο για να ξεκινήσεις έγκαιρα. Sorry!

ΑΥΤΗ Η ΧΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΦΕΣ ΟΤΙ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΠΑΠΠΟΥΔΩΝ ΚΑΙ ΓΙΑΓΙΑΔΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ, ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΕΙΧΕ ΔΙΑΛΥΘΕΙ ΕΙΣ ΤΑ ΕΞ ΩΝ ΣΥΝΕΤΕΘΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ.

Παππούδες και γιαγιάδες εν δράσει

Ωραία. Κάπου εδώ υποθέτουμε ότι έχεις κλείσει τα διάφορα μαθήματα. Ποιος θα πηγαινοφέρνει τα παιδιά στις δραστηριότητες ή –και ένα βήμα πιο πίσω– ποιος θα παίρνει τα παιδιά από το σχολείο; Ε, ποιος;

Όσοι βγαίνουν αλώβητοι από αυτή τη διαδικασία, έχουν παππούδες και γιαγιάδες σε δράση. Αυτό είναι το κλειδί της υπόθεσης. Αυτή η χώρα είναι σαφές ότι στηρίζεται στην ύπαρξη των παππουδογιαγιάδων για να αντέξει, αλλιώς θα είχε διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη εδώ και πολύ καιρό. Αυτοί παρέχουν στέγη όταν δεν σου περισσεύει νεφρό για να πληρώσεις ενοίκιο, αυτοί έχουν «λίπος» για να συνεχίσει να ρημαδο-κινείται η οικονομία, αυτοί είναι εκεί για να παραλαμβάνουν παιδιά και να τρέχουν δεξιά και αριστερά όσο εσύ δουλεύεις.

Τώρα πες ότι οι δικοί σου γονείς αποφάσισαν να μείνουν στο εξοχικό για να «κάνουν κανένα μπάνιο παραπάνω τον Σεπτέμβρη που έχει ησυχία». Ή τα έφερε έτσι η ζωή και αποφάσισαν οι άνθρωποι να ακολουθήσουν τα πρότυπα των συνταξιούχων στο εξωτερικό και να ζήσουν τη ζωή τους, να πηγαίνουν τα ταξίδια τους, να βλέπουν τους φίλους τους, να κάνουν τη ζωή που δεν προλάβαιναν να κάνουν όσο δούλευαν. Δεν συζητάω το ενδεχόμενο του μην υπάρχουν γονείς ή να ζουν σε άλλη πόλη/χώρα.

Σε οποιαδήποτε λοιπόν από τις παραπάνω περιπτώσεις, φίλε μου, την πάτησες. Είσαι χαμένος/η από χέρι.

Και θα σου πω τον λόγο. Έστω ότι έχεις λεφτά για νταντά. Ναι, έχεις ήδη έναν άσσο στο μανίκι σου, δεν λέω. Αλλά και που τα έχεις, βρήκες τη νταντά; Οδηγεί για να παίρνει τα παιδιά από το σχολείο; Δεν τα είχες σκεφτεί όλα αυτά και τώρα αποφάσισες να αρχίσεις το ψάξιμο; Γελάνε και οι πέτρες. Τουλάχιστον δεν νιώθεις δυσάρεστα εσύ, που η τσέπη σου δεν αντέχει οικονομικά τη νταντά.

Αν τώρα κόντρα στα προγνωστικά, κατάφερες να βρεις έναν άνθρωπο που μπορεί να κρατάει τα παιδιά για κάποιες ώρες (αλλά όχι όσες θες), να παίρνει τα παιδιά από το σχολείο με συγκοινωνία (αλλά πώς θα πηγαίνει αν βρέχει;),  που τελοσπάντων κουτσά στραβά σε βοηθάει (χωρίς να σου λύνει το πρόβλημα). Σ’ αυτή την περίπτωση, ξεκίνα πολυβιταμίνες και πολύ σύντομα –στο εγγυώμαι– θα έχεις εξασκήσει στο έπακρο τις ικανότητές σου στο management. Τηλέφωνα και κόντρα τηλέφωνα, συνεννοήσεις επί συνεννοήσεων, οργανωτικά πλάνα που απαιτούν χαρτί και μολύβι.

Γι’ αυτό αγαπητοί συνάδελφοι χωρίς παιδιά, που όλα αυτά σάς ακούγονται αφόρητα βαρετά, ίσως και υπερβολικά, καταλάβετέ μας έστω και λίγο. Δεν ζητάμε μεγάλα πράγματα (ούτε να μας βρείτε νταντά, ούτε να κρατήσετε μια εβδομάδα τα παιδιά). Μην μας κοιτάτε με μισό μάτι. Ερχόμαστε από το μέλλον. Έχουμε αναπτύξει σε βαθμό αδιανόητο για κοινό θνητό το multitasking και οι διοικητικές μας ικανότητες είναι ζηλευτές (όχι επειδή το θέλαμε, η ζωή το έφερε). Μη βλέπετε που δεν μπορούμε να τα συμπεριλάβουμε όλα αυτά στο βιογραφικό μας. Βγάζουμε που και που κανένα ψυχοσωματικό από το στρες και συνεχίζουμε ακάθεκτοι.