ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ – ΙΣΡΑΗΛ: ΧΑΙΝΟΥΣΑ ΠΛΗΓΗ

Το Παλαιστινιακό δεν είναι Γόρδιος Δεσμός που λύνεται με ξίφος. Είναι ματωμένο κουβάρι με χιλιάδες νεκρούς, κυρίως Παλαιστίνιους, από τότε που ιδρύθηκε το Ισραήλ (1948).

Θα ήταν ανεύθυνο να μπούμε στην ουσία της αιματηρής διαμάχης ανάμεσα σε Παλαιστίνη και Ισραήλ, αξιοποιώντας το πλαίσιο μιας στήλης. Δεν επαρκεί. Μια σοβαρή και εις βάθος προσέγγιση απαιτεί  χιλιάδες λέξεις με συγκεκριμένα ιστορικά στοιχεία, ώστε να αποφευχθούν μονομέρειες και συναισθηματικές ταυτίσεις.

Όμως υπάρχουν δύο σημαντικά, καθοριστικά σημεία αναφοράς που αποτελούν το κλειδί για θετική εξέλιξη και ειρηνική διευθέτηση του πυρακτωμένου προβλήματος.

Το ένα είναι η ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους. Κράτους κανονικού, κι όχι σαν αυτό που υποκριτικά έχει προτείνει κατά καιρούς το Ισραήλ και μοιάζει θλιβερή καρικατούρα – κάτι σαν προτεκτοράτο.

Το άλλο είναι είναι η αναγνώριση του ισραηλινού κράτους από τους Παλαιστίνιους, ώστε να παύσει η ανατριχιαστική απειλή για αφανισμό του Ισραήλ.Το είχε δεχθεί κάποτε ο Γιασέρ Αραφάτ (Συμφωνία του Όσλο, 1993), αλλά και αυτό με τον περίεργο όρο να ισχύσει για δέκα χρόνια και μετά να επανεξεταστεί.

Όμως, αυτή η προσπάθεια του Αραφάτ χαρακτηρίστηκε προδοτική από τη Χαμάς, που τότε δεν ήταν αρματωμένη οργάνωση, και η οποία εξελίχθηκε έκτοτε σε υπολογίσιμη στρατιωτική –και κυβερνητική– δύναμη.

Ο Αιγύπτιος πρόεδρος Χόσνι Μουμπάρακ, στο κέντρο, χειρονομεί στους φωτογράφους δηλώνοντας ότι ο Γιάσερ Αραφάτ, πρόεδρος της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, και ο Γιτζάκ Ράμπιν, πρωθυπουργός του Ισραήλ, δεν θα ανταλλάξουν χειραψία σε συνάντησή τους στο Κάιρο, 12 Δεκεμβρίου 1993. © Santiago Lyon / AP Photo

Για την όσο το δυνατόν πληρέστερη ενημέρωση, ιδού ορισμένα απαραίτητα στοιχεία εν είδει υπομνήσεων:

• Οι πρωταγωνιστές του Όσλο, Γιάσερ Αραφάτ και Γιτζάκ Ράμπιν, έχασαν τη ζωή τους μετά την Συμφωνία. ΟΡάμπιν δολοφονήθηκε από Ισραηλινό υπερεθνικιστή, στις 4 Νοεμβρίου 1995. Ο Αραφάτ, που ζούσε σχεδόν φυλακισμένος σ’ ένα δωματιάκι στη Ραμάλα της Δυτικής Οχθης, πέθανε στις 11 Νοεμβριου 2004 από «εντερική φλεγμονή». Ακόμη και σήμερα γίνεται λόγος για δηλητηρίαση από τους Ισραηλινούς, χωρίς όμως ικανά αποδεικτικά στοιχεία.
• Το Ισραήλ από το 1948 μέχρι σήμερα αντιμετώπισε –ή επιτέθηκε σε– ενωμένες δυνάμεις Αραβικών κρατών (αποκορύφωμα ο πόλεμος του 1967) και επικράτησε. Σημειωτέον ότι ορισμένα Αραβικά κράτη δεν αναγνωρίζουν το Ισραήλ και διακηρύττουν ότι πρέπει να εξαφανιστεί (π.χ. Ιράν), όπως άλλωστε η Χαμάς και η Χεζμπολάχ.
• Η ασφυκτική πίεση του Ισραήλ προς του Παλαιστινίους εκδηλώθηκε εξ αρχής με καθαρή διάθεση εθνοκάθαρσης και ανάλογες πρακτικές, καθώς και με ανέγερση οικισμών για εποίκους. Συγκεκριμένα στοιχεία φιλοξενεί ένα ενδιαφέρον άρθρο του Τάσου Κωστόπουλου στην Εφημερίδα των Συντακτών (13.05.2018), υπό τον τίτλο «Εθνοκάθαρση εκ προμελέτης».
• Οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα ζούν υπο ασφυκτικές συνθήκες, με υποτυπώδη οικονομική δραστηριότητα. Επιβιώνουν χάρις στην έξωθεν οικονομική βοήθεια από ΕΕ, ΗΠΑ, Ιράν, Κατάρ, Τουρκία κ.α.
• Σημαντικοί Ισραηλινοί διανοούμενοι, πανεπιστημιακοί  και καλλιτέχνες, καθώς και επιφανείς Εβραϊκής καταγωγής (π.χ. Εντγκάρ Μορέν, Γούντι Άλεν κ.ά.) έχουν καταδικάσει απερίφραστα τη στάση του Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων. Στον αντίποδα επώνυμοι διανοητές (π.χ. Μπερνάρ Ανρί Λεβί) τάσσονται αναφανδόν υπέρ του Ισραήλ.
• Εξοντωτικές, με χιλιάδες θύματα, υπήρξαν οι κατά καιρούς ενδοπαλαιστινιακές διαμάχες.

Αναλυτικά για όλα τα παραπάνω σχετικά με το Παλαιστινιακό και το Ισραήλ, επιτρέψτε μας να υπενθυμίσουμε ένα αναλυτικό δικό μας άρθρο στο ΝΕWS24/7, στις 18.05.2021. Όσοι πιστοί…

Και κάτι για το τέλος: Οι τρομοκρατικές ενέργειες στην καρδιά της Ευρώπης από τζιχαντιστές, ο θάλλων αντισημιτισμός και οι ανατριχιαστικές απαγορεύσεις/διώξεις εναντίον δημοσιογράφων, πανεπιστημιακών κ.ά. που τάσσονται υπέρ των Παλαιστινίων, διαμορφώνουν μια νέα, εξόχως επικίνδυνη κατάσταση σε Ευρώπη και ΗΠΑ.

Η κατάσταση αυτή θα μας απασχολήσει σε επόμενο σημείωμα.