ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΣ ΤΑ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΑ ΣΟΥ

Όταν παίρνεις κατοικίδιο, κανείς δεν σε προετοιμάζει για την απαιτητική φροντίδα και τα δύσκολα τελευταία χρόνια του.

«Μαμά, θέλω σκυλάκι/γατάκι». Πόσοι γονείς δεν αντικρούουν τα παρακάλια των παιδιών τους, λέγοντάς τους ότι δεν έχουν τον κατάλληλο χώρο και τον επιθυμητό χρόνο να τα φροντίσουν; Κι αυτό γιατί όλοι εστιάζουμε στα πρώτα χρόνια του κατοικίδιου, που απαιτούν υπομονή, εκπαίδευση και πολύ καθάρισμα. Σκέτη ταλαιπωρία, που εξισορροπείται από τα χαριτωμένα τους μουτράκια, τις αστείες αντιδράσεις τους και το απίστευτο δέσιμο που αποκτούν με τα μέλη της οικογένειας, ειδικά τα παιδιά.

«Όταν έχεις κατοικίδια είναι σαν να έχεις για πάντα ένα παιδί που εξαρτάται από σένα», λένε. Αλήθεια είναι. Τι γίνεται όμως όταν το «παιδί» αυτό μεγαλώσει; Πώς είναι πραγματικά να γηροκομείς το αγαπημένο σου ζώο και γιατί κανείς δεν θίγει τις προκλήσεις αυτής της τελευταίας φάσης, που μπορεί να κρατήσει μέχρι και πολλά, πολλά χρόνια;

Μια δεκαμελής οικογένεια

Η δική μας γατο-σκυλο-ιστορία ξεκινά πριν από 17 χρόνια, όταν ο μεγάλος μου γιος μας ζητούσε σκυλάκι. Μεγαλώνοντας με τη μαμά του κι έναν πατριό τον οποίο λάτρευε, ήθελε διακαώς ένα αδελφάκι – ένα αδελφάκι που άργησε λίγο, αφού εμφανίστηκε πέντε χρόνια μετά. Από τριμελής οικογένεια, μέσα σε ένα Σάββατο γίναμε τετραμελής. Ο Lucky ήταν η μασκότ μας, το αστείο και πεισματάρικο beagle που το έσκαγε από το crate δαγκώνοντας τα σίδερα, που δεν επιδεχόταν εκπαίδευσης όσα χρήματα κι ενέργεια και να διοχετεύσαμε, που έκανε ήσυχος παρέα στον γιο μου όσο διάβαζε και σήκωνε χαμό όταν μύριζε το οτιδήποτε.

iStock

Το αμέσως επόμενο καλοκαίρι, ήρθε η Σύρα. Ένα ατίθασο κορίτσι που βρήκαμε σχεδόν νεογέννητο στην παραλία Αμπέλα της Σύρου και μας έκλεψε την καρδιά. Φιλότιμη, υποχωρητική, τρυφερή, αλλά και άγρυπνος φύλακας, πιστή ακόλουθός μου. Κάπου εκεί ανάμεσα στα δύο σκυλάκια, εμφανίστηκε και ο Iggy. Ένας μαυρόγατος που μάζεψε ο γιος μου από τη μηχανή ενός παρκαρισμένου αυτοκινήτου και από τότε έγινε ο κολλητός του. Σύνολο μέχρι στιγμής, ένας γάτος και δύο σκυλάκια.

Προσθέστε και τον Barack, τον δεύτερο μαυρόγατο που εντόπισε έξω από την πόρτα μας ο σύντροφός μου, ισχυριζόμενος ότι μέσα από τα νιαουρίσματά του τον άκουγε καθαρά να λέει: «Σώσε με». Ήδη ήμουν έγκυος στον μικρό μου γιο, οπότε λίγο καιρό μετά φτάσαμε οκτώ τον αριθμό.

Στην ευρύτερη οικογένεια έχει προστεθεί πρόσφατα και ο Luca, ένα μικροσκοπικό υβρίδιο γκρέμλιν/σκύλος (που ζει με τον μεγάλο μου γιο και το κορίτσι του, αλλά και τον Iggy), οπότε σύνολο έχουμε φτάσει αισίως τους δέκα. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι έπρεπε να βάλω ένα στοπ και να μην αφήσω κανέναν από την οικογένεια να φέρει άλλο ζώο. Είχαμε ήδη αρκετά (!) και μάλιστα τα δύο πρώτα, ο Lucky και η Σύρα, άρχισαν να εμφανίζουν τα πρώτα δείγματα που έρχονται με την ηλικία…

ΟΠΩΣ ΘΑ ΦΡΟΝΤΙΖΑΜΕ ΕΝΑΝ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟ ΣΥΓΓΕΝΗ, ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΥΠΟΜΟΝΗ, ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΑ ΖΩΑ ΜΑΣ.

Όταν τα κατοικίδια μεγαλώνουν

Άλλες φορές αρχίζει ξαφνικά και άλλες σταδιακά. Στο δικό μας σπίτι ζήσαμε και τις δύο ταχύτητες. Ο Lucky μεταμορφώθηκε από τη μία μέρα στην άλλη από ρωμαλέο παλιόπαιδο σε κουρασμένο παππού. Στη βόλτα μεταλλάχθηκε από το σκυλί που πάντα τρέχει μπροστά τραβώντας το λουρί (και χαρίζοντας μας αυχενικά) σε ράθυμο ζωάκι που θέλει διαρκώς διαλείμματα και κάποιες φορές μουλαρώνει από την κούραση και κοκαλώνει σαν άγαλμα. Το αμέσως επόμενο στάδιο τον ήθελε να αναπτύσσει στο μάγουλό του έναν δύσμορφο και δυσώδη όγκο που τον εξαντλούσε, κι έναν καταρράκτη στα μάτια που τον έχει αφήσει τυφλό.

Στα 17 του, έχει ξεπεράσει το προσδόκιμο ζωής της ράτσας του, παρ’ όλα αυτά συνεχίζει σερνάμενος, ενώ στηρίζεται στην οξυμένη του όσφρηση για να καταλαβαίνει που είναι το φαγητό του, πώς θα κατέβει τα σκαλιά στο σπίτι, προς τα πού θα περπατήσει – αν και οι φορές που πέφτει με δύναμη πάνω σε τοίχους γίνονται όλο για περισσότερες.

Πριν από λίγους μήνες, περνούσε τις μέρες του σχεδόν σε κώμα, χωρίς να αντιδρά στα ερεθίσματα, ενώ για να βγει βόλτα τον παίρναμε αγκαλιά. Μια επίσκεψη στον κτηνίατρο, μια διάγνωση αιθουσαίου συνδρόμου (νευρολογική διαταραχή που μοιάζει σαν τον λαβύρινθο των ανθρώπων) κι ένα χειρουργείο αφαίρεσης του όγκου αργότερα, ο παππούλης μας είναι ακόμη εδώ, μαζί με τη Σύρα του.

Το κορίτσι μας, που πλέον στα 16 της χρόνια πάσχει από άνοια (κάποιες φορές δεν αναγνωρίζει ούτε εμένα και είναι έτοιμη να μου επιτεθεί) κι έχει αδυνατίσει τόσο πολύ λόγω ηλικίας παρά το φαγητό και τα συμπληρώματα διατροφής, που μοιάζει με σκελετό.

iStock

Πριν από λίγες ημέρες, ο Barack σταμάτησε να τρώει και, πηγαίνοντας τον στον κτηνίατρο ανακαλύψαμε όγκους και φλεγμονές σε όλο του το σώμα. Τον φέραμε σπίτι και του χορηγούμε πρωί-βράδυ τα χάπια του, μέχρι νεοτέρας.

Μια δύσκολη διαχείριση

Όταν αγαπήσαμε αυτά τα ζώα, δεσμευτήκαμε να τα φροντίζουμε για πάντα, μέχρι να πεθάνουν. Αυτή είναι μία πραγματικότητα που τότε, όταν ήταν χαριτωμένα μωράκια,  δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε πόσο σκληρή μπορεί να γίνει. Πολλές φορές αναγκαζόμαστε να μαζεύουμε τσίσα και κακά από το πάτωμα του σπιτιού μας, καθώς δεν έχουν πλέον τον έλεγχο. Κάποιες φορές δεν υπάρχει καν επαφή μεταξύ μας. Στη βόλτα, μας σταματούν συχνά άνθρωποι για να μας κάνουν παρατήρηση, αφού θεωρούν ότι το σκελετωμένο σώμα της Σύρας είναι αποτέλεσμα κακομεταχείρησης.

iStock

Εάν λείψει ο σύντροφός μου ή εγώ για λίγες ημέρες, πέφτουν σε κατάθλιψη. Οι βόλτες τους έχουν γίνει πολύ συχνότερες και συντομότερες, προκειμένου να μην κουράζονται αλλά και να έχουν την ευκαιρία να βγουν για λίγο έξω και να εκτονώσουν, όσο γίνεται, την ακράτειά τους. Και μέσα στην ημέρα κοιμούνται. Σχεδόν διαρκώς. Τα παιχνίδια είναι πλέον εκτός προγράμματος και ο μικρός μου γιος πολλές φορές κάθεται απλά δίπλα στον Barack απλά για να του κάνει παρέα, αφού δεν μπορεί να κάνει και πολλά άλλα μαζί του.

Τα ηλικιωμένα κατοικίδια κι εμείς

Ήδη κάνουμε δύσκολες συζητήσεις για το τι θα γίνει όταν πεθάνουν, αλλά έχουμε δεσμευτεί να μην τους κάνουμε ευθανασία, παρά μόνο στην περίπτωση που έχουν πόνους. Πολλές φορές κουραζόμαστε, αγανακτούμε, αλλά ποτέ δεν μετανιώνουμε για την επιλογή μας να μεγαλώσουμε και, λίγα χρόνια μετά, να γηροκομήσουμε αυτά τα ζώα. Πάντα τους μιλάμε σε ήρεμο τόνο, ποτέ δεν δείχνουμε τη δυσαρέσκειά μας όταν πατάμε τσίσα με γυμνά πόδια.

ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΓΙΝΑΜΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΗ ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΑ ΜΑΘΑΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ.

Το γήρας είναι φυσιολογικό κομμάτι της ζωής, το οποίο αξίζει προσοχή και αγάπη. Όπως θα φροντίζαμε έναν ηλικιωμένο συγγενή, με την ίδια υπομονή, αγάπη και συνέπεια είμαστε δίπλα στα ζώα μας. Μπορεί κάποιες φορές να μην μας αναγνωρίζουν, αλλά σημασία έχει ότι εμείς θυμόμαστε τα χρόνια που ζήσαμε μαζί και την αγάπη που έδωσαν σε μας και τα παιδιά μας.

Ο μεγάλος μου γιος έδωσε πανελλήνιες με μία μικρή αγέλη γύρω του τις ώρες του διαβάσματος, ενώ ο μικρός καθόταν ως βρέφος στο ριλάξ με τους δύο γάτους να στρογγυλοκάθονται από κάτω, καθαρίζοντας την ενέργειά του. Μαζί τους γίναμε οικογένεια και χάρη σε αυτά τα κατοικίδια μάθαμε στα παιδιά μας την αγάπη χωρίς αντάλλαγμα. Τώρα στο τέλος θα κάνουμε πίσω;