ΣΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΟΝΤΩΣ GHOSTING Ή ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ;

Μήνυμα που αργεί, ειδοποιήσεις που δεν έρχονται. Είναι ghosting ή απλώς το μυαλό σου που παίζει παιχνίδια;

Υπάρχουν πράγματα που όντως συμβαίνουν και άλλα που είναι απλά στο μυαλό μας. Τους δίνουμε χώρο κι εκείνα επεκτείνονται, διογκώνονται και τελικά από σενάρια, γίνονται η ζωή μας. Συνήθως αυτό δεν οδηγεί κάπου καλά. Πάρε παράδειγμα τις σχέσεις. Έστω ότι με κάποιο άτομο που γνώρισες νιώθεις πως δημιουργείται κάτι, αλλά νομίζεις ότι σε αγνοεί, επειδή του έστειλες μήνυμα πριν από ώρες και δεν έχει απαντήσει. Σου κάνει ghosting; Μπορεί και όχι.

Η Monica Berg, που αυτοαποκαλείται «Change Junkie» και εξπέρ του έρωτα και της αυτοβελτίωσης, αμφισβητεί ορισμένες κοινές παρανοήσεις σχετικά με την αγάπη και τις σχέσεις, στα βιβλία της με τίτλους Rethink Love και Fear is Not an Option.

Όπως λέει, η αγάπη δεν έχει να κάνει με το να βρούμε κάποιον που θα μας κάνει ευτυχισμένους ή θα γεμίσει κάποιο κενό μας, αλλά με το να αναλάβουμε την ευθύνη για τη δική μας ευτυχία και εξέλιξη. «Η αγάπη δεν είναι ένα φευγαλέο συναίσθημα», τονίζει, «αλλά μια δέσμευση που απαιτεί προσπάθεια, αυτογνωσία και άνευ όρων αποδοχή». Έτσι, ενθαρρύνει τους αναγνώστες να μην έχουν ως στόχο να βρουν τον «έναν και μοναδικό», αλλά να γίνουν ο «ένας και μοναδικός». Να θεραπεύσουν τον εαυτό τους και να τον μοιραστούν πια ολοκληρωμένο με έναν σύντροφο, αντί να περιμένουν από ένα άλλο άτομο να τους ολοκληρώσει.

Μεταξύ των παρανοήσεων που αμφισβητεί είναι το ghosting. Μήπως πρόκειται απλώς για έναν εθισμό στον ήχο που κάνει το κινητό μας, όταν λαμβάνουμε ένα μήνυμα;

iStock

Το μπέρδεμα του μυαλού που κάνει τη ζωή μας δύσκολη

Γνωρίζουμε κάποιον, νιώθουμε μια έλξη, έναν έρωτα που κάνει αυτό το πρώτο στάδιο μια φανταστική, αλλά και επώδυνη διαδικασία. Όπως λέει η Berg σε σχετικό βίντεο, στην αρχή του έρωτα «μας κατακλύζει κορτιζόλη, ντοπαμίνη και όλο το χημικό χάος που κάνει τον έρωτα να φαίνεται επείγων και εμμονικός – π.χ. το αίσθημα των “πεταλούδων” στο στομάχι. Κάπως έτσι, “γυρίζουμε” στις ανεπίλυτες ιστορίες δεσμού από την παιδική μας ηλικία, τις οποίες ζούμε ξανά σε πραγματικό χρόνο. Αν πιστέψουμε ότι δεν είμαστε “αρκετοί” ή πως θα εγκαταλείψει ο έρωτας, όπως έκαναν άλλοι, ακόμα και μια καθυστερημένη απάντηση σε μήνυμα γίνεται επιβεβαίωση αυτών των πεποιθήσεων».

Με τον έρωτα σε πρώτο πλάνο, «δεν δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στο ότι το άλλο άτομο έχει το δικό του πρόγραμμα, τα δικά του όρια και τις δικές του προτεραιότητες. Ή στο ότι τίποτα από όλα αυτά δεν αντανακλά –απαραίτητα– το πώς νιώθει για εμάς».

Η ΠΑΡΑΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΗ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΥΣ, ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ ΑΝΕΥ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΑΙΤΙΑΣ.

Το ότι δεν ακούμε τον ήχο της ειδοποίησης στο κινητό μας όταν το θέλουμε, σύμφωνα με την Berg πυροδοτεί μια αμυντική αντίδραση του τύπου «σιγά μην έχει τόση δουλειά» ή «τι να τον κάνω κάποιον που δεν μου δίνει σημασία;».

«Η συνεχής προσβασιμότητα της σύγχρονης επικοινωνίας, των γραπτών ή/και φωνητικών μηνυμάτων σε διάφορες πλατφόρμες και των "παραδόθηκε” και “διαβάστηκε”, δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι πρέπει να είμαστε πάντα διαθέσιμοι», επισημαίνει χαρακτηριστικά. Όμως, αυτό που είμαστε είναι άνθρωποι με μια καθημερινότητα γεμάτη από υποχρεώσεις, και η παρανόηση της άμεσης ανταπόκρισης είναι ικανή να μας κάνει δυστυχισμένους, ενδεχομένως άνευ λόγου και αιτίας.

Ο «εθισμός» πίσω από την αίσθηση του ghosting

«Ειδικά στις νέες σχέσεις, η αμεσότητα μπορεί να φαίνεται μεθυστική στην αρχή, πολύ γρήγορα όμως μπορεί να γίνει από αγχωτική έως εθιστική», λέει η Monica Berg. «Η αντίδραση αυτή συχνά ενισχύει έναν κύκλο συναισθηματικής εξάρτησης από τους ήχους ειδοποιήσεων. Η έκρηξη ντοπαμίνης που λαμβάνουμε όταν ένα άτομο που μας αρέσει –ή νομίζουμε ότι μας αρέσει– απαντάει σε ένα μήνυμα, γίνεται το μέτρο της αυτοεκτίμησής μας».

Η λήψη μηνυμάτων και ειδοποιήσεων, εξηγεί η ίδια, πυροδοτεί μια ώθηση ντοπαμίνης, του νευροδιαβιβαστή που συνδέεται με την ευχαρίστηση και τον έρωτα. Ο συνδυασμός της συνεχούς επαφής με τη σταθερή ντοπαμίνη μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε μια ψευδή αίσθηση οικειότητας, ενώ η πραγματική εμπιστοσύνη και η οικειότητα εξελίσσονται με την πάροδο του χρόνου.

«Αντ’ αυτού, μπορεί να πέφτουμε με τα μούτρα σε μια συναισθηματική εμπλοκή», επισημαίνει. «Τα ενεργειακά και συναισθηματικά όρια γίνονται θολά και περνάμε στην αλληλεξάρτηση, τη φαντασία και την προσδοκία. Ψυχολογικά, αυτό μας κάνει επιρρεπείς σε δυσλειτουργία της προσκόλλησης. Το νευρικό μας σύστημα καταλαμβάνεται από την προσμονή, αναζητώντας συνεχώς σύνδεση ή αντιληπτή απόρριψη. Έτσι, παγιδευόμαστε σε έναν κύκλο ερωτικής εμπλοκής που μοιραία θα τελειώσει – είτε καταλήξουμε μαζί είτε όχι».

Το χρειαζόμαστε όλο αυτό;