REVERSE BUCKET LIST: Η «ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ» ΜΕΘΟΔΟΣ ΕΝΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΤΟΥ HARVARD ΓΙΑ ΕΥΤΥΧΙΑ

Ξέχνα τις λίστες με στόχους και επιθυμίες και μάθε πώς η reverse bucket list μετατρέπει τα θέλω σου σε ελευθερία και ευτυχία.

Η λίστα με τα «έχω ανάγκη» μπορεί να έχει μια αρχή, μια μέση κι ένα τέλος. Η λίστα με τα «θέλω» είναι σαν ένα καζάνι δίχως πάτο. Δεν τελειώνουν ποτέ, αφού ως όντα είμαστε «λαίμαργα». Ενώ αντιλαμβανόμαστε τη διαφορά μεταξύ όσων χρειαζόμαστε και όσων ικανοποιούν φιλοδοξίες ή θεωρούμε στο μυαλό μας επιβραβεύσεις για τη σκληρή δουλειά μας, κάπου χάνουμε το όριο. Και δυστυχούμε. Είτε γιατί έχουμε καταχρεωθεί, είτε επειδή πάντα αισθανόμαστε «λίγοι». Ότι δεν κάναμε όσα είχαμε σημειώσει στη λίστα με τις επιθυμίες μας – αυτό που στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού το λένε «bucket list».

Ο Arthur C. Brooks ήταν ένας από εμάς. Ώσπου κατάλαβε ότι έκανε κάτι λάθος και άλλαξε τακτική. Τώρα, ο καθηγητής πρακτικής της ηγεσίας σε δημόσιες και μη κερδοσκοπικές οργανώσεις ­­στο Harvard Kennedy School και πρακτικής διοίκησης στο Harvard Business School –που είναι επίσης συγγραφέας 13 βιβλίων με αντικείμενο το πώς θα βρούμε την ευτυχία μας– ακολουθεί ένα άλλο σύστημα, το οποίο και προτείνει: είναι το reverse bucket list, δηλαδή η αντίστροφη λίστα επιθυμιών.

Ο 61χρονος σήμερα Brooks αποκάλυψε ότι ως τα 50 του συνήθιζε να φτιάχνει στα γενέθλιά του μια λίστα με επιθυμίες και φιλοδοξίες, όλα όσα ήθελε να καταφέρει και να ζήσει τον προσεχή χρόνο. Όταν έκλεισε τα 50, διάβασε τη λίστα που είχε κάνει στα 40 και είχε μια επιφοίτηση: «Τα είχα υλοποιήσει όλα, αλλά ήμουν λιγότερο ευτυχισμένος από ό,τι ήμουν στα 40. Επειδή είμαι κοινωνικός επιστήμονας, σκέφτηκα ότι κάτι κάνω λάθος».

Τότε εμπνεύστηκε τη reverse bucket list.

Πώς σε επηρεάζει η bucket list

Όταν ο Brooks έκανε τη μεγάλη ανακάλυψη, το κοινοποίησε στα social media. Συγκεκριμένα, έγραψε:

Είχα κάποτε μια bucket list. Τώρα έχω μια reverse bucket list – μια «αντίστροφη λίστα επιθυμιών».

Εκεί σημειώνω όλες τις επίγειες επιθυμίες, τις φιλοδοξίες και τα “θέλω” μου – αυτές τις ανόητες, ασήμαντες επιθυμίες – την ημέρα των γενεθλίων μου, και τις διαγράφω. Όχι επειδή δεν πρόκειται να τις αποκτήσω, αλλά επειδή θέλω να μάθω να διαχειρίζομαι αυτές τις επιθυμίες και τα πάθη.

Μπορεί να αφορά έναν συγκεκριμένο αριθμό πωλήσεων του τελευταίου μου βιβλίου ή μια αναγνώριση στο Πανεπιστήμιο – οτιδήποτε. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτά τα πράγματα είναι ασήμαντα, κι όμως τα βλέπουμε ως δείκτη της μοναδικότητας και της επιτυχίας μας.

Όταν τα γράφω, αναγνωρίζω ότι η επιθυμία υπάρχει. Όταν τα διαγράφω, αναγνωρίζω ότι δεν θα προσκολληθώ σε αυτόν τον στόχο.

«ΝΙΩΘΩ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΜΕΝΟΣ ΣΕ ΑΥΤΑ».

Πώς γινόμαστε δέσμιοι των επιθυμιών μας

Σε πρόσκληση που δέχθηκε στο podcast του Τιμ Φέρις (που μετρά πάνω από 1.700.000 συνδρομητές), εξήγησε ότι «στην ουσία πρόκειται για ένα νευροφυσιολογικό και ένα ψυχολογικό πρόβλημα – δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Είχα κάνει το λάθος να σκέφτομαι ότι η ικανοποίησή μου θα προερχόταν από το να έχω περισσότερα. Η αλήθεια είναι ότι η διαρκής και σταθερή ικανοποίηση, αυτή που δεν φεύγει σε λίγα λεπτά, έρχεται όταν καταλαβαίνεις πως η ικανοποίησή σου μειώνεται κατά το ήμισυ από τις επιθυμίες σου. Αυτό είναι το μοντέλο. Μπορείς να αυξήσεις την ικανοποίησή σου προσωρινά και αναποτελεσματικά έχοντας περισσότερα ή μόνιμα και με ασφάλεια θέλοντας λιγότερα».

Εικονογράφηση: Ελένη Καστρινογιάννη

Έτσι, κατέληξε ότι χρειαζόταν μια reverse bucket list: «Αυτό δεν σήμαινε πως στο εξής δεν θα αποκτούσα ωραία πράγματα στη ζωή μου, αλλά ότι θα αποσυνδεόμουν συνειδητά από αυτά, μέσω της άσκησης του να τα γράφω σε ένα χαρτί και να τα διαγράφω».

Πώς γινόμαστε κυρίαρχοι των επιθυμιών μας

Αναλύοντας τη συλλογιστική του, ο Brooks είπε:

«Τώρα λοιπόν στα γενέθλιά μου γράφω όλες τις γελοίες φιλοδοξίες και επιθυμίες μου –για χρήματα, για δύναμη, για θαυμασμό κ.ά.– που όλοι έχουμε, γιατί είμαστε άνθρωποι και η μητέρα φύση μας “κατασκευάζει” για να συγκεντρώνουμε τις ανταμοιβές που θα μας βοηθήσουν να επιβιώσουμε και να κληρονομήσουμε τα γονίδια μας. Το καταλαβαίνω. Ξέρω πώς λειτουργεί η εξελικτική ψυχολογία.

»Επίσης, γνωρίζω ότι όλα αυτά θα προκύπτουν ως φυσικοί στόχοι. Δεν θέλω όμως να τους ανήκω. Θέλω να είμαι εγώ αυτός που τα διαχειρίζεται. Δεν θέλω να είναι φαντάσματα στο μεταιχμιακό σύστημα, που με διαχειρίζεται. Θέλω να μετακινήσω την εμπειρία των φιλοδοξιών μου στο προμετωπιαίο φλοιό, πίσω από το μέτωπό μου, ώστε να εξετάζω κάθε φιλοδοξία και να σκέφτομαι “μπορεί και να την καταφέρω, μπορεί και όχι”, αλλά θα τη διαγράψω ως προσκόλληση.

»Και θα σας πω ότι αποδίδει. Νιώθω ελεύθερος όχι γιατί δεν νοιάζομαι για αυτά τα πράγματα, αλλά επειδή δεν αισθάνομαι προσκολλημένος σε αυτά. Ουσιαστικά, μετατρέποντάς τα σε κάτι που διαχειριζόμαστε συνειδητά, αποφασίζουμε να μην είναι άκρατες επιθυμίες, φαντάσματα στο κεφάλι μας».