Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΙΣΙΧΡΟΝΗ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΒΑΣΙΛΗ

Ιστορίες από υπέροχα Χριστούγεννα ως παιδί, εξέλιξη μέσα από την ψυχοθεραπεία, γυναικείες φιλίες και μια βαθιά πίστη στη ζωή. Απολαύστε την υπέροχη Κατερίνα Μισιχρόνη!

Τα πιο ωραία μάτια της ελληνικής τηλεόρασης ανήκουν σε ένα κορίτσι που θέλεις να έχεις πάντα δίπλα σου, στα καλά και στα άσχημα. Χορεύτρια, ηθοποιός, απόλυτο fashion icon, κινείται με άνεση ανάμεσα στον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το θέατρο, αφού είναι αδύνατον να τη βάλεις σε καλούπια. Η Κατερίνα Μισιχρόνη έχει έναν μοναδικό τρόπο να κάνει κάθε ρόλο τόσο δικό της, που δυσκολεύεσαι να τη βάλεις σε κατηγορίες.

Ένα χαρισματικό πλάσμα με μεγάλη ψυχή, που είναι πάντα εκεί για τους φίλους της και κάνει, όποιον τη συναναστραφεί, να νιώσει ξεχωριστός. Είναι λογικό, λοιπόν, να πούμε ότι τα Χριστούγεννα είναι η καλύτερή της! Στο εορταστικό τραπέζι του OW έφερε τη λάμψη του ζεστού της χαμόγελου, την τρυφερότητα της ματιάς της και την ομορφιά της ψυχής της, μαζί με άπλετο γέλιο και αμέτρητα πειράγματα.

Διάβασε τη συνέντευξη που έδωσε στο OW και stay tuned για το χριστουγεννιάτικο αφιέρωμα, όπου η Κατερίνα μαζί με άλλα 9 αγαπημένα μας πρόσωπα γιορτάζουν τα Χριστούγεννα με απίστευτα ανατρεπτικό τρόπο.

Κατερίνα Μισιχρόνη: «Είμαι φαν της ψυχοθεραπείας, τη συνιστώ ανεπιφύλακτα»

– Πες μου πρώτα τι γίνεται με τη δουλειά. Τι κάνεις επαγγελματικά;

Έχω πρεμιέρα 21 Ιανουαρίου στο «Μικρό Παλλάς» με το έργο του Ζαν-Πολ Σαρτρ «Κεκλεισμένων των Θυρών». Η ιδιαιτερότητα της δουλειάς αυτής είναι ότι για πρώτη φορά στην Ελλάδα η παράσταση θα παρουσιαστεί με 3D sound. Ο σκηνοθέτης μου, ο Δημήτρης Αρβανίτης, μου έστειλε το demo πριν κλείσουμε τη δουλειά, για να καταλάβω περί τίνος πρόκειται, και πραγματικά είναι τρομερό.

Κάποιες στιγμές της παράστασης θα έχουν τρισδιάστατο ήχο, θα είναι σαν να περπατά ο ηθοποιός πίσω από το κεφάλι σου. Αυτό ταιριάζει πολύ στο έργο, το οποίο διαδραματίζεται στην «κόλαση» και πραγματεύεται τον εγκλωβισμό και την ασφυξία. Ο τρισδιάστατος ήχος, νομίζω ότι στις στιγμές που μπαίνει –γιατί δεν υπάρχει σ' όλη την παράσταση– αυξάνει και τονίζει ακόμα περισσότερο αυτό που είναι κυρίαρχο και βασικό χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου έργου.

– Όταν δεν δουλεύεις, τι κάνεις;

Κάνω άλλα δημιουργικά πράγματα. Τώρα τελευταία έχω παθιαστεί και παρακολουθώ κάποια μαθήματα συγγραφής. Πάντα μου άρεσε να γράφω, οπότε είπα να το κάνω λίγο πιο οργανωμένα. Εξασκώ το πιάνο μου επίσης, που είναι πολύ σημαντικό. Όλα αυτά, η μουσική και η γραφή, είναι για μένα πολύτιμα εργαλεία, ως ηθοποιός. Παράλληλα, ετοιμάζουμε και μια μεγάλου μήκους ταινία με τον σύντροφό μου, που είναι σκηνοθέτης.

– Πώς είναι να δουλεύετε μαζί με τον σύντροφό σου;

Προς το παρόν καλά, στο γύρισμα θα δούμε! (γελάει) Τον εκτιμώ πολύ σαν καλλιτέχνη και σαν δημιουργό, του έχω εμπιστοσύνη, και νομίζω ότι κι αυτός μου έχει εμπιστοσύνη σαν ηθοποιό.

ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΕΧΩ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΣΧΕΣΗ ΣΕ ΜΕΝΑ. ΠΕΡΝΑΩ ΧΡΟΝΟ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΩ.

– Πόσο σε έχει βοηθήσει η ψυχοθεραπεία στις σχέσεις σου;

Πάρα πολύ. Κάνω χρόνια ψυχοθεραπεία και το θεωρώ ένα πολύ μεγάλο δώρο στον εαυτό μου, πρώτα απ' όλα. Για όποιον μας διαβάζει και το σκέφτεται να ξεκινήσει, θέλω να δηλώσω ότι εγώ είμαι φαν και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα. Διότι είναι μία σχέση η οποία αυξάνει τον βαθμό συνείδησης και αυτογνωσίας, κάτι που θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό, ιδιαίτερα για την εποχή που ζούμε.

– Τι εννοείς;

Μου φαίνονται όλα κάπως ασυνείδητα και σκέφτομαι πως, αν ο καθένας φροντίσει έστω και προσωπικά, να αποκτήσει έναν μίνιμουμ βαθμό συνείδησης, είναι σημαντικό και κοινωνικά.

– Άσε που όλα γίνονται λίγο πιο ουσιαστικά με την ψυχοθεραπεία…

Εμένα προσωπικά, αυτό που μου έχει προσφέρει η ψυχοθεραπεία είναι η σχέση με τον εαυτό μου. Δηλαδή έχω, μετά από χρόνια, αποκτήσει σχέση με μένα, πράγμα πάρα πολύ σημαντικό. Νιώθω εντάξει, είμαι καλά με αυτό που είμαι. Περνάω χρόνο με τον εαυτό μου και το απολαμβάνω, κάτι που θεωρώ ζωτικής σημασίας. Ταυτόχρονα, μου έχει φύγει και ένα αίσθημα μοναξιάς που είχα, το οποίο ξέρεις πως όταν το επιζητάς εξωτερικά, συνήθως δεν γεμίζει το κενό ή μπορεί να γεμίσει μόνο στιγμιαία. Ενώ όταν το βρεις εσωτερικά, τότε νομίζω ότι παύεις να νιώθεις μόνος. Έχεις σύμμαχο τον εαυτό σου, η πραγματικότητα είναι λιγότερο τρομακτική.

Έτσι, μπορεί να είναι και πιο ουσιαστικές οι σχέσεις σου με τους άλλους. Γιατί είναι και πιο εύκολο να καταλαβαίνεις τι είναι αυτό που σου ταιριάζει ή που δεν σου ταιριάζει. Και ίσως σταματάς –τουλάχιστον για μένα ισχύει– να κρύβεσαι και τόσο πολύ από τον εαυτό σου. Πολλές φορές κρυβόμαστε, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε.

– Τι σχέση έχεις με το φύλο μας;

Έχω αρκετές καλές φίλες, και γενικά είμαι φαν των γυναικών, αγαπάω τις γυναίκες και τις στηρίζω. Οι γυναικείες φιλίες θεωρώ ότι είναι πιο τρυφερές και πιο διασκεδαστικές. Με την κολλητή σου δε βαριέσαι ποτέ!

– Ποιων συναδέλφων σου είσαι φαν;

Λοιπόν, θα σου πω συναδέλφους που τους έχω δει  πρόσφατα και που τους θαυμάζω και τους εκτιμώ πολύ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι και άλλοι σε αυτή τη λίστα! Ο πρώτος που μου έρχεται στον νου είναι ο Αργύρης Ξάφης. Τον είδα στην Ανδρομάχη και έπαθα πλάκα. Για μένα ήταν καθηλωτικός. Ο Γιάννης Νιάρρος θεωρώ ότι είναι καταπληκτικός. Ο Δημήτρης Καπουράνης, επίσης. Tη Μυρτώ Αλικάκη που είναι και φίλη μου, τη λατρεύω και σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη. Η Ελίζα Σκολίδη. Ο Γιώργος Κουτλής – θέλω να πάω να δω την Κουζίνα, είχα δει τους Παίκτες και ήταν συγκλονιστική παράσταση. Και ο Μάριο Μπανούσι, που είχε σκηνοθετήσει το Goodbye, Lindita – απίστευτος.

Τι είναι τα Χριστούγεννα για την Κατερίνα Μισιχρόνη;

– Κατερίνα, τι θυμάσαι από τα Χριστούγεννα ως παιδί;

Πάντοτε τα κάναμε στο χωριό, στην Πελοπόννησο, στη Ζαχάρω, με τον παππού μου, τη γιαγιά μου, τους θείους μου και τα ξαδέρφια μου – είμαστε πολύ μεγάλη οικογένεια. Θυμάμαι το τζάκι, αυτή την πολύ χαρακτηριστική μυρωδιά από το ξύλο, τους κουραμπιέδες, τα κέικ και τα μελομακάρονα που έφτιαχνε η γιαγιά μου. Πολύ μεγάλα οικογενειακά τραπέζια στο σαλόνι, και εγώ με τα ξαδέρφια μου να παίζουμε ανελέητα.

Κρασί χύμα του παππού μου, ύπνος στρωματσάδα όλα τα ξαδέρφια μπροστά από το τζάκι. Τέλεια! Και, φυσικά, το φοβερό τρικ του μπαμπά μου που με έκανε να πιστεύω μέχρι μεγάλη ηλικία στον Άγιο Βασίλη. Έβγαινε έξω από το σπίτι τα μεσάνυχτα, χτυπούσε δυνατά την πόρτα κι εξαφανιζόταν, αφού είχε αφήσει τα δώρα μας, τα οποία ανοίγαμε εκστασιασμένοι! Για πολλά χρόνια αρνιόμουν να σταματήσω να πιστεύω στον Άγιο Βασίλη. Ήταν τόσο τέλειο.

– Σήμερα, μεταφέρεις αυτή τη Χριστουγεννιάτικη αίσθηση στη σχέση σου και στην παρέα σου;

Ναι, μου αρέσουν πάρα πολύ τα Χριστούγεννα. Επειδή ήταν πραγματικά πολύ όμορφα τα περισσότερα Χριστούγεννα που έχω περάσει στη ζωή μου, αυτή την εποχή του χρόνου τη ζω στο μάξιμουμ. Καταρχάς πηγαίνω για δώρα, τα διαλέγω ένα ένα για όλους τους αγαπημένους μου ανθρώπους και την οικογένειά μου. Γράφω κάρτες, αγοράζω χαρτιά περιτυλίγματος, τα τυλίγω μόνη μου, με κορδέλες, αυτοκόλλητα...

Μου αρέσουν πολύ τα τραπέζια με φίλους, οι εκπλήξεις και οι πράξεις αγάπης. Κι εννοείται ότι στα τραπέζια που οργανώνω, έχω έγνοια τους φίλους μου που μπορεί να περνάνε κάτι δύσκολο ή να μην είναι με την οικογένειά τους, οπότε φροντίζω να είμαστε μαζί.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΚΑΙ ΣΤΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ ΘΑΥΜΑΤΑ. ΕΧΩ ΒΑΘΙΑ ΠΙΣΤΗ ΣΤΗ ΖΩΗ.

– Έχεις περάσει Χριστούγεννα που δεν τα πήρες χαμπάρι γιατί δούλευες πάρα πολύ ή ήσουν σε άλλη φάση;

Πολλά. Το θέατρο στις γιορτές είναι φουλ. Έχω δύο δυόμισι μέρες ρεπό το πολύ. Αλλά πάντα θα πάω Θεσσαλονίκη, στο χωριό, έστω για 20 ώρες, να δω την οικογένειά μου. Αρνούμαι να μην το κάνω.

– Κατερίνα, είχες σαν παιδί κάποιο απωθημένο από δώρο που δεν σου είχαν πάρει;

Από ότι μου λένε οι γονείς μου, ως παιδί δεν ζητούσα δώρα. Σκέψου ότι ο μπαμπάς μου με παρακαλούσε (γελάει). Το μόνο μου κόλλημα ήταν τα ζωάκια. Είχα λατρεία. Ήταν το μόνο πράγμα για το οποίο τον παρακαλούσα και προσευχόμουν τα βράδια και έλεγα στη γιαγιά μου: «Γιαγιά, θέλω ένα σκυλάκι». Εγώ ήμουνα μικρούλα, η γιαγιά μου η Κατερίνα, η μαμά του μπαμπά μου, υπέροχη, ένας άγγελος. Και μια μέρα με πήγε σε μία φοβερή εκκλησία με κατακόμβες, τον Άγιο Ιωάννη, και μου λέει «Αυτή η εικόνα είναι θαυματουργή» – άκου τώρα. «Ό,τι ευχηθείς, θα γίνει πραγματικότητα».

Εγώ θυμάμαι φυσικά ότι ευχήθηκα από μέσα μου να μου πάρουν ένα σκυλάκι. «Δεν πρέπει να πεις την ευχή σου», λέει η γιαγιά. Μετά βέβαια, όπως φεύγαμε, με ρωτάει «Τι ευχήθηκες;» Της λέω «Ένα σκυλάκι, γιαγιά». Και μου απαντάει «Α, θα γίνει το θαύμα!» Την άλλη μέρα, ξυπνάω και βλέπω τον μπαμπά μου, δεν θα το ξεχάσω ποτέ, καθισμένο με τα πόδια απλωμένα σε μία άλλη καρέκλα και από κάτω ένα κουτάβι!

– Πιστεύω ότι σε μεγάλωσαν πολύ με τη μαγεία και το παραμύθι των απλών πραγμάτων.

Ναι! Η γιαγιά μου, ενώ τελείωσε μόνο το δημοτικό και δούλευε στα χωράφια, ήταν ένας άνθρωπος με απίστευτη σοφία, ευγένεια και καλλιέργεια ψυχής, και μου έχει πει κάποια απίστευτα πράγματα. Θυμάμαι μία φορά που ήμασταν στην παραλία, μικρούλα εγώ, μισοέκλεινα τα μάτια μου μέχρι που μία βάρκα που κοιτούσα επίμονα γινόταν δύο βάρκες. Με ενθουσιασμό τρέχω στη γιαγιά και της λέω «γιαγιά, γιαγιά βλέπω δύο βάρκες!» και μου απαντά «Είδες; Αυτή είναι η πραγματικότητα. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις μ' αυτήν».

– Τι παράθυρα σου άνοιξε;

Με έκανε να πιστεύω στο θαύμα. Και πιστεύω – και στα εσωτερικά και στα εξωτερικά θαύματα. Έχω βαθιά πίστη στη ζωή.