ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥ ΛΕΞ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΡΒΑΝΙΤΣΑ

Μια μικρή αναφορά σε ορισμένα κακώς κείμενα των συναυλιών της καλοκαιρινής μουσικής σεζόν, που με τόση ανυπομονησία περιμέναμε να ξεκινήσει.

Είναι αναμφίβολα ένα μουσικό καλοκαίρι. Ένα καλοκαίρι γεμάτο συναυλίες και φεστιβάλ, σε ολόκληρη την Ελλάδα, για όλα τα γούστα. Οι τυχεροί βρεθήκαμε με ένα εισιτήριο στο χέρι, ιδρώσαμε από τα χοροπηδά, η φωνή μας έκλεισε από το τραγούδι.

Μετά από δύο χρόνια στέρησης ξεχυθήκαμε σε γήπεδα, θέατρα, νταμάρια και δάση, για να φωνάξουμε «όσες κι αν χτίσουν φυλακές κι αν κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει» (ή ό,τι θέλει ο καθένας, τέλος πάντως).

Ο σεβασμός στον θεατή

Αλλά ως εδώ τα ευχάριστα, γιατί πέρα από το μουσικό και τραγουδιστικό κομμάτι, υπάρχει και το οργανωτικό. Και εκεί κάπως φάνηκε να υστερούμε. Τουλάχιστον στα μέρη που βρέθηκα εγώ. Φάνηκε μια μικρή –ας πούμε– έλλειψη σεβασμού προς κάποιους –έστω– από τους θεατές, που είχαν πληρώσει ουκ ολίγα ευρώ σε δύσκολες εποχές για να παρακολουθήσουν μια συναυλία.

Τι εννοώ; Ό,τι σε μια επαναλαμβανόμενη διοργάνωση, που ξέρεις τον αριθμό των εισιτηρίων που έχουν κοπεί, δεν μπορεί να μην γνωρίζεις τις ανάγκες που χρειάζεται να καλύψεις. Δεν μπορεί σε μια συναυλία με χιλιάδες άτομα οι έξοδοι να είναι σαν διάδρομοι με φάρδος 3 μέτρα, κλεισμένοι δεξιά κι αριστερά. Δεν μπορεί να είμαστε ο ένας κολλημένος πάνω στον άλλο, στριμωγμένοι για ώρα αρκετή, ενώ προσπαθούμε να φύγουμε. Ακόμα και χωρίς τον κορονοϊό, αν κάποιος χρειαζόταν να απομακρυνθεί επειγόντως πώς θα γινόταν αυτό;

Επίσης, δεν μπορεί σε άλλη διοργάνωση, εκτός πόλης, όπου διατίθενται μπίρες και φαγητό, οι εγκαταστάσεις υγιεινής να μην επαρκούν: να υπάρχουν μέσα στην ερημιά μόνο δύο «κανονικές» τουαλέτες που κλειδώνουν πριν τα μεσάνυχτα, άλλες τέσσερις που δεν ανοίγουν ποτέ και λιγότερες χημικές από όσες χρειάζεται, με αποτέλεσμα πολλοί κατασκηνωτές να πάρουν τα βουνά και τα χωράφια. Κάτι που δεν είναι εύκολο για όλους. Για κοινόχρηστες βρύσες ούτε για συζήτηση. Βούρτσισμα δοντιών έξω από τη σκηνή, αντισηπτικό για το καθάρισμα των χεριών και ντους στην παραλία.

Όσο για τα σκουπίδια; Η ανακύκλωση και η προώθηση πρακτικών για των περιορισμό του πλαστικού μιας χρήσης εκεί δεν ήταν στο πρόγραμμα. Παντού πλαστικά μπουκάλια νερού και ποτηράκια καφέ. Μάζεψα μερικά, τα φόρτωσα στο αυτοκίνητο και τα γύρισα για ανακύκλωση στην Αθήνα.

Η προσωπική μας ευθύνη

Κι εδώ ξεκινάει η ευθύνη του κοινού. Όσο κι αν έχουμε κουραστεί να ακούμε το τροπάρι περί ατομικής ευθύνης, υπάρχουν φορές που χρειάζεται να επωμιστούμε το βάρος της. Αν υπήρχαν κάδοι ανακύκλωσης, θα τους χρησιμοποιούσαμε σωστά; Θα διαχωρίζαμε τα σκουπίδια ή θα τα πετούσαμε όλα μαζί στον κάδο και «δεν βαριέσαι»; Αν υπήρχαν βρύσες, θα γεμίζαμε τα επαναχρησιμοποιούμενα μπουκάλια μας;

Καταλήγω στο συμπέρασμα πώς μάλλον όχι. Οι δρόμοι γύρω από το γήπεδο του Πανιωνίου μετά την περίφημη συναυλία του Λεξ θύμιζαν σκουπιδότοπο. Πιες τη μπίρα σου και πάρε το κουτάκι μαζί. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι; Στην Αρβανίτσα, σε μια μουσική γιορτή μέσα στο δάσος, κάτω από τη δροσιά των ελάτων, ο σεβασμός στο περιβάλλον φάνηκε να μην χωρά. Κουτάκια μπίρας παρατημένα σε κορμούς δέντρων, γυάλινα μπουκάλια στον χώρο που κάθονταν οι κατασκηνωτές, χαρτιά υγείας που ακόμα αναρωτιέμαι γιατί κρέμονταν σαν χριστουγεννιάτικα στολίδια στα δέντρα. Οι ανακοινώσεις να αφήσουμε το δάσος όπως το βρήκαμε προφανώς από κάποιους δεν εισακούστηκαν.

Μαρία Παπαδοδημητράκη

Και, σαν να μην έφτανε αυτό, την ώρα που Αττική και Ρέθυμνο καίγονται ξανά, κάποιοι θεωρούν ότι οι πυρσοί έχουν θέση σε συναυλίες μέσα σε δάσος. Παρά τις παρακλήσεις στο μικρόφωνο, τα λόγια βρήκαν… τοίχο.

Κορναρίσματα μέσα στα δέντρα, παρκαρισμένα αυτοκίνητα στη σκιά την ώρα που οι κατασκηνωτές έψαχναν μέρος να στήσουν. Φαίνεται να μην είμαστε σε θέση να αφήσουμε ορισμένες συμπεριφορές μακριά για λίγες μέρες, να σκεφτούμε ότι καλούμαστε να συνυπάρξουμε με χιλιάδες άλλους σε έναν περιορισμένο χώρο. Το «διασκεδάζω και χαλαρώνω» μοιάζει να έχει ταυτιστεί με το «γράφω τους υπόλοιπους στα παλιά μου τα παπούτσια».

Η έξαψη της στιγμής μοιάζει να δικαιολογεί τα πάντα. Ακόμα και το να αρπάξουν λίγο τα μαλλιά σου μέσα σε αστικό γήπεδο, γιατί ο τύπος στην πίσω σειρά αποφάσισε να ανάψει τη φωτοβολίδα πάνω από το κεφάλι σου.

Όσο ωραίες κι αν ήταν οι συναυλίες που παρακολούθησα, όσο εμπνευσμένα λόγια κι αν άκουσα, τελικά η αλλαγή αργεί και η επανάσταση δεν ξεκινά, αν δεν κοιτάξουμε μέσα μας.