ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΜΟΛΗΣ: «ΗΜΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ, ΤΩΡΑ ΝΙΩΘΩ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΕΝΟΧΛΗΣΩ»

Ο Δημήτρης Σαμόλης μιλά με αφοπλιστική ειλικρίνεια στο OW για την απώλεια της μητέρας του, την απόρριψη του πατέρα του, για τον έρωτα, για μεγάλες χαρούμενες γιορτές, για όλα όσα τον έχουν κάνει αυτό που είναι σήμερα.

Ο καλλιτέχνης με τις ευαισθησίες και την παρελθοντική τοξικότητα, νιώθει ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που τον αγαπούν, τον ανέχονται και τον φροντίζουν. Έχοντας μία θεατρική παράσταση, τις Στρακαστρούκες, σε διαρκές sold out και τραγούδια που ακούγονται από το πρωί μέχρι και το βράδυ, ο ταλαντούχος και ξεχωριστός Δημήτρης Σαμόλης εύχεται μια ζωή που ξεκινά κάθε πρωί από το μηδέν.

Καλέσαμε τον Δημήτρη στο εορταστικό τραπέζι του OW στο εστιατόριο Βασίλαινας για να τον γνωρίσουμε καλύτερα και να επιχειρήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε –έστω και ένα μικρό κομμάτι– του ψυχικού του κόσμου. Αυτό που σίγουρα καταφέραμε ήταν να ζήσουμε τη λάμψη του!

Διάβασε τη συνέντευξη που έδωσε στο OW και stay tuned για το χριστουγεννιάτικο αφιέρωμα, όπου ο Δημήτρης Σαμόλης, μαζί με 9 ακόμα αγαπημένα μας πρόσωπα, γιορτάζουν τα Χριστούγεννα με απίστευτα ανατρεπτικό τρόπο.

Ο Δημήτρης Σαμόλης μιλάει για το «καλό παιδί» που κουβαλάει και για τον έρωτα

– Τι συνέβη το 2025; Ήταν μια καλή χρονιά για σένα;

Ήταν μια πολύ όμορφη, μια καλή χρονιά. Καλλιτεχνικά χάρισε περισσότερη δύναμη στις Στρακαστρούκες που ξεκίνησαν δειλά και αυτή τη στιγμή είναι sold out μέχρι και τον Μάρτιο του 2026. Επίσης, κυκλοφόρησε ο δίσκος μου μετά από αρκετό καιρό αναμονής και προετοιμασίας. Άρα, το 2025 είναι σημαντικό για μένα, αφού νιώθω ότι όλα όσα δεν έφεραν τα τελευταία 3-4 χρόνια, μου τα έφερε μαζεμένα, μου τα χάρισε απλόχερα αυτή η χρονιά.

– Αυτή η απλοχεριά σε άλλαξε;

Μπορώ πλέον να μιλάω πιο πολύ, χωρίς να κρύβω κάτι. Όχι ότι κρυβόμουν ή  ότι δεν είχα την ελευθερία παλιότερα, απλώς τώρα νιώθω πιο έτοιμος να εκφραστώ. Υπήρχαν στιγμές στο παρελθόν που κουβαλούσα το μεγάλωμα σε ένα σπίτι όπου δεν ενοχλούσα. Ήμουν το καλό παιδί που καθόταν σε μία γωνία και δεν έκανε φασαρία προκειμένου να είναι αποδεκτό. Έτσι νόμιζα, αυτό έκανα. Τώρα, λοιπόν, νιώθω έτοιμος να ενοχλήσω, να σηκωθώ από τη γωνία μου και να μιλήσω. Είναι η ώρα μου.

– Πώς είναι να είσαι καλό παιδί;

Στη δική μου περίπτωση σήμαινε να είμαι ένας άριστος μαθητής. Να τα κάνω όλα σωστά για να μην έχουν κάτι να πουν. Την ίδια στιγμή, επειδή έπαιζα και στη Μελωδία της Ευτυχίας με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, υπήρχε ένας μοχλός πίεσης από τον πατέρα μου. Μου έλεγε ότι αν δεν είμαι συνεπής και άριστος θα μου έκοβε το θέατρο. Αλλά αυτό που με βασάνιζε είναι αυτό που είπα προηγουμένως, ήθελα να είμαι αποδεκτός.

ΗΜΟΥΝ ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΚΑΘΟΤΑΝ ΣΕ ΜΙΑ ΓΩΝΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΦΑΣΑΡΙΑ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΔΕΚΤΟ. ΤΩΡΑ, ΝΙΩΘΩ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΕΝΟΧΛΗΣΩ, ΝΑ ΣΗΚΩΘΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΩΝΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ.

– Υπήρχαν στιγμές που δεν ένιωθες την αποδοχή που ζητούσες;

Πολλές φορές ερχόμουν αντιμέτωπος με τον εκφοβισμό και τον βίαιο λόγο, τόσο στο σχολείο όσο και στη γειτονιά μου. Με κορόιδευαν. Προσπαθούσα, λοιπόν, να δείξω πόσο καλός ήμουν με την εξωστρέφεια και τον τρόπο που ένιωθα ότι μπορούσα να τα καταφέρω, δεν κρύφτηκα ποτέ. Σε αντίθεση με άλλα παιδιά που έπιαναν μια γωνιά και κάθονταν για να μην είναι ορατά. Να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο με στόχο να περιοριστούν οι λεκτικές επιθέσεις που δεχόντουσαν – είχα συμμαθητές που το έκαναν αυτό.

– Επικοινωνούσες αυτά τα περιστατικά στους γονείς σου;

Όχι, ποτέ. Ντρεπόμουν πολύ και δεν ένιωθα την ασφάλεια να τους πω κάτι τέτοιο. Μεγαλώνοντας έλεγα ότι είχα φτιάξει μία ασπίδα, γινόμουν σκληρός για να μπορέσω να αντέξω όλο αυτό που έπρεπε να διαχειριστώ. Τώρα, καλούμαι να το μαλακώσω με ψυχοθεραπεία και να εμπιστευθώ και πάλι τους ανθρώπους.

– Η ενασχόληση με την τέχνη σε έχει βοηθήσει σε αυτή τη διαδικασία;

Ναι, γιατί μου επιτρέπει να αφήνω στην άκρη την ασπίδα μου και να γλυκαίνουν όλα γύρω μου. Το τραγούδι και η υποκριτική λειτουργούν πολύ όμορφα και με βοηθούν στο να πάρω τη δύναμή μου πίσω. Επίσης, οι φιλικές αλλά περισσότερο οι ερωτικές σχέσεις που μας αναγκάζουν να στεκόμαστε γυμνοί απέναντι σε έναν άνθρωπο, χωρίς μυστικά και δικαιολογίες, είναι ένας τρόπος να εξελιχθούμε και να βρούμε την ισορροπία μας.

– Δημήτρη, στον έρωτα πώς λειτουργείς;

Είμαι ή του ύψους ή του βάθους. Όταν μπαίνω σε μία σχέση, γίνεται μία έκρηξη και βιώνω όλο αυτό που συμβαίνει πολύ έντονα και το χαίρομαι.

ΟΙ ΦΙΛΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΟΙ ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, ΠΟΥ ΣΕ ΑΝΑΓΚΑΖΟΥΝ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙΣ ΓΥΜΝΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΧΩΡΙΣ ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΕΞΕΛΙΧΘΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΣΟΥ.

– Ποιο είναι το μεγαλύτερο δώρο που σου έχει κάνει μια σχέση;

Το μεγαλύτερο δώρο είναι η σύνδεση της ψυχής με τη σώμα. Είναι η ένωση του έρωτα με την αγάπη και την ένταση της επαφής, της επικοινωνίας των δύο ανθρώπων – αυτό είναι κάτι μαγικό. Κάπως έτσι αγαπάς και φροντίζεις περισσότερο τον εαυτό σου, σε ερωτεύεσαι.

Δημήτρης Σαμόλης: Η παράσταση, τα τραγούδια, ο θάνατος της μητέρας του, τα τραύματα

– Μια παράσταση τόσο προσωπική και ένας δίσκος εξίσου ειλικρινής πόσο σε εκθέτουν στο κοινό;

Πολύ. Με έναν τρόπο που εξαρχής δε γνώριζα αν μπορώ να τον αντέξω. Ανέβαινα στη σκηνή για τις Στρακαστρούκες και ένιωθα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Η άγνοια κινδύνου που είχα με είχε φέρει σε μία περίεργη θέση. Έβλεπα και τον κόσμο που ερχόταν και είχε πληρώσει το εισιτήριό του να μην ξέρει τι θα δει – και είναι αρκετοί αυτοί που, όπως μου έχουν πει, περίμεναν να δουν κάτι πιο «ελαφρύ». Επειδή υπάρχει μια συνθήκη που παίζοντας τους κοιτάζω στα μάτια, τους βλέπω να νιώθουν αμήχανα, να ξεβολεύονται συναισθηματικά, αλλά αυτή είναι η πραγματική σύνδεση που έχω με αυτούς τους ανθρώπους, λέγοντάς τους κάτι τόσο βαθύ και προσωπικό.

– Και με τον δίσκο τι έχει συμβεί;

Αν και είχα φτάσει στο σημείο να σκεφτώ τρεις ημέρες πριν κυκλοφορήσουν τα τραγούδια μήπως δεν πρέπει να το κάνω, αντιλαμβάνομαι ότι ξεχωρίζουν και ο κόσμος τα αγαπάει. Υπάρχει μία μπαλάντα μάλιστα που έχω γράψει – «Το αγόρι που αγάπησες έχει γκριζάρει». Ξύπνησα ένα πρωί και είδα ότι η Χάρις Αλεξίου είχε κάνει ένα σχόλιο σε αυτό το τραγούδι, συνειδητοποίησα ότι έχει τα περισσότερα views και δείχνει ο κόσμος να έχει μια ξεχωριστή σύνδεση μαζί του – σκέφτηκα «Τι ζω!»

– Όταν αποφάσισες να εκθέσεις τον εαυτό σου και να γίνεις καλλιτέχνης τι περίμενες να συμβεί; Το έκανες για να γίνεις αποδεκτός;

Από μικρός το μόνο που έλεγα ήταν «θέλω να γίνω σταρ». Μόνο αυτό σκεφτόμουν. Ήμουν το πληγωμένο παιδάκι που το έβριζαν στο σχολείο και ήθελε να πάρει το αίμα του πίσω. Αν και ξεκίνησα έχοντας αυτό το σκοτεινό κίνητρο, ευτυχώς οι συγκυρίες της ζωής με έφεραν σε επαφή με ωραίους και σημαντικούς ανθρώπους. Ήρθε στη ζωή μου το Εθνικό Θέατρο, η παιδεία, η γνώση, που με βοήθησαν να φροντίσω τα τραύματά μου και να κάνω την ασχήμια ομορφιά.

– Ποια είναι η πιο φωτεινή σου στιγμή;

Σκέφτομαι δύο πράγματα. Μία επαγγελματική  στιγμή που έζησα πέρσι στη Θεσσαλονίκη, όπου έπαιζα στο θέατρο Αυλαία. Άνοιξα την κουρτίνα και βλέποντας τη γεμάτη αίθουσα αναρωτήθηκα ποιοι είναι όλοι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι που σηκώθηκαν από το σπίτι τους και ήρθαν για να δουν την παράσταση, πληρώνοντας το εισιτήριό τους. Εγώ δεν τους ξέρω και αυτοί μου έκαναν την τιμή να βρίσκονται εκεί για εμένα.

Μια πολύ ξεχωριστή, προσωπική στιγμή είναι όταν πριν από χρόνια που πέθανε η μητέρα μου, είχαμε πάει στην κηδεία με όλη την παρέα μου. Μετά, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήγαμε στο εξοχικό ενός φίλου. Εκεί, με πήρε ο ύπνος έχοντας γύρω μου ανθρώπους που νοιάζονταν για εμένα. Αποκοιμήθηκα ακούγοντάς τους να μιλούν και ένιωσα μια ασφάλεια και μια θαλπωρή που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

– Στην απώλεια της μητέρας σου τι έπρεπε να διαχειριστείς; Τι σκεφτόσουν;

Στην αρχή τίποτα. Η μητέρα μου ήταν άρρωστη από τότε που ήμουν μικρός. Υπήρχε πάντα μια κλεψύδρα που μετρούσε αντίστροφα, υπήρχε μια σκιά μέσα στο σπίτι. Επειδή είμαι ένας άνθρωπος βραδυφλεγής σε σχέση με τα συναισθήματά μου, όταν πέθανε δεν αντέδρασα, δεν ξέσπασα. Αυτό έγινε πολύ καιρό μετά, που άρχισα να το κατανοώ και να το διαχειρίζομαι. Εκείνη τη στιγμή απλώς πάγωσα.

– Μέσα στις σκιές της παιδικής σου ηλικίας, έχοντας να διαχειριστείς τραύματα και απώλειες, έχεις κάτι πολύ όμορφο να θυμάσαι; Μια γιορτή για παράδειγμα.

Όταν ήμουν παιδί, στο γυμνάσιο, έκανα πολλά πάρτι. Μπορεί να με κορόιδευαν, αλλά ήμουν την ίδια στιγμή ένα κοινωνικό παιδί. Καλούσα, λοιπόν, κόσμο στο σπίτι και μία φορά, του Αγίου Δημητρίου πρέπει να ήταν, θυμάμαι που καθόμουν και περίμενα και δεν είχε πατήσει άνθρωπος, ήμουν μόνος μου και σκεφτόμουν ότι δε με θέλει κανείς. Μέσα σε πέντε λεπτά το σπίτι γέμισε με κόσμο. Είχαν έρθει τόσα πολλά παιδιά, που είχα μια τεράστια χαρά, την οποία θυμάμαι ακόμη.

– Ήσουν η ψυχή του πάρτι;

Ναι. Αλλά να ξέρεις ότι όσοι είναι «η ψυχή του πάρτι», η ψυχούλα τους το ξέρει – είναι οι πιο πληγωμένοι, οι πιο θλιμμένοι.

– Δημήτρη, στη διάρκεια των γιορτών τι περίμενες να σου φέρει ο Άγιος Βασίλης;

Θυμάμαι να ζητάω πολλά παιχνίδια. Μου άρεσε πολύ ένα κάστρο, αυτό σίγουρα το είχα ζητήσει.

– Από τους δύο γονείς σου, ποιος ήταν ο προσωπικός σου Άγιος, αυτός που σε διαμόρφωσε περισσότερο;

Δεν μπορώ να το διαχωρίσω. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος που με είχε απορρίψει, μου έδωσε ένα τραύμα που έγινε δώρο και καύσιμο για την τέχνη μου. Η μητέρα μου ήταν πολύ υποστηρικτική και στήριζε πολύ τις επιλογές μου, άρα και οι δύο με βοήθησαν και με διαμόρφωσαν.

– Στις τωρινές σου προσωπικές σχέσεις, για ποιους λόγους είσαι ευγνώμων;

Έχω φίλους που έχουν ανεχτεί την υπερβολική μου τοξικότητα, αυτή που είχα κάποτε. Έχω ανθρώπους που είναι ειλικρινείς, με υποστηρίζουν και με αγαπούν και γι' αυτό νιώθω ευγνωμοσύνη.

– Χρονιάρες μέρες. Ποια ευχή συνηθίζεις να κάνεις για τον εαυτό σου;

Δεν θέλω συνταγές, δεν θέλω να πηγαίνω με κανόνες και πρόγραμμα. Εύχομαι να ξυπνάω κάθε πρωί και να κάνω αυτό που επιθυμώ εκείνη τη στιγμή. Κάθε μέρα, μια αρχή από το μηδέν.