ΕΛΙΖΑ ΣΚΟΛΙΔΗ: «ΤΟ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΟΥ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟ, ΑΥΤΟ ΣΥΝΕΒΗ ΜΕ ΜΕΝΑ»
Η Ελίζα Σκολίδη, ηθοποιός με ένα ιδιαίτερο δικό της duende, θα ήθελε να αλλάξει τον κόσμο, να γλυκάνει ψυχές με ανάγκη και να διοχετεύσει την πλεονάζουσα ενέργειά της σε δράσεις με νόημα. Έχοντας ξεπεράσει ένα πρόβλημα που είχε με την καρδιά της εκ γενετής, κυνηγάει τα όνειρά της χωρίς φόβο, με μεγάλο πάθος.
Την Ελίζα Σκολίδη ήθελα να τη γνωρίσω από τότε που την είδα πρώτη φορά στο θέατρο και με άφησε άφωνη με την ερμηνεία της, στην παράσταση «Η νύχτα των μυστικών» – αν και ανακάλυψα πως την είδα ξαναδεί στην «Κωμωδία των Παρεξηγήσεων» το 2018, ήταν η πρώτη της. Είναι απίθανο κορίτσι, μια υπέροχη κοπέλα με όλα όσα μπορείς να αγαπήσεις χωρίς δεύτερη σκέψη.
Άμεση και αφοπλιστικά ειλικρινής, με χιούμορ πηγαίο, η Ελίζα Σκολίδη έχει ένα χαοτικό μυαλό που σε συνεπαίρνει και που έχει μέσα του μια δική του τάξη, ένα χαμόγελο μαγικό που βγαίνει από τα ζωγραφισμένα χείλη της (σαν της Αντζελίνα Τζολί, τα πήρε λέει και από τους δυο της γονείς) και μια φιλοσοφία ζωής που ακουμπά άλλες φιλοσοφίες, μάλλον πιο ανατολίτικες.
Η χαρισματική αυτή ηθοποιός, που άξια πλαισιώνει τους πρωταγωνιστές στην επιτυχημένη σειρά «IQ 160», έχει περάσει ένα σοβαρό θέμα υγείας που απλώς την έκανε ατρόμητη. Και ίσως πιο ουσιαστική απέναντι στα πράγματα και τη ζωή. Της εύχομαι να σφύζει από υγεία και να μην αλλάξει ποτέ.
Η αρχή της ζωής
Οι γονείς μου είναι από τη Χαλκίδα και το Άργος. Όταν γνωρίστηκαν, ζούσαν στο Παρίσι 13 χρόνια πια και δούλευαν ως ψυχίατροι. Τότε ούτε πολύς κόσμος ασχολιόταν με την ψυχοθεραπεία ούτε ήταν εύκολο να φύγεις από τη χώρα σου. Εγώ γεννήθηκα εκεί. Όταν ήμουν δύο ετών, γυρίσαμε όλοι μαζί πίσω στην Ελλάδα διότι είχαν πεθυμήσει το φως της.
Τώρα πια δηλώνουν και οι δύο ψυχαναλυτές. Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι στο σπίτι μου μιλούσαμε αρκετά για ό,τι συνέβαινε. Πολύς κόσμος με ρωτάει με τρόμο αν αναλύαμε τα πάντα, εγώ απαντώ πως είμαι τυχερή που μεγάλωσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Βλέπεις γύρω σου τόσο κόσμο που δεν έχει έρθει πραγματικά σε επαφή με το τι του συμβαίνει, δεν μπορεί να μιλήσει και να εκφραστεί. Δεν είναι όμως κρίμα να περνάει έτσι η ζωή;
Από την πολλή συζήτηση στην παύση
Κάποια στιγμή, μετά την εφηβεία, πέρασα τη φάση που είπα «τώρα πια δεν συζητάμε, κάποια πράγματα είναι έτσι, μπορούμε να τα νιώθουμε και να μην πούμε τίποτα για αυτά», με δυο λόγια έβαλα εκεί ένα όριο. Το συνάντησα και αυτό πολύ αργότερα, στη δραματική σχολή του Εθνικού. Μας ζητούσαν να κάνουμε μία άσκηση και εμείς αντί να την κάνουμε κατευθείαν, ξοδεύαμε 20 λεπτά στις απορίες «γιατί έτσι και γιατί αλλιώς…». Τότε οι καθηγητές απαντούσαν «Φτάνει παιδιά μην το αναλύετε άλλο… Απλώς κάντε το!». Αυτό το «κάνω και δεν ρωτάω» αγάπησα στο θέατρο, ίσως κόντρα στην πολλή ανάλυση που βίωνα. Το θέατρο έχει και παύσεις, έχει και σιωπή.
Εσύ, ποιος είσαι;
Έχει σημασία, κάποια στιγμή, να βρεις τι είσαι και εσύ ο ίδιος πέρα από όσα έχεις ζήσει με τους δικούς σου και πιστεύεις ότι είσαι. Όταν κατάλαβα ότι διαφοροποιούμαι και χαράσσω τη δική μου πορεία, απελευθερώθηκα.
Χειρουργεία ανοιχτής καρδιάς
Το πρόβλημα με την καρδιά το είχα από την κοιλιά της μάνας μου, λέγεται τετραλογία Fallot. Σε διάρκεια 20 χρόνων έκανα κάμποσες επεμβάσεις ανοικτής καρδιάς. Το πρόβλημα έχει πια παρέλθει και γυμνάζομαι πολύ, έχω μεγάλη αντοχή, κάτι που αφήνει και τους ίδιους τους γιατρούς μου άφωνους. Η εξέλιξη αυτή δεν εξηγείται απολύτως ιατρικά, και έτσι εγώ την ερμηνεύω ως το αποτέλεσμα μιας τεράστιας ανάγκης να μην ξεχωρίσω, ήθελα να είμαι σαν όλα τα παιδιά που έτρεχαν και έπαιζαν χαρούμενα.
Αυτή η ιστορία με έχει κάνει –ας τολμήσω να πω– ατρόμητη. Δεν φοβάμαι τίποτα και ίσα-ίσα έχω γίνει πολύ τολμηρή. Είναι απενοχοποιημένο για μένα το ότι μια μέρα θα πεθάνουμε και έτσι θέλω να ζω τη ζωή μου κάνοντας πολλά λάθη, αγαπώντας τα και συνεχίζοντας να ακολουθώ όσα θέλω χωρίς πολλή σκέψη. Το να έρθει στον δρόμο σου ένα πρόβλημα υγείας, δεν σε καθιστά απαραίτητα αδύναμο, αντιθέτως μπορεί να σε κάνει πιο δυνατό. Εξαρτάται από τον τρόπο που επιλέγεις να το δεις.
Η Ελίζα Σκολίδη και το θέατρο
Δεν είχα ιδέα τι ήθελα να γίνω, αλλά η αλήθεια είναι ότι σε όλα τα σχολικά χρόνια γυρόφερνα το θέατρο. Είμαι βαθιά ευγνώμων για τη γνωριμία μου στο Λύκειο με τη Χρύσα Παπουτσάκη. Αυτή η γυναίκα ήταν υπεύθυνη του ομίλου ρητορικής στο σχολείο, όμιλο τον οποίο ακολούθησα και με οδήγησε σε υπέροχους δρόμους. Εκεί άνοιξε ο κόσμος των λέξεων. Έπεσαν τότε μάλιστα στα χέρια μου ποιήματα του Καβάφη καθώς και ερωτικά αποσπάσματα από έργα του Σαίξπηρ, οπότε πια παραδόθηκα. Ήμουνα και εγώ φοβερά ερωτιάρα! Μόνη μου ερωτευόμουνα, μη φανταστείς. Έγραφα ποιήματα… πόσα είχα γράψει για τα μάτια του Πλάτωνα, ενός αγοριού, τα γαλάζια με τις κίτρινες κηλίδες! Σιγά σιγά, λοιπόν, οι λέξεις με οδήγησαν στη δύναμη του θεάτρου, τον Λόγο.
Ήμουν κι εγώ απ’ τα παιδιά που έδωσαν πανελλήνιες χωρίς να χρειάζεται, επειδή ποτέ στο σχολείο δεν μας ενημέρωσαν για τις σχολές των τεχνών. Το θέατρο, ο χορός, η μουσική, μάλλον για πολλά εκπαιδευτικά ιδρύματα είναι ακόμα χόμπι και όχι σοβαρά επαγγέλματα. Το κλασικό που λένε, «πώς θα βιοποριστείς άμα γίνεις ηθοποιός», είναι αστείο… Ναι, ενώ άμα γινόμουν φιλόλογος θα έσφυζα από χρήμα…
Εν τέλει, περνάω στη Νομική από λάθος. Μην τα πολυλογώ, ένιωθα όπου κι αν πήγαινα ότι βρίσκομαι κάπου εντελώς λάθος και έτσι δίνω στο Εθνικό. Προς μεγάλη μου έκπληξη περνάω και αρχίζει ένα τριετές ταξίδι που θα το κουβαλάω πάντα μαζί μου ως την πιο περιπετειώδη εμπειρία της ζωής μου. Και θα προσθέσω κάτι για το οποίο οι συμμαθητές μου με θεωρούν θεότρελη, αλλά αν μου ζητούσες να το ξανάκανα, θα έλεγα ναι με κλειστά τα μάτια! Η σχολή θέλει δυνατό στομάχι, δεν είναι καθόλου όλα ρόδινα. Είναι και αυτό μία πίστα ζωής όπου συναντάς ανθρώπους πολύ διαφορετικούς από εσένα, οι οποίοι δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι σε συμπαθούν… Eίναι λοιπόν μία συγκινητική συνθήκη τριβής των ανθρωπίνων σχέσεων πρώτα απ’ όλα.
Η Ελίζα Σκολίδη στο «IQ 160»
Η σειρά «IQ 160» πιστεύω ότι έχει μεγάλη επιτυχία γιατί είναι εξαιρετικοί όλοι οι συντελεστές, τεχνικοί και ηθοποιοί και γιατί ο κόσμος έχει μεγάλη ανάγκη για κωμωδία – άσε που είναι πολλοί fan των αστυνομικών.
Δεν φοβάμαι τη σκηνή, δεν φοβάμαι τη ζωή
Πιστεύω ότι καλή ηθοποιό με κάνει το γεγονός ότι δεν φοβάμαι καθόλου, δεν φοβάμαι την έκθεση, δεν φοβάμαι να εμπιστευτώ, δεν φοβάμαι να τα χάσω όλα. Νομίζω ότι αν φοβάσαι στη ζωή, θα φοβάσαι και στη σκηνή. Ίσως να κάνω και λάθος, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Στο θέατρο, μου αρέσει πιο πολύ απ’ όλα το ότι κρέμεται ο ένας από τον άλλον, είναι η απόλυτη συνθήκη συνύπαρξης.
Τίποτα δεν διαρκεί
Nομίζω ότι γενικά κινούμαστε διαρκώς γύρω από ένα θέμα ταξικό που δεν έχει να κάνει μόνο με το από πού προέρχεται κάποιος αλλά και με το πώς το διαχειρίζεται. Έχω πάθει σοκ με το πώς υπάρχει ο σύγχρονος άνθρωπος μέσα στις σχέσεις. Η γενιά των παππούδων δεν χώριζε, ό,τι ράγιζε το κολλούσε, η γενιά των γονιών μας λιγότερο, και εμείς πια έχουμε φθάσει στο άλλο άκρο. Όλα διαλύονται πανεύκολα. Bλέπουμε να καταρρέουν τα πάντα και τίποτα να μην διαρκεί. Δεν το κρίνω, απλώς το επισημαίνω ως προβληματισμό… Δεν παύουμε να αποτελούμε άλλωστε εσαεί κοινωνικά φαινόμενα στο χάρτης μιας ατέρμονης ιστορικής εξέλιξης.
Ένα όνειρο τρελό, μα όχι απατηλό
Έχω κάνει εθελοντισμό, ήμουν και ανάδοχος στην ΑctionΑid. Στην καραντίνα πήγα και έζησα σε ένα χωριό στο Πήλιο μόνη μου, στη Ζαγορά, μίλαγα με τους ντόπιους και ζήλεψα τον Γιώργο Σεϊταρίδη, τον Ηθοποιό, που ζει πια εκεί. Ονειρεύομαι μια μέρα να μαζέψω κάποια λεφτά και να πηγαίνω σε τέτοια χωριά να παίζω θέατρο στους ανθρώπους, να τους μαθαίνω κάτι που δεν ξέρουν. Θα ήταν πάρα πολύ ωραία να φτιάξω ένα έργο για τις ζωές τους. Πιστεύω ότι θέατρο είναι όλα και όχι μόνο το να πας να πληρώσεις 17 € εισιτήριο για να δεις κάτι στη σκηνή. Όταν παίξαμε στη φυλακή τη «Νύχτα των Μυστικών», ήταν καταπληκτικές οι αντιδράσεις των φυλακισμένων. Μας έσφιγγαν τα χέρια και μας ευχαριστούσαν γιατί –όπως είπαν– τους ταξιδέψαμε, τους κάναμε να φύγουν έστω με το μυαλό για λίγο από τη φυλακή τους.
Η Ελίζα Σκολίδη και το «Kaigomaste»
Ο κινηματογράφος είναι ο μεγάλος μου έρωτας. Τον θεωρώ την ύψιστη τέχνη – αυτόν και τη γλυπτική. Καιρό με τριβελίζει η ιδέα για μια μεγάλου μήκους, μα αρκέστηκα προς στιγμή σε μία μικρού… Tην έγραψα λοιπόν, τη σκηνοθέτησα και αφού πέρασε και από το post production με φοβερούς επαγγελματίες που τους ευχαριστώ για όλα, την έστειλα σε φεστιβάλ και περιμένω απαντήσεις. Δεν αγωνιώ, το κέρδος είναι τεράστιο και μόνο που έκανα –που λένε– και εγώ ένα όνειρο μου πραγματικότητα!
Η ταινία αφορά μια αλληγορία με τα τέσσερα στοιχεία της φύσης. Το δάσος έχει μια τοξική σχέση με τη φωτιά, είναι ζευγάρι και κάθε φορά που τσακώνονται η φωτιά τον καίει. Το δάσος, επίσης, παίρνει πάντα για βοήθεια το φίλο του τον αέρα, που όμως ο αέρας είναι μη αποτελεσματικός γιατί κάνει deals με ουσίες που διακινεί ο κακός, το διοξείδιο του ανθρακα. Και πάνε τελικά στη θάλασσα που είναι η μάνα όλων για να τους θεραπεύσει, αλλά δυστυχώς και εκείνη βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο ζωής γιατί πεθαίνει φτύνοντας πετρέλαιο! Και αυτό είναι μόνο η αρχή της ιστορίας… Διεύθυνση φωτογραφίας ανέλαβε ο Χρήστος Τόλης, μουσική ο Άγης Παπαπαναγιώτου και sound design ο Βαγγέλης Τούντας.
SLOW MONDAY NEWSLETTER
Θέλεις να αλλάξεις τη ζωή σου; Μπες στη λογική του NOW. SLOW. FLOW.
Κάθε Δευτέρα θα βρίσκεις στο inbox σου ό,τι αξίζει να ανακαλύψεις.
