ΓΙΑΤΙ ΩΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΑΠΕΡΓΩ

Δεν πρόκειται για κείμενο πολιτικό. Πρόκειται για λίγες προσωπικές σκέψεις με αφορμή τη σημερινή μας απεργία, την απεργία των δημοσιογράφων.

Αυτό το κείμενο γράφτηκε την παραμονή της 24ωρης απεργία όλων των δημοσιογράφων, που εξαγγέλθηκε για τις 15 Μαρτίου 2023. Και όχι, δεν είναι ένα πολιτικό κείμενο. Δεν είναι ένα συνδικαλιστικό κείμενο. Δεν είναι μια ανάλυση για τους λόγους που πρέπει ή δεν πρέπει οι δημοσιογράφοι να απεργούν διαφορετική μέρα από τους υπόλοιπους. Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν συνάδελφοι που μπορούν να γράψουν ένα τέτοιο κείμενο καλύτερα από εμένα. Επίσης, δεν έχω καμία διάθεση για διαφωνία και διχασμό, την ώρα που το μόνο που πρέπει να μας νοιάζει είναι η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα. Αυτό είναι ένα μικρό προσωπικό κείμενο, με αφορμή τη σημερινή απεργία.

Το 1999, λοιπόν, μπήκα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο ΤΕΜΠΟ ή αλλιώς Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού. Λίγα χρόνια αργότερα, βγήκα από το Κόκκινο Κτίριο με ένα Πτυχίο που σήμερα κοσμεί τον τοίχο του πατρικού μου. Την ημέρα της Ορκωμοσίας τη θυμάμαι αμυδρά. Αμυδρά θυμάμαι και σκόρπιες λέξεις από τον όρκο που δίναμε τότε (και που όπως έμαθα έχει πλέον αλλάξει και έχει απλοποιηθεί). Ήταν, νομίζω, ένα κείμενο για το λειτούργημα του δημοσιογράφου, την ηθική και κοινωνική ευθύνη που φέρει, τον σκοπό που καλείται να υπηρετήσει.

Επηρεασμένη ίσως από τις ταινίες που έβλεπα και τον δαιμόνιο δημοσιογράφο της Φρουτοπίας, Πίκο Απίκο, αλλά και από ορισμένους πραγματικά εξαιρετικούς καθηγητές, είχα μια συγκεκριμένη εικόνα για το βάρος της δικής μου εργασιακής επιλογής. Και ήμουν χαρούμενη που η λέξη δημοσιογραφία έμπαινε συχνά στην ίδια πρόταση με λέξεις όπως η δημοκρατία, ο έλεγχος της κρατικής εξουσίας, η δημοσιοποίηση στοιχείων πέρα από προσωπικές πεποιθήσεις και προσωπικά συμφέροντα.

Βγήκα από ένα Πανεπιστήμιο πιστεύοντας ότι οι δημοσιογράφοι έχουν την ευκαιρία να βοηθήσουν στο να γίνει ο κόσμος λίγο καλύτερος, λίγο πιο δίκαιος (δεν είχα την ψευδαίσθηση ότι θα τον αλλάξουμε 180 μοίρες).

Nikos Libertas/SOOC

Ο Κώδικας Επαγγελματικής Ηθικής και Κοινωνικής Ευθύνης των δημοσιογράφων λέει –μεταξύ άλλων– ότι στόχος μας πρέπει να είναι να αποθαρρύνουμε και να αντιστεκόμαστε σε κάθε απόπειρα κρατικού ή άλλου επηρεασμού, να κατοχυρώνουμε την ελευθερία της πληροφόρησης και της έκφρασης, την αυτονομία και αξιοπρέπεια του δημοσιογράφου, να θωρακίζουμε την ελευθεροτυπία «έπ’ αγαθώ της δημοκρατίας και της κοινωνίας».

© ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΤΖΕΚΑΣ/EUROKINISSI

Με στεναχωρεί που η εικόνα ορισμένων δημοσιογράφων είναι αυτή που είναι, που συχνά πυκνά ακούω το γνωστό πλέον σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι». Δυστυχώς, σε ορισμένες περιπτώσεις δεν έχουν άδικο. Κάποιοι λίγοι έχουν κάνει πολύ κακό. Και κάποιοι πολλοί το έχουμε βάλει κάτω. Με στεναχωρεί που η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση στην Ε.Ε. όσον αφορά την ελευθερία του τύπου. Με στεναχωρεί που συνάδελφοι γίνονται εύκολος στόχος, εξαιτίας ολίγων κατ’ ευφημισμό δημοσιογράφων, ενώ έχω βιώσει από πρώτο χέρι τις συνθήκες πίεσης και εκμετάλλευσης που επικρατούν στον κλάδο. Με στεναχωρεί που οι δημοσιογράφοι δεν θεωρούνται μέρος της κοινωνίας, την οποία καλούνται να υπηρετήσουν.

Για όλα αυτά, λοιπόν, και για μερικές ακόμα σκέψεις που δεν ξέρω πώς να βάλω στο ηλεκτρονικό χαρτί, την Τετάρτη 15 Μαρτίου δεν θα είμαι στον υπολογιστή μου.