Η LOW-BUDGET ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗ ΠΟΥ ΜΕΤΑΤΡΑΠΗΚΕ ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ

Χαμηλός προϋπολογισμός, μάστορες με μεράκι, προσωπική δουλειά και φαντασία. Αυτά χρειάστηκαν για να ανακαινιστεί ένα σπιτάκι στην Άνω Σύρο, που μου έδωσε μεγάλη ανάσα σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής μου.

Πριν από ενάμισι χρόνο ένιωθα χαμένη. Ζούσα ήδη δύο χρόνια στη Σύρο, ο μπαμπάς μου ήταν βαριά άρρωστος στην Αθήνα, και ήξερα ότι δεν υπήρχε τίποτα που να μπορώ να κάνω για να τον βοηθήσω. Πάνω σε μία συζήτηση σχετικά με τα οικονομικά της οικογένειάς μας, ο σύντροφός μου ο Χάρης πέταξε μια ιδέα που αποδείχτηκε, εν καιρώ, σωτήρια για την ψυχική μου υγεία. Θα αξιοποιούσαμε κάποιες λίγες οικονομίες μας για να αγοράσουμε ένα σπίτι στο νησί και να το ανακαινίσουμε.

Το μπάτζετ ήταν μικρό και σαφές, αλλά σπίτι δεν υπήρχε. «Εδώ μπαίνεις εσύ», μου είπε ο Χάρης. «Αναλαμβάνεις να βγεις εκεί έξω, να βρεις το σπίτι και να το κάνεις όπως θες».

Γνωρίζοντάς με καλύτερα και από τους γονείς μου, δεν μπορούσε να μου έχει προσφέρει καλύτερο δώρο. Η αγάπη μου για το ψάξιμο, για τα παλιά σπίτια και για την ανθρώπινη επικοινωνία, μου δόθηκε σε ένα τέλειο πακέτο. Αυτό ήταν. Απέκτησα σκοπό. Κάτι να σκέφτομαι, κάτι που με κινητοποίησε να βγω από το σπίτι, από την απόγνωσή μου και από το μούδιασμα του φόβου.

Ανακαίνιση DIY

Ήταν χειμώνας και το κρύο στην Άνω Σύρο διαπεραστικό. Τα πρωινά, ανέβαινα τον λόφο και έπιανα κουβέντα με τις γιαγιάδες που τίναζαν τις κουβέρτες τους, τον φαρμακοποιό της συνοικίας, τους ιδιοκτήτες των μπαρ που έκαναν τις απαραίτητες εργασίες για να προετοιμαστούν σιγά σιγά για τη σεζόν που ερχόταν σε λίγους μήνες.

Μία από αυτές τις βόλτες, με έστειλε στην πόρτα μίας γλυκιάς γιαγιάς με χιούμορ, κοφτερό μυαλό και φοβερές ιστορίες. Ναι, είχε ένα μικρό ακίνητο στη γειτονιά. Ναι, το πουλούσε. Μετά από την πρώτη μας κιόλας κουβέντα, μου έδωσε το κλειδί του σπιτιού για να το επισκεφτώ με την ησυχία μου και να δω αν μου αρέσει. Περιττό να πω ότι στην πορεία δεθήκαμε πολύ, και σήμερα την επισκέπτομαι τακτικά για ιστορίες, σοκολατάκια υγείας και αγκαλιές. Όσο για το σπιτάκι; Ήταν τέλειο.

Ο χρόνος είχε σταματήσει στο εσωτερικό του, και τα παλιά, βαριά έπιπλά του κάλυπταν αρκετούς από τους τοίχους. Κι όμως. Από τη στιγμή που μπήκα, το είδα καθαρά, ήξερα πώς ήθελα να το φτιάξω. Θα το άδειαζα, θα απογύμνωνα κάποιους τοίχους για να φανεί η πέτρα του, θα έκανα την κουζίνα υπνοδωμάτιο, θα έχτιζα την κουζίνα και ένα κρεβάτι, θα το άσπριζα. Ήταν ξεκάθαρο μέσα μου το πώς θα γινόταν αφού είχαμε τελειώσει την ανακαίνισή του.

Κάθε βράδυ που ξάπλωνα για να κοιμηθώ, προσπαθώντας να διαχειριστώ τον πόνο για τον μπαμπά μου που πλέον είχε φύγει, έφτιαχνα νοητές λίστες με όσα χρειαζόμουν ώστε να δώσω σάρκα και οστά στο σπιτάκι. Έκλεινα τα μάτια μου και ταξίδευα από δωμάτιο σε δωμάτιο, αλλάζοντας λεπτομέρειες, προσθέτοντας και αφαιρώντας αντικείμενα, μετρώντας διαστάσεις. Μέσα στο πένθος μου είχα ανάγκη να χτίσω κάτι, να δω κάτι να γεννιέται, να δημιουργήσω, και το σπίτι ήταν το τέλειο «παιδί».

Ολημερίς το χτίζαμε

Φυσικά δεν έχω γνώσεις αρχιτεκτονικής, γι’ αυτό ξεκίνησα ζητώντας τη συμβουλή ενός φίλου μου, πολιτικού μηχανικού, ο οποίος επισκέφτηκε τον χώρο, τσέκαρε τη στατικότητα και άκουσε προσεκτικά όλα αυτά που ήθελα να κάνω, προκειμένου να σιγουρευτεί ότι δεν θα έπεφτε το ταβάνι στο κεφάλι μας. Ύστερα πλησίασα τον Μιχάλη, έναν τρελό καλλιτέχνη που κάνει θαύματα ξυλογλυπτικής, και τον ρώτησα αν θα ήθελε να παίξουμε μαζί, φτιάχνοντας σιγά-σιγά το σπιτάκι. Θα μας έπαιρνε μήνες, αλλά θα το διασκεδάζαμε.

Πέρα από τον υδραυλικό και τον ηλεκτρολόγο, ο Μιχάλης, με τρομερές γνώσεις οικοδομής, ήταν ο μόνος άνθρωπος που ασχολήθηκε με το σπίτι. Από τα γκρεμίσματα και τις αποκαλύψεις της πέτρας, μέχρι την αφαίρεση του ξύλινου ταβανιού (που έκρυβε έναν θησαυρό φτιαγμένο από καστανιές και καλάμια), το αγάπησε σαν δικό του και έγινε ο τέλειος συνοδοιπόρος μου.

Η καλή του ενέργεια και το χαμόγελό του ήταν καθημερινοί επισκέπτες στο σπίτι, ενώ καθώς δούλευε, μου έστελνε που και που στο viber μικρά «δωράκια», πράγματα που ανακάλυπτε, όπως ένα γωνιακό υπερυψωμένο τζάκι που είχε κρυφτεί πίσω από σοβάδες, μία τρύπα στον τοίχο όπου βρισκόταν μία μικρή εικονίτσα καθολικού αγίου, τα παραδοσιακά στις Κυκλάδες ξύλινα πρέκια πάνω από τις πόρτες και το παράθυρο.

Το σπίτι ξεδίπλωνε χάρες που δεν γνώριζα ότι είχε, γεμίζοντάς με χαρά και περιέργεια. Συχνά συντόνιζα τις δουλειές μου ώστε να βρίσκομαι εκεί μαζί με τον Μιχάλη, να αναλύουμε την εξέλιξη των εργασιών και να οραματιζόμαστε το τελικό αποτέλεσμα. Εγώ ήμουν το «αφεντικό» και εκείνος ο «πρωτομάστορας». Έτσι περάσαμε έναν ολόκληρο χειμώνα φτιάχνοντας το σπιτάκι, δίνοντάς του νέα πνοή.

No budget stories

Το μπάτζετ μου ήταν χαμηλό, κάτι που όχι μόνο δεν με άγχωσε, αλλά έσπρωξε ακόμη παραπέρα τη δημιουργικότητά μου. Ξέροντας τι ακριβώς χρειάζομαι για να συμπληρώσω το παζλ της εικόνας του σπιτιού που είχα ήδη στο μυαλό μου, όποτε έβρισκα κάτι σε προσφορά το αγόραζα και το άφηνα στην άκρη.

Για να αλλάξω κούφωμα στο παράθυρο, μπήκα σε χωματερές και σε αποθήκες ανθρώπων που πουλούσαν τα παλιά δικά τους. Τα πλακάκια που έβαλα στην είσοδο του ενός υπνοδωματίου τα βρήκα μέσα από αγγελία στο facebook, στο χωράφι ενός ευγενέστατου ανθρώπου που μου τα χάρισε, προσέχοντας να μην ξυπνήσω τα φίδια που κρύβονταν από κάτω, ενώ το πάτωμα του ντουζ καλύφθηκε με πλακάκια από την ανακαίνιση παραδιπλανού σπιτιού. Όλα τα πλακάκια όμως που ήρθαν στο σπίτι ήταν original, χειροποίητα, Συριανά.

Τα ράφια που μπήκαν σε διάφορες εσοχές προήλθαν από παλιά ξύλα που μου χάρισε ο φίλος μου ο Γιώργος, ενώ κάποια από τα έπιπλα του σπιτιού, μαζί με τις πόρτες, παρέμειναν μέσα αφού τα πήγα για αμμοβολή για να τα ξεγυμνώσω από στρώσεις λαδομπογιάς (ομολογώ πως είμαι τυχερή που ζω σε έναν τόπο με καλούς τεχνίτες).

Σπάζοντας το κεφάλι μου για να βρω τι θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω για νιπτήρα στο μπάνιο, τρύπωσα στο υπόγειο του σπιτιού όπου η γιαγιά είχε αφήσει κάμποσα παλιά πράγματα, και βρήκα μία τσίγκινη λεκάνη με χερούλια. Μετά από προσεκτική επικάλυψη με ειδικό λούστρο και άνοιγμα τρύπας στον πάτο της, έγινε σούπερ design item.

Αντί να αγοράσω βρύσες και μπαταρίες μπάνιου, ζήτησα από έναν υδραυλικό να τις κατασκευάσει από χαλκοσωλήνα. Εξάλλου, όλες οι σωληνώσεις έγιναν εξωτερικά, όπως και η καλωδίωση.

Ο αρχικές αντιρρήσεις των μαστόρων μετατράπηκαν σε ενθουσιασμό, αφού και οι ίδιοι ευχαριστήθηκαν το «διαφορετικό» που τους ζητούσα να κάνουμε. Κάθε μέρα ήμουν εκεί. Ακόμη έχω μία μεζούρα, ένα μέτρο, ένα πινέλο κι ένα κατσαβίδι στην τσάντα μου. Στα χρωματοπωλεία έγινα θαμώνας. Τα ρούχα μου ήταν συνήθως μέσα στη σκόνη, και τα χέρια μου ήταν φαγωμένα (πολύ νωρίς δήλωσα στον εαυτό μου πως μέχρι να τελειώσει το σπίτι, θα ήταν δώρο-άδωρο να μου προσφέρω ένα μανικιούρ, που κατά καιρούς απολαμβάνω).

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ανακαίνισης σημείωνα τα πάντα, μέχρι και τα είκοσι ευρώ που μου πήρε ένας μεταφορέας για να ανεβάσει κάποια αντικείμενα στο σπίτι. Κάθε τόσο κάναμε με τον Χάρη ένα τσεκ για να δούμε ότι είμαστε στο σωστό δρόμο, και κάθε φορά του έβγαζα από το καπέλο άλλον έναν λαγό που θα μας γλίτωνε χρήματα με δημιουργικό τρόπο. Έφτασα στο σημείο να ευχαριστιέμαι τη διαδικασία τόσο πολύ, που ήταν το κεντρικό μου θέμα συζήτησης για μήνες.

Όταν πια ετοιμάστηκε το σπίτι, καλέσαμε λίγους καλούς φίλους ένα απόγευμα Κυριακής για να το «ζεστάνουμε», κι ένιωθα σαν να τους συστήνω το νέο μου μωρό. Χρωστάω όμως ακόμα στον Μιχάλη τα τσιπουράκια που είχαμε φανταστεί να πίνουμε στο τελειωμένο σπιτάκι, χαζεύοντας κάθε λεπτομέρειά του και αναπολώντας τα διλήμματα και τις εμπνεύσεις που μας έφεραν εκεί.

Τι χρειάζεται μία DIY ανακαίνιση

• Αρχικά, σιγουρέψου ότι είναι κάτι που σου αρέσει να κάνεις.
• Ετοιμάσου να λερώσεις (πολύ) τα χέρια σου.
• Φτιάξε ένα ρεαλιστικό χρονικό πλάνο.
• Βγάλε από την αρχή το μπάτζετ σου και πρόσθεσε ένα 10% πάνω.
• Φρόντισε να συνεργαστείς με ανθρώπους που ταιριάζεις.
• Κανείς δεν θα σηκώσει μανίκια για σένα, πάρε το απόφαση από την αρχή και βούτα στη διαδικασία.
• Κυρίως, ευχαριστήσου το. Μερικές φορές τα ντουβάρια έχουν ψυχή, τη δική μας.