Τι να συμβαίνει άραγε στο μυαλό αυτού του ανθρώπου που φωνάζουμε «μπαμπά» ή «πατέρα»;

«Βλέπω την πατρότητα σαν μια διαρκή προσπάθεια. Είναι λιγότερο προβεβλημένη από τη μητρότητα, το λέω σαν διαπίστωση, όχι σαν παράπονο, γιατί το στερεότυπο θέλει τον πατέρα να είναι χαμένος 60 με 70 ώρες την εβδομάδα από το σπίτι, αποστασιοποιημένος από την καθημερινότητα του παιδιού του», Νίκος Μουμούρης

«Αυτό που εγώ προσπάθησα ήταν να μην πάρω ποτέ τον ρόλο του βιολογικού πατέρα, που είχε πάντα τον πρώτο λόγο σε ό,τι αφορούσε το παιδί. Έδινα χώρο στο παιδί, ώστε να είναι ξεκάθαρο στο μυαλό του ότι έχει τον βιολογικό του πατέρα και έχει και τον άντρα της μαμάς του. Φρόντιζα να μην νιώθει απειλή. Προσπαθούσα να υπάρχει ισορροπία και να νιώθει ότι μπορεί να με θεωρεί δικό του άνθρωπο. Τώρα, μετά από είκοσι χρόνια, είμαστε πλέον μπαμπάς και γιος», Χάρης Καρανίκας

«Η κόρη μου που είναι στην προεφηβεία προσπαθεί να κερδίσει την ανεξαρτησία της και αυτό βγαίνει σε κάθε πλευρά της ζωής της. Από τη μία χαίρομαι που προσπαθεί να βρει τον εαυτό της και να σταθεί στα πόδια της, από την άλλη με τρομάζουν τα πάντα – τα κοινωνικά δίκτυα, οι άγνωστοι που θα γνωρίσει. Το χάσμα γενεών υπάρχει, όσο κι αν θεωρείς ότι είσαι μέσα στα πράγματα», Θανάσης Τ.

«Η διάγνωση ότι το ένα μας παιδί ανήκει στο φάσμα του αυτισμού αφαιρούσε μεγάλο μέρος του αυθορμητισμού στην καθημερινότητά μας, ο οποίος έδινε τη θέση του σε πιο τυποποιημένους κανόνες. Το να είμαι γονιός έπρεπε τελικά να γίνει «επιστήμη». Η ιδιαίτερη αυτή συνθήκη προσθέτει μεγάλη κόπωση στις πλάτες μας και επιπλέον άγχη. Η πιο μεγάλη πρόκληση είναι να μένεις δυνατός και ήρεμος. Η ενότητα του ζευγαριού, την οποία ευτυχώς διατηρούμε, βοηθάει πολύ, γιατί επιτρέπει και στους δύο μας να παίρνουμε τον χρόνο μας και την απόστασή μας όποτε το χρειαζόμαστε, για να γεμίζουμε τις μπαταρίες μας», Α.Κ.

«Δεν είσαι ο ίδιος πατέρας στο μαιευτήριο, ο ίδιος όταν το μωρό είναι δύο μηνών, έξι μηνών ή ενός έτους. Είναι σαν να κάνεις συνεχώς άλματα. Άλλοτε μικρότερα και άλλοτε μεγαλύτερα. Το σίγουρο είναι ότι αυτός ο ρόλος δεν μαθαίνεται. Θα κάνεις πολλά λάθη. Αποφάσισα, όμως, πως θα το διασκεδάσω, θα το ζήσω όσο καλύτερα μπορώ με όλες τις δυσκολίες και τις αγωνίες», Χρήστος Κρεκούκης