6 ΜΑΓΙΚΕΣ ΦΡΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΝΑ ΣΕ ΑΚΟΥΕΙ

Τις περισσότερες φορές, ο λόγος που δεν μας ακούει το παιδί είναι ότι δεν έχουμε μάθει πρώτα να ακούμε εμείς τη βαθύτερη ανάγκη του και να απαντάμε σε αυτήν πειστικά.

Χθες το βράδυ, χρειάστηκε να πω περίπου 15 φορές στη 10χρονη κόρη μου ότι έχει έρθει πλέον η ώρα να μαζέψει τα παιχνίδια της και να πάει για ύπνο. Για την ακρίβεια, όχι μόνο χθες: Κάθε βράδυ! Χθες όμως, αφού τα μάζεψε, αντί να πάει για ύπνο αποφάσισε να πάει στο μπάνιο και να κόψει τα νύχια της. Τότε βγήκε από μέσα μου η οργή του Darth Vader, η έκρηξη του Σάουρον και το ξέσπασμα της Κρουέλα ντε Βιλ –3 σε 1– και λογικά ακούστηκα σε μια μεγάλη ακτίνα των νοτίων προαστίων να ουρλιάζω: ΠΗΓΑΙΝΕ ΓΙΑ ΥΠΝΟ ΤΩΡΑ!

Είμαι σίγουρη ότι πολλά άλλα παιδάκια στη γειτονιά αποκοιμήθηκαν χωρίς δεύτερη συζήτηση ακούγοντάς με την ώρα εκείνη, όμως ειλικρινά θα προτιμούσα να μην το είχα χειριστεί έτσι. Οι φωνές μπορεί να εξαναγκάζουν το παιδί να υποκύπτει στιγμιαία, περισσότερο τρομάζοντάς το, πάντως σίγουρα δεν το πείθουν και σε καμία περίπτωση δεν βοηθούν να χτίσουμε μαζί του μια βαθιά, μακροχρόνια σχέση συνεργασίας.

6 φράσεις που συμβάλλουν στην καλύτερη επικοινωνία του γονιού με το παιδί

Η Reem Raouda, Πιστοποιημένη Σύμβουλος Συνειδητής Γονεϊκότητας, επισημαίνει σε άρθρο ότι τα παιδιά ακούν περισσότερο τους γονείς όταν νιώθουν συνδεδεμένα μαζί τους, όταν νιώθουν συναισθηματικά ασφαλή. Όταν ξέρουν ότι τα σεβόμαστε και ότι έχουν την ελευθερία να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αν κάποιες φορές το παιδί μας δεν μας ακούει, έχουμε «χάσει το παιχνίδι» μαζί του, έχει νόημα να θυμηθούμε ορισμένες φράσεις που προτείνει η ίδια και μπορούν να συμβάλουν στο να συνεργαζόμαστε καλύτερα μαζί του, ακόμα κι όταν βρίσκεται σε άρνηση.

iStock

1. «Σε πιστεύω»

Αρκετή ώρα πριν αρχίσω να φωνάζω στην κόρη μου χθες βράδυ, έκανε ό,τι μπορούσε για να καθίσει κι άλλο μαζί μου στον καναπέ. Η αναβλητικότητά της κάθε βράδυ οφείλεται στο γεγονός ότι απλά προτιμά να κάτσει και να δει μαζί μου τηλεόραση, παρά να κοιμηθεί. Αυτή είναι η αλήθεια της, όμως εγώ την παραβλέπω προκειμένου να την πείσω ότι αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι να χορτάσει ύπνο και να ξυπνήσει πραγματικά ξεκούραστη το πρωί.

Η Raouda λέει πως όταν το παιδί νιώθει ότι το αμφισβητούμε, αυτόματα υψώνει άμυνες και αντί για σύνδεση μπαίνει σε διάθεση αυτοπροστασίας. «Λέγοντας στο παιδί ότι το πιστεύεις, αυτόματα μειώνεις τυχόν ενοχές που μπορεί να νιώθει και του δημιουργείς ασφάλεια. Αν νιώσει ασφάλεια, τότε θα μπορέσει πιο εύκολα να σε ακούσει».

Όταν, λοιπόν, το παιδί λέει «Δεν θέλω να πάω για ύπνο, θέλω να κάτσω μαζί σου», χωρίς να μπεις σε διαδικασία διαφωνίας είναι προτιμότερο να απαντάς: «Σε πιστεύω, αλλά επειδή αύριο έχεις σχολείο, χρειάζεται να κοιμηθείς νωρίς».

2. «Έλα να βρούμε μαζί μια λύση»

Όταν απλά δίνουμε εντολές, του τύπου «πήγαινε για ύπνο!», η κατάσταση εξελίσσεται σε αντιπαράθεση – «όχι, δεν πάω!». Όταν όμως έχουμε την πρόθεση να κάτσουμε με το παιδί και να βρούμε από κοινού μια λύση, είναι πιο πιθανό να την τηρήσει.

Ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, ότι ζητάμε από το παιδί να τακτοποιήσει το δωμάτιό του και εκείνο αρνείται. Είναι προτιμότερο να του πούμε: «Βλέπω ότι δεν έχεις όρεξη να το κάνεις τώρα. Θες να βρούμε μαζί κάποια στιγμή που θα έχεις χρόνο και να δούμε τι πρέπει να γίνει πρώτα;»

Με τον τρόπο αυτό, δεν υποχωρούμε στο αίτημά μας, αλλά δεν μπαίνουμε και σε διαδικασία αντιπαράθεσης.

3. «Καταλαβαίνω πώς νιώθεις»

Κάποιες από τις πιο δύσκολες στιγμές στην επικοινωνία με το παιδί είναι όταν βρίσκεται σε μεγάλη ένταση, επειδή είναι στεναχωρημένο ή θυμωμένο. Τις στιγμές εκείνες, η λογική δεν βρίσκει χώρο και υπερνικά μόνο το ένστικτο επιβίωσης – σε όλους μας δεν συμβαίνει αυτό όταν έχουμε στρες;

Εκείνη τη στιγμή, λέει η Raouda, το παιδί χρειάζεται επικύρωση των συναισθημάτων του και βοήθεια να τα ρυθμίσει. Χρειάζεται πάνω απ’ όλα να ξέρει ότι δεν είναι μόνο.

Έστω ότι ένα παιδί βλέπει να καταστρέφεται μια κατασκευή που έφτιαξε με κόπο, οπότε εξοργίζεται ή αρχίζει να κλαίει. Αντί να του πούμε κάτι του στιλ «Έλα, πώς κάνεις έτσι; Μην υπερβάλλεις!» είναι προτιμότερο να πούμε κάτι όπως «Καταλαβαίνω γιατί νιώθεις έτσι – είμαι εδώ για εσένα, όποτε με χρειαστείς» και να κάνουμε υπομονή μέχρι η καταιγίδα να περάσει και να νιώσει έτοιμο να βρούμε μαζί μια λύση.

4. «Σε ακούω, πες μου τι συμβαίνει»

Από τα πιο σωστά που λέει η Raouda είναι ότι για να σε ακούσει το παιδί πρέπει πρώτα να έχει νιώσει πως το ακούς κι εσύ. Αυτό είναι κάτι, βέβαια, που θα πρέπει να ισχύει πάντα, όμως ειδικά τη στιγμή της έντασης έχει νόημα να νιώσει ότι εισακούεται. Γιατί όταν ένα παιδί νιώθει ότι το καταλαβαίνουμε, θα σταματήσει να προσπαθεί συνεχώς να αντισταθεί.

Για παράδειγμα, όταν έρχεται θυμωμένο να μας πει ότι «Αυτό ήταν! Δεν ξαναπαίζω με τον Μάριο», έχει νόημα να κατέβουμε στο ύψος του και να το πούμε: «Σε ακούω, τι συνέβη;» Έτσι θα καταλάβουμε ακριβώς τι κρύβεται πίσω από τον θυμό του και θα μπορέσουμε να το βοηθήσουμε να τον ανακουφίσει, ενισχύοντας ταυτόχρονα και τη σχέση μας μαζί του.

5. «Είμαι με το μέρος σου»

Πολλά ξεσπάσματα των παιδιών επιδεινώνονται επειδή νιώθουν ότι δεν τα καταλαβαίνουμε ή ότι, αντί για δίπλα τους, έχουν τον άνθρωπο που χρειάζονται περισσότερο από κάθε άλλον απέναντί τους. Η φράση «είμαι δίπλα σου» δεν γίνεται να μην ρίξει τις άμυνές τους και να ανοίξει μια πόρτα προς την επίλυση του προβλήματος.

iStock

Μπορεί κάποια στιγμή το παιδί σου να σου πει : «Δεν θα την κάνω αυτή την άσκηση, είναι εντελώς χαζομάρα!»

Αντί να απαντήσεις κάτι του στιλ «Εννοείται πως θα την κάνεις», δοκίμασε να του προτείνεις να τη δείτε μαζί και να σκεφτείτε μια λύση. Αν έχεις παρακολουθήσει λίγο τα βιβλία του Δημοτικού, θα έχεις διαπιστώσει ότι συχνά ορισμένες ασκήσεις είναι πραγματικά περίεργες, για να μην δώσω άλλο χαρακτηρισμό. Οπότε, δεν θα είναι άδικο αν πεις στο παιδί: «Συμφωνώ μαζί σου – είναι δυσνόητη αυτή η άσκηση. Σημείωσέ τη και ζήτα αύριο διευκρινίσεις από τη δασκάλα». Αυτόματα θα μειωθεί η ένταση και θα προχωρήσει πιο πρόθυμα στις επόμενες ασκήσεις.

6. «Θα είμαι στο πλευρό σου ό,τι κι αν γίνει»

Προς υπεράσπισή μου, μπορεί πού και πού να φωνάζω, αλλά αυτή είναι μια φράση που λέω συνέχεια και στις δύο κόρες μου. Ξέρουν πάρα πολύ καλά πλέον πως τα λάθη και οι «χαζομάρες» είναι μέσα στο πρόγραμμα. Και ξέρουν ότι οι επιπτώσεις αυτών συνήθως έρχονται από μόνες τους – και όχι από εμένα. Αντίθετα, αυτό που «έρχεται» από εμένα είναι η άνευ όρων αγάπη, ανεξάρτητα από τις επιδόσεις ή από τα λάθη και τα σωστά τους.

Τις προάλλες, για παράδειγμα, η μεγάλη μου κόρη εξέφρασε την αγωνία ότι δεν ξέρει αν έχει πάει καλά σε ένα δίπλωμα που κλήθηκε να δώσει φέτος και της εξηγούσα ότι τόσο η επιτυχία όσο και η αποτυχία είναι δική της – εγώ θα την αγαπώ, θα τη θαυμάζω και θα είμαι στο πλευρό της ό,τι κι αν συμβεί τελικά.

Συνεχίζει έτσι να έχει την ευθύνη των πράξεών της – χωρίς, όμως, να φοβάται πως αν αυτές δεν είναι οι επιθυμητές ή οι προσδοκώμενες, θα είναι μόνη της.

Βέβαια, όπως σημειώνει τελικά η Raouda, αν οι φωνές και οι απειλές αποτελούν μια μόνιμη κατάσταση στο σπίτι, τότε καμία «μαγική φράση» δεν θα μπορέσει να επαναφέρει την καλή μας επικοινωνία. «Για να μπορέσει να γίνει αυτό, το παιδί χρειάζεται να ξέρει ότι το σεβόμαστε, χρειάζεται να νιώθει ασφάλεια και χρειάζεται να βλέπει ότι πρώτοι εμείς τηρούμε τα όρια που θέτουμε. Τότε, είναι πολύ πιο πιθανό να μας ακούει όταν του μιλάμε».