ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΡΛΙΑΡΟΣ: «ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ, ΙΣΩΣ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥ ΔΥΝΑΜΗ»

Τι συμβαίνει μέσα στο εργαστήριο του Στέλιου Παρλιάρου; Γιατί ο Στέλιος συγκινείται κάθε φορά που μιλάει για τον πατέρα του; Τι χρωστάει στη μητέρα του; Πού πιστεύει; Ο αγαπημένος ζαχαροπλάστης μιλάει με απόλυτη ειλικρίνεια για τα πάντα, με φόντο ένα γιορτινό τραπέζι.

Σε ένα εργαστήριο ζαχαροπλαστικής ο χρόνος μοιάζει να κυλάει με απόλυτη ησυχία. Με μετρημένες κινήσεις αναμειγνύονται υλικά, σαν πειράματα χημείας, αναμνήσεων και χαράς. Κάθε ανθρώπινη στιγμή ξεκινάει και ολοκληρώνεται με ένα γλυκό. Κάθε ιστορία ξεκινάει με λίγη ζάχαρη, και όσο κυλάει ο χρόνος και οι γεύσεις αλλάζουν και μπερδεύονται, αυτό που μοιάζει να παραμένει σταθερό είναι η εικόνα μιας μητέρας να φτιάχνει τούρτες και κέικ σε μια κουζίνα. Ο πατέρας να φέρνει κουτιά γεμάτα με γλυκά για εορταστικά τραπέζια και συναθροίσεις ψυχών. Οι κυριακάτικες βόλτες στα ζαχαροπλαστεία. Οι μαρμελάδες, οι κουραμπιέδες, τα προφιτερόλ. Χριστουγεννιάτικα δέντρα, δώρα, μελομακάρονα, βασιλόπιτες. Η ζωή του Στέλιου Παρλιάρου!

Ταξίδια, επιτυχίες, καταστροφές και ζάχαρη. Δημιουργία, ιδέες, πειράματα με πρώτες ύλες υψηλής ποιότητας. Μία οικογένεια, παλιά βιβλία συνταγών, λεξικά και αναζητήσεις για να βρεθεί η συνταγή που θα κάνει τους ανθρώπους να χαρούν, να γιορτάσουν και να ικανοποιηθούν. Στο εργαστήριο του Στέλιου Παρλιάρου, η έμπνευση, οι συνταγές και η συγκίνηση που προκαλεί ένα γλυκό διηγούνται μία ιστορία χωρίς τέλος.

Δεν θα μπορούσαμε να μην έχουμε καλεσμένο στο εορταστικό τραπέζι του OW τον Στέλιο Παρλιάρο και να δοκιμάσουμε τα εξαιρετικά του γλυκά – ψητό cheesecake με κυδώνι, τούρτα σοκολάτας, σφαίρες γκοφρέτας, τάρτα με ξηρούς καρπούς, μελομακάρονα και κουραμπιέδες... Γύρω από ένα τραπέζι γεμάτο αρώματα και γιορτινές εικόνες, μοιραστήκαμε ιστορίες, εμπειρίες, αναμνήσεις, επιθυμίες.

Διάβασε τη συνέντευξη που έδωσε ο Στέλιος Παρλιάρος στο OW και stay tuned για το χριστουγεννιάτικο αφιέρωμα, όπου ο Στέλιος μαζί με άλλα 9 αγαπημένα μας πρόσωπα γιορτάζουν τα Χριστούγεννα με απίστευτα ανατρεπτικό τρόπο.

Τι γίνεται στο εργαστήριο (και στο μυαλό) του Στέλιου Παρλιάρου;

– Στέλιο, πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος;

Ο χρόνος έχει αποκτήσει πλέον άλλη ποιότητα. Όσο μεγαλώνουμε, η αντίληψη που έχουμε για «τις μέρες που περνούν», συνεχώς αλλάζει. Παρατηρούμε ότι όλα γύρω μας ανεβάζουν ταχύτητα. Βλέπουμε φίλους να αρρωσταίνουν ή, ακόμα χειρότερα, να φεύγουν από τη ζωή. Αυτό μας φέρνει αντιμέτωπους με το ότι ο χρόνος πλέον μάς αφορά. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τον εκμεταλλεύομαι με τον καλύτερο τρόπο. Να συνεχίζω να είμαι δημιουργικός, δραστήριος και παραγωγικός.

– Τα κατάφερες για το 2025;

Ναι. Ήταν μία εποικοδομητική χρονιά. Δεν άφησα τις ημέρες να περάσουν χωρίς να αναζητήσω κάτι καινούριο, χωρίς να αναζητήσω το επιπλέον. Χάρηκα πολύ που φέτος κατάφερα να κάνω κάτι που ήθελα πολύ καιρό τώρα: Ξεκίνησα το δικό μου podcast! Λέγεται Μίξερ και σε κάθε επεισόδιο έχουμε έναν διαφορετικό καλεσμένο ή καλεσμένη με τους οποίους μιλάμε για τα πάντα.

Κάνω μια δουλειά που έχει πολλές ωραίες στιγμές, αλλά έχει και προβλήματα, εντάσεις, ανησυχίες. Μου αρέσει να διασκεδάζω την κάθε στιγμή και να προχωρώ παρακάτω. Τα προβλήματα που υπάρχουν, είτε προσωπικά είτε επαγγελματικά, δεν επιτρέπω να με καθορίζουν.

– Πώς κυλάει μία ημέρα στο εργαστήριο του Στέλιου Παρλιάρου;

Κερδίζοντας κάτι. Ένα κέρδος που προέρχεται από τις μικρές λεπτομέρειες. Από μία συνταγή, από το άρωμα των υλικών ή από μία ιδέα, οποιαδήποτε ιδέα. Το μυαλό μου τρέχει διαρκώς. Διαβάζω πολλά βιβλία ζαχαροπλαστικής, παλιά αλλά και σύγχρονα. Με αυτό τον τρόπο γράφω καινούριες συνταγές, μπερδεύω υλικά και τα φέρνω όλα στα δικά μου μέτρα. Είναι ωραίο να γεμίζει ο χώρος με το άρωμα ενός καινούριου γλυκού. Αυτή η εποχή ανήκει στα Χριστούγεννα. Στα πολλά μπαχαρικά και τις μαρμελάδες.

ΣΕ ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ; ΣΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΩ, ΠΟΥ ΒΛΕΠΩ, ΠΟΥ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ. ΣΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΟΡΘΙΟ. ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΑ, ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΟ.

– Και η γεύση που χαρακτηρίζει όλη αυτή τη διαδικασία, ποια είναι;

Δοκιμάζοντας ένα κυδώνι, μία σοκολάτα, μυρίζοντας το άρωμα ενός μπαχαρικού έρχονται στο μυαλό σου ταξίδια, συναντήσεις, τα παιδικά σου χρόνια, οτιδήποτε. Αυτή είναι η γεύση.

– Πού σου αρέσει να ταξιδεύεις;

Παντού. Τα ταξίδια δίνουν άπειρα ερεθίσματα. Δεν είναι μόνο ένα γλυκό, ένα άρωμα ή ένα φαγητό. Είναι το τοπίο, ένα λουλούδι, οποιαδήποτε μικρή λεπτομέρεια που σε κάνει να σκεφτείς και να δημιουργήσεις κάτι ωραίο.

Θυμάμαι όταν επισκέφθηκα την Νέα Καληδονία. Βρέθηκα σε μια λίμνη, όπου γύρω γύρω είχε τεράστια δέντρα που δεν τα είχα ξαναδεί, ήταν σαν έλατα. Έβγαλα, λοιπόν, μία φωτογραφία και επιστρέφοντας στην Αθήνα, την έδωσα σε έναν γραφίστα για να δημιουργήσει μία εικόνα που την τυπώσαμε σε ένα κουτί για τα Χριστούγεννα.

–Υπάρχουν στιγμές που τα πολλά γλυκά μπορεί να γίνουν μπελάς;

Για λίγο. Ίσως σκεφτώ ότι πνίγομαι, για μια στιγμή όμως. Διότι με το που θα πέσω για ύπνο, το μυαλό μου καθαρίζει και αρχίζω να σκέφτομαι αυτό που θέλω να φτιάξω την επόμενη ημέρα. Οι γιορτές μπορεί να γίνουν κουραστικές. Αυτές τις ημέρες δεν τις ήθελα από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω. Κάνω αυτή τη δουλειά 45 χρόνια. Οι γιορτές έχουν πολλή δουλειά. Έχουν κουραμπιέδες, μελομακάρονα, βασιλόπιτες...

– Γιατί επέλεξες να φτιάχνεις κουραμπιέδες και όχι μουσακά;

Η ζαχαροπλαστική είναι χημεία. Η μίξη των υλικών είναι μαγική. Τα γλυκά έχουν στον πυρήνα τους μία ανεξέλεγκτη δημιουργία. Με γοητεύει η πρώτη ύλη. Τα υλικά που έχεις στη διάθεσή σου για να δουλέψεις, είναι απίστευτα. Έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα από τότε που ξεκίνησα σε αυτό το επάγγελμα, σε αυτή την τέχνη. Μοιάζει να μην έχει τελειωμό.

Επίσης, τα γλυκά είναι μία πράξη φροντίδας και αγάπης. Κάθε χαρά αρχίζει και τελειώνει με ένα γλυκό. Με ένα κουτί γλυκά θα χτυπήσουμε την πόρτα φίλων, ζάχαρη και σοκολάτα θα προσφέρουμε πριν χωριστούμε. Ακόμα και σε μία κηδεία, κόλλυβα τρώμε που είναι γλυκά.

– Πώς είναι η ζωή στο εργαστήριο του ζαχαροπλάστη;

Έχει άλλες θερμοκρασίες, ένα ψυχρό περιβάλλον με μία ησυχία σαν εκκλησία. Σε μία κουζίνα επικρατεί πανικός και αυτό είναι κάτι που εγώ δεν το μπορώ. Έχει ζέστη και δυνατές φωνές. Η τέχνη της ζαχαροπλαστικής είναι κάτι διαφορετικό. Χρειάζεται χρόνο και ηρεμία. Θέλει ακρίβεια και πειθαρχία.

ΤΑ ΓΛΥΚΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ. ΚΑΘΕ ΧΑΡΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΜΕ ΕΝΑ ΓΛΥΚΟ. ΜΕ ΕΝΑ ΚΟΥΤΙ ΓΛΥΚΑ ΘΑ ΧΤΥΠΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΦΙΛΩΝ, ΖΑΧΑΡΗ ΚΑΙ ΣΟΚΟΛΑΤΑ ΘΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ ΠΡΙΝ ΧΩΡΙΣΤΟΥΜΕ.

– Από μικροί μαθαίνουμε τη ζάχαρη;

Τα γλυκά είναι η γεύση της παιδικής μας ηλικίας. Μεγαλώνουμε ανακαλύπτοντας και αντικαθιστώντας γεύσεις. Από το γάλα πηγαίνουμε στη σοκολάτα, στα γλυκά του κουταλιού, στα κέικ και τις μαρμελάδες.

– Η δική σου παιδική ηλικία ποιο γλυκό έχει να θυμάται;

Μικρός θυμάμαι ότι λάτρευα το μωσαϊκό, το λεγόμενο σαλάμι, που έφτιαχνε η θεία μου. Του έβαζε και ένα κορδόνι και το κρεμούσε έξω από το παράθυρο για να κρυώσει. Αλλά και ο πατέρας μου, που ήταν γλυκατζής, κάθε βράδυ έφερνε στο σπίτι πολλά γλυκά ενώ, πολύ συχνά, με έπαιρνε και πηγαίναμε βόλτες στα ζαχαροπλαστεία της Κωνσταντινούπολης.

Άλλη μία εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η μητέρα μου που έμπαινε στην κουζίνα, έφτιαχνε γλυκά και εγώ καθόμουν και παρατηρούσα τον τρόπο που τα ετοίμαζε. Θυμάμαι να της ζητάω να μου φτιάξει μία τούρτα με φουντούκια ή το λατρεμένο μου γαλακτομπούρεκο. Αυτές είναι οι εικόνες και οι μνήμες που έχω από την ηλικία των 8 ετών.

– Διαφέρει η τεχνική του τότε με το σήμερα;

Τότε υπήρχαν οι κούπες για το μέτρημα και ζύγισμα. Έτσι τα έφτιαχναν οι νοικοκυρές. Εγώ έχω τα πάντα κωδικοποιημένα. Ο τρόπος τους μού είναι άγνωστος. Αν και μου αρέσουν πολύ οι παλιές συνταγές, τα παλιά βιβλία. Είναι μία μεγάλη ιστορία που δεν χορταίνω να την ανακαλύπτω ξανά και ξανά. Και με αυτή την ιστορία να αναζητώ, να πειράζω τις τεχνικές και να να καλυτερεύω τα γλυκά όσο μπορώ, με τον τρόπο που μπορώ.

– Έχεις κλάψει για ένα γλυκό;

Έχω πληγωθεί και έχω εκνευριστεί με τον εαυτό μου επειδή αυτό που έφτιαξα δεν ήταν αυτό που φανταζόμουν. Θυμώνω όταν δεν πετυχαίνει ένα γλυκό. Αυτό που κάνω είναι να διορθώνω τα λάθη και να προσπαθώ ξανά και ξανά.

– Είπες ότι αγαπάς τα παλιά βιβλία. Τι ανακαλύπτεις στις σελίδες τους;

Διαβάζοντας, καταλαβαίνω πάρα πολλά πράγματα. Πώς ήταν και πώς είναι τώρα η ζαχαροπλαστική. Θυμάμαι να παίρνω λεξικά και να κάθομαι να μαθαίνω λέξεις για να μεταφράσω συνταγές. Είχα βιβλία με συνταγές στα Γαλλικά, τα Γερμανικά ή ό,τι μπορείς να φανταστείς. Μετέφραζα, δοκίμαζα και προσπαθούσα να φτιάξω κάτι, μάθαινα μόνος μου.

Στέλιος Παρλιάρος: «Ο πατέρας μου μου έμαθε να σκέφτομαι και να αμφισβητώ»

– Τι άλλο θυμάσαι από εκείνη την εποχή της αναζήτησης και της γνώσης;

Τον πατέρα μου. Που με αγαπούσε και στήριζε τα όνειρά μου. Ήταν αυτός που με παρακινούσε και με ενέπνεε. Μου έμαθε να σκέφτομαι και να αμφισβητώ. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας πολίτης του κόσμου, όχι Ανατολίτης. Και σεβόταν το όραμα και τις ιδέες μου. Μου είπε να κάνω τη δική μου δουλειά σε νεαρή ηλικία και την έκανα. Δημιούργησα κάτι από την αρχή, το δικό μου μαγαζί. Όμως, άργησε να το δει. Ήρθε στην Αθήνα από την Κωνσταντινούπολη και έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του. Δεν του άρεσε καθόλου εδώ. Μελαγχόλησε και πέθανε. Μέσα σε τρία χρόνια αρρώστησε και έφυγε από τη ζωή.

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΝΑ ΚΑΝΩ Ο,ΤΙ ΘΕΛΩ. ΗΤΑΝ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ, ΑΝΟΙΧΤΟΜΥΑΛΟΣ. ΚΑΝΑΜΕ ΔΙΑΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ, ΤΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ, ΓΙΑ ΚΑΘΕΤΙ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΣΗΜΑΣΙΑ.

– Τον σκέφτεσαι;

Σκέφτομαι ότι ήταν αυτός που μου έδωσε την ελευθερία να κάνω ό,τι θέλω. Ήταν ειλικρινής, ανοιχτόμυαλος, και μου μιλούσε για όλα ανοιχτά. Κάναμε διάλογο για την πίστη, τη σεξουαλικότητα, για καθετί που είχε σημασία. Επίσης βλέπαμε, κάθε Κυριακή, πολλές ταινίες στον κινηματογράφο.

Θα ήθελα να είμαι περισσότερο κοντά του. Από παιδί μοιραζόμουν ανάμεσα στο εδώ και το εκεί, στην Αθήνα και την Κωνσταντινούπολη. Τον έβλεπα, λοιπόν, μόνο τα καλοκαίρια και τα Χριστούγεννα. Από 10 ετών που ήμουν εδώ για το σχολείο, μέχρι τα 18 πηγαινοερχόμουν. Μετά, σε ηλικία 23 ετών, άνοιξα το μαγαζί μου. Δε μπορούσε να έρθει, γι' αυτό και άργησε να το δει. Κάθε φορά που μιλάω γι' αυτόν συγκινούμαι πολύ.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΕΧΩ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΕΙ ΤΟ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΩ ΤΟ ΧΑΟΣ ΣΕ ΤΑΞΗ ΜΕΣΑ ΣΕ ΛΙΓΑ ΛΕΠΤΑ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΤΗΝ ΑΚΑΤΑΣΤΑΣΙΑ, ΟΠΩΣ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΣ.

– Παρατηρείς κάτι στη συμπεριφορά σου που έχεις κληρονομήσει από τον πατέρα σου;

Τον τρόπο που μπορώ να μεταμορφώσω το χάος σε τάξη σε λίγα λεπτά. Δε μπορώ την ακαταστασία. Εκεί που κάθομαι, μπορεί να πεταχτώ όρθιος και να αρχίσω να τακτοποιώ. Να παίρνω πράγματα και να τα βάζω σε συρτάρια και ντουλάπια. Εξαφανίζω όλα όσα με ενοχλούν. Αυτό έκανε και ο πατέρας μου. Ήθελε όλα να είναι τέλεια γύρω του. Το ίδιο και εγώ. Το πρωί όταν ξυπνήσω δεν θέλω να έχω ρούχα πεταμένα στο δωμάτιο, απεχθάνομαι τα άπλυτα πιάτα στην κουζίνα και την ακαταστασία. Θέλω να είναι όλα τακτοποιημένα.

– Η μητέρα σου;

Η μητέρα μου ήταν ένας άγιος άνθρωπος. Μία υπέροχη γυναίκα που την λάτρευα. Απλώς δεν έκανε φασαρίες. Είχε τον έλεγχο με τον δικό της τρόπο. Ήταν ήρεμη, δεν επενέβαινε στη ζωή μου, με προστάτευε και με αγαπούσε. Ήταν μια πολύ καλή μαγείρισσα που μας φρόντιζε με αγάπη.

Επίσης, στις διακοπές, όταν τρέχαμε από εδώ και από εκεί, δεν βγήκε ποτέ να φωνάξει σε μένα και στην αδερφή μου, όπως οι άλλες μαμάδες «Πού είστε και τι κάνετε». Το μόνο ελεύθερο παιδί στις παρέες, που μπορούσε να μιλάει με τους γονείς του, ήμουν εγώ. Δηλαδή η μητέρα μου δεν μου έκανε έλεγχο με ποιον μιλάω, πού πάω και τι κάνω. Δεν έψαχνε τα πράγματα μου, δεν σκάλιζε τα συρτάρια μου.

Αυτό που με συγκινεί στη σκέψη της μητέρας μου είναι η καλοσύνη και η τρυφερότητά της. Είναι οι συμβουλές της για όλα όσα έκανα. Θυμάμαι όταν ξεκίνησα να εμφανίζομαι στην τηλεόραση, με συμβούλευε πού έπρεπε να πάω και πού όχι, ποια ήταν καλή εκπομπή και ποια δεν μου ταίριαζε. Επίσης, θαύμαζα το ήθος και το μυαλό της, τον τρόπο που σκεφτόταν.

ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ. ΙΣΩΣ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥ ΔΥΝΑΜΗ – Η ΕΞΟΙΚΕΙΩΣΗ ΜΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ.

– Εξακολουθείς να κοιτάζεις και να μιλάς στα αστέρια, όπως έκανες όταν ήσουν μικρός;

Το να παρατηρώ και να μιλώ στα αστέρια είναι κάτι που έμαθα από τον πατέρα μου. Θα ήθελα πολύ να τα επισκεφθώ. Να δω τι υπάρχει εκεί. Σκέφτομαι ότι δε μπορεί να είμαστε μόνοι σε αυτό το σύμπαν. Έχω μεγάλη περιέργεια να δω τι συμβαίνει εκεί έξω.

– Σε τι πιστεύεις;

Πιστεύω σε αυτά που διαβάζω, που βλέπω, που αισθάνομαι. Σε κάτι που μπορεί να μου δώσει δύναμη και να με κρατήσει όρθιο. Πιστεύω στην ανθρωπιά, την αγάπη και τον σεβασμό. Πιστεύω ότι μπορεί στα δύσκολα να βρεθεί κάποιος να σε καθοδηγήσει και να σε κάνει να πάρεις σημαντικές αποφάσεις που θα σου αλλάξουν τη ζωή.

Εγώ το έζησα όταν καταστράφηκα οικονομικά και αντί να φύγω στο εξωτερικό, στην Ολλανδία όπου έχω συγγενείς, έδειξα εμπιστοσύνη στα λόγια ενός ανθρώπου. Έμεινα και το πολέμησα. Δίπλα μου βρέθηκαν και άλλοι άνθρωποι που με καθοδήγησαν και κατάφερα να νικήσω και να ξεκινήσω πάλι από την αρχή. Όταν ξεμπέρδεψα –γιατί μια οικονομική καταστροφή και ένας αγώνας 10 ετών είναι ένα μεγάλο σχολείο– κατάλαβα ότι δεν έχω μετανιώσει για τίποτα. Το μόνο που έκανα ήταν να ξεκινήσω και πάλι από την αρχή και σιγά σιγά να κάνω όλα όσα ήθελα.

– Νιώθεις δυνατός;

Νιώθω καλά και μου αρέσει που, πλέον, δεν φοβάμαι τίποτα. Δεν φοβάμαι τον θάνατο, για παράδειγμα. Ίσως αυτή να είναι η πιο μεγάλη μου δύναμη. Η εξοικείωση με το τέλος. Μέχρι τότε, αγαπώ και διασκεδάζω με την ηρεμία, με το ότι είμαι καλά με τον εαυτό μου και δε με πιάνουν ανασφάλειες.

Το μόνο που θέλω είναι να μπορώ να δουλεύει το μυαλό μου και να είμαι δημιουργικός. Να είμαι καλά και να μπορώ, κάθε φορά που κάποιος μου ζητάει να του φτιάξω ένα γλυκό, να μπαίνω για λίγο στον κόσμο του. Να τον γνωρίζω και να μπορώ να δημιουργώ κάτι ξεχωριστό. Κάτι που να τον ικανοποιεί.