ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΑΝΟΥΡΗΣ: «ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΛΕΕΙ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ»

Ο Γιώργος Νανούρης πιστεύει ότι ο άνθρωπος πάντα βρίσκει κάτι ανώτερο από αυτόν, όπως και αν το ονομάζει –Θεό, φύση, τύχη…–, για να αντέχει διάφορες καταστάσεις που πρέπει να αντιμετωπίσει.

O αγαπημένος μου σκηνοθέτης Γιώργος Νανούρης συνδέει το Πάσχα με τα παιδικά του χρόνια, όπως άλλωστε οι περισσότεροι από εμάς. Βέβαια, από τότε που πήγαινε στο Κατηχητικό μέχρι σήμερα, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στην κοσμοθεωρία του.

Φέτος, αμέσως μετά το Πάσχα, ο Γιώργος Νανούρης ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη με τρεις παραστάσεις που έχει σκηνοθετήσει: το «Ψηλά απ’ τη Γέφυρα», με τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη στον πρωταγωνιστικό ρόλο (21 Απριλίου – 7 Μαΐου 2023), τον «Αίαντα», με τον Μιχάλη Σαράντη και τα ζωγραφικά έργα του Απόστολου Χαντζαρά (3–4 Μαΐου), και την «Κατερίνα», με τη Λένα Παπαληγούρα (26–27 Απριλίου), στο Θέατρο Αριστοτέλειον.

Πάσχα και κατηχητικό

– Το Πάσχα είναι μία από τις αγαπημένες σου γιορτές;

Όλες αυτές οι γιορτές, που τις έχουμε συνδυάσει με τα παιδικά μας χρόνια, είτε πιστεύουμε είτε δεν πιστεύουμε, έχουν περάσει στην παράδοσή μας και μέσα στο κύτταρό μας. Οπότε, ανεξάρτητα από τον βαθμό πίστης του καθενός, θεωρώ ότι μάς είναι κάτι πολύ οικείο. Ναι, λοιπόν, μ’ αρέσει το Πάσχα ως γιορτή.

– Άρα ακολουθείς και όλη την ιεροτελεστία αυτών των ημερών;

Όχι τόσο όσο παλιότερα – όσο περνούν τα χρόνια, όλο και λιγότερο.

Φωτογραφία: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson/24 Media

– Υπάρχει κάποια μέρα της Μεγάλης Εβδομάδας που σε αγγίζει περισσότερο, για κάποιο λόγο;

Πιστεύω ότι είναι η Μεγάλη Παρασκευή. Αυτός ο πένθιμος ήχος της καμπάνας, που χτυπάει αργά, δημιουργεί αισθήματα κατάνυξης. Το Πάσχα, επειδή σηματοδοτεί και την Άνοιξη, καθώς το κρύο δίνει τη θέση του στον ήλιο και στο φως, ίσως πάει κάποιος και στην εξοχή, στο χωριό του, οι μυρωδιές από τα τσουρέκια που ψήνονται, τα κόκκινα αβγά, όλα αυτά δημιουργούν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Ίσως περισσότερο για τα παιδιά ή για όσους έχουν παιδιά, αλλά είναι όμορφα για όλους ούτως ή άλλως.

– Θυμάσαι κάποιο Πάσχα που έχει μείνει στη μνήμη σου πιο έντονα;

Ως μικρό παιδί, επειδή παρακολουθούσα το Κατηχητικό, θυμάμαι που πήγαινα στην εκκλησία, στον Τίμιο Σταυρό στην Κυψέλη, ετοιμάζαμε τον Επιτάφιο, κρατούσα το εξαπτέρυγο… Έτσι έχει μείνει το Πάσχα στο μυαλό μου, με αυτά που έκανα τότε, ως παιδί.

– Στο Κατηχητικό σε είχαν στείλει οι γονείς σου;

Όχι, πήγα μόνος μου. Ήταν μια περίοδος που ίσως έτσι αισθανόμουν να κάνω, ήταν ίσως επειδή πήγαιναν οι φίλοι μου, ίσως λόγω περιέργειας… Ήταν πάντως και λίγο σαν μια θεατρική παράσταση όλο αυτό, ειδικά οι ετοιμασίες μας για το Πάσχα, και μου άρεσε. Επίσης, στο Κατηχητικό διαβάζαμε βίους αγίων, μας μιλούσαν για τον Χριστό – αυτά θυμάμαι περίπου. Και πάλι σαν κομμάτι ενός κόσμου, σαν με σκηνοθεσία και σενάριο.

Φωτογραφία: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson/24 Media

Ο Γιώργος Νανούρης και η πίστη

– Ποια είναι η σχέση σου με την πίστη;

Έχει περάσει από πολλά στάδια. Έχει υπάρξει μια μεγάλη περίοδος που πίστευα πάρα πολύ, τώρα έχω περάσει στο άλλο άκρο και πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα βρω το ανάμεσα. Έχω κοντά μου ανθρώπους που πιστεύουν πάρα πολύ – εγώ δεν πιστεύω με τον ίδιο τρόπο αλλά αυτό το σέβομαι πολύ, γιατί θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να κάνει αυτό που του λέει η ψυχή του.

– Μήπως τελικά η πίστη είναι ένας τρόπος για να παίρνουμε από κάπου ελπίδα;

Είναι και αυτό και πολλά ακόμα. Είναι και ένας τρόπος να αντέξεις πράγματα, όπως είναι η ιδέα του θανάτου. Όταν χάνεις έναν άνθρωπο, θέλεις να πιστεύεις ότι πηγαίνει σε ένα μέρος όπου κάποτε θα τον ξανασυναντήσεις κι εσύ. Ή ότι είναι κάπου και από κει ψηλά σε κοιτάζει. Γενικά, η πίστη είναι ένας τρόπος που έχουν βρει οι άνθρωποι για να βοηθιούνται σε οτιδήποτε δύσκολο τους συμβαίνει ή για να εξηγούν πράγματα που δεν μπορούν να εξηγήσουν διαφορετικά. Πάντα ο άνθρωπος βρίσκει κάτι ανώτερο από αυτόν, όπως και αν το ονομάζει –Θεό, φύση, τύχη…–, για να αντέχει διάφορες καταστάσεις που πρέπει να αντιμετωπίσει.

– Έχεις μελετήσει άλλες θρησκείες;

Έχω διαβάσει λίγο. Πάνω κάτω, όλες οι θρησκείες διδάσκουν την αγάπη. Μπορεί να αλλάζουν τα σημεία, αλλά νομίζω ότι το βασικό όλων είναι η αγάπη για τον συνάνθρωπό μας. Οι ανατολικές θρησκείες είναι πιο φιλοσοφικές, αλλά ο κόσμος εκεί πιστεύει με έναν πιο δογματικό τρόπο ίσως.