ΑΝΑΦΗ: ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΑΓΟΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Ο μικρός άγονος παράδεισος που ανακάλυψα και λάτρεψα μόλις φέτος απέχει μια δωδεκαριά ώρες από τον Πειραιά με το πλοίο. Αν η ευτυχία είχε όνομα, για μένα θα λεγόταν Ανάφη!

Παρόλο που έχω μεγάλη αδυναμία στις Κυκλάδες, στην Ανάφη δεν είχα πάει ποτέ λόγω απόστασης. Δώδεκα ώρες πάνω στο πλοίο μού φαίνεται... γολγοθάς! Δεν είμαι πια φοιτήτρια για να απολαμβάνω ένα πολύωρο ταξίδι στα καταστρώματα κι έτσι τα τελευταία χρόνια αναζητάω πιο κοντινούς προορισμούς.

Αποφάσισα όμως να το τολμήσω όταν, παραξενεμένη ομολογώ, βρήκα οικονομικό δωμάτιο στα τέλη Ιουλίου, σε μια καλοκαιρινή σεζόν που οι τιμές καίνε περισσότερο από τον ήλιο.

Από την πρώτη μου επαφή με την Ανάφη ένιωσα αυτόν τον κεραυνοβόλο έρωτα που δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια για να αντιδράσεις. Το νησάκι με γοήτευσε αμέσως κι εγώ παραδόθηκα άνευ όρων. Η αλήθεια είναι ότι όλοι με είχαν προϊδεάσει θετικά όταν τους έλεγα ότι θα περάσω μια βδομάδα εκεί. Φίλοι και γνωστοί με εντελώς διαφορετικά γούστα εκθείαζαν την Ανάφη. Ένα αρνητικό δεν άκουσα κι αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση.

Η μυθολογία λέει ότι η Ανάφη «αναφάνηκε» στους ανεμοδαρμένους Αργοναύτες μια θυελλώδη νύχτα, όταν ο θεός Απόλλωνας έριξε μια δέσμη φωτός για να τους σώσει από την κακοκαιρία. Σε μένα δεν ξέρω ποιος θεός αποκάλυψε έναν μικρό νησιωτικό παράδεισο και ένα καταφύγιο ηρεμίας και χαλάρωσης. Ξαφνικά, ο χρόνος άρχισε να κυλάει αργά και εγώ συντονίστηκα με τις χαμηλές ταχύτητες, τους χαλαρούς ρυθμούς, την απλότητα και τη γύμνια του τόπου. Οι ντόπιοι λένε ότι όσοι έρχονται στην Ανάφη δεν είναι τουρίστες, αλλά έχουν τα χαρακτηριστικά παλιών περιηγητών που εξερευνούν στεριά και θάλασσα.

Πού να μείνεις στην Ανάφη

Η Χώρα είναι ο μοναδικός οργανωμένος οικισμός του νησιού, απλωμένος αμφιθεατρικά πάνω σε έναν λόφο και χτισμένος στα ερείπια του βενετσιάνικου κάστρου. Θυμίζει τη γειτόνισσα της, τη Σαντορίνη. Μόνο σε αυτό, όμως, και σε τίποτα άλλο, γιατί η Ανάφη είναι ήσυχη, ταπεινή και χαμηλών τόνων.

Τη Χώρα δεν τη χορταίνεις με τίποτα, όσες φορές κι αν περπατήσεις στα στενά, δαιδαλώδη σοκάκια και τα λιθόστρωτα καλντερίμια της ή χαζέψεις (και ζηλέψεις) τα σπίτια με τους θόλους, τις φρεσκοβαμμένες αυλές, τα φουρνιά που έψηναν οι παλιοί το φαγητό και το ψωμί. Στο ψηλότερο σημείο της Χώρας και στην κορυφή του κάστρου βρίσκεται το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, όπου πρέπει να ανέβεις αν δεν φοβάσαι το υψόμετρο, γιατί θα απολαύσεις ανεμπόδιστη θέα που κόβει την ανάσα σε ένα πολύ μεγάλο μέρος του νησιού.

Η Χώρα σε κρατάει κοντά της από νωρίς το πρωί για ωραία πρωινά μέχρι ποτά και ξενύχτια –για όποιον θέλει και αντέχει–- ώσπου να βγει ο ήλιος. Η αλήθεια είναι ότι όσο πιο νωρίς ξυπνήσεις, τόσο περισσότερο χρόνο θα έχεις μαζί της. Οι ξενύχτηδες, που διασκεδάζουν στα δύο αφτεράδικα του νησιού, στο Milos Bar και στις Μάντρες, κάνουν την εμφάνισή τους πιο αργά.

Ακρογιαλιές, δειλινά

Από τη Χώρα έκανα τις εξορμήσεις μου στις παραλίες, που έχουν αυτό που ζητάω ακριβώς: είναι ανοργάνωτες, με χρυσαφένιες αμμουδιές και κρυστάλλινα γαλαζοπράσινα νερά, περιτρυγυρισμένες από την αγριάδα και τη γύμνια του φυσικού τοπίου.

Τις πιο ωραίες θα τις βρεις στη νοτιοανατολική πλευρά του νησιού: Ρούκουνας για τους οπαδούς του ελεύθερου camping, Άγιοι Ανάργυροι με το γραφικό εκκλησάκι, Κατσούνι για γυμνισμό, Κλεισίδι, Φλαμουρού, Μέγας Ποταμός, Μοναστήρι. Το νησί διαθέτει ένα καλό δίκτυο χαρτογραφημένων μονοπατιών, που είναι ο παράδεισος των περιπατητών. Χάρη σε αυτά τα μονοπάτια ανακάλυψα τις δύο δικές μου αγαπημένες παραλίες. Στο μικρό, αμμώδες Κατσούνι, που είναι παραλία γυμνιστών, έμεινα κολλημένη για μέρες. Εκεί πηγαίνεις από το Κλεισίδι με 15 λεπτά περπάτημα και απολαμβάνεις τη θάλασσα και τον ήλιο με απόλυτη ελευθερία, αποδοχή και ησυχία.

Για την άλλη αγαπημένη μου, τους Άγιους Ανάργυρους, μια από τις ωραιότερες ακρογιαλιές της Ανάφης, ακολουθείς ένα άλλο, λιγότερο βατό μονοπάτι. Διαφορετικά, μπορείς να φτάσεις με το καϊκάκι που κάνει τον γύρο του νησιού. Το μπάνιο μου απόλαυσα και στη φημισμένη μεγάλη παραλία του Ρούκουνα με τη χοντρή άμμο, τα βότσαλα και τα αλμυρίκια, που μέχρι πρότινος ήταν meeting point κατασκηνωτών και γυμνιστών. Τελευταία τα πράγματα έχουν αλλάξει, γιατί οι ντόπιοι αντιδρούν στις πολλαπλές σειρές σκηνών και τον γυμνισμό σε όλο το μήκος της παραλίας.

Το πανέμορφο Κλεισίδι αδικείται λόγω της εύκολης προσβασιμότητάς του. Η φαρδιά, αμμουδερή παραλία με τα πλούσια αλμυρίκια και τα υπέροχα νερά μαζεύει οικογένειες και όλους όσοι δεν έχουν διάθεση να ταλαιπωρηθούν λίγο παραπάνω για να πάνε κάπου πιο ήσυχα. Ο ήχος της ρακέτας την ώρα της μεσημεριανής σιέστας με απέτρεψε να ξαναπατήσω το πόδι μου – αν και θα το ήθελα.

Τα αγαπημένα μου στέκια στην Ανάφη

Κάπου στο Αιγαίο... Εκεί πήρα το πρώτο μου πρωινό: ελληνικός καφές και πεντανόστιμη σπιτική τυρόπιτα με ξιάλη, ένα είδος ντόπιου ανθότυρου. Όταν δεν ήμουν εκεί, θα με έβρισκες στον Θόλο, που καταλαμβάνει χωροταξικά το καλύτερο σημείο της Χώρας. Εκεί μαζεύονται όλοι.

Για φαγητό, πήγαινα στον Άνεμο για πεντανόστιμη ψαρόσουπα με σκορπίνα που λιώνει στο στόμα (είναι απαραίτητο να την παραγγείλεις από το πρωί), σουπιές και γαριδομακαρονάδα, αλλά και στο Λιοτρίβι για φρέσκα ψάρια. Σ’ αυτά τα δύο ταβερνάκια ανήκουν τα μόνα καΐκια του νησιού και οι κυράδες τους μαγειρεύουν στην κουζίνα!

Αν είσαι τυχερός και πέσεις σε κιμπάρηδες σπιτονοικοκύρηδες, όπως εγώ, θα σε κερνάνε ντομάτες και κατσούνια (κάτι μεταξύ αγγουριού και πεπονιού), σύκα και μπουρνέλες από το περιβόλι τους, και θα σου δώσουν και inside info για το πού να βρεις καλό ντόπιο κατσικίσιο τυρί και ξιάλη.

Σε ένα από τα πρώτα στέκια του νησιού, που θυμούνται ακόμα όσοι έρχονται στο νησί από τα τέλη της δεκαετίας του ’90, στο Αρμενάκι, συνόδευσα τον μουσακά τόνου με… ρεμπέτικα. Απρόσμενος και υπέροχος συνδυασμός.

Για τα πρώτα ποτά, ο Μονόλιθος μοιάζει με μαγαζί που θα βρεις σε οποιαδήποτε hip γειτονιά της Αθήνας. Αν τα ακούσματά σου είναι vintage, στον απομονωμένο Γλάρο θα απολαύσεις με θέα το πέλαγος latin jazz και μεξικάνικα μπολερό του ’60 και του ’70 – ο ιδιοκτήτης του είναι ένας μουσικός παντογνώστης.

Η αλήθεια είναι ότι η Ανάφη είναι ένα πολύ «δημοκρατικό» νησί, ένα ακόμα στοιχείο της που μου αρέσει πολύ. Μαζεύει όλους τους ανθρωπότυπους της Αθήνας, χίπηδες και χίπστερς, νεαρούς gothάδες, ελεύθερους campers και αρκετούς ξένους. Την περίοδο που την επισκέφτηκα ήταν γεμάτη από Ιταλούς και Γερμανούς.

Check list: Τι έχω αφήσει για του χρόνου

– Πεζοπορία στον Κάλαμο:

Κάποιοι τραυματισμοί στο γόνατο δεν με άφησαν να ανέβω μέχρι την κορυφή του όρου Κάλαμος, που είναι ο δεύτερος υψηλότερος μονόλιθος της Ευρώπης μετά το Γιβραλτάρ, με ύψος 450 μ.! Στην κορυφή του δεσπόζει το μοναστήρι της Παναγίας της Καλαμιώτισσας. Η ανάβαση διαρκεί μια ώρα και κάτι σε ένα κουραστικό μονοπάτι, αλλά είναι μοναδική εμπειρία. Αν υποφέρεις από ακροφοβία ή ίλιγγο, δεν είναι καλή ιδέα. Οι ντόπιοι προτείνουν να το ανέβεις νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα για να απολαύσεις το ηλιοβασίλεμα. Μάλιστα, μπορείς να πάρεις μαζί σου και sleeping bag για να διανυκτερεύσεις στον περίβολο του μοναστηριού και να απολαύσεις την ανατολή!

– Πεζοπορία και επίσκεψη στο Καστέλι:

Πάνω στον λόφο Καστέλι βρίσκονται τα απομεινάρια της αρχαίας πόλης της Ανάφης! Είναι μια εντυπωσιακή νεκρόπολη με εκκλησάκι, μνημειακούς τάφους και ρωμαϊκά επιτύμβια γλυπτά.

– Ξενύχτι στις Μάντρες:

Το μαγαζί ανοίγει στις 3-4 το ξημέρωμα και παραμένει busy μέχρι να ανατείλει ο ήλιος!

Τοπικά προϊόντα για γεύση Ανάφης όταν επιστρέψεις

• Αγνό θυμαρίσιο μέλι ή μέλι από αρωματικούς θάμνους από ντόπιους παραγωγούς
• Kατσικίσιο τυρί και ξιάλη
• Κάπαρη και καπαρόφυλλα
• Bότανα, όπως θυμάρι, ρίγανη, φασκόμηλο, θρούμπι, κρόκος