ΜΕΡΙΚΕΣ ΘΕΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Τι θα συμβεί αν οι άνθρωποί μου με εγκαταλείψουν όταν χρειάζομαι περισσότερο τη συναισθηματική τους υποστήριξη, την παρουσία και τη φροντίδα τους; Μερικές σκέψεις για τη μοναξιά, όπως τις μοιράστηκε μια Compassionate Somatic Coach στο Instagram.

Η μοναξιά βιώνεται διαφορετικά από τον καθένα μας. Κάποιοι μπορεί να νιώθουν άνετα να περνούν χρόνο με τον εαυτό τους, απολαμβάνοντας την καλή πλευρά της μοναξιάς, ενώ άλλοι μπορεί να μην την αντέχουν. Ορισμένοι βρίσκουν διέξοδο στην τέχνη ή άλλες μορφές δημιουργίας. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι η μοναξιά «προσβάλλει» όλο και περισσότερους ανθρώπους.

Η Marina Yanay-Triner, compassionate somatic coach, δηλαδή coach που προσφέρει καθοδήγηση σχετικά με το σώμα και τον νου, μοιράστηκε στο Instagram την εμπειρία που βίωσε, νιώθοντας έντονο τον φόβο της μοναξιάς και της εγκατάλειψης.

Όπως διαβάζουμε στο προφίλ της, μετά από δυσκολίες που αντιμετώπιζε με τον ύπνο, παρατήρησε ότι της συνέβαινε κάτι που είχε να κάνει με έναν βαθύ φόβο εγκατάλειψης τον οποίο αισθανόταν. Αφού πραγματοποίησε μια θεραπευτική σωματική συνεδρία, έγραψε μερικές σημειώσεις.

Αποβάλλοντας τον φόβο της μοναξιάς και της απόρριψης

«Έχω περάσει τόσο μεγάλο μέρος της ζωής μου και έχω διαμορφώσει μια ολόκληρη προσωπικότητα γύρω από το να ξεφύγω από αυτόν τον τεράστιο φόβο που κουβαλάω: Τον φόβο της μοναξιάς.

Θα έκανα τα πάντα για να μη νιώθω αυτή την παιδική απόρριψη και τη συναισθηματική εγκατάλειψη, αυτό το βαθύ αίσθημα της απόλυτης απώλειας.

Φαντάζομαι ένα μικρό παιδί, συγκλονισμένο, να ψάχνει μανιωδώς γύρω του για κάποιον να το κρατήσει μέσα από τον πόνο και τη συντριβή.

Οι τάσεις μου να ικανοποιώ τους ανθρώπους, να μιλάω πολύ, να φοβάμαι τις σιωπές, να φοβάμαι τη σύνδεση με τους άλλους, γιατί τι θα γίνει αν με απογοητεύσουν όπως τότε;

Τι θα συμβεί αν αποσυνδεθούν όταν χρειάζομαι περισσότερο τη συναισθηματική τους υποστήριξη, την παρουσία και τη φροντίδα τους;

Εικονογράφηση: Χριστίνα Αβδίκου

Κάποια στιγμή άρχισα να μπορώ να νιώθω τα συναισθήματά μου μόνη μου.

Ήταν ένα μακρύ ταξίδι, αλλά με την πάροδο του χρόνου, άρχισα να νιώθω όλο και πιο δυνατή στο συναίσθημα. Και αυτό μου έδωσε την αυτοπεποίθηση ότι ακόμα κι αν οι άλλοι με αφήσουν με τα συναισθήματά μου, μπορώ να το διαχειριστώ.

Υπάρχουν τόσες πολλές προστατευτικές συμπεριφορές, συμπεριφορές του συμπαθητικού νευρικού μας συστήματος, που συνεχώς ενεργοποιούνται για να αποτρέψουν να νιώσει η καρδιά μας αυτόν τον πόνο.

Προβλήματα στον ύπνο, προβλήματα με την πέψη, προβλήματα με τη σύνδεση με τους άλλους. Όλα αυτά για να ξεφύγεις από τον βαθύ πόνο της απόρριψης και της εγκατάλειψης.

Έτσι μπορούμε να πάρουμε τον χρόνο μας, να μάθουμε σιγά-σιγά να νιώθουμε τα συναισθήματά μας και στη συνέχεια να αρχίσουμε να ανοιγόμαστε στην υποστήριξη και τη σύνδεση με τους άλλους.

Δεν συμβαίνει σε μια μέρα, σε μια εβδομάδα ή ακόμη και σε ένα χρόνο. Αυτή η διαδικασία μού παίρνει χρόνια και ακόμα εξασκούμαι. Και μπορείτε να το κάνετε κι εσείς».