ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΤΟΥΣ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ

Ένα υποτιθέμενο ατύχημα στάθηκε η αφορμή για ένα μεγάλο μάθημα ζωής.

Πριν λίγες μέρες, μεσημεριανή ώρα, χτύπησε το τηλέφωνο. Με καλούσαν από έναν αριθμό που δεν ήταν στις επαφές μου. Στο ακουστικό, ένα πολύ δικό μου πρόσωπο έκλαιγε με πόνο τεράστιο που ακουγόταν στη φωνή, λέγοντάς μου «έπεσα, χτύπησα». Η φωνή έδειχνε και πρόβλημα ίσως διάσεισης, εφόσον ο λόγος ήταν αργός διακοπτόμενος, εξασθενημένος. Μου είπε πάντως ανάμεσα στους λυγμούς και τα «δεν είμαι καλά» πως είχε ένα ατύχημα και είχε σπάσει το πόδι.

Κατά σύμπτωση (ή μήπως όχι;) αγαπημένο μου πρόσωπο είχε στο παρελθόν ένα οδικό ατύχημα με σπάσιμο στο πόδι και διάσειση. Ήμουν, λοιπόν, «προετοιμασμένος» και στο μυαλό μου αναδείχθηκε όλοι εκείνη η τραυματική μακρόχρονη περιπέτεια που είχαμε βιώσει στο παρελθόν.

Το «αγαπημένο πρόσωπο» δεν φαινόταν σε θέση να μου δώσει πληροφορίες πού ακριβώς βρισκόταν, ανάμεσα στους λυγμούς και τις διακοπές του πόνου. Τότε, πήρε το τηλέφωνο κάποιος άλλος, ο οποίος μου είπε ότι ήταν ο γιατρός. Η προφορά του ήταν ξενική και τα ελληνικά του όχι τέλεια. Σκέφτηκα πως θα ήταν κάποιος Άραβας η Αφρικανός, ο οποίος σπούδασε και ασκεί την ιατρική στην Ελλάδα.

iStock

Το υποτιθέμενο ατύχημα

O «γιατρός» μού είπε ότι ο άνθρωπός μου είχε σπασμένο πολύ άσχημα το πόδι, σε τρία σημεία, κάτω από το γόνατο. Πως δεν θα βάλει γύψο γιατί θα πάθαινε γάγγραινα και θα κάνει εγχείρηση με λάμες και βίδες. Τα υλικά όμως αυτά πρέπει να έρθουν από το εξωτερικό με παραγγελία, οπότε χρειαζόταν να δώσω κάποια χρήματα. Ο κακός τρόπος που μου περιέγραψε το πρόβλημα και φυσικά το γεγονός ότι ζήτησε χρήματα –παρότι υποτίθεται ότι ήταν στο δημόσιο νοσοκομείο ΚΑΤ, όπως μου είπε– φώτισαν το μυαλό μου και με έβγαλαν από την παράκρουση στην οποία είχα βυθιστεί. Έκλεισα, επικοινώνησα με το αγαπημένο πρόσωπο και... ήταν καλά.

«ΕΚΤΙΜΗΣΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΚΑΙ ΠΡΙΝ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΑ ΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΞΙΑ ΤΟΥ. ΗΤΑΝ ΣΑ ΝΑ ΕΙΧΑ ΒΡΕΙ ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΧΡΗΜΑΤΙΚΟ ΠΟΣΟ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΣΕ ΜΙΑ ΤΣΕΠΗ ΕΝΟΣ ΡΟΥΧΟΥ».

Λίγη ώρα μετά το τεράστιο σοκ και την οδύνη που βίωσα, άρχισα να νιώθω μεγάλη ανακούφιση. Ο άνθρωπός μου ήταν καλά, δεν βίωνε πόνο, δεν κινδύνευε η ζωή του και δεν χρειαζόταν εγώ να αλλάξω τη δική μου ζωή και να σπεύσω προς βοήθειά του. Πριν το περιστατικό, το ότι οι δικοί μου άνθρωποι ήταν υγιείς και ο δικός μου βαθμός ελευθερίας μεγάλος δεν μου έκανε εντύπωση, δεν αναγνωριζόταν καθόλου ως δώρο από εμένα. Μετά την εγκληματική ενέργεια αυτών των απατεώνων (ας μην ξεχνάμε πως πέρα από την εκδοχή της οικονομικής απάτης, κάποιος θα μπορούσε να πάθει εγκεφαλικό ή καρδιακή προσβολή ακούγοντας τη φωνή του αγαπημένου του προσώπου –ίσως από τεχνητή νοημοσύνη δημιουργημένη– να σπαράσσεται από πόνο), ένιωθα ολοένα και καλύτερα.

Εκτίμησα κάτι που είχα και πριν, αλλά δεν αναγνώριζα την τεράστια αξία του. Ήταν σα να είχα βρει ένα τεράστιο χρηματικό ποσό ξεχασμένο σε μία τσέπη ενός ρούχου. Να ευχαριστήσω, λοιπόν, αυτά τα καθάρματα για την ευγνωμοσύνη στην οποία με οδήγησαν.

Ο Στέλιος Κερασίδης είναι φυσικός, Διδάκτωρ Ιατρικής του Πανεπιστημίου Κρήτης.