ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΝΟΤΙΟΔΥΤΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ: ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΠΕΡΑΝΤΑ ΔΑΣΗ
Η Νοτιοδυτική Γερμανία ταξιδεύει τον επισκέπτη στο παρελθόν και τον βυθίζει στη φύση, με τη Χαϊδελβέργη και τον Μέλανα Δρυμό.
Τα τελευταία καλοκαίρια έχω αναπτύξει μια σταθερή συνήθεια: Αντί να πακετάρω μαγιό, ελαφριά φορέματα και αντιηλιακά και να κινήσω για το λιμάνι του Πειραιά, κατεβάζω απ’ την ντουλάπα φούτερ και ζακέτες και ξεκινάω για το Ελ. Βενιζέλος. Συνήθως διαλέγω προορισμούς που μου προσφέρουν αυτό που μου στερεί περισσότερο η Αθήνα: επαφή με τη φύση και δροσιά! Φέτος, αποφάσισα να γνωρίσω τη νοτιοδυτική πλευρά της Γερμανίας, πηγαίνοντας στη Χαϊδελβέργη και τον Μέλανα Δρυμό.
Χαϊδελβέργη, η ρομαντική!
Φτάνοντας στη Χαϊδελβέργη ένιωσα να γίνομαι κομμάτι ενός ρομαντικού πίνακα. Διαπίστωσα γρήγορα πως παρότι είναι σημαντικός τουριστικός προορισμός, αυτή η μεσαιωνική πανεπιστημιούπολη έχει καταφέρει να διατηρήσει αναλλοίωτη την παραμυθένια της ατμόσφαιρα. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ανέβω στο διάσημο παλάτι, για να πάρω μια εικόνα της πόλης από ψηλά.
Η ανάβαση μπορεί να γίνει είτε με το τελεφερίκ είτε πιο παραδοσιακά, από μερικές εκατοντάδες σκαλοπάτια. Όποιο τρόπο κι αν επιλέξει κανείς, η θέα αξίζει τον κόπο. Καταλαβαίνεις αυτοστιγμεί ότι βρίσκεσαι σε μια πανέμορφη πόλη, χτισμένη στις όχθες του ποταμού Νέκαρ, που σε συντροφεύει σταθερά και ήρεμα καθ’ όλη την παραμονή σου εκεί. Πέρα από τη θέα, το κάστρο προσφέρει και άλλα αξιοθέατα.
Το πρώτο που επισκέφθηκα ήταν το Μουσείο Φαρμακευτικής (Deutsches Apotheken-Museum), μια μικρή χρονοκάψουλα. Σε δέκα αίθουσες (Ottheinrichsbau, Ludwigsbau και τον τρούλο του Apothekerturm) βλέπεις ολοκληρωμένα, αυθεντικά φαρμακεία από τον 18ο και τον 19ο αιώνα: πάγκους παρασκευής (officina), συρταρωτές προθήκες, ζυγούς, γουδιά, αποστακτήρες και εκατοντάδες δοχεία με σκευάσματα – τη «materia medica» της εποχής.
Η συλλογή θεωρείται από τις πιο εκτεταμένες παγκοσμίως για την ιστορία του επαγγέλματος και η είσοδος περιλαμβάνεται στο Schlossticket, οπότε αξίζει να κρατήσεις 30–40 λεπτά μόνο γι’ αυτό.
Συνεχίζοντας προς το κελάρι συνάντησα το «αστέρι» του κάστρου: το Heidelberg Tun, το τέταρτο και διασημότερο από τα «γιγάντια» βαρέλια της Χαϊδελβέργης. Έχει γύρω στα 7 μ. ύψος και 8,5 μ. πλάτος, καθώς και μια σκάλα που σε ανεβάζει στην πλατφόρμα η οποία χρησίμευε ως πίστα χορού – φυσικό επακόλουθο μιας βραδιάς όπου έρεε ασταμάτητα κρασί από ένα γιγαντιαίο βαρέλι!
Δίπλα, στέκει περήφανος –και λίγο μεθυσμένος– ο περίφημος γελωτοποιός και οινοχόος του κάστρου, ένας νάνος ονόματι Perkeo. Κάποιοι λένε πως πήρε το όνομά του επειδή κάθε φορά που τον ρωτούσαν αν ήθελε λίγο ακόμα κρασί, εκείνος απαντούσε στα ιταλικά: Perché no? Η ξύλινη μορφή του φυλά ακόμη το κελάρι, ενώ ο τοπικός θρύλος κλείνει με μια ανατροπή: αυτός ο διάσημος κρασοπότης πέθανε τελικά από μολυσμένο νερό!
Η Γερμανία των φιλοσόφων και των φοιτητών
Την επόμενη ημέρα θέλησα να γνωρίσω και την απέναντι όχθη, οπότε ξεκίνησα τη βόλτα μου από το διάσημο «Μονοπάτι των Φιλοσόφων». Πρόκειται για μια φαρδιά προμενάδα που τρέχει κατά μήκος της πλαγιάς του Heiligenberg, στη βόρεια όχθη του Νέκαρ, απέναντι από την παλιά πόλη. Οι είσοδοι είναι πολλές, αλλά οι πιο βολικές είναι:
- Aπό την Παλιά Γέφυρα μέσω του φιδωτού Schlangenweg, για την πιο σύντομη αλλά απότομη ανάβαση.
- Από τη γειτονιά του Neuenheim, με πιο ήπια κλίση.
Το κομμάτι είναι περίπου 1,7–2 χλμ. και προσφέρει εξαιρετικές ευκαιρίες για να πάρεις μια ανάσα, καθώς συναντάς διάσπαρτα «μπαλκόνια» θέας, με πρώτο το μικρό Philosophengärtchen με τα παγκάκια.
Περπατώντας και απολαμβάνοντας τις εικόνες, σκεφτόμουνα αντίστοιχους περιπάτους που έκαναν κατά τον 18ο και τον 19ο αιώνα οι καθηγητές του Πανεπιστημίου με τους φοιτητές τους, κι ήμουν για λίγο κομμάτι αυτής της ανήσυχης συντροφιάς: Έγινα προσωρινά εκείνος ο φοιτητής που συζητούσε περιπαθώς κάποιο φιλοσοφικό ζήτημα με τον καθηγητή του και ύστερα εκείνος ο άλλος, με τα ανακατεμένα από το αεράκι μαλλιά, που περπατούσε αφηρημένος κι άκουγε όσα του ψιθύριζαν στο αυτί οι αμυγδαλιές και οι λεμονιές.
Πίσω από την Παλαιά Πρυτανεία, στην Augustinergasse, κρύβεται ίσως το πιο απρόσμενο κομμάτι της Χαϊδελβέργης και προσωπικό μου αγαπημένο: η φοιτητική φυλακή. Από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εδώ στέλνονταν σε απομόνωση οι φοιτητές για τα κλασικά «ατοπήματα» της εποχής – νυχτερινές φάρσες, μικροκαβγάδες, παραβάσεις κανονισμών ή μια καβαλίκευση άμαξας που δεν τους ανήκε.
Στην αρχή ήταν τιμωρία· μετά όμως εξελίχθηκε σε κάτι σχεδόν τελετουργικό: την ημέρα τους άφηναν να πάνε στο μάθημα και το βράδυ επέστρεφαν στο κελί, συχνά με φίλους, φαγητό και… προμήθειες. Έτσι, συν τω χρόνω οι τοίχοι γέμισαν οικόσημα, σλόγκαν, σκίτσα και ημερομηνίες – ένα «ημερολόγιο τοίχου» της φοιτητικής ζωής του τότε που σώζεται ανέπαφο, μαζί με τα στενά κρεβάτια, τα πορτόφυλλα και το μαύρο καπνισμένο ταβάνι. Δεν είναι μεγάλο, αλλά αποκαλύπτει μια σημαντική αλήθεια: Η νεότητα, όσο κι αν προσπαθείς να την τιθασεύσεις, πάντα θα βρίσκει τρόπους να υποτάσσει τη ζωή στα μέτρα της. Και πάντα θα κάνει πράξη αυτόν τον στίχο του Ελύτη: Πιάσε το πρέπει από το ιώτα και γδάρε το ίσα με το πι.
Ο μυστηριώδης Μέλανας Δρυμός
Ο Μέλανας Δρυμός ήταν μια εκδρομή που ήθελα χρόνια να κάνω, κυρίως για τις εντυπωσιακές φωτογραφίες που είχα δει, με το ατελείωτο πράσινο και τους καταρράκτες. Ξεκινήσαμε λοιπόν και πιάσαμε τη Schwarzwaldhochstraße (Β500) – τη διάσημη «ψηλή» διαδρομή του Μέλανα Δρυμού. Μόλις ο δρόμος άρχισε να σκαρφαλώνει, η θερμοκρασία έπεσε έναν τόνο∙ Αύγουστος μεν, αλλά εδώ ο αέρας έχει πάντα μια δροσιά που σε ξυπνά.
Πρώτη στάση, το μικρό κέντρο του Τρίμπεργκ, ένας ανηφορικός δρόμος με βιτρίνες γεμάτες ξυλόγλυπτα ρολόγια-κούκου. Κάθε λίγα μέτρα άνοιγε μια μικρή πόρτα, ένας κούκος έβγαινε, άλλος απαντούσε πιο πάνω – μια χαριτωμένη «φωνητική» ακαταστασία που σε κάνει να χαμογελάς. Μύριζε φρέσκο ξύλο και βερνίκι, ενώ από τα εργαστήρια ακουγόταν το τικ-τακ μαζί με τον ήχο από γυαλόχαρτα. Ένας μάστορας έδενε αλυσίδες στα βαρίδια, αλλού είδα μικρά ελάφια σκαλισμένα να ανεβαίνουν σκεπές.
Λίγο έξω, προς Schonach και Schonachbach, υπάρχει και το «γιγάντιο ρολόι-σπίτι» – αν έχεις δέκα λεπτά, αξίζει η παράκαμψη. Όλο αυτό είναι το ιδανικό προοίμιο για τους καταρράκτες: πρώτα οι ήχοι των ρολογιών, η αόρατη αλλά πάντα σταθερή εξουσία του χρόνου, και ύστερα μονάχα οι ήχοι της φύσης, που αντί για «βιάσου», σου λέει «στάσου». Αυτό ακριβώς έκανα κι εγώ. Πήρα τον χρόνο μου, άφησα το κινητό να γλιστρήσει στην τσάντα και ξεκίνησα να περπατάω.
Slow living στη Γερμανία
Το μονοπάτι είναι καλοστρωμένο, με κιγκλιδώματα και πλατώματα θέας, οπότε απολαμβάνεις τους καταρράκτες εύκολα, ακόμη κι αν δεν είσαι «ορειβατικός τύπος». Το νερό πέφτει σε επτά επίπεδα (συνολικά γύρω στα 160 μέτρα) και ψεκάζει το πρόσωπο σαν ψιλή βροχή – ιδανικό για να σε δροσίσει κατά την πεζοπορία σου.
Ανεβαίνω ψηλότερα προς τη Mummelsee, για να συναντήσω μια μαγευτική λίμνη, σαν πολύτιμο καθρέφτη. Ο κυκλικός περίπατος (~800 μ.) είναι επίπεδος και ήρεμος· τον κάνω αργά και ύστερα πλησιάζω στο νερό. Καθώς σκύβω για να δω το καθρέφτισμά μου, ακούω ένα σιγανό πλοπ. Η κάρτα μνήμης της μηχανής μου είχε γλιστρήσει από την τσέπη μου και σχημάτιζε κύκλους στο νερό. Χαμογέλασα γιατί θυμήθηκα πως πριν ανέβω, ένας ντόπιος μου μίλησε για τις νύμφες της λίμνης. Το δέχτηκα σαν φόρο φιλοξενίας. Αντάλλαγμα δίκαιο: οι νύμφες κράτησαν τις φωτογραφίες, εγώ κράτησα την ιστορία. Ίσως βέβαια ήταν ένας παιχνιδιάρικος τρόπος για να με κάνουν να ξαναγυρίσω.
SLOW MONDAY NEWSLETTER
Θέλεις να αλλάξεις τη ζωή σου; Μπες στη λογική του NOW. SLOW. FLOW.
Κάθε Δευτέρα θα βρίσκεις στο inbox σου ό,τι αξίζει να ανακαλύψεις.
