ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ: «ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΦΟΒΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ»
Μπορεί να είχαμε να πούμε πολλά με τον Αλέξανδρο Χρυσανθόπουλο για τις δουλειές του, όμως κοινός παρονομαστής σε όλα αποδείχτηκε η ενσυναίσθηση, πολύτιμη για κάθε πλευρά της ζωής του.
Αν σου ζητούσα να φανταστείς τον Αλέξανδρο Χρυσανθόπουλο σε ηλικία 14 ετών, η εικόνα που θα σχημάτιζες μάλλον θα διέφερε από την περιγραφή που δίνει ο ίδιος: «Φορούσα γυαλιά, είχα σπυράκια, σιδεράκια στα δόντια κι ένα μαλλί “καούκα”, που μου έλεγαν να το κουρέψω αλλά εγώ αρνιόμουν».
Κάνουμε αυτή τη βουτιά στο παρελθόν για να μου εξηγήσει πώς του μπήκε τότε το μικρόβιο της υποκριτικής.
«Πήγαινα στη Β’ Γυμνασίου και ήμουν πολύ κλειστό παιδί, με λίγους κολλητούς φίλους», θυμάται. «Ένας από αυτούς μου πρότεινε να πάμε στον δραματικό όμιλο που είχε το σχολείο μας, για να χάνουμε ώρες από τα μαθήματα. Την επόμενη εβδομάδα εκείνος δεν ήθελε να συνεχίσει, όμως εγώ είχα το σύνδρομο του καλού μαθητή και ξαναπήγα».
Κάπως έτσι, ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος βρέθηκε ανάμεσα σε 80 παιδιά που διεκδικούσαν 12 ρόλους, για να επιλεγεί και να βρει στην υποκριτική την αγάπη της ζωής του. «Φυσικά, δεν με διάλεξαν για την εμφάνισή μου», λέει σήμερα. «Χρόνια μετά, έμαθα ότι με είχαν διαλέξει για τη φωνή μου. Ήταν κάτι που ήρθε από το πουθενά και με άνοιξε και ως άνθρωπο. Με έκανε να μην φοβάμαι πια την επικοινωνία και την έκθεση στους άλλους, που ήταν τότε κάτι τεράστιο στο κεφάλι μου».
Το σύνδρομο του καλού μαθητή τον έκανε να δώσει πανελλαδικές και πέρασε στο Πολιτικό της Νομικής. Παράλληλα, άρχισε την προετοιμασία για να δώσει σε δραματική, υπό την καθοδήγηση του αείμνηστου Δημήτρη Ήμελλου. «Όταν τον βρήκα και δέχτηκε να μου κάνει κάποια μαθήματα, μου είπε κάτι υπέροχο: “Δεν θα σε προετοιμάσω για τη σχολή, θα σε προετοιμάσω να γίνεις ηθοποιός”. Ήθελε να καταλάβω τι πάω να αγγίξω».
Τελικά, πέρασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, όπου –σαν να έκλεισε ένας κύκλος– σήμερα διδάσκει ο ίδιος ως καθηγητής. Όσο για τη φωνή που του πρωτάνοιξε την πόρτα, πλέον την ακούμε και σε σπικάζ, κάτι που ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος αντιμετωπίζει με την ίδια σοβαρότητα και σπουδή που βλέπει τους ρόλους του σε παραστάσεις και τηλεοπτικές σειρές.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πέρυσι πήρε το βάπτισμα του πυρός στη θεατρική σκηνοθεσία – μάλιστα, φτάνει στο ραντεβού μας διαβάζοντας ένα βιβλίο για το πρώτο από τα δύο έργα που θα σκηνοθετήσει φέτος.
«Κάνω θέατρο από τα 22 μου, περίπου δώδεκα χρόνια τώρα», διαπιστώνει όταν σχολιάζω πόσο πολυπράγμων είναι. «Πάνω στη δεκαετία άρχισα να εξερευνώ με τι άλλο μπορούσα να ασχοληθώ όσον αφορά την τέχνη. Όχι γιατί με βάρυνε η υποκριτική, αλλά γιατί άρχισα να σκέφτομαι λίγο διαφορετικά. Άρχισα να είμαι πιο ανοιχτός στα πράγματα».
ΣΤΗ ΓΕΝΙΑ ΜΟΥ, ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ ΑΠΛΩΣ ΝΑ ΖΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΚΑΛΑ ΣΕ ΑΥΤΗΝ.
Ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος στο «Merde»
Η πρώτη του θεατρική πρεμιέρα για φέτος δεν είναι ακριβώς πρεμιέρα, αφού από 16 Οκτωβρίου θα παίζει στο «Merde», που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και Βασίλη Μαγουλιώτη. Ο τελευταίος υπογράφει το κείμενο –με το «συγγραφικό ετερώνυμο» Suyako– ενώ επίσης παίζει, σε μια παράσταση που επανενώνει την ομάδα των «Παικτών».
«Το “Merde” είναι ένα υπέροχο έργο, που ξεκίνησε από συζητήσεις στα καμαρίνια των “Παικτών”», μου λέει ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος. «Είναι ένα ερωτικό γράμμα απέναντι στο θέατρο, που περιλαμβάνει τόσο τις άσχημες πλευρές του όσο και τους λόγους για τους οποίους τελικά όλοι το αγαπάμε. Πέρα από την πλάκα, έχει και μια ποιητικότητα, με αλληγορίες και συμβολισμούς για το θέατρο και την τέχνη γενικότερα».
Το έργο ξεκινάει με την αγαπημένη του σκηνή, με τον Γιάννη Νιάρρο και τον Βασίλη Μαγουλιώτη. «Ο Γιάννης κάνει τον κουλτουριάρη σκηνοθέτη και ξεκινάει μια ατέλειωτη σειρά από απίστευτες ερωτήσεις: Τι είναι το θέατρο; Και τι είναι λόγος; Και τι σημαίνει μιλάω;» εξηγεί ο Αλέξανδρος. «Με αγγίζει πολύ, γιατί μου θυμίζει τα φοιτητικά μου χρόνια στο Ωδείο, όταν μαζευόμασταν όλο το έτος για μια πρόβα και χάναμε τρία τέταρτα με ανάλογες απορίες».
Στην καρέκλα του σκηνοθέτη
Για να πάρει την απόφαση να ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία, καθοριστική ήταν η παρότρυνση από τον Γιωργή Τσουρή, που τον κάλεσε να συν-σκηνοθετήσουν το έργο «Ο Βαρόνος “Φ” (Φιάκας)».
«Πρωτοσκέφτηκα το ενδεχόμενο να σκηνοθετήσω όταν ήμουν γύρω στα 24 με 25», λέει ο Αλέξανδρος. «Βλέποντας και διαβάζοντας έργα, άρχισε να με εξιτάρει η ιδέα, γιατί λειτουργώ πάρα πολύ με τη λογική της εικόνας. Μου αρέσει επίσης η λογική του μυστηρίου και το να βάζω ερωτηματικά, όπως μ’ αρέσει να υπάρχουν στις ταινίες και τις παραστάσεις που βλέπω. Ωστόσο, δεν έβρισκα το θάρρος να το επιχειρήσω. Δίσταζα να σκηνοθετήσω, όχι γιατί φοβόμουν να βγω μπροστά, αλλά γιατί ήθελα όταν το έκανα να μπορώ να δώσω στους ηθοποιούς μου την καλύτερη δυνατή καθοδήγηση. Ο Γιωργής μου έδειξε μεγάλη εμπιστοσύνη και με ξεφόβισε».
ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΜΗ ΧΑΣΟΥΝ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ.
Τώρα, σκηνοθετεί μόνος του τον Θάνο Τοκάκη και τον Παντελή Δεντάκη στο «5ο βήμα», του Ιρλανδού συγγραφέα David Ireland, που θα κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Μικρό Χορν, στις 24 Νοεμβρίου 2025. Το έργο πραγματεύεται τη σχέση ανάμεσα σε δύο άντρες, έναν αλκοολικό και έναν πρώην αλκοολικό που αναλαμβάνει το ρόλο του καθοδηγητή, βοηθώντας τον πρώτο να ολοκληρώσει τα 12 στάδια απεξάρτησης, όπως τα ορίζουν οι Αλκοολικοί Ανώνυμοι (ΑΑ). «Το αντιμετωπίζω σαν μια αλληγορική σχέση πατέρα και γιου, από τη γέννηση του γιου έως το νεκροκρέβατο του πατέρα», λέει ο Αλέξανδρος.
Για το επόμενο έργο που έχει κλείσει να σκηνοθετήσει, δεν μπορεί να ανακοινώσει κάτι προς το παρόν. «Η υποκριτική έχει ας πούμε ένα κομμάτι παιδικότητας, υπό την έννοια ότι την ευθύνη έχει ο σκηνοθέτης», διαπιστώνει. «Ως ηθοποιός, είσαι πάνω στη σκηνή και απλά προσπαθείς να παίξεις σύμφωνα με τους κανόνες που σου βάζει ο άλλος. Όταν όμως είσαι σκηνοθέτης, πρέπει πριν απ’ όλα να βρεις τους κανόνες, αλλά και τον τρόπο να μη χάσουν οι ηθοποιοί την παιδικότητά τους μέσα σε αυτούς».
Δουλειές, δουλειές, δουλειές
Τον ρωτάω τι άλλο έχει στο πρόγραμμα και περνάμε στις υποκριτικές του υποχρεώσεις. Μου λέει ότι θα παίξει στην όπερα «Viva la mamma!», που θα σκηνοθετήσει στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής η Σοφία Πάσχου – φίλη, κουμπάρα του και ο άνθρωπος που τον ενθάρρυνε να διδάξει.
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ το άγχος και την ανασφάλειά μου στα πρώτα μαθήματα που δίδαξα», εξομολογείται. «Μέχρι που κατάλαβα πως η διδασκαλία όπως την είχα στο μυαλό μου έπρεπε πάνω απ’ όλα να δομηθεί με βάση την ψυχολογική καθοδήγηση. Θυμήθηκα τον εαυτό μου μαθητή, που χτυπιόμουν σαν το ψάρι στη στεριά – ενώ η θάλασσα ήταν δίπλα μου. Μπαίνοντας στη σχολή θέλεις να αποδείξεις ότι είσαι καλός, γιατί φοβάσαι ότι δεν είσαι. Αμφισβητείς τον εαυτό σου, βλέπεις ότι οι άλλοι σε κρίνουν, καλείσαι να βγεις από την ευκολία σου για να εξελιχθείς. Εκτός από τα εργαλεία που δίνουμε ως δάσκαλοι, νιώθω ότι πρέπει να κάνουμε αυτό: να ξεφοβίζουμε τους ανθρώπους. Γιατί ο φόβος σε κλείνει, σου παραλύει τα πόδια, σου κόβει τα φτερά».
ΣΤΗΝ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΜΠΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ «ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗΣ». ΑΚΟΥΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ.
Τηλεοπτικά, είναι σε γυρίσματα για τους «Σούπερ Ήρωες» του ΑΝΤ1, με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Μπέζο και ένα καστ για το οποίο μιλάει με ενθουσιασμό. «Η σειρά διαδραματίζεται σε ένα συνοικιακό σούπερ μάρκετ, ανάμεσα σε δύο γειτονιές όπως τα Εξάρχεια και το Κολωνάκι», λέει ο Αλέξανδρος. «Έχει φανταστικό σενάριο, πολύ αστείο και πολύ ενδιαφέρον, με τρισδιάστατους χαρακτήρες – που είναι για μένα το πιο ουσιαστικό. Αν η κωμωδία δεν έχει από πίσω ζωή και απλά περιμένουμε την ατάκα, ο τηλεθεατής απεμπλέκεται. Όταν όμως υπάρχουν χαρακτήρες που τον αφορούν, είτε συνδέεται μαζί τους είτε τους αντιπαθεί, η επαφή με την κωμωδία είναι πολύ πιο ουσιαστική».
Θα τον δούμε επίσης στα επόμενα επεισόδια του «VIΠ – Καλά γεράματα» (στον ANT1) και του «IQ 160» (στο Star), τα γυρίσματα των οποίων έχουν ολοκληρωθεί. Κι αν μπει κανείς στον πειρασμό να τον χαρακτηρίσει εργασιομανή, ο ίδιος δίνει το βάρος σε κάτι άλλο: «Το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι βλέπω πόσο καλοί και ωραίοι άνθρωποι υπάρχουν γύρω μου στον χώρο, γεμάτοι φως και χαρά για αυτό που κάνουν. Το λέω συνέχεια, γιατί έχουμε συνηθίσει να τονίζουμε τα αρνητικά – είναι στην ανθρώπινη φύση. Στη γενιά μου, δεν θέλεις απλώς να ζεις από τη δουλειά σου, αλλά και να περνάς καλά σε αυτήν. Υπάρχει μια εξυγίανση των σχέσεων μεταξύ μας, εκεί που προηγούμενα χρόνια βλέπαμε ότι η εξουσία δημιουργούσε πολλές φορές τέρατα».
ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΥΓΕΙΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑ, ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΟΛΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ, ΟΛΑ!
Έχει βιώσει ο ίδιος τοξικές καταστάσεις; «Ναι, ειδικά τα πρώτα χρόνια», παραδέχεται. «Δεν είναι αναγκαστικά ένας άνθρωπος που το προκαλεί αυτό, μπορεί να είναι η συνθήκη. Τώρα που βρίσκομαι εγώ στη θέση του σκηνοθέτη, πέρα από το κομμάτι της δημιουργίας και της καθοδήγησης του ανθρώπινου δυναμικού, εκείνο που με αφορά πολύ είναι να στηθεί μια υγιής συνθήκη, μέσα στην οποία να μπορούμε να δημιουργήσουμε ελεύθερα και να περάσουμε τέλεια. Τα λέω και στην ψυχοθεραπεία αυτά».
Ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος στο ντιβάνι
«Δεν ένιωσα ακριβώς την ανάγκη να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία», μου λέει. «Αλλά συζητώντας το, ένας φίλος μού είπε ότι είναι πολύ καλύτερο να ξεκινήσεις πριν φτάσεις να έχεις κάποιο πρόβλημα. Να πεις, πάμε να μιλήσουμε για να κάνουμε μαζί μια διαδρομή στη ζωή και στη σκέψη μου. Η αλήθεια είναι ότι έχω έναν υπέροχο ψυχοθεραπευτή και χαίρομαι που μπήκα στη διαδικασία. Ακόμη και σε κάποιους δρόμους που έβλεπα με μεγάλη βεβαιότητα, διαπιστώνω ότι υπάρχουν πολλά ωραία σταυροδρόμια.
»Συνεχώς ανακαλύπτεις καινούργια πράγματα όσον αφορά την επαφή με τους άλλους ανθρώπους, την επικοινωνία με τους δικούς σου, τη μητέρα σου, τον πατέρα σου, τους φίλους σου, την κοπέλα σου, με όλα. Εκεί γίνονται τα μεγάλα ανοίγματα, όχι επειδή αναγκαστικά λέμε κάτι ρηξικέλευθο για τη ζωή – μπορεί να πεις και το πιο απλό πράγμα, αλλά είναι σπουδαίο το γεγονός ότι είσαι ανοιχτός και έχεις μπει σε μια κατάσταση “εξομολόγησης”. Ακούς ακόμα και τον εαυτό σου διαφορετικά».
Έχει φτάσει να ακούσει για τον ίδιο πράγματα που δεν του άρεσαν; «Όχι, προς το παρόν, αλλά πιστεύω ότι σίγουρα θα έρθουν!» απαντάει. «Γιατί όχι; Ξέρεις κάτι; Νομίζω ότι κάποια πράγματα στη ζωή τα μεγαλοποιούμε. Όσο κι αν ακούγεται κλισέ, το πιο σημαντικό είναι η υγεία. Αν υπάρχει υγεία στο σώμα, στη σκέψη και στην επικοινωνία των ανθρώπων, όλα μπορούν να γίνουν, όλα! Και πολλά από τα προβλήματα που βλέπουμε γύρω μας, όπως οι πόλεμοι, τελικά δείχνουν μια έλλειψη ψυχικής υγείας. Γιατί γίνονται θεοί το χρήμα, η εξουσία και τα συναφή, αντί για τόσα άλλα σημαντικά με τα οποία μπορούμε να είμαστε όλοι καλά κι αγαπημένοι».
Κλείνω τη συζήτηση ρωτώντας τον πώς τα πάει με τις σχέσεις. «Γενικά, ήμουν σχεσάκιας», λέει ο Αλέξανδρος. «Τα τελευταία χρόνια είμαι σόλο και σε πρώτη φάση το χάρηκα πολύ. Τώρα, μπορώ να πω ότι είμαι στην αναζήτηση μιας συντροφικότητας στη ζωή. Είναι κάτι πολύ ουσιαστικό. Βρίσκεις μια ηρεμία, μια γαλήνη, μια ανάπαυση ψυχής».
SLOW MONDAY NEWSLETTER
Θέλεις να αλλάξεις τη ζωή σου; Μπες στη λογική του NOW. SLOW. FLOW.
Κάθε Δευτέρα θα βρίσκεις στο inbox σου ό,τι αξίζει να ανακαλύψεις.
