ODY ICONS: «ΒΡΙΣΚΩ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ»

Μια συνομιλία με τον ody icons ανοίγει τον δρόμο σε έναν κόσμο όπου η μουσική, η ποίηση και η προσωπική αλήθεια συναντιούνται.

Ψάχνοντας λέξεις για να συστήσω τον ody icons σε όποιον μπορεί να μην τον ξέρει, καταλήγω πως δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να τον γνωρίσεις παρά μέσα από τη μουσική του. Τουλάχιστον έτσι τον γνώρισα εγώ, ακούγοντας το άλμπουμ του «Polydrama», που είναι λες και σε καλεί για μια βουτιά στον προσωπικό του κόσμο, με στίχους σαν εκμυστηρεύσεις που θα έκανες σε έναν εγκάρδιο φίλο.

Βέβαια, δεν ήταν αυτό η αφορμή για τη συνέντευξή μας. Αφορμή ήταν η παράσταση «Κάπου περνούσε μια φωνή», που παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο bijoux de kant HOOD art space, σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη. Εκεί, ο ody icons ερμηνεύει μελοποιημένα ποιήματα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη (1888–1944), σε μουσική Χρίστου Θεοδώρου.

Τι έχει να μας πει η δουλειά ενός λογοτέχνη που η Βικιπαίδεια χαρακτηρίζει ως έναν από τους «καταραμένους» και «ιδανικούς αυτόχειρες» της λογοτεχνίας μας; Τι μπορεί να σημαίνει για έναν σύγχρονο queer καλλιτέχνη όπως ο ody icons, που στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram αυτοπροσδιορίζεται με τις αντωνυμίες he/she/they; Και, τελικά, πόσο λυτρωτικό είναι να εκτίθεσαι μέσα από την τέχνη σου;

Τα κοσμήματα σαν δάκρυα έχουν γίνει κάτι σαν σήμα κατατεθέν του ody icons. © Έλενα Παληγιάννη

Ο ody icons δίνει τις απαντήσεις, εξηγώντας από το πώς προέκυψε το καλλιτεχνικό του όνομα μέχρι σε τι φάση είναι τα (τραγουδισμένα στο «Sóse») ψυχοσωματικά του.

– Στις φωτογραφίες για την προώθηση του «Κάπου περνούσε μια φωνή», αλλά και άλλες φωτογραφίες σου που είδα online, έχεις αυτά τα κοσμήματα σαν δάκρυα που τρέχουν από τα μάτια σου. Πώς προέκυψαν και τι σημαίνουν για σένα;

Ένα από τα πρώτα μου τραγούδια στα ελληνικά, που δεν έχει ακόμα κυκλοφορήσει, λέει ότι έκανα τα δάκρυά μου κοσμήματα. Είναι ένας τρόπος για μένα να έχω κάτι από τα glam rock είδωλά μου, κάτι που να είναι εντελώς ody, δηλαδή προσωπικό αλλά και εντελώς icon ταυτόχρονα. Τι να πω, ήταν μια απόφαση όταν ξεκίνησε όλη αυτή η ιδέα και τώρα έχει εξελιχθεί σε σήμα κατατεθέν μας.

ΤΟ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΩΜΑ ΣΟΥ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΙ ΚΑΘΗΣΥΧΑΣΤΙΚΟ.

– Γιατί συστήνεσαι καλλιτεχνικά ως ody icons; Πώς το διάλεξες;

Το πλήρες όνομά μου είναι Οδυσσέας Ιωάννου Κωνσταντίνου. Το ody icons είναι δηλαδή μια σύντμηση του ονόματός μου με ένα ελαφρύ παιχνίδισμα και ένα τσαχπίνικο κλείσιμο του ματιού. Ήθελα να έχει πλάκα. Γιατί ποιος αυτοπροσδιορίζεται ως icon; Είναι αστείο, δηλαδή.

Στη συνέχεια, βέβαια, κατάλαβα πως τα πράγματα για κάποιους είναι πολύ σοβαρά – και, αν με λένε ody icons, ποιος νομίζω πως είμαι; Επίσης, το Οδυσσέας πάντα ένιωθα πως προκαλεί μια προσδοκία, πως έχει κάτι βαρύγδουπο. Ενώ ody με φώναζαν οι φίλες μου από πάντα. Μου φάνηκε πιο άμεσο.

Ο ody icons έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στην Κύπρο. © Έλενα Παληγιάννη

– Ακούγοντας το «Polydrama» είχα την αίσθηση ότι κρυφοκοιτάζω λίγο στη ζωή σου. Πώς λειτουργεί για σένα αυτή η έκθεση μέσα από τη δουλειά σου;

Λυτρωτικά. Είναι σαν να έχεις πει όλη την αλήθεια και δεν χρειάζεται να θυμηθείς ποιο ψέμα είπες και σε ποιον. Και για ένα άτομο που η κοινωνία σχεδόν του ζητά να ζήσει μέσα στο ψέμα, για να ικανοποιήσει κάτι που η ίδια κατασκεύασε κι έτσι νιώθει καλά με τον εαυτό της, είναι στ’ αλήθεια απελευθερωτικό να μπορεί να ζει την απόλυτη αλήθεια του. Να μιλά για όσα τον συγκινούν, τον συνεπαίρνουν, τον συγκλονίζουν, χωρίς φίλτρο και παύση.

Αυτό κάναμε στο Polydrama, χωρίς και να το καταλαβαίνουμε καλά καλά. Αφεθήκαμε στην ελευθερία που έχει και η ανωνυμία. Το να μην σε ξέρει ακόμα κανένας. Και βγήκαμε από αυτό πιο ασφαλείς γιατί φτιάχτηκε γύρω από αυτό μια κοινότητα που είχε ανάγκη για την ίδια αλήθεια. Να χορεύει την ώρα που πενθεί.

– Πότε πρωτοσυνάντησες την ποίηση του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη;

Πρωτοσυναντηθήκαμε όταν άκουσα το «Ερωτικό» που ερμηνεύει η Αρβανιτάκη. Όταν μάλιστα κατάλαβα πως πρόκειται για ακρωνύμιο με το όνομα του εραστή του, τον λάτρεψα. Το βρήκα ιδιοφυές και πολύ μπροστά για την εποχή του.

Ο ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΑΛΟΝΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΙΜΑΝΙΟΥ, ΚΙ ΕΜΕΝΑ ΑΥΤΗ Η ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΜΕ ΓΟΗΤΕΥΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΖΩ.

Το να βρίσκεις κάτι που μιλά για το βίωμά σου ακόμα και μέσα από μια γλώσσα άλλης εποχής έχει πάντα κάτι καθησυχαστικό. Σαν να σου λέει, τα έχουν ζήσει κι άλλοι πριν από σένα, μην ανησυχείς δεν έχεις παρανοήσει, όλα πάνε καλά. Είναι όπως με τις σειρές ή τις ταινίες που βλέπεις έναν άντρα και μια γυναίκα να ερωτεύονται και να νιώθουν πράγματα. Ναι, ΟΚ, ο έρωτας είναι πάνω και πέρα από φύλα, αλλά είναι αλλιώς να μπορείς να δεις τον εαυτό σου μέσα σε κάτι έτσι ακριβώς όπως το βιώνεις.

Ο ody icons σε στιγμιότυπο από την παράσταση «Κάπου περνούσε μια φωνή». © Έλενα Παληγιάννη

– Αν κάποιος δεν γνωρίζει ποιος ήταν ο Λαπαθιώτης ως άνθρωπος και ως δημιουργός, πώς θα του τον σύστηνες;

Ο Λαπαθιώτης για μένα είναι ένας καλλιτέχνης που έπαιρνε τους κανόνες και τους δάμαζε μέχρι οι κανόνες να γίνουν κανονιές που βαράνε κατευθείαν στην καρδιά. Ένα άτομο που πήρε το προνόμιο του και το εκμεταλλεύτηκε μέχρι να βρει τις απαντήσεις που έψαχνε άφοβα και μακριά από κοινωνικές γλώσσες και στερεότυπα. Ένας ποιητής που έγραφε ασταμάτητα και δημόσια μιλούσε για τους έρωτες και τα πιστεύω του.

– Πώς έγινε η επιλογή και η μελοποίηση των ποιημάτων που ακούγονται στην παράσταση «Κάπου περνούσε μια φωνή»;

Νομίζω αυτό ήταν κάτι που απασχόλησε αποκλειστικά τον Χρίστο Θεοδώρου. Πήρε τα ποιήματα που τον ενέπνευσαν περισσότερο και τους έδωσε μελωδία. Ή μάλλον ανέδειξε τη μελωδικότητα που ούτως ή άλλως έχουν αυτοί οι στίχοι.

Μετά, μπήκε ο Γιάννης και τους έδωσε μια δραματουργική ροή, μια αφηγηματική συνέχεια ας πούμε, τα έβαλε σε μια σειρά. Αλλά όπως καταλαβαίνεις είναι σαν να βάζεις σε μια σειρά κάποιο έντονο ερωτικό όνειρο. Δεν βγάζεις και απολύτως άκρη, αλλά σίγουρα κάθε φορά που το αφηγείσαι νιώθεις πολύ έντονα πράγματα.

ΑΝΑΖΗΤΩ ΜΙΑ ΛΑΪΚΟΤΗΤΑ, ΜΙΑ ΑΜΕΣΟΤΗΤΑ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΧΑΣΩ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΝΑ ΦΕΡΝΩ ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ, ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ ΜΟΥ ΜΕΣΑ ΣΕ Ο,ΤΙ ΦΤΙΑΧΝΩ.

– Είναι κάποιο από τα τραγούδια αυτά αγαπημένο σου;

Μια πολύ έντονη στιγμή στην παράσταση είναι όταν είμαι ξαπλωμένος ανάσκελα και τραγουδώ το Langeurd’ amour. Είναι στ’ αλήθεια ένας ύμνος στη σαρκική απόλαυση, στον έρωτα, στα όρια που χάνονται την ώρα της ερωτικής πράξης. Είναι μια στιγμή που νιώθω εκτεθειμένος αλλά και διαφανής μπροστά στο κοινό και είναι και η πιο απαιτητική μου στιγμή όσον αφορά στο τραγούδι.

«Είναι σαν να βάζεις σε μια σειρά κάποιο έντονο ερωτικό όνειρο», λέει ο ody icons για την παράσταση. © Έλενα Παληγιάννη

– Τι εισέπραξες από τον πρώτο κύκλο των παραστάσεων; Είχες feedback που περίμενες ή που σε ξάφνιασε;

Ξαφνιάστηκα πολύ από τις κριτικές, για να είμαι ειλικρινής. Ποτέ προηγουμένως δεν είχα λάβει τόσο καλές κριτικές και σε τόση ποσόστωση. Ο καθένας φυσικά έχει μια γνώμη και χαίρομαι πάντα να την ακούω, χωρίς να επηρεάζει αυτό που έχουμε φτιάξει ή αυτό που πιστεύω για την παράσταση. Αλλά ένα τόσο θετικό feedback με τόσο ωραία λόγια από ανθρώπους που εκτιμώ ήταν σίγουρα ένα πρώτο πολύ ζεστό σοκ για μένα.

Από την άλλη, έχουμε όλοι οι συντελεστές τόση αγάπη σε αυτά τα τραγούδια, σε αυτή την παράσταση, που νομίζω πως θέλαμε να την επαναλάβουμε καθώς ο πρώτος κύκλος δεν μας έφτασε. Δεν τη χορτάσαμε.

– Απ’ όσο έχεις γνωρίσει τον Λαπαθιώτη μέσα από το έργο του, αισθάνεσαι να έχετε κοινές συνισταμένες;

Είναι δύσκολο να πω ότι έχουμε κοινές συνισταμένες με έναν άνθρωπο που έζησε πριν από περίπου 100 χρόνια. Αλλά θα στο πω αλλιώς: Αν ζούσα τότε ή αν ζούσε αυτός τώρα, πιστεύω θα κάναμε παρέα. Ήταν και του σαλονιού και του λιμανιού, κι εμένα αυτή η ισορροπία με γοητεύει και με καθοδηγεί στον τρόπο που ζω.

ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΕΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΦΕΡΝΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΙΣΤΗ ΠΩΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟΣ, ΠΙΟ ΕΙΡΗΝΙΚΟΣ, ΠΙΟ ΙΣΟΤΙΜΟΣ.

– Στην παράσταση, η επιθυμία παρουσιάζεται άλλοτε ως έκσταση κι άλλοτε ως μοναξιά. Αισθάνεσαι ότι κάτι από τα δύο σε αφορά πιο άμεσα;

Ίσως μέχρι σήμερα να την έχω ζήσει κυρίως ως μοναξιά και εκεί να συνδέομαι με τους στίχους των τραγουδιών. Αλλά η ανάγκη αυτή του ανθρώπου να φτάνει ως την έκσταση στον έρωτα πάντα είναι μια πολύ μεγάλη κινητήριος δύναμη. Και τα δύο με έναν τρόπο τα βρίσκω απαραίτητα στην εμπειρία του έρωτα. Και τη μοναξιά και την έκσταση. Δεν γλιτώνεις, δηλαδή.

– Σε τι φάση είσαι στη ζωή σου;

Είμαι σε μια μεταβατική φάση. Αναζητώ μια λαϊκότητα, μια αμεσότητα, χωρίς να χάσω την ελευθερία να φέρνω το θεατρικό στοιχείο, την τέχνη αλλά και τις ταυτότητές μου μέσα σε ό,τι φτιάχνω. Γράφω καινούργια τραγούδια που ίσως οδηγήσουν σε κάποιο δίσκο και επιμένω στα όχι σε προτάσεις για επόμενες δουλειές που θα με απομακρύνουν από τη μουσική. Θέλω να εστιάσω σε αυτό. Οπότε, μάλλον προς τα εκεί μεταβαίνω.

O ody icons ερμηνεύει στην παράσταση τα μελοποιημένα ποιήματα του Λαπαθιώτη με τη συνοδεία του Αλέξανδρου Αβδελιώδη στο πιάνο. © Έλενα Παληγιάννη

– Πώς τα πας με τα ψυχοσωματικά σου; Τι άλλο σε βοηθάει να τα διαχειριστείς πέρα από την τέχνη;

Το τρέξιμο, η ρεφλεξολογία, ο διαλογισμός, τα όχι, οι τολμηρές απομακρύνσεις από τα άτομα που τα εντείνουν ή τα προκαλούν, η γνώση και η πληροφόρηση γύρω από ζητήματα που μου τρυπούν το κεφάλι.

Έχω βέβαια συμφιλιωθεί με τους τρόπους που το σώμα μου μου στέλνει σήματα. Το βρίσκω σχεδόν διασκεδαστικό να παρατηρώ πως τις περιόδους που εγώ ο ίδιος επιτρέπω να εισβάλλει ακατάσχετα πληροφορία από παντού, το σώμα μου βρίσκει τρόπους να μου λέει όπα φίλε, δεν την παλεύω άλλο, όπα, πάρε μια κνίδωση, πάρε μια παλινδρόμηση, πάρε έναν καρπιαίο σωλήνα. Όλα αυτά είναι σήματα πως ο μηχανισμός κράσαρε και θέλει φροντίδα. Να το πάρω αλλιώς.

ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΕΣ ΕΠΟΧΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΜΕΝΕΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΛΕΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ.

– Αν έπρεπε να περιγράψεις την αισθητική σου με τρεις λέξεις ή εικόνες, ποιες θα ήταν;

Αυτό που με ρωτάς είναι σκέτο μαρτύριο και αρνούμαι να το ζήσω. Η αισθητική μου έχει πολλές λέξεις και ακόμα περισσότερες εικόνες. Αν μπορούσα να τις κάνω τρεις, θα ήμουν ίσως η Μαρίνα Αμπράμοβιτς.

– Τι σε συγκινεί περισσότερο στην καθημερινότητα και τι σε απωθεί;

Με συγκινούν οι δηλώσεις και οι πράξεις αγάπης και αλληλεγγύης. Με συγκινεί οτιδήποτε φέρνει ελπίδα και μια πίστη πως ο κόσμος μπορεί να γίνει ομορφότερος, πιο ειρηνικός, πιο ισότιμος.

Με απωθούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, που είναι τόσο δυσλειτουργικά και αντιανθρώπινα.

– Πώς θα ήθελες να κλείσει αυτή η συνέντευξη;

Είναι περίεργες εποχές και το μόνο που μας μένει είναι να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Πως για παράδειγμα στην Παλαιστίνη και το Σουδάν γίνονται γενοκτονίες και πως τώρα που είναι χειμώνας φροντίζουμε και λίγο περισσότερο γι’ αυτούς που δεν έχουν ούτε τα βασικά.

Η παράσταση «Κάπου περνούσε μια φωνή» παίζεται Σάββατο & Κυριακή έως τις 4 Ιανουαρίου 2026. Κλείσε εισιτήρια online. Τα τραγούδια της παράστασης θα είναι σύντομα διαθέσιμα σε όλες τις πλατφόρμες, ως ανεξάρτητη ψηφιακή κυκλοφορία.