ΔΙΗΓΗΜΑ: «ΕΝΑΣ ΗΛΙΟΣ»

Ο ήλιος είναι πάντα εκεί! Για να θυμίζει σε μια μαμά να συγχωρεί τον εαυτό της, όπως ξέρει να συγχωρεί και να φροντίζει ένα παιδί.

Τα λάθη μας μοιάζουν με τέρατα αδηφάγα, που γυρνούν γύρω από το κεφάλι μας. Κάνουν ζζζζ... σαν αλογόμυγες και μας τυραννούν. Αλλά, κι όταν ησυχάζουν και κοιμούνται, το στόμα μας έχει μια γεύση πικρή. Η ανάσα μας, που βγαίνει σαν καπνός από φουγάρο καραβιού μέσα Αυγούστου, δεν ωφελεί... Γιατί πάλι το τίποτε θυμίζει. «Δεν έχεις καταφέρει τίποτε. Μαμά, είσαι εσύ;»

– Άσπα, πού ταξιδεύεις; Μην ξεχάσεις το παλτό μου για το καθαριστήριο, φεύγω.

Ναι, ξεχνούσε πολύ τον τελευταίο καιρό. Η προαγωγή βλάπτει τη μνήμη. Και την οικογένεια;

Προϊσταμένη και 39 πλέον. Με σύζυγο και την Κατερινούλα, το κοριτσάκι της, το όμορφο εννιάρι της.

– Μαμά, θα μου πιάσεις λίγο τα μαλλιά;

– Ντίνο, χτυπάει το τηλέφωνο. Δες τι θέλει η Κατερίνα.

Ένας Ντίνος, ευτυχώς, βοηθός! Έως πότε να συμμαζεύει τα ασυμμάζευτα; Έως πότε να σου θυμίζει τα μικρά και σημαντικά που έγιναν ξαφνικά μεγάλα και ασήμαντα;

– Μαμά, να φτιάξουμε κέικ;

– Στην κουζίνα ολοταχώς!

Εικονογράφηση: Χριστίνα Αβδίκου

Κι ο κόσμος γέμιζε αλεύρι και γέλια. Κάποιες φορές. Όταν δεν χτυπούσε το κινητό. Από την εταιρεία ήταν πάντα.

– Μα τίποτε δεν μπορείς να κάνεις σωστά, βρε αγάπη μου;

Πόσο «τίποτε» χωρά σε μια αγάπη;

– Όχι, Κατερίνα, τα 'κανες μαντάρα!  Άσε, θα το συνεχίσω εγώ! Γιατί βιάζεσαι; Πήγαινε στο δωμάτιό σου, θα τα συμμαζέψω εγώ!

Κι ο κόσμος γέμιζε «εγώ» και μοναξιά. Στην κουζίνα και στο μικρό ροζ δωμάτιο της Κατερίνας.

Πόσο ροζ χρειάζεται για ν' απαλύνεις μια μοναξιά;

Πόσο αλεύρι για να πλάσεις μια ντροπή; «Απορώ πώς λέγεσαι και μαμά!»,  το τέρας μέσα της πάντα είχε λόγο.

– Αμάν, βρε Άσπα! Κλείσ' το το αναθεματισμένο. Ας σε ψάχνουν. Οικογένεια έχεις!

Οι προαγωγές βλάπτουν και τον γάμο;

– Μαμά, θα μου πεις την ορθογραφία;

– Οκ. Ξεκινάμε: Η Μαρία άνοιξε την τσάντα της να βγάλει την κασετίνα της. Για να δω;

Χρατς! Το παράπονο του τετραδίου ήταν αυτό που ακούστηκε, τη στιγμή που ξεριζωνόταν η σελίδα του, γιατί οι λέξεις ήταν... άτακτες και κόλλησαν μεταξύ τους.

– Ξανά, από την αρχή! Να 'σαι πιο προσεκτική!

Πόση μελάνη χρειάζεται για να κρύψεις μια λύπη; Ίσως και δύο λύπες, και τρεις... Μέχρι το εννιά, ίσως; Το εννιά σού φαίνεται πολύ για να μ' αγαπάς;

– Κατερινούλα μου, δεν είμαι καλή μαμά, ε;

– Καλούτσικη... Αλλά και σούπερ.

– Μια ήλιος και μια σύννεφα σαν να λέμε;

– Μισό λεπτό, να στο ζωγραφίσω... Δες, είσαι ο ήλιος. Θα βάλω και σύννεφα μπροστά του. Ο ήλιος δεν φαίνεται το χειμώνα, είναι όμως εκεί!

Πόση συγγνώμη χωρά μέσα στα σύννεφα;

Ο ήλιος είναι πάντα εκεί! Για να σου θυμίζει να συγχωρείς τον εαυτό σου, όπως ξέρει να συγχωρεί και να φροντίζει ένα παιδί.

Και τότε, να, έρχεται η Άνοιξη.

Κλείσε όμως και το ρημάδι το κινητό σου!

Η Μαρία Καμπάνταη είναι ψυχολόγος - ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας.