ΣΤΑ ΕΓΚΑΤΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Έχει, και τι δεν έχει η νύχτα. Από αμέτρητα ευφρόσυνα μέχρι ρωγμές, από ξενύχτηδες μέχρι άυπνους – μα προπαντός έχει σκιρτήματα, ψιθύρους και μετρημένες λέξεις που καταλήγουν κραυγές ερωτικές.

«Η νύχτα δεν έχει μόνο γδαρσίματα και τραύματα, πικρά συμβάντα και επεισόδια που απωθούν», γράφαμε στον επίλογο σημειώματος με τίτλο «Οι κραυγές της νύχτας». Έχει κι άλλα αυτή η αλάνα του 24ωρου.

Έχει χώρους ξεχωριστούς όπως τα μπαρ – ευλογημένα ασκητήρια συνάφειας και μοναξιάς τα μπαρ. Έχει φωτισμένες γωνιές που αποκτούν άλλο χρώμα στον νυχτερινό χάρτη – να, όπως τα περίπτερα, οι σταθμοί των τρένων, οι καντίνες, τα εφημερεύοντα νοσοκομεία και τα φαρμακεία που διανυκτερεύουν. Έχει σεκλέτια η νύχτα και δρόμους μοναχικούς που βγάζουν στα θεραπευτήρια με τα κόκκινα φανάρια. Έχει, και τι δεν έχει η νύχτα…

Δικά της τα αμέτρητα ευφρόσυνα, όπως τα μετρημένα βήματα του ζεϊμπέκικου, τα τσάμικα και το τάνγκο – πώς να τα χορέψεις αυτά τη μέρα, μου λες; Δεν γίνεται. Αυτά τα τρέφει η νύχτα με το ημίφως και την αλεγρία της, με τους καπνούς απ’ τα τσιγάρα, την εγερτήρια ζάλη του πιοτού και τις χορογραφίες της επιθυμίας.

Δικά της τα ήσυχα πορτατίφ που φωτίζουν διαδρόμους των λέξεων σε γραφιάδες που μένουν ξάγρυπνοι, σκυμμένοι στα κατάφορτα γραφεία – πότε τρέχοντας σαν τον άνεμο στα πρόθυμα πλήκτρα και πότε ζορισμένοι, ανέμπνευστοι και ξεροί σαν ποτάμια που στέρεψαν.

Βέβαια, κι άλλοι δεν έχουν ύπνο. Είτε γιατί τους βαραίνουν οι καημοί της βιοτείας, είτε γιατί έμειναν μόνοι ξαφνικά και το κεφάλι τους θυμίζει πολύβουο δρόμο σε ώρες αιχμής, γεμάτο περασμένες τρυφερότητες και αναπάντητα ερωτήματα που γίνονται δυσβάσταχτο βάρος, βρόχος και βάσανο μαζί.

Illustration: Χριστίνα Αβδίκου

Α! Λένε ότι η αϋπνία είναι η αρρώστια των φιλοσόφων, αλλά δεν το πιστεύω. Έχω την αίσθηση ότι οι φιλόσοφοι βασανίζονται μεν από τα «αιώνια ερωτήματα» για τη δημιουργία, την Ύπαρξη κ.λπ., αλλά νομίζω ότι λίγοι από αυτούς δονούνται και ταλανίζονται εσωτερικά. Ασχολούνται επισταμένως, αλλά δεν βασανίζονται προσπαθώντας να δώσουν λυτρωτικές για τους ίδιους απαντήσεις. Δεν παίρνω όρκο, αλλά έτσι νομίζω…

Έχει, και τι δεν έχει η νύχτα. Μα προπαντός έχει σκιρτήματα, ψιθύρους και μετρημένες λέξεις που παίρνουν την σκυτάλη απ’ το βλέμμα του άλλου και αρχίζουν να ιερουργούν, για να καταλήξουν κραυγές ερωτικές μέσα στη φλογισμένη επικράτεια του ιδιωτικού άβατου, ή σε απόμερες γωνιές σαν κι αυτές που διαθέτει η νύχτα και στις οποίες εκβάλλει η φαντασία και τεχνουργεί το πάθος.

Έχει βέβαια και ρωγμές, ραγισμένα πρόσωπα και παγερές σιωπές στα σιωπηλά κρεβάτια μαραμένων ζευγαριών. Με σώματα που κλείνουν τους πόρους, πιάνουν τις άκρες και γυρίζουν την πλάτη βαριά και αδιάφορα, αυτά που κάποτε πέταγαν σπίθες –λυσιμελή, ευένδοτα και δοτικά– και γέμιζε ο τόπος από «ήχους στιλπνούς» και μουσκεμένα σεντόνια…

Όμως, στην άκρη τα πικρά. Της νύχτας της αξίζουν έπαινοι, παιάνες και ευχαριστήρια. Όσο για την ανεκτίμητη λαγνουργία της, ε, ρίξτε μια ματιά στην «Οκτάνα» του οιστρηλατημένου Εμπειρίκου και τα ξαναλέμε…

ΟΚΤΑΝΑ

Ίκαρος Εκδοτική Εταιρεία

Αγόρασέ το

Ianos.gr