ΦΩΤΗΣ ΣΕΡΓΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ: «ΕΧΩ ΦΡΟΝΤΙΣΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ»

Τα ταξίδια τον ηρεμούν. Χαίρεται να παίρνει παντού μαζί του τον γιο του. Νιώθει το Παρίσι «σπίτι του». Βρίσκεται στην καλύτερή του φάση εργασιακά. Του αρέσει να μεγαλώνει. Αισθάνεται ωριμότητα. Ο Φώτης Σεργουλόπουλος είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει τη ζωή!

Σταθερή τηλεοπτική αξία με διάρκεια και ποιότητα, είναι ο άνθρωπος που έκανε τα πάντα his way και γι’ αυτό ακριβώς έχει αγαπηθεί όσο ελάχιστοι. Δημοσιογράφος, τηλεπαρουσιαστής, επιχειρηματίας, ηθοποιός, μπαμπάς, ο Φώτης Σεργουλόπουλος, ο «Φώτης» όλων μας, μπαίνει στα σπίτια μας εδώ και χρόνια, έχοντας κατακτήσει μία σημαντική θέση με την αμεσότητα, την αυθεντικότητα και την αγάπη του για τη ζωή και τους ανθρώπους. Στο «Πρωίαν σε Είδον» της ΕΡΤ, είναι πραγματική απόλαυση.

Δεν υπήρχε, λοιπόν, περίπτωση να αντισταθούμε στον πειρασμό να τον καλέσουμε στο εορταστικό τραπέζι του OW, μιας και θέλαμε να μας φέρει καλή τύχη με τη θετική του ενέργεια, αλλά και να ακούσουμε όλες αυτές τις ιστορίες ζωής που καθηλώνουν την παρέα του.

Διάβασε τη συνέντευξη που έδωσε στο OW και απόλαυσέ τον να γιορτάζει τα Χριστούγεννα, με απίστευτα ανατρεπτικό τρόπο, μαζί με άλλα 9 αγαπημένα μας πρόσωπα σε ένα βίντεο.

Ο Φώτης Σεργουλόπουλος μιλάει για λαμπερές γιορτές, πατρότητα και ταξίδια

– Φώτη, πώς ήταν τα Χριστούγεννα όταν ήσουν μικρός;

Ήταν λαμπερά! Για την οικογένεια μου, τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά δεν είχαν να κάνουν με το γιορτινό τραπέζι στο σπίτι. Οι γονείς μου ήταν άνθρωποι που έβγαιναν και διασκέδαζαν κι εγώ έμενα με τη γιαγιά, ή μαζευόμασταν όλα τα παιδιά σε ένα σπίτι. Με θυμάμαι, δηλαδή, να κάνω Χριστούγεννα στο σπίτι των παιδιών της νονάς μου, και οι γονείς μας να έβγαιναν μαζί. Αυτό μας έδινε μια πολύ μεγάλη ελευθερία και μας έκανε να νιώθουμε ότι συμμετείχαμε σε μία υπέροχη συνωμοσία… Δεν μου έλειπαν καθόλου οι γονείς μου, ίσα-ίσα.

Τις ημέρες των γιορτών ο μπαμπάς μου καθόταν κι έφτιαχνε μία ολόκληρη πολιτεία από αυτοκίνητα και τρενάκια, το απλώναμε κάτω, ήταν πολύ όμορφα. Πηγαίναμε για ψώνια στα μαγαζιά, διασκεδάζαμε πολύ. Ήταν για μας μία αστική γιορτή. Δεν πηγαίναμε διακοπές στα χιόνια, εξάλλου δεν είχαμε χωριό, οι γονείς μου ήταν και οι δύο από την Αθήνα, κάναμε λαμπερά Χριστούγεννα στην πόλη, γεμάτα χαρά.

ΛΕΙΤΟΥΡΓΩ ΠΟΛΥ ΜΕ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΩΜΑ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΜΟΥ, ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΜΟΥ.

– Εσύ σαν μπαμπάς έχεις μεταφέρει αυθόρμητα παραδόσεις των γονιών σου και στον γιο σου;

Όχι, σαν μπαμπάς δεν έχω πάρει από εκείνους σχεδόν τίποτα. Λειτουργώ πολύ με το ένστικτο, δεν ακολούθησα το μονοπάτι των γονιών μου. Μιλάμε, βέβαια, για άλλες εποχές. Αλλιώς το βίωναν εκείνοι και αλλιώς το βιώνω εγώ. Οι οικογένειες δεν ήταν το ίδιο με σήμερα, που ασχολούμαστε με το παιδί, που το παιδί είναι η εστίασή μας. Μπορώ να σου πω ότι εγώ σαν γονιός πιο πολύ κρατώ το ritual από ότι οι γονείς μου. Έχω το δικό μου μπαϊράκι. Εγώ, ας πούμε, τον μικρό από μωρό που ήταν, θα τον έπαιρνα και θα πηγαίναμε μαζί διακοπές, τον είχα κοντά μου.

– Τον έπαιρνες από μικρό μαζί σου και σε ταξίδια μεγάλα;

Ταξίδια πολλά, πάρα πολλά. Και Χριστούγεννα και πριν τα Χριστούγεννα, σε μεγάλες πόλεις – έχει ταξιδέψει παντού ο μικρός. Και μωρό που ήταν, ήταν και είναι η παρέα μου. Μου άρεσε πάντα, όπου πήγαινα να τον παίρνω μαζί μου. Εγώ στη ζωή μου έκανα και ξενύχτια και πάρτι και ταξίδια τρελά – τα είχα κάνει όλα. Όταν ήρθε λοιπόν ο Γιώργος, μπήκα σε μια άλλη οπτική. Δεν σταμάτησα να ταξιδεύω, αλλά ταξίδευα διαφορετικά. Και έτσι μπήκα σε μια διαδικασία, η παρέα μου να είναι ο μικρός και να κάνουμε πράγματα που μου άρεσαν, μαζί. Δε σκέφτηκα ποτέ «Κρίμα, είναι και το παιδί εδώ και δεν μπορώ να κάνω το ένα ή το άλλο».

– Το Παρίσι, που το είχες ζήσει πολύ σαν φοιτητής, το είδες μετά μέσα από καινούρια μάτια;

Ναι, το Παρίσι το νιώθω σπίτι μου. Έχω συγγενείς εκεί, το είχα ζήσει και σαν φοιτητής. Μιλάμε για μία πόλη λαμπερή. Οπότε και το παιδί, όταν άρχισε να έρχεται, ζούσε μια πόλη μες στη λάμψη, τα μουσεία, την ομορφιά, μία πανέμορφη πόλη.

– Ταξιδεύεις πολύ…

Μου αρέσει να φεύγω, ακόμα και για ένα Σαββατοκύριακο, άσε που έχουν γίνει τα ταξίδια πολύ εύκολα πια. Φεύγω  από την καθημερινότητα, αλλάζει το μυαλό μου, η οπτική μου. Αφήνω πίσω την αίσθηση των υποχρεώσεων και όσο είμαι μακριά, όλο το πράγμα ηρεμεί, γεμίζω.

Στο μεταξύ, να πω ότι μου αρέσει να θέτω έναν λόγο που θα ταξιδέψω, ειδικά όταν πηγαίνω σε ένα μέρος που έχω επισκεφτεί ξανά. Ο λόγος αυτός μπορεί να είναι μία παράσταση ή μία συναυλία, κι έτσι γίνεται ο ίδιος ο λόγος, προορισμός.

Ας πούμε, τώρα που άνοιξε το Μεγάλο Αιγυπτιακό Μουσείο στο Κάϊρο θα πάω, παρόλο που το Κάϊρο το έχω επισκεφτεί ξανά και δεν θα είχα λόγο να επιστρέψω. Το Μουσείο είναι ένας λόγος. Τον Μάιο θα πάω σε μία συναυλία του Φίλιπ Γκλας στην όπερα του Παρισιού. Οπότε, έχω την αφορμή για να ταξιδέψω, να δω παράλληλα και φίλους, να κάνω κάτι. Αυτή είναι η ξεκούρασή μου. Σαφώς και μου αρέσει να πηγαίνω σε μέρη τα οποία δεν γνωρίζω, αλλά όταν πας κάπου για να ανακαλύψεις ένα μέρος, έχεις πρόγραμμα, ένα συγκεκριμένο δρομολόγιο – δεν είναι το ίδιο.

– Στο Παρίσι έχεις κάποιο αγαπημένο μέρος να μοιραστείς μαζί μας;

Μου αρέσει πάρα πολύ ένα πάρκο στο βόρειο κομμάτι του Παρισιού, το οποίο παλιά δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές. Λέγεται Buttes Chaumont και είναι πάρα πολύ ωραίο. Είναι ίσως από τους ελάχιστους λόφους του Παρισιού, με ιδιαίτερη μορφολογία, με βράχους, λιμνούλες. Δεν έχει καμία σχέση με τα Jardin de Luxembourg ή Tuileries.

Εκεί, λοιπόν, έχει ένα pavilion, στο οποίο τις Κυριακές γίνονται απογευματινά πάρτι,με μουσική disco! Γίνεται χαμός… Έχει πίτσες, σαρδέλες στο κουτί, ωραία κρασιά – είναι υπέροχα. Στο σημείο αυτό υπάρχει και σε αφίσα η άδεια που είχε πάρει η, γεννημένη το 1822 και ανοιχτά ομοφυλόφιλη ζωγράφος, Rosa Bonheur από την αστυνομία, που της επέτρεπε να ντύνεται ανδρικά!

ΟΜΟΛΟΓΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Ο ΠΙΟ MAINSTREAM ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ.

– Φανταστικό!

Συνιστώ ανεπιφύλακτα να πάει κανείς στο πάρκο Κυριακή – εγώ πηγαίνω μαζί με το παιδί. Επίσης, τις Κυριακές, υπάρχει ένα πλοιάριο που φεύγει από τη μία μεριά του Σηκουάνα, φτάνει μέχρι τον πύργο του Άιφελ και γυρνάει πίσω, υπολόγισε δηλαδή μία διαδρομή δύο ωρών. Το καλοκαίρι, ξεκινά γύρω στις 8 και για δύο ώρες μετατρέπεται σε ένα πλωτό πάρτι! Όταν, δε, περνάει κάτω από γέφυρα όλοι μαζί ουρλιάζουν, για να ακουστεί η αντήχηση! Ονομάζεται 3615.

– Γιατί ονομάζεται έτσι;

Μεγάλη ιστορία… Πριν το ίντερνετ, οι Γάλλοι είχαν εφεύρει το πρώτο διαδίκτυο το οποίο λεγόταν Minitel και ήταν το πρώτο παγκοσμίως, δεν υπήρχε άλλο πριν, μιλάμε για τη δεκαετία του ογδόντα. Έπαιρνες, λοιπόν, στην υπηρεσία τηλεφώνων, ζητούσες ένα Minitel και σου έδιναν ένα πληκτρολόγιο με μια οθόνη, την οποία συνέδεες με το τηλέφωνό σου, σήκωνες το ακουστικό και καλούσες το 3615, για να ακούσεις τον γνωστό ήχο της σύνδεσης με το internet. Από εκεί έχουν πάρει το όνομα, μιας και παίζουν παλιά disco της εποχής! Είναι τέλεια! Και σε αυτό και στη Rosa Bonheur έχω πάρει μαζί μου και τον μικρό, γιατί είναι πραγματικά η χαρά της ζωής.

Φώτης Σεργουλόπουλος: «Αυτή η περίοδος εργασιακά είναι η καλύτερή μου φάση»

– Μιλώντας για διασκέδαση, σε ποια δουλειά σου έχεις διασκεδάσει πιο πολύ;

Νομίζω ότι η περίοδος που ζω εδώ και τέσσερα χρόνια είναι η καλύτερή μου φάση, διότι αισθάνομαι ότι έχω ωριμότητα, εμπειρία, γνώση. Η συνεργασία μου με την Τζένη Μελιτά είναι εξαιρετική – έδωσε μία ακόμα πνοή στην ωριμότητα με μία φρέσκια γνώση, η οποία με ανανεώνει.

Δεν έχω χάσει το κέφι μου γιατί με έχουν αφήσει να κάνω αυτό που θέλω, με τη σοβαρότητα που θέλω. Βλέπω ότι μου έχουν εμπιστοσύνη. Οι συνεργάτες, τους οποίους έχω επιλέξει, ήθελαν πολύ να είναι μαζί μου. Είναι πολύ ωραία συγκυρία μετά από τόσα χρόνια να μπορώ να το πω αυτό.

Έχουν υπάρξει, βέβαια, πάρα πολύ ωραίες στιγμές στα 30 χρόνια που δουλεύω – είναι πολλές οι χαρές. Έχω ζήσει μία περίοδο που κάναμε ό,τι μας κατέβαινε στο κεφάλι και δεν μας ενοχλούσε κανείς, αν σκεφτώ για παράδειγμα το πρωινό που έκανα από το 1999 μέχρι το 2004.

Ανακαλύπτω, λοιπόν, τώρα ότι η πρωινή ζώνη και το ζωντανό, είναι αυτό που μου αρέσει και με κάνει να αισθάνομαι άνετα. Είχα κάνει και βραδινά που είχαν μεγάλη επιτυχία και μας έδωσαν την ευκαιρία να πούμε και πράγματα πολύ ωραία, όπως στα δύο χρόνια του TV Tiglon, όπου θίξαμε ελεύθερα κάποια θέματα, αλλά νομίζω ότι το πρωινό είναι κάτι που ταιριάζει πολύ στην ιδιοσυγκρασία μου, παρόλο που ομολογώ ότι δεν είμαι και ο πιο mainstream άνθρωπος που υπάρχει. Είμαι όμως ένας άνθρωπος με αρχές, και αυτό ίσως είναι κάτι που μπορεί να κάνει τους άλλους να με εμπιστεύονται.

Πολλές φορές, βέβαια, είναι σημαντικό και το πώς λες ένα πράγμα, γιατί τελικά μπορείς να πεις τα πάντα, αρκεί να τα πεις με τον σωστό τρόπο. Και αυτό φαίνεται από τις φορές που έχουμε κάνει θέματα, τα οποία δεν ήταν εύκολα για ένα συντηρητικό κοινό, και όμως περάσανε, και βρέθηκε και το κοινό που τα παρακολούθησε.

– Θες να μου δώσεις ένα παράδειγμα;

Φέτος, ας πούμε, καλέσαμε τους Intersex Greece στο στούντιο, στην πρωινή ζώνη, για να πούμε πραγματικά τι σημαίνει ίντερσεξ. Είχαμε καλέσει κάποτε ανθρώπους που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο, οι οποίοι μίλησαν χωρίς να έχουμε κάποια παρέμβαση ή οδηγία για κάτι που δεν θα μπορούσε να ειπωθεί, παρόλο που κάποιος μπορεί να νομίζει ότι στη δημόσια τηλεόραση υπάρχει έλεγχος. Αισθάνομαι τελικά ότι πιο ελεγχόμενη πολιτική μπορεί να έχει ένα κανάλι που έχει συμφέροντα, σε σχέση με την ΕΡΤ, τη δημόσια τηλεόραση.

ΤΗΝ ΕΧΩ ΠΡΟΣΕΞΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ, ΤΗΝ ΕΧΩ ΚΑΝΑΚΕΨΕΙ. ΕΧΩ ΦΡΟΝΤΙΣΕΙ ΩΣΤΕ, ΟΣΟ ΜΠΟΡΩ, ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΑ.

– Όταν θέλετε να κάνετε τέτοια θέματα αισθάνεσαι ένα κράτημα;

Καθόλου. Αυτό το οποίο είχα πει όταν ξεκινήσαμε αυτή την εκπομπή ήταν ότι θέλω να έχω explainer, να μάθω τι είναι αυτό το οποίο ακούγεται, να καταλάβω ένα γεγονός που συμβαίνει, θέλω να μου το εξηγήσει κάποιος με βάση επιστημονική. Δεν θέλω κανείς να μου πει τη γνώμη του, αν συμφωνεί ή δεν συμφωνεί. Θέλω το γεγονός, την αλήθεια, την πραγματικότητα, να μου την εξηγήσεις.

Επίσης, ασχολούμαστε με πράγματα διεθνή, που συμβαίνουν δίπλα μας. Δεν μπορούμε να κοιτάμε συνεχώς τον αφαλό μας. Θέλω να ξέρω τι έχει συμβεί στην Ινδία, υπάρχει ένα ντόμινο παγκόσμιο που επηρεάζει τα πάντα. Δεν θέλω να κλείνομαι στα σύνορά μου, και με την ΕΡΤ μπορώ να το κάνω αυτό.

Μα, όταν το διαδίκτυο σού ανοίγει την πόρτα στον κόσμο, για ποιον λόγο εσύ να την κλείσεις, για να εξυπηρετήσεις ποιον; Τη συντήρηση; Δε θέλω να εξυπηρετήσω κανένα μυαλό συντηρητικό που δεν θέλει να δει παραέξω. Έχουμε φέρει ανθρώπους με αναπηρία, με τύφλωση, κωφούς, μιλάμε για την προσβασιμότητα, δίνουμε βήμα σε όλους.

– Τι ωραία!

Είμαι πολύ καλά, εύχομαι να κρατήσει αυτό. Έχει να κάνει βέβαια και με την ωριμότητα που λέγαμε – είναι πολύ ωραίο πράγμα.

– Φώτη, σου αρέσει που μεγαλώνεις;

Ναι, μου αρέσει πάρα πολύ που μεγαλώνω.

– Σίγουρα δεν έτυχε όμως. Μάλλον παίζει ρόλο το ότι δεν έχεις αφεθεί έτσι απλά στη ζωή σου;

Ναι, την έχω προσέξει τη ζωή μου, την έχω κανακέψει. Έχω φροντίσει ώστε, όσο μπορώ, τα πράγματα να είναι όμορφα.