ΛΙΟΝΕΛ ΜΕΣΙ: Ο «ΨΥΛΛΟΣ» ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΒΑΣΙΛΙΑΣ – ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ!

Χρόνια μιλούσε για το Μέσι η ποδοσφαιρική υφήλιος. Αλλά στην Ντόχα, στον μεγάλο τελικό με τη Γαλλία, ο κόσμος δεν είχε απλώς στα χείλη του το όνομά του. Ήθελε να χριστεί επιτέλους παγκόσμιος πρωταθλητής.

Η χώρα του Μπόρχες, του Κάρλος Γαρδέλ, της Μάρτα Άργκεριχ, του Αταουάλπα Γιουπάνκι, του Χούλιο Κορτάσαρ, του Μαραντόνα, η χώρα του Τσε Γκεβάρα είδε από χθες άλλο ένα παράσημο να κοσμεί το πέτο της. Το κατέκτησε και το προσέφερε στην πατρίδα του ο Λιονέλ Αντρές Μέσι Κουτσιτίνι.

Το φιλάσθενο παιδί με την ορμονική διαταραχή, που έβλεπε με τρόμο το μπόι του να μένει στο 1,50 χωρίς τις απαραίτητες αλλά πανάκριβες ορμόνες μεταβολισμού, ο πιτσιρικάς που θαυματουργούσε στις σκονισμένες αλάνες της περιφρονημένης γειτονιάς του στην πόλη Ροσάριο, αυτός λοιπόν, ο Λιονέλ Μέσι, με ρίζες προγονικές από την Ιταλία και την Καταλονία, αυτός ο μικροσκοπικός, ο «ψύλλος», όπως τον αποκάλεσε κάποιος δημοσιογράφος, έμελλε να γίνει βασιλιάς.

Χρόνια μιλούσε γι’ αυτόν η (ποδοσφαιρική) υφήλιος. Σπάνιο ταλέντο και αμέτρητες διακρίσεις. Αλλά στην Ντόχα, στον μεγάλο τελικό με τη Γαλλία, ο κόσμος δεν είχε απλώς στα χείλη του το όνομα του Μέσι. Ένα παγκόσμιο ομόθυμον, μια διεθνής λαϊκή «συνωμοσία» ήθελε και ευχόταν να κερδίσει το τρόπαιο η Αργεντινή για να αποδοθεί δικαιοσύνη: Να χριστεί επιτέλους παγκόσμιος πρωταθλητής με την εθνική ο αρχηγός, ο μέγας κουμανταδόρος, ο Μέσι. Να κατακτήσει κάτι που έλειπε από τη τροπαιοθήκη του. Ε, αυτό συνέβη.

Όμως, ακόμη κι αν έχανε η Αργεντινή και παρέμενε χωρίς τον επίζηλο τίτλο αυτός ο ανυπέρβλητος αρτίστας της μπάλας, τίποτε, καμία ήττα δεν θα του στερούσε αυτό που είχε προ πολλού κατακτήσει. Να καταγραφεί στην χορεία των επιφανών, των κορυφαίων του κόσμου διαχρονικά, όπως ο Ντι Στέφανο και ο Πούσκας, ο Κρόιφ, ο Μπέστ και ο Μαραντόνα.

Τροπαιούχος μετά τον συναρπαστικό τελικό Αργεντινής - Γαλλίας στο Κατάρ. © 2022 Manu Fernandez / AP Photo

Είναι φτωχοί οι χαρακτηρισμοί για να αποδώσουν καθ’ ολοκληρίαν την εικόνα αυτού του μπαλαδόρου. Ας τους αφήσουμε στην άκρη. Όπως και τα προφανή δεδομένα. Την τεχνική του κατάρτιση, τις ασύλληπτες επινοήσεις, το μυθικό ντρίπλινγκ.

Όμως υπάρχει κάτι εξίσου συναρπαστικό στην περίπτωση του Μέσι: αυτός ο μικρός το δέμας ποδοσφαιριστής σπανίως πέφτει στο χορτάρι, ακόμη κι όταν τον μαρκάρουν ογκώδεις και πολύ δυνατοί αντίπαλοι.

Μοιάζει με βαθύρριζο δέντρο. Που σε κλάσματα του δευτερολέπτου μεταμορφώνεται σε ντελικάτο χορευτή και χορογράφο, αφήνοντας ενεούς συμπαίκτες, αντιπάλους και φιλάθλους.

Δεν ήταν ανέφελη η ποδοσφαιρική ζωή του. Όταν ξεπέρασε το ορμονικό πρόβλημα, χάρις στη φροντίδα της Μπαρτσελόνα, ήρθαν αργότερα μικροτραυματισμοί, γκρίνια από τους Καταλανούς όταν πήρε την ισπανική υπηκοότητα και, προπάντων, καυστικά σχόλια από τους συμπατριώτες του ότι δεν ιδρώνει για τη φανέλα της Εθνικής Αργεντινής. Κάτι δημοσιογράφοι μίλησαν για «pecho frio» (ψυχρό στήθος), ενώ ακόμη και ο παππούς τον επέκρινε. Τον αποκάλεσε τεμπέλη.

Ο Μέσι το 2005, σε αγώνα πρόκρισης για το Παγκόσμιο Κύπελλο του επόμενου έτους. © 2005 Eduardo Di Baia / AP Photo

Με σκληρή δουλειά και στωϊκότητα, όλα τα ξεπέρασε ο Μέσι. Ακόμη και κάτι φορολογικά παραστρατήματα, όταν κατηγορήθηκε από τις ισπανικές αρχές –μαζί και ο πατέρας του– για φορολογική απάτη.

Τελικά, παρότι πλήρωσε γύρω στα 5 εκατομμύρια πρόστιμο, κρίθηκε ένοχος στα δικαστήρια και καταδικάστηκε για 21 μήνες με αναστολή. Πάντως, έχει να επιδείξει αξιόλογο έργο σ’ έναν σημαντικό τομέα: Διαθέτει ικανά ποσά μέσω του Ιδρύματος Μέσι για την ενίσχυση και την θεραπεία παιδιών που πάσχουν. Δεν ξέρω αν αυτά εκπίπτονται από τη φορολογική του δήλωση, αλλά είναι γεγονός ότι η UNICEF τον έχει χρίσει «πρεσβευτή καλής θέλησης».

Επίσης, έχει βοηθήσει οικονομικά τη Σαρμιέντο, μια ομάδα που εδρεύει σε γειτονιά του Ροσάριο. Για τον βαθύπλουτο Μέσι, τα ποσά αυτά είναι ασήμαντα μπροστά στην τεράστια οικονομική του επιφάνεια. Όμως σημασία έχει ότι νοιάζεται. Και για τα ευάλωτα παιδιά και για την ομάδα της ιδιαίτερης πατρίδας του.

Ο Λιονέλ Μέσι, λοιπόν. Από το Ροσάριο, όπου γεννήθηκε κι ένας άλλος παγκόσμιος Αργεντίνος: Ο Ερνέστο Γκεβάρα, ο Τσε. Κατά σύμπτωση, γεννημένοι και οι δυο τον Ιούνιο.

Ο Μέσι. Λιγόλογος, κάπως απόκοσμος, αφοσιωμένος  στην οικογένειά του, μάλλον απολιτίκ (καθ’ α γνωρίζω, ποτέ δεν εξέφρασε άποψη για τα πολιτικά πράγματα της χειμαζόμενης επί χρόνια χώρας του). Ο Μέσι, του οποίου η συμπεριφορά –και συνολικά η ζωή του– βρίσκεται στον αντίποδα του εκρηκτικού και αυτοκαταστροφικού Ντιέγκο Μαραντόνα.

Όμως και οι δύο –εκλεκτοί της φύσης με θείο δώρημα, όπως και οι άλλοι μάγοι του ποδοσφαίρου– μας χάρισαν ανεπανάληπτες στιγμές. Τι κρίμα όσοι δεν καταλαβαίνουν –και δεν νοιάζονται για– την ποιητική της μπάλας…