ΜΑΡΤΥΡΙΑ: «ΦΤΙΑΞΑΜΕ ΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ, ΑΝΤΙΣΥΜΒΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ»

Παγκόσμια Ημέρα Οικογένειας και η Χ.Γ., που ζει με τον δεύτερο σύζυγό της και τα κοινά και όχι παιδιά τους, μας περιγράφει χωρίς να ωραιοποιεί την ασυνήθιστη οικογένειά της.

Έντεκα χρόνια πριν, είχα χωρίσει από τον πρώτο μου γάμο και ζούσα με τον γιο και την κόρη μου, έξι και επτά ετών αντίστοιχα. Αν με ρωτούσες αν θα ξαναπαντρευόμουν, θα έλεγα όχι. Δεν έβρισκα νόημα στον γάμο και εξάλλου είχα οικογένεια: τα δυο μου παιδιά. Κι εκείνα είχαν τον πατέρα τους, ο οποίος ήταν πανταχού παρών στη ζωή τους. Και μετά ήρθε ο έρωτας και όλα ανατράπηκαν.

Γνώρισα τον Στέλιο σε μία κοινή παρέα το καλοκαίρι του 2002. Χωρισμένος κι αυτός με έναν γιο έξι ετών, όσο δηλαδή και η κόρη μου. Τα παιδιά μας έπαιζαν μαζί κι εμείς αναλύαμε τις ζωές μας στην ακροθαλασσιά. Το διαζύγιό του δύσκολο, το παιδί του «δυσκολεμένο». Τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς μας βρήκαν μαζί, αλλά δεν είχαμε καμία διάθεση να κοινοποιήσουμε τη σχέση μας. Δεν θέλαμε κρίσεις και επικρίσεις, ούτε εμφατικά σχόλια του τύπου «τι ωραία που ταιριάζετε, είστε σαν μια ωραία οικογένεια» κλπ. Εκείνος ήθελε ένα ακόμη παιδί, που θα ισορροπούσε όπως πίστευε το μοναχοπαίδι του, αλλά φοβόταν ότι αυτό το κεφάλαιο είχε κλείσει. Είχε χωρίσει, το παιδί του μεγάλωνε κι εγώ δεν σκεφτόμουν μία ακόμη εγκυμοσύνη. Αλλά συνέβη.

Ήμασταν μαζί μόλις έναν χρόνο και είχα στα χέρια μου ένα τεστ εγκυμοσύνης θετικό. Η χαρά του ήταν μεγάλη. Τα δικά μου συναισθήματα ανάμεικτα. Τα παιδιά μας δεν ήξεραν καν ότι ήμασταν ζευγάρι. «Κάνουμε παρέα», τους λέγαμε. Θα τους ανακοινώναμε δύο γεγονότα που θα ανέτρεπαν τις μέχρι τώρα ζωές τους. Το κοινό αυτό παιδί μας θα μας ένωνε όλους σε μία οικογένεια.

Χριστίνα Αβδίκου

Κάναμε τις ανακοινώσεις μας πρώτα χωριστά. Εγώ στα παιδιά μου κι εκείνος στον γιο του. Στη δική μου περίπτωση τα πράγματα ήταν πιο εύκολα: Στην οικογένεια παρέμενα η μαμά, που θα έφερνε στον κόσμο το αδελφάκι τους, τον μικρό Κωστή. Στην περίπτωση του Γεράσιμου, του γιου του Στέλιου, δεν ήταν έτσι: ο μπαμπάς του θα ζούσε μαζί μας με το μωρό που θα ερχόταν στη ζωή όχι από τη μητέρα του αλλά από τη νέα γυναίκα του μπαμπά του. Η κατάσταση ήταν άβολη και φάνηκε κιόλας από το πάρτι του πολιτικού μας γάμου, όπου τα παιδιά μας στέκονταν αμήχανα. Μέσα στα χρόνια που πέρασαν την παλέψαμε με τη βοήθεια της συστημικής ψυχοθεραπείας. Η ψυχολόγος μας ακόμη μας στηρίζει. Και μας βοηθάει να μένουμε μία ενωμένη οικογένεια.

Τι σημαίνει οικογένεια για δύο ανθρώπους που αγαπιούνται – βαθιά, όπως απέδειξε η ζωή; Και τι σημαίνει για τα παιδιά από τους προηγούμενους γάμους και για ένα μικρό παιδί, το «τυχερό» όπως έλεγε η κόρη μου γιατί «έχει τον δικό του μπαμπά και τη δική του μαμά στο ίδιο σπίτι…»; Συνεχή προσπάθεια, απαντώ.

Οι τριβές πολλές, ειδικά καθώς τα παιδιά μας μεγάλωναν και έμπαιναν στην εφηβεία. Αλλάξαμε σπίτι για να έχει δικό του δωμάτιο ο γιος του Στέλιου και να μην νιώθει παραγκωνισμένος τα σαββατοκύριακα και τις Τετάρτες που τον φιλοξενούσαμε στο δωμάτιο του μωρού. Γινόμουν κακιά όταν προσπαθούσα να οριοθετήσω τα τέσσερα παιδιά που ζούσαν στο σπίτι μας. Κι ο Στέλιος γινόταν ο αυστήρός πατριός, όταν προσπαθούσε να διαχειριστεί τις παράλογες ενίοτε αντιδράσεις των παιδιών. Στην οικογένειά μας ήμασταν κοινωνικοί γονείς για τα παιδιά ο ένας του άλλου και βιολογικοί γονείς του Κωστή. Μπέρδεμα.

Η έξωθεν μαρτυρία βέβαια ήταν ζηλευτή: Μία οικογένεια με τέσσερα καλά παιδιά, σπίτι στα προάστια και πάρτι γενεθλίων στον κήπο…  Σκέτη αμερικανιά. Αλλά υπήρξαν βραδιές που κοιμόμασταν χωριστά τσακωμένοι με τα παιδιά μας ή για τα παιδιά μας. Η εξομάλυνση ήρθε με πολλή συζήτηση, την τήρηση κάποιων αποστάσεων ασφαλείας και τη βελτίωση των σχέσεων με τους πρώην συζύγους. Γιατί η αλήθεια είναι ότι υπήρξε εκνευρισμός και από τη δική τους πλευρά όταν ενωθήκαμε όλοι κάτω από την ίδια στέγη.

Σήμερα δεν μετανιώνω για την απόφασή μου. Τα παιδιά μας ισορροπούν – καμιά φορά σε τεντωμένο σχοινί, αλλά έτσι δεν συμβαίνει και στις συμβατικές οικογένειες; Έχω αγαπήσει τον γιο του συντρόφου μου, γιατί ήμουν κι εγώ εκεί στα δύσκολά του και πλέον διατηρώ καλές σχέσεις με τη μητέρα του. Όταν προκύπτουν προβλήματα, λειτουργούμε πλέον «όπως Σουηδία». Ακόμη κι αν άλλοτε θα μου φαινόταν άβολο να συζητάω με τη μαμά του Γεράσιμου για τον γιο της και προγονό μου, προχθές έπινα καφέ μαζί της για να διαχειριστούμε από κοινού το στρες του για το σχολείο.

Τι προσέφερε αυτή η οικογενειακή κατάσταση στους απογόνους μας; Ένα –ακόμη– σπίτι και πολλή αγάπη. Και, το κυριότερο; Δίδαξε σε όλους μας την αποδοχή και την αποφυγή των στερεοτύπων. Σήμερα λέω: Οι άνθρωποι που αγαπιούνται και ενώνουν με οποιονδήποτε τρόπο τις ζωές τους, με ή χωρίς παιδιά, δικά τους ή όχι, είναι οικογένεια. Αυτό το σπουδαίο σύνολο που προσπαθεί να πάει μπροστά, υπό τον όρο να διατηρείται η προσωπικότητα καθενός από τα μέλη του.