ΤΟ SAFE SPACE ΤΟΥ ΖΕΡΟΜ ΚΑΛΟΥΤΑ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Μία μητέρα που έδινε αγώνα για να «μην του λείπει τίποτα». Ένα γιουκαλίλι που βγάζει υπέροχους ήχους στην αγκαλιά του. Πολλή, και με συνέπεια, δουλειά. Ένα μεγάλο, αληθινό χαμόγελο. Αυτή είναι η ζωή του Ζερόμ Καλούτα.

Το αγαπημένο του μέρος είναι τα Χριστούγεννα των παιδικών του χρόνων. Εκεί όπου έπαιζε παιχνίδια με τους φίλους του, τότε που μαζεύονταν αγαπημένοι άνθρωποι για να γιορτάσουν όλοι μαζί, να γελάσουν και να νιώσουν τυχεροί που ο ένας είχε τον άλλον, μια παρέα. Ο Ζερόμ Καλούτα, ο καλλιτέχνης με το ταλέντο στη μουσική, την υποκριτική και την τηλεοπτική παρουσίαση μιλάει για την πορεία του, την πρώτη μπάντα που τον έβαλε σε θέση τραγουδιστή, για την εθελοντική του εργασία σε κέντρο αποκατάστασης ατόμων με ψυχικά νοσήματα.

Ευγνωμονεί την αγάπη και τον αγώνα της μητέρας του για «να μην του λείψει τίποτα», αλλά και για τη συμμετοχή του σε παράσταση που παρουσιάστηκε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Τότε που έβαλε τα κλάματα και ένιωσε για πρώτη φορά ότι «τα κατάφερε».

Διάβασε τη συνέντευξη που έδωσε ο Ζερόμ Καλούτα στο OW και απόλαυσέ τον να γιορτάζει τα Χριστούγεννα, με απίστευτα ανατρεπτικό τρόπο, μαζί με άλλα 9 αγαπημένα μας πρόσωπα σε ένα βίντεο.

Στον Ζερόμ Καλούτα αρέσει να καταγράφει επιθυμίες και όνειρα

– Ζερόμ, ποια είναι η σχέση σου με τον χρόνο που περνά;

Υπάρχουν περίοδοι που ο χρόνος είναι πολύς και άλλες φορές που νιώθεις ότι δεν είναι τίποτα, ούτε φτάνει ούτε περισσεύει. Για τους καλλιτέχνες, αυτές οι μέρες, οι μέρες γιορτής, είναι «φορτωμένες» με υποχρεώσεις που μπορεί να δημιουργήσουν ένα πιεστικό πλαίσιο.

– Αυτό σε δυσκολεύει;

Θα έλεγα ότι με χαροποιεί.

– Γιατί;

Κάνω κάτι που αγαπώ πολύ. Η πίεση σημαίνει ότι κάτι καλό συμβαίνει. Το φορτωμένο πρόγραμμα για έναν καλλιτέχνη σημαίνει ότι έχει δουλειά. Δουλεύω από μικρό παιδί, έχω δουλέψει πολύ και αυτό είναι κάτι που μου αρέσει και με γεμίζει με ενέργεια. Μην ξεχνάς ότι η ζωή κάπως σε προετοιμάζει για όλα όσα έρχονται.

Όταν ήμουν μικρός έλεγα τα κάλαντα, άρα κατά τη διάρκεια των γιορτών πάντα είχα δουλειά! Μετά άρχισα να δουλεύω βράδυ και αυτές οι μέρες ήταν πάντα οι πιο γεμάτες. Έχω συνηθίσει να είμαι εκτός σπιτιού, να εργάζομαι, μεταθέτοντας ένα τραπέζι, ένα πάρτι, μια οποιαδήποτε γιορτή για κάποια άλλη μέρα και όχι ανήμερα των Χριστουγέννων ή της Πρωτοχρονιάς. Όμως, η επαφή με τον κόσμο είναι μεγάλη ευλογία και όλο αυτό που συμβαίνει με γεμίζει με χαρά.

– Τι άλλο σηματοδοτούν οι γιορτινές μέρες για σένα;

Μία αναγέννηση. Το σώμα σου κάπως βαραίνει αφού κουβαλά την κούραση, τις υποχρεώσεις, τα πάνω και τα κάτω μιας χρονιάς που φεύγει. Ο οργανισμός μας ξέρει τι έχουμε περάσει και πόσο έχουμε αντέξει. Και κάπως μαγικά αρχίζει να έχει καινούριες αντοχές, να ξεκουράζεται και να χαλαρώνει, με την νοσταλγία των καλών που έχουν συμβεί και έχουν «γράψει» μέσα μας. Ξαφνικά όλα μηδενίζουν και ξεκινά ο χρόνος να μετρά από την αρχή, για κάτι πιο όμορφο και δημιουργικό.

– Κάνεις λίστες τέτοιες μέρες; Θέτεις στόχους για την καινούρια αρχή;

Βεβαίως κάνω λίστες και μου αρέσει πολύ. Κάθομαι και γράφω όλα όσα θέλω. Σκέφτομαι τι δεν έχω κάνει καλά και τι θέλω να διορθώσω. Επιθυμίες και όνειρα. Με τη σειρά, από το Α έως το Ω. Γράφω, και αυτό είναι μία αρχή για κάτι που εξελίσσεται και μπορεί να φτάσει στον στόχο του. Αυτός είναι να καταφέρω να κάνω έστω και ένα από αυτά που έχω σημειώσει. Ακόμα και έτσι, μια χαρά θα νιώσω. Κάπως έτσι γεμίζω σημειωματάρια και τα έχω όλα μπροστά στα μάτια μου, τα κοιτάζω και προχωρώ.

– Είσαι συνεπής έτσι όπως κάθεσαι και γράφεις;

Είμαι πολύ συνεπής. Οργανώνω τον χρόνο, τα ραντεβού, τις υποχρεώσεις και ξέρω ανά πάσα στιγμή τι μου γίνεται. Κοιτάζοντας μετά αυτά που έχω γράψει, θυμάμαι τι έχω κάνει, ποιους έχω συναντήσει και τι έχει διαμορφώσει τη χρονιά που φεύγει. Το ζητούμενο είναι να μην πάνε χαμένες οι μέρες μου, δεν θέλω να χάνω χρόνο.

– Μα, δε μπορεί να χαθεί μια μέρα;

Όχι. Εμείς καθορίζουμε τον χρόνο και τη ζωή μας. Εμείς τα ορίζουμε όλα. Το μόνο που μπορεί να θεωρηθεί χαμένος χρόνος είναι προθεσμίες που δεν πρόλαβες και πράγματα που άφησες πίσω βγαίνοντας από το πρόγραμμα. Και υπό πίεση, προσπαθείς να κάνεις δουλειά που έπρεπε να μοιράσεις σε 10 μέρες, μέσα σε λίγα 24ωρα. Αλλά όχι, χαμένη μέρα για εμένα δεν υπάρχει. Αν, για παράδειγμα, κοιμηθώ άπειρες ώρες, αυτό δεν είναι κακό, δε σημαίνει ότι χαράμισα τον χρόνο μου. Ήθελα να κοιμηθώ με τις ώρες και κοιμήθηκα. Είναι πολύ ωραίο και πολύ χρήσιμο. Διότι αν κάνεις κάτι που επιθυμείς, η μέρα είναι κερδισμένη.

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΧΑΜΕΝΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΜΟΥ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΑΝΩ ΧΡΟΝΟ.

– Η ζωή σου έχει περισσότερες χαρές ή περισσότερες λύπες;

Το ίδιο είναι. Υπάρχουν περίοδοι που χαμογελάς και άλλος τόσος χρόνος που κλαις και πενθείς. Ένας γάμος, μια απώλεια, η γέννηση ενός παιδιού, μια μεγάλη γιορτή ή μια μεγάλη στεναχώρια, όλα είναι στο πρόγραμμα. Οι εικόνες και οι αναμνήσεις αλλάζουν. Θυμάσαι ότι τότε που δούλευες εκεί συνέβαινε κάτι και ήσουν χαρούμενος. Ή την εποχή που έμενες σε ένα σπίτι, σε μια γειτονιά που αγαπούσες πολύ, όλα έμοιαζαν ιδανικά. Άρα, η ζωή έχει τα πάντα σε διαφορετικό σκηνικό κάθε φορά και με περισσότερη ή λιγότερη ένταση.

– Ποιο είναι το «ασφαλές μέρος» που επιστρέφεις όταν θέλεις να νιώσεις θαλπωρή και αγάπη;

Τα Χριστούγεννα. Λάτρευα που σταματούσε το σχολείο και ήμουν στο σπίτι με τη μητέρα μου και με αγαπημένους ανθρώπους που ερχόντουσαν για να γιορτάσουμε μαζί. Το σπίτι μας γέμιζε με γέλια, αγκαλιές και δώρα. Είχε χρόνο για να παίξω με τους φίλους μου, να δω ταινίες και να κοιμηθώ πιο αργά.

– Η οικογένεια και οι φίλοι είναι προτεραιότητα κατά τη διάρκεια των γιορτών;

Είναι. Αλλά όχι μόνο στις γιορτές. Αυτό σκέφτομαι και προσπαθώ να διορθώσω την κατάσταση όταν «χάνομαι» για λίγο και δεν επενδύω τον χρόνο που θέλω στους αγαπημένους μου ανθρώπους.

– Ζερόμ, ποιοι άνθρωποι σε διαμορφώνουν καθημερινά;

Η γυναίκα μου και οι φίλοι μου. Από όλους, όμως, μπορείς να κερδίσεις κάτι σε σχέση με τον τρόπο που σκέφτεσαι και αντιμετωπίζεις όλα όσα συμβαίνουν. Είναι σημαντικό να ακούς και να συζητάς. Ασχέτως αν στο τέλος πάρεις την απόφαση που εσύ θεωρείς σημαντική. Για τα περισσότερα που καλούμαστε να διαχειριστούμε, εμείς είμαστε που λέμε ναι ή όχι. Η δική μας σκέψη έχει μεγαλύτερη βαρύτητα, αλλά η επαφή με τους άλλους είναι που σε εξελίσσει και σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Η διαφορετική οπτική είναι ουσιώδης.

ΟΤΑΝ ΕΠΑΙΞΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΔΑΥΡΟ, ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΣΚΕΦΤΩ ΗΤΑΝ «ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ, ΜΑΜΑ! ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ!» ΕΚΛΑΨΑ ΠΟΛΥ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ.

– Αν κάποιος σου ζητήσει μια συμβουλή ώστε να δει κάτι με τη δική σου οπτική, πώς αντιδράς;

Δεν θα πω σε κάποιον κάνε αυτό ή το άλλο. Μπορεί να συζητήσω μια δική μου, καλή ή κακή στιγμή, για να τον κάνω να σκεφτεί κάτι επιπλέον, κάτι διαφορετικό και μετά να αποφασίσει μόνος του τι θέλει να κάνει. Ο καθένας φέρει την ευθύνη για τις επιλογές του και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Η ζωή μας, μας ανήκει.

Ο Ζερόμ Καλούτα ήθελε να γίνει καλλιτέχνης από μικρός

– Η πιο σημαντική απόφαση που έχεις πάρει, ποια είναι;

Όταν είπα ότι θα γίνω καλλιτέχνης και θα βιοποριστώ από αυτό. Είναι σημαντικό γιατί δούλεψα πολύ και με συνέπεια για να μπορώ να έχω μία αξιοπρεπή ζωή και να στηρίζω τον εαυτό μου, την οικογένειά μου και τους ανθρώπους που αγαπώ. Χαίρομαι και νιώθω μια δικαίωση που όλο αυτό που κάνω, έχει μια καλή εξέλιξη.

– Ξεκίνησες να το λες και να το θέλεις από μικρός;

Από πολύ μικρός. Έπαιζα σε μπάντες, έλεγα «θα γίνω καλλιτέχνης», γιατί όλο αυτό με θάμπωνε και με έκανε να το λαχταρώ. Σε ηλικία 17 ετών βρήκα ένα συγκρότημα που έψαχνε τραγουδιστή. Έγινα η φωνή τους. Παίζαμε ροκ και αυτοί οι άνθρωποι είναι φίλοι μου μέχρι και σήμερα.

Τότε ήταν πολύ ωραία και μια συναυλία ήταν μεγάλο γεγονός. Αν το live πήγαινε καλά το Σάββατο, τη Δευτέρα το πρωί πηγαίναμε στο σχολείο με άλλον αέρα, πολύ δυνατοί και πετυχημένοι. Η εβδομάδα κυλούσε πολύ όμορφα και περιμέναμε την επόμενη συναυλία μας. Αν δεν πήγαινε καλά, τότε τα πράγματα ήταν δύσκολα και νιώθαμε απογοητευμένοι.

– Και κάπως έτσι περνούσαν τα χρόνια και εσύ ήσουν ήδη ένας καλλιτέχνης...

Ήμουν και έτρεχα πολύ. Για να πάρω άδειες που χρειαζόταν για να παίξουμε κάπου, να βρω χορηγούς, αναψυκτικά, συνεργασίες που θα έβγαζαν τα έξοδα. Αλλά παίζαμε μουσική και ήταν όλα ωραία, πολύ έντονα.

– Ζερόμ, υπάρχει ένα live που αγαπάς πολύ και το αναπολείς;

Το πρώτο μας Live στο Αn Club, με μία παραλλαγή της αρχικής μπάντας. Ήταν πολύ χαρούμενο.

– Παράλληλα δούλευες;

Ναι. Έγινα Dj, σερβιτόρος και μπάρμαν, μετά το σχολείο. Είχα περάσει σε μια σχολή έκτος Αθηνών (Σχολή Διοίκησης Μονάδων Υγείας και Πρόνοιας στην Καλαμάτα) και ήθελα να έχω χρήματα. Πήγα στην Καλαμάτα, έδωσα κάποια μαθήματα αλλά δεν ολοκλήρωσα τις σπουδές μου γιατί ξεκίνησα να δουλεύω, και όλα βρήκαν από νωρίς τον δρόμο τους.

ΕΧΩ ΥΠΑΡΞΕΙ ΤΥΧΕΡΟΣ, ΕΠΕΙΔΗ ΟΙ ΕΠΑΦΕΣ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟΣΥΝΗ. ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΟΥ ΖΩ ΕΓΩ, ΟΜΩΣ, ΔΕΝ ΤΟ ΖΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΜΑΥΡΟΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

– Αργότερα έγινες και θεράπων προπονητής του μπάσκετ σε κέντρο αποκατάστασης ατόμων με ψυχικά νοσήματα, σωστά;

Εθελοντικά. Σκεφτόμουν, βέβαια, ότι αν είχα πάρει το πτυχίο μου, θα μπορούσα να εργάζομαι κανονικά εκεί. Όμως αυτό που κέρδισα είναι σπουδαίο, ήταν μια αποκαλυπτική εμπειρία. Είδα ανθρώπους που είχαν νοσηλευτεί και βρισκόντουσαν εκεί στη φάση της μετάβασης. Με αφορμή το μπάσκετ, που το αγαπώ πολύ, έζησα κάτι που με άλλαξε. Κατάλαβα τι σημαίνει «έχω αληθινό πρόβλημα». Κατάλαβα πράγματα για τον εαυτό μου, αλλά και για το σύστημα που λειτουργεί σε σχέση με την ψυχική υγεία στην Ελλάδα.

– Θυμάσαι ανθρώπους που σε ταρακούνησαν με την παρουσία τους;

Αυτό που με ταρακούνησε ήταν η συμπεριφορά της οικογένειας αυτών των ανθρώπων και του αποκλεισμού που βίωναν, ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Αυτό που με συγκίνησε, όμως, και με άλλαξε ήταν όταν είδα ότι το μπάσκετ είχε βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους και οι προπονήσεις μηνών πέτυχαν τον στόχο τους, κάνοντάς τους να είναι χαρούμενοι και να μη νιώθουν διαφορετικοί.

– Ζερόμ, εσύ έχεις νιώσει διαφορετικός ζώντας στην Ελλάδα;

Όχι. Έχω υπάρξει τυχερός επειδή οι επαφές μου με τους ανθρώπους έχουν ευγένεια και καλοσύνη. Βεβαίως, με ξενίζει η αγένεια και ο τρόπος που ορισμένοι άνθρωποι δε σέβονται τους άλλους και ξεπερνούν τα όρια, φέρνοντας κάποιον σε δύσκολη θέση. Γιατί το καλό που ζω εγώ, δεν το ζουν όλοι οι μαύροι που βρίσκονται στην Ελλάδα.

– Η αγάπη του κόσμου σε συγκινεί;

Πολύ. Το χαμόγελο, τα ωραία λόγια με κάνουν να σκέφτομαι ότι κάτι έχω καταφέρει.

– Το ότι τα κατάφερες το είχες σκεφτεί και το είχες πει –αναφερόμενος στη μητέρα σου– όταν είχες παίξει στην Επίδαυρο, το καλοκαίρι του 2021 (έγινες ο Φρύγας στην παράσταση «Ορέστης» σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα). Ήσουν ο πρώτος Αφροέλληνας.

Το μόνo που μπορούσα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή ήταν «Είμαστε εδώ μαμά! Τα καταφέραμε!» Έκλαψα πολύ εκείνο το βράδυ.

– Ποια ήταν τα βασικά υλικά αυτής της συγκίνησης;

Το βασικό υλικό ήταν ο χρόνος που έβγαινα. Η παράσταση διαρκούσε 1 ώρα και 40 λεπτά. Ο δικός μου ρόλος εμφανιζόταν στη 1 ώρα και 27 λεπτά, περίπου. Ο τρόπος που έβγαινα ήταν μέσα από την έκρηξη που γινόταν στο σπίτι. Καθόμουν, λοιπόν, και περίμενα όλο αυτό το χρονικό διάστημα, μέχρι να βγω, σε ένα συγκεκριμένο σημείο από κάτω, δεν ήμουν στα καμαρίνια.

Άκουγα, λοιπόν, και «έβλεπα» το έργο, κάνοντας κάποιες σκέψεις για το πώς ξεκίνησα, από πού ξεκίνησα, σκεφτόμουν την μαμά μου. Τις δουλειές που έκανε, τον κόπο και τη διαδρομή της. Της το αφιέρωσα γιατί ήταν από τα πιο σπουδαία που είχα καταφέρει και το όφειλα περισσότερο στη δική της προσπάθεια. Γιατί έδωσε δύσκολο αγώνα για να μη μου λείψει τίποτα και να μπορέσω να φτάσω εκεί, αλλά και να βρίσκομαι εδώ σήμερα.

– Ωραία τα έχεις καταφέρει Ζερόμ!

Εύχομαι το 2026 να τα καταφέρω καλύτερα!